Από τη θεωρία της “σοβαρής Χρυσής Αυγής” (Μπάμπης Παπαδημητρίου-ΣΚΑΪ) μέχρι τα “προσκοπάκια της Χρυσής Αυγής” (Πρώτο Θέμα), η μαύρη δημοσιογραφία έδωσε τροφή στο θηρίο του νεοναζισμού - όσο ήταν δυνατό και δάγκωνε.
Ειδικά τον καιρό της ανόδου του, το 2012, η προβολή του κόμματος του Ν. Μιχαλολιάκου ήταν σοκαριστική, συχνά με όρους life style, ώστε να ενταχθεί στην πολιτική ρουτίνα και στην καθημερινότητα, μειλίχια, η οργανωμένη έκφραση του φασισμού.
Οι ακτιβισμοί των νεοναζί παρουσιάζονταν σαν γεγονότα, οι δράσεις “μόνο για Ελληνες” έγιναν “κανονικές” ειδήσεις και το τέρας βρήκε τη θέση του στην επικαιρότητα και έμπαινε καθημερινά στα σπίτια μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες, τα ραδιόφωνα, το διαδίκτυο.
Ποτέ δεν έγινε, θεσμικά, ουσιαστική συζήτηση για την κοινωνική ευθύνη των ΜΜΕ σε σχέση με την προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος, ποτέ δεν επιβλήθηκαν κυρώσεις για πλάτες ή χάδια στη Χρυσή Αυγή από δημοσιογράφους και το ρεπορτάζ για τη χρηματοδότηση της εγκληματικής οργάνωσης ήταν ταμπού και υπόθεση του περιθωρίου.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα έσυρε όλο το σύστημα, και το μιντιακό, στην απέναντι όχθη. Αναγκαστικά. Δεν γινόταν πια να σωθεί η Χρυσή Αυγή. Δολοφονήθηκε Ελληνας, εν ψυχρώ, μπροστά σε μάρτυρες και ήταν ο γιος της Μάγδας, που διεκδίκησε τη δικαίωση του γιου της με συγκλονιστικό τρόπο.
Η δίκη, όσο κι αν καθυστέρησε, και η έξοδος του φασιστικού κόμματος από τη Βουλή, λειτούργησαν καταλυτικά στερώντας κάθε περιθώριο από τους “ψύχραιμους” απέναντι στην Χρυσή Αυγή να δώσουν μάχη για την ένταξή της στην ελληνική κανονικότητα.
Στη διάρκεια των πεντέμιση χρόνων της δίκης, λίγες φορές οι εξελίξεις εκεί έδωσαν μεγάλο τίτλο στα ΜΜΕ. Σαν να εξελισσόταν ερήμην τους, σε μια παράλληλη πραγματικότητα.
Ακόμη και η αποτυχία της Χρυσής Αυγής να εκπροσωπηθεί στη Βουλή αντιμετωπίστηκε ως υποσημείωση, ενοχικά - ευτυχώς που έφυγαν από το προσκήνιο και μαζί τους έφυγαν τα σκληρά διλήμματα για την ενημέρωση.
Το ποιοι τους ψήφιζαν και γιατί, πολύ περισσότερο ποιοι τους στήριζαν και γιατί, είναι η ανάλυση που δεν έγινε παρά μόνο κατ εξαίρεση και συνήθως στο πιο απλοϊκό δυνατό επίπεδο, ώστε να χαθεί η ουσία μέσα στην ανοησία.
Φυσικά, στα ΜΜΕ όπως παντού, δεν είναι όλοι ίδιοι και δεν έκαναν όλοι τα ίδια. Αλλά η επισήμανση του αυτονόητου δεν προσφέρει και πολλά στη σχετική συζήτηση. Αυτό που ίσως έχει κάποια αξία να επισημανθεί είναι ο κίνδυνος των μεταμορφώσεων της Χρυσής Αυγής και η εσωτερίκευση του φασισμού από όσους σιωπούν ή τις ανέχονται.
Τα ΜΜΕ σήμερα φωνάζουν, ομόθυμα, “δεν είναι αθώοι”. Φωνάζουν ακόμη και εκείνα που δεν είναι αθώα. Γιατί δεν θα καταδικαστούν. Ούτε καν θα κριθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου