gerontakos: Από το κάνιστρο της Ποίησης

Πέμπτη, Οκτωβρίου 29, 2020

Από το κάνιστρο της Ποίησης

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΗΝΑΚΗΣ
Η ποιητική απο(οικο)δόμηση

Η ποίηση ως πράξη φυσικομαθηματική:

Έστω ένα τέλειο τετράγωνο. Τραβάμε μία γραμμή από την κάτω αριστερή του γωνία και την ενώνουμε, διαγωνίως, πάντα διαγωνίως, με την πάνω δεξιά. Κατόπιν, κάνουμε το αντίστοιχο από την κάτω δεξιά με την πάνω αριστερή γωνία. Ωραία. Έτσι, έχουμε τέσσερα καινούργια τρίγωνα. Αυτά τα τρίγωνα προσπαθούμε να τα χρωματίσουμε με τέσσερα διαφορετικά χρώματα. Ένα για το αίμα, ένα για τον ιδρώτα, ένα για τον έρωτα και ένα για το σώμα. Κατά βούλησιν, παρακαλώ, η επιλογή των χρωμάτων. Αφού τελειώσει αυτή η πράξη, παίρνουμε ένα κοπίδι και χαράζουμε τις πλευρές των τριγώνων. Κατόπιν, λαμβάνουμε ανά χείρας αυτά τα τρίγωνα και τα τοποθετούμε σ’ ένα αεροστεγές, βεβαίως αεροστεγές, βάζο. Τα ανακατεύουμε με λίγο νερό, λίγο αλάτι και ένα σωρό πιπέρι (κατά βούλησιν κι αυτό, ασφαλώς κατά βούλησιν) και τα αφήνουμε για λίγα χρόνια. Στο τέλος, ανοίγουμε το βάζο και κοιτάμε μέσα. Ωραία. Τοποθετούμε τα τρίγωνα, χωρίς άλλη επεξεργασία, στο κενό που σχηματίσαμε κόβοντάς τα αρχικά από το τέλειο τετράγωνο. Έχουμε πάλι το τέλειο τετράγωνο ανά χείρας. Μόνο που τώρα, θέλουμε-δεν-θέλουμε, έχουμε ένα μπερδεμένο χρωματισμό, κατά τον οποίο όλα τα χρώματα, έστω συμβολικά, έχουν γίνει ένα με τη βοήθεια των υλικών με τα οποία τα κλείσαμε στο βάζο. Παρακαλώ, επαναλάβατε μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων σας.

Αφού φτάσετε σ’ ένα κάποιο τέρμα, μπορείτε, εάν υπάρχουν ακόμα αντοχές, να αντικαταστήσετε αναλόγως τα παρακάτω:

τετράγωνο -> κόσμος
γωνία -> εαυτός
τρίγωνο -> κατακερματισμένος εαυτός
χρώματα -> αυτά που μας ορίζουν
βάζο -> μοναξιά
νερό -> ζωή
αλάτι -> νερό
πιπέρι -> εμπειρία
χρωματισμός -> φόβος

Έτσι, θα έχουμε:

Έστω ένας τέλειος κόσμος. Τραβάμε μία γραμμή από τον κάτω αριστερό εαυτό και την ενώνουμε, διαγωνίως, πάντα διαγωνίως, με τον πάνω δεξή. Κατόπιν, κάνουμε το αντίστοιχο από τον κάτω δεξή με τον πάνω αριστερό εαυτό. Ωραία. Έτσι, έχουμε τέσσερις καινούργιους κατακερματισμένους εαυτούς. Αυτούς τους εαυτούς προσπαθούμε να τους χρωματίσουμε με τέσσερα πράγματα που μας ορίζουν. Ένα για το αίμα, ένα για τον ιδρώτα, ένα για τον έρωτα και ένα για το σώμα. Κατά βούλησιν, παρακαλώ, η επιλογή μας αυτών που μας ορίζουν. Αφού τελειώσει αυτή η πράξη, παίρνουμε ένα κοπίδι και χαράζουμε τις πλευρές των κατακερματισμένων εαυτών. Κατόπιν, λαμβάνουμε ανά χείρας αυτούς τους κατακερματισμένους εαυτούς και τους τοποθετούμε σε μία αεροστεγή, βεβαίως αεροστεγή, μοναξιά. Τους ανακατεύουμε με λίγη ζωή, λίγο νερό, και ένα σωρό εμπειρία (κατά βούλησιν κι αυτό, ασφαλώς κατά βούλησιν) και τους αφήνουμε για λίγα χρόνια. Στο τέλος, ανοίγουμε τη μοναξιά και κοιτάμε μέσα. Ωραία. Τοποθετούμε τους κατακερματισμένους εαυτούς, χωρίς άλλη επεξεργασία, στο κενό που σχηματίσαμε κόβοντάς τους αρχικά από τον τέλειο κόσμο. Έχουμε πάλι τον τέλειο κόσμο ανά χείρας. Μόνο που τώρα, θέλουμε-δεν-θέλουμε, έχουμε έναν μπερδεμένο φόβο, κατά τον οποίο όλα αυτά που μας ορίζουν, έστω συμβολικά, έχουν γίνει ένα με τη βοήθεια των υλικών με τα οποία τα κλείσαμε στη μοναξιά. Παρακαλώ, επαναλάβατε μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων σας..