Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Από όλα τα άγρια θηρία το πιο βλαβερό είναι η γυναίκα»

Θρησκευτικός μισογυνισμός και πατριαρχική εξουσία

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
2020. Ωδή στις Γυναίκες, ‘στο μισό του
ουρανού’, σε όλα ‘τα κορίτσια της βροχής’* του πλανήτη
που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την κοινωνική
ισότητα και τη λευτεριά, για έναν καλύτερο κόσμο.

 [........................................................]

 

Πατριαρχικές θρησκείες εναντίον της γυναίκας, εναντίον της ισότητας

Για όλες τις θρησκείες η γυναίκα είναι υποδεέστερη του άνδρα. Στις μονοθεϊστικές θρησκείες μάλιστα οι γυναίκες δεν μπορούν να ιερουργούν, να μπαίνουν στο ιερό των εκκλησιών και να επισκέπτονται κάποιους ‘ιερούς τόπους’, όπως λ. χ. το λεγόμενο ‘άγιον όρος’ της λεγόμενης ορθοδοξίας, με το αιτιολογικό ότι είναι ‘βρώμικες’ και ‘όργανα του σατανά’.
Γιατί όμως και οι κοινωνίες αντιμετώπισαν και πολλές αντιμετωπίζουν ακόμα με εχθρότητα την παρουσία της γυναίκας στα κοινά; Προφανώς επειδή οι κοινωνίες κυριαρχούνται ακόμα από τις πατριαρχικές αντιλήψεις και εξουσίες που από καταβολής τους κρύβονται πίσω από ‘θεούς’ και θρησκείες. Ας δούμε ενδεικτικά μερικές από τις θέσεις των μεγαλύτερων θρησκειών για τη γυναίκα.

Χριστιανικός μισογυνισμός

Όλο το κακό αρχίζει από την φανταστική ιστορία του εβραϊσμού, όπως αυτή περιγράφεται στην λεγόμενη ‘Παλαιά Διαθήκη’ και συγκεκριμένα στο ‘κεφάλαιο της Γένεσης’, το οποίο απαντάται σχεδόν σε όλες τις θρησκείες, σύμφωνα με την οποία αφού ο ‘θεός’ έπλασε ‘εκ του μηδενός’ τον άνδρα και είδε ότι κάτι του έλειπε, τότε έπλασε τη γυναίκα από ένα κομμάτι σάρκας από την πλάτη του άνδρα, όχι ως ισάξιά του αλλά ως βοήθημά του και ως αντικείμενο της εξουσίας του με την εντολή «θα εξαρτάσαι πάντοτε από τον άνδρα σου και αυτός θα είναι ο κύριός σου».
Η λεγόμενη ‘παλαιά διαθήκη’, το αρχαιότερο μανιφέστο της πατριαρχικής εξουσίας που έχτιζε επίμονα τις μονοκρατορικές φαντασιώσεις του εβραϊκού μεγαλοϊδεατισμού, ως κληρονομιά του εργαλείου-θεού του, του Γιαχβέ, μας αποκαλύπτει τη θέση του για τη γυναίκα με τα παρακάτω σαφή λόγια: «Ο Mωυσής θύμωσε εναντίον των αρχηγών του στρατεύματος, των χιλιάρχων, και των εκατοντάρχων, που ήρθαν από την παράταξη του πολέμου και τούς είπε: Aφήσατε ζωντανές όλες τις γυναίκες; Δεν βλέπετε ότι αυτές έγιναν αιτία στους γιους Iσραήλ, σύμφωνα με τη συμβουλή τού Bαλαάμ, να ανομήσουν ενάντια στον Kύριο, στην υπόθεση του Φεγώρ, και έγιναν η πληγή επάνω στη συναγωγή τού Kυρίου και τώρα, θανατώστε από τα παιδιά όλα τα αρσενικά, θανατώστε ακόμα και όλες τις γυναίκες, όσες γνώρισαν άνδρα, που κοιμήθηκαν μαζί του, όλα, όμως, τα μικρά κορίτσια, όσα δεν γνώρισαν κοίτη άνδρα, φυλάξτε τα για τον εαυτό σας ζωντανά»^[7]. Στο Δευτερονόμιο (κβ΄ 21), προβλέπεται «Να λιθοβολείται η θυγατέρα του λαϊκού όταν πορνεύσει». Στο δε Λευϊτικό (κα΄ θ) «Θυγατέρα ανθρώπου ιερέως εάν βεβηλωθεί πορνεύοντας επί πυρός κατακαυθήσεται». Ο εβραϊκός, ο λεγόμενος και ‘μωσαϊκός νόμος’ όριζε ότι κάθε λεχώνα είναι ακάθαρτη. Γι’ αυτό το λόγο της απαγορευόταν να εισέρχεται στο Ναό για 40 μέρες αν γεννούσε αγόρι και για 80 μέρες αν γεννούσε κορίτσι. Η διαφορά αυτή υπήρχε ως ένδειξη κατωτερότητας της γυναίκας και ως υπενθύμιση, ότι η γυναίκα εξαπατήθηκε πρώτη από τον σατανά, που ήταν βεβαίως δημιούργημα κι αυτός του ‘καλού θεού’!
Με δεδομένο το γεγονός ότι ο ‘Κύριος’ δεν είναι παρά το φετίχ, η συμβολική μορφή της πατριαρχικής εξουσίας και επειδή οι γυναίκες αμφισβητούσαν την βαρβαρότητα της πατριαρχικής εξουσίας τις εμφανίζουν ως «ανομήσασες ενάντια στον Κύριον», δηλαδή εχθρικές ενάντια στην πατριαρχική εξουσία και γι αυτό έπρεπε να θανατωθούν οι ενήλικες και να κρατηθούν ως ‘σκεύη ηδονής’ των στρατιωτών οι ανήλικες και μάλιστα οι ‘παρθένες’. Η σκυτάλη του μισογυνισμού της ‘παλαιάς διαθήκης’ και του ραβινισμού πέρασε σταδιακά μέσω της ρωμαϊκής πατριαρχικής εξουσίας και της βούλησης του Caesar Flavius Valerius Constantinus Augustus, του λεγόμενου και ‘Μέγα Κωνσταντίνου’, με τη βοήθεια του αχυράνθρωπου Επισκόπου Καισαρείας Ευσέβιου στις ‘γραφές’, στο DNA της νέας αυτοκρατορικής θρησκείας.
Η λεγόμενη ‘αγία γραφή’, και δια στόματος του υποτιθέμενου Ρωμαίου στρατιώτη Σαούλ που έγινε κατά έναν εντελώς παράξενο τρόπο Παύλος και μάλιστα ‘απόστολος των εθνών’ με αποστολή να επιβάλλει τον ιουδαιοχριστιανισμό της Ρώμης σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, είναι σαφής αναφορικά με την αντίληψή του ιουδαιοχριστιανισμού για τη σχέση ανδρών και γυναικών: «να ξέρετε ότι σε κάθε άντρα η κεφαλή του είναι ο Χριστός και κεφαλή της γυναίκας ο άντρας της [..] ο άντρας, βέβαια, δεν οφείλει να κατακαλύπτεται στην κεφαλή του, επειδή είναι εικόνα και δόξα του Θεού. η γυναίκα όμως είναι δόξα του άντρα. Γιατί δεν προέρχεται ο άντρας από τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα από τον άντρα. Και βέβαια, δε δημιουργήθηκε ο άντρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα για τον άντρα»^[8]. Είναι προφανής η αντίληψη ότι για τον χριστιανισμό η γυναίκα είναι άνθρωπος δεύτερης κατηγορίας και άβουλο όργανο της εξουσίας του άντρα, σε βαθμό μάλιστα που δεν ορίζει ούτε το ίδιο το σώμα της, γιατί αυτό το ορίζει ο άνδρας της^[9]. Βέβαια «οι δογματικές διακρίσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν περιορίζονται μόνο στις γυναίκες όπως δείχνουν μερικά ενδεικτικά παραδείγματα: Στην ουσία έχει καταργήσει το δικαίωμα ελεύθερης επιλογής θρησκεύματος με την επιβολή του νηπιοβαπτισμού και της υποχρεωτικής κατήχησης ανήλικων»^[10].
Όπως για τον Ιησού^[11] των λεγόμενων ‘ευαγγελίων’, έτσι και για τον Παύλο^[12] των λεγόμενων ‘πράξεων των αποστόλων’ δεν υπάρχει καμιά ιστορική μαρτυρία που να επιβεβαιώνει την ιστορική τους ύπαρξη και παρ’ όλα αυτά ο χριστιανικός μύθος αποδίδει σε αυτούς την ίδρυση του χριστιανισμού, της υποτιθέμενης θρησκείας της αγάπης, η οποία όμως αποστρέφεται τη ζωή και διδάσκει την υποταγή στην εξουσία^[13] και την προτίμηση στο θάνατο που τάχα οδηγεί στην μεταθανάτια «αιώνια ζωή και το μέγα έλεος».
Όταν το 325 της νέας χρονολογίας τα ιερατεία όλων των τοπικών σκοταδιστικών μύθων και δοξασιών αναγκάστηκαν, με τη λεγόμενη ‘πρώτη σύνοδο της Νικαίας’, κάτω από την πίεση του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου να υποταχθούν στη νέα ενοποιητική θρησκεία, και στην ουσία τη νέα ιδεολογία της αυτοκρατορίας, τότε συντελέστηκε η μεγαλύτερη πλαστογραφία της ανθρώπινης ιστορίας, γιατί ένας κατασκευασμένος θρησκευτικός μύθος που λειτουργούσε ως εξουσιαστική ιδεολογία καταγράφτηκε και μάλιστα ετεροχρονισμένα με τη βία και την πλαστογραφία, χωρίς ωστόσο να γίνει από την επιστημονική ιστοριογραφία ποτέ αποδεκτό, ως ‘ιστορικό γεγονός’ και έκτοτε ως τέτοιο εκλαμβάνεται από αμαθείς και φοβισμένους με την βοήθεια της διδασκαλίας των λεγόμενων ‘πατέρων του χριστιανισμού’ και των ατέλειωτων στρατιών επαγγελματιών της θρησκείας.
Ας δούμε το μισογυνισμό που αποπνέουν οι απόψεις και η ‘διδασκαλία’ μερικών από αυτούς, αναφορικά με τη γυναίκα, στην οποία χρεώνουν όλες τις ευθύνες της πατριαρχικής εξουσίας για τα δεινά της ανθρωπότητας, ακόμα και τον θάνατο του υποτιθέμενου Χριστού:
·         Ιησούς: «Κι εγώ σας λέγω ότι αυτός που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, ήδη εμοίχευσε μέσα στην καρδιά του» (Κατά Ματθαίον, 5. 28).
·         Παύλος: «Ο άνδρας… επλάσθη εξ αρχής ως ο κύριος εκπρόσωπος της κυριαρχίας του Θεού επί της Γης και είναι διά τούτο περισσότερον από την γυναίκα εικών και δόξα του Θεού. Η γυναίκα δε ως το εξαιρετικότερον από τα άλλα κτίσματα, που έχει υπό την εξουσίαν του ο άνδρας, είναι δόξα του ανδρός. Πράγματι δε ο άνδρας είναι υπεροχότερος από την γυναίκα, διότι δεν έγινε ο άνδρας από την γυναίκα, αλλ’ η γυναίκα έγινεν από τον άνδρα. Και επί πλέον δεν εκτίσθη ο άνδρας διά να βοηθή την γυναίκα, αλλ’ η γυναίκα επλάσθη προς χάριν και βοήθειαν του ανδρός» (προς Κορινθίους επιστολές).
·         Παύλος: Πρώτη Επιστολή προς Κορινθίους: «Διότι εγώ θέλω να είναι όλοι οι άνθρωποι όπως είμαι και εγώ, δηλαδή άγαμος και αφωσιωμένος στον Θεόν […] Ο άγαμος φροντίζει και ενδιαφέρεται δι’ όσα παραγγέλλει και θέλει ο Κυριος. Φροντίζει πως να αρέση στον Κυριον.[…] Η μείνασα παρθένος φροντίζει με όλην της την ψυχήν και επιδιώκει εκείνα που αρέσουν στον Κυριον, δια να είναι αγία και καθαρά κατά το σώμα και την ψυχήν. Λέγω δε αυτό περί της παρθενικής ζωής αποκλειστικά και μόνον προς το συμφέρον σας, όχι δια να σας βάλω θηλειά στον λαιμόν και να σας τραβήξω, χωρίς να το θέλετε, στον άγαμον βίον, αλλά δια να σας δείξω και να σας οδηγήσω εις μίαν σεμνήν ζωήν και διακεκριμένην θέσιν πλησίον του Κυρίου, χωρίς βιωτικούς περισπασμούς και φροντίδας», (Προς Κορινθίους πρώτη επιστολή Κεφάλαιο 7). Η αναγωγή της λεγόμενης σεξουαλικής εγκράτειας, αποχής και καταπίεσης σε χριστιανική αρετή δεν έρχεται μόνο σε αντίθεση με την ζωή, την πνευματικότητα και την ευτυχία του ανθρώπου, με τη Λογική και την επιστήμη, αλλά ως στέρηση και καταπίεση ζωτικών αναγκών του ανθρώπου καταλήγει σε νευρώσεις, συνειδησιακές διαταραχές και σε σοβαρές ασθένειες που δεν οδηγούν μόνο τα νευρωτικά άτομα στη δυστυχία και στις σκοταδιστικές θρησκείες, αλλά αποτελούν και μεγάλη πληγή του ανθρώπινου πολιτισμού, γιατί καταστρέφουν ζωτικούς κώδικες επικοινωνίας, συμβίωσης και κοινωνικότητας^[14].
·         Αυγουστίνος: «Οι γυναίκες δεν πρέπει να έχουν απολύτως καμιά διαφώτιση ή παιδεία. Αλλά πραγματικά πρέπει να απομονώνονται γιατί είναι η αιτία των μισητών και ακουσίων στύσεων στους αγίους άνδρες».
·         Άγιος Βασίλειος: «Η γυναίκα δεν έχει την άδεια να αφήνει τον άνδρα της, αλλά, κι αν δέρνει αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένει κι όχι να χωρίζεται, κι αν την προίκα της ξοδεύει, κι αν σε άλλες γυναίκες πορνεύει, αυτή πρέπει να καρτερεί. Ώστε η μεν γυναίκα που άφησε τον άνδρα της μοιχαλίς είναι αν πάρει άλλον, ο δε αφεθείς αυτός άνδρας, αν πάρει άλλη, συγχωρείται» (Πηδάλιο, Κανών Θ).
·         Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος^[15]: «Γενικά η γυναίκα είναι ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, σκεύος ακαθαρσιών, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος. Είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ’ όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες. Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδια, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της, και έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων μέσω όλων των αισθήσεων. Όσος και αν είναι ο πλούτος, δεν επαρκεί για να ικανοποιήσει την γυναικεία επιθυμία. Μέρα και νύχτα η γυναίκα δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάφι και τα πολύτιμα πετράδια, τα υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άντρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί. Γι’ αυτό το λόγο ο Θεός, γνωρίζοντας την ελεεινή της φύση, την προίκισε με το όπλο της σεξουαλικότητας». Η τόση εχθρότητα εναντίον της σεξουαλικότητας και ιδιαίτερα της γυναικείας σεξουαλικότητας αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα θεοκρατικών κοινωνιών που καλύπτουν κραυγαλέες κοινωνικές ανισότητες και αυταρχικές εξουσίες και συνεπώς «η σεξουαλικότητα αντικατόπτριζε πάντα τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και σηματοδοτούσε το βαθμό της κοινωνικής εκτίμησης που απολάμβανε» ^[16], αλλά και το επίπεδο του πολιτισμού.
·         Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Από όλα τα άγρια θηρία το πιο βλαβερό είναι η γυναίκα».
·         Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τι άλλο είναι η γυναίκα παρά ένας εχθρός της φιλίας, μια αναπόφευκτη τιμωρία, ένα αναγκαίο κακό, ένας φυσικός πειρασμός, ένας επιθυμητός όλεθρος, ένας οικιακός κίνδυνος, μια ευχάριστη καταστροφή, ένα κακό της φύσεως ζωγραφισμένο με όμορφα χρώματα;»
·         Θωμάς ο Ακινάτης: «Η γυναίκα είναι ατελής άνδρας».
·         Αμβρόσιος: «Ο Αδάμ οδηγήθηκε στην αμαρτία από την Εύα και όχι η Εύα από τον Αδάμ. Το δίκαιο είναι να δεχθεί σαν αφέντη της, εκείνον που οδήγησε στην αμαρτία».
·         Κλήμης ο Αλεξανδρεύς(ο δολοφόνος της Υπατίας^[17]): «Η γυναίκα πρέπει να αισχύνεται που είναι γυναίκα».
·         Ισαάκ ο Σύρος: «Είναι καλύτερο να φας δηλητήριο, παρά να συμφάγεις με μια γυναίκα, και αν ακόμη είναι μητέρα σου ή αδελφή σου».
·         Κοσμάς ο Αιτωλός: «Αν σ’ ένα σταυροδρόμι συναντήσεις το διάβολο και μια γυναίκα, πήγαινε προς τα εκεί που είναι ο διάβολος και όχι προς τα εκεί που είναι η γυναίκα».
·         Μέγας Αθανάσιος: «Με τις γυναίκες δεν είναι ασφαλές ούτε από κοινού ν’ αποφασίζει κανείς».
·         Τερτυλλιανός: «Γυναίκα! Είσαι η πύλη του διαβόλου. Εξαιτίας σου αναγκάστηκε να πεθάνει ο γιος του θεού. Θα έπρεπε να κυκλοφορείς πάντα με μαύρα ρούχα και κουρελιασμένα».
Για να κατανοήσουμε τον μισογυνισμό του χριστιανισμού αξίζει να συνυπολογίσουμε την πλήρη απουσία κεντρικής γυναικείας φιγούρας στο μύθο και την απόλυτη περιφρόνηση της ανθρώπινης υπόστασης των γυναικών που τις ταύτιζε με άψυχα όντα:
1.      Αφού καμιά ιστορική πηγή δεν αναφέρει την ύπαρξη του Ιησού Χριστού, φυσικό είναι να μην υπάρχει καμιά ιστορική πηγή για την ύπαρξη της μητέρας του, της λεγόμενης ‘παναγίας Θεοτόκου’. Ούτε και στις λεγόμενες ‘ιερές γραφές’, οι οποίες όπως είναι γνωστό γράφτηκαν, πλαστογραφήθηκαν και ξαναγράφτηκαν πολύ αργότερα, δεν γίνεται σαφής λόγος περί ‘Θεοτόκου’. Στο ‘κατά Ματθαίον’, (κεφάλαιο Α. 18 και 19), αναφέρεται ότι: «Του Ιησού Χριστού η γέννηση λοιπόν έγινε ως εξής, δηλαδή όταν μνηστεύτηκε η μητέρα του Μαρία με τον Ιωσήφ, πριν να έχουν συζυγικές σχέσεις, βρέθηκε έγκυος από το Άγιον Πνεύμα. Και ο Ιωσήφ ο μνηστήρας της, επειδή ήταν δίκαιος και δεν ήθελε να την ντροπιάσει δημοσία, θέλησε να την χωρίσει κρυφά…»!. Τώρα ποιος ήταν το ‘άγιο πνεύμα’ και γιατί τελικά δεν την χώρισε ο Ιωσήφ τη Μαρία είναι μια άλλη ιστορία και δεν έχει σχέση με το παραμύθι των κατασκευαστών του χριστιανισμού. Στο κατά Λουκάν (Κεφάλαιο ΚΔ. 10) αναφέρεται συγκεκριμένα στις γυναίκες που υποτίθεται ότι βρίσκονταν στον υποτιθέμενο τάφο του υποτιθέμενου Ιησού, πριν από την υποτιθέμενη ‘ανάστασή’ του: «Ήταν λοιπόν η Μαρία Μαγδαληνή και η Ιωάννα και η Μαρία του Ιακώβου και άλλες που βρίσκονταν μαζί τους…». Κάποιοι προσπαθούν να υποστηρίξουν ότι η Μαρία του Ιακώβου ήταν η μητέρα του Ιησού, αλλά χωρίς πειστικότητα γιατί αφ’ ενός η υποτιθέμενη ‘Μαρία η Θεοτόκος’ ήταν του Ιωσήφ και αφ’ ετέρου δεν μπορεί ένας υποτιθέμενος ευαγγελιστής να αναφέρει την υποτιθέμενη Θεοτόκο με λάθος όνομα και μετά από κάποιες άλλες υποτιθέμενες μαθήτριες του Ιησού, και μάλιστα όχι ως Θεοτόκο, αλλά ως Μαρία του Ιακώβου.
Η απουσία όμως κάποιας κεντρικής γυναικείας φιγούρας στον χριστιανικό μύθο αποδυνάμωνε τόσο τον ίδιο το μύθο, όσο και τον κεντρικό του ήρωα, πέρα από το σημαντικότερο γεγονός ότι δεν πρόσφερε πρότυπο, δηλαδή, κεντρική ηρωίδα για τις γυναίκες με την οποία θα ταυτίζονταν. Περί ‘Θεοτόκου παρθένου Μαρίας’, αποφάσισε τελικά, και παρά τις πολλές αμφισβητήσεις και αντιρρήσεις, η Σύνοδος της Εφέσου το 431^[18], δηλαδή περίπου τεσσερισήμισι αιώνες μετά την υποτιθέμενη γέννηση του Χριστού και εκατό και πλέον χρόνια μετά τη συνωμοσία του Κωνσταντίνου και του Ευσέβιου, περί Χριστού και χριστιανισμού. Μέχρι τότε κανείς δεν γνώριζε την ύπαρξή της υποτιθέμενης Θεοτόκου.
2.      Μόλις το 1545 στη Σύνοδο του Τρέντο η Καθολική Εκκλησία, αναγκάστηκε, κάτω από την πίεση του, μετά την Λουθηριανή επανάσταση, ανερχόμενου καπιταλισμού που ξανασυνέδεε τον μύθο για την ‘αθάνατη ατομική ψυχή’ με το ‘ιερό και αιώνιο δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία’ να αποδεχτεί ότι όχι μόνο οι άντρες, αλλά και οι γυναίκες έχουν ψυχή^[19]. Αξίζει σε αυτό το σημείο να επαναφέρουμε στη μνήμη μας τον αρχαιοελληνικό μύθο «Έρως και Ψυχή» για να κατανοήσουμε τις πραγματικές πηγές του χριστιανικού μύθου και τη στρεβλωτική παράφραση και παραποίηση της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας και Γραμματείας. Με δυό λόγια ο μύθος λέει ότι η Ψυχή ήταν η νεότερη από τις τρεις όμορφες κόρες του βασιλιά της Σικελίας. Η ομορφιά της επισκίαζε αυτήν της Αφροδίτης και από ζήλεια η Αφροδίτη την έστειλε να παντρευτεί στον κάτω κόσμο με έναν φτερωτό δράκο. Φαίνεται όμως πως με παρέμβαση κάποιων άλλων θεών το σχέδιο της Αφροδίτης ναυάγησε, γιατί στο μεταξύ την Ψυχή την ερωτεύτηκε ο γιός της ο Έρως. Η Αφροδίτη όμως δεν παραιτήθηκε από το σχέδιό της πράγμα που οδήγησε στην εξοντωτική ταλαιπωρία των δυό ερωτευμένων και τελικά στην αρρώστια του Έρωτα και της Ψυχής, με αποτέλεσμα την παρέμβαση άλλων θεών στον Δία. Ο μύθος θέλει τον Δία να φέρνει το θέμα στο συμβούλιο των θεών και να αποσπά την πλειοψηφία υπέρ του γάμου των δυό νέων ερωτευμένων χαρίζοντας την αθανασία στην θνητή Ψυχή για να μπορεί να παντρευτεί τον θεό Έρωτα^[20]. Η κατασκευή του μύθου φαίνεται να συμπίπτει με την εμφάνιση της πατριαρχίας και της ατομικής ιδιοκτησίας και πολλοί τότε ταύτισαν την Ψυχή με την υποτιθέμενη ‘αθάνατη ψυχή’ και αυτήν με την ατομική ιδιοκτησία, την δύναμη, την εξουσία χάρη της οποίας αποκτούσε κάποιος την ιδιότητα του Πολίτη, την οποία ιδιότητα στερούνταν όσοι δεν είχαν ατομική ιδιοκτησία, μεταξύ των οποίων και οι γυναίκες, και ως τέτοιοι θεωρούνταν και αντιμετωπίζονταν ως ‘άψυχοι’, αδύναμοι, δούλοι. Οι κατασκευαστές του χριστιανικού μύθου υιοθέτησαν τον αρχαιοελληνικό μύθο και διαστρεβλώνοντάς τον έχτισαν πάνω του ολόκληρη θρησκεία του μίσους και της υποκρισίας που αποπροσανατολίζει την ανθρωπότητα και υπηρετεί τις πιο απάνθρωπες και καταστροφικές εξουσίες.

Η θέση της γυναίκας στις άλλες μεγάλες θρησκείες

ΙΣΛΑΜ. Σύμφωνα με το Κοράνι ο Μωάμεθ λέει: «Οι άνδρες είναι οι συντηρητές των γυναικών, επειδή ο Αλλάχ έκανε ορισμένους να υπερέχουν των άλλων, και επειδή εκείνοι ξοδεύουν από την περιουσία τους. Οι καλές γυναίκες συνεπώς είναι υπάκουες, φυλάγοντας τα κρυφά πράγματα όπως τα έχει φυλάξει ο Αλλάχ, και όσο για εκείνες εκ μέρους των οποίων φοβόσαστε την εγκατάλειψη, να τις επιπλήττετε, και να τις αφήνετε μόνες μέσα στους χώρους του ύπνου, και να τις δέρνετε. Και τότε, αν σας υπακούνε, μην ζητάτε κάτι εναντίον τους. Είναι βέβαιο πως ο Αλλάχ είναι ύψιστος, είναι μεγάλος», Κοράνι 4:34, δηλαδή είναι βέβαιο πως ο Αλλάχ είναι ο θεός των ανδρών και της πατριαρχικής εξουσίας που τον δημιούργησαν.
«Οι γυναίκες-σας είναι σαν ένα κομμάτι καλλιεργημένης γης για σας, έτσι, πλησιάστε τη γη-σας όποτε και όπως θέλετε». Κοράνι 2:223.
«Στον Παράδεισο υπάρχει ένα περίπτερο φτιαγμένο από ένα τεράστιο κούφιο μαργαριτάρι εξήντα μίλια σε πλάτος, σε κάθε γωνία του οποίου υπάρχουν εταίρες που δεν θα βλέπουν εκείνους που είναι στις άλλες γωνίες, και που οι πιστοί θα τις επισκέπτονται και θα τις απολαμβάνουν». Sahih Al-Bukhari 4879 (Το Sahih Al-Bukhari, είναι το δεύτερο σημαντικό ιερό βιβλίο του Ισλάμ μετά το Κοράνι). Οι γυναίκες όμως δεν δικαιούνται να απολαμβάνουν τον έρωτα και γι αυτό υποβάλλονται στον βάρβαρο γενετήσιο ακρωτηριασμό, τη γνωστή κλειτοριδεκτομή^[21], που είναι ευρέως διαδεδομένος κυρίως μεταξύ των μουσουλμανικών πληθυσμών των χωρών της Αφρικής και της Ασίας, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι διαδεδομένος και μεταξύ χριστιανών και οπαδών ανιμιστικών θρησκειών και αποσκοπεί στην εξαφάνιση της γυναικείας προσωπικότητας ως προϋπόθεση για την απόλυτη υποταγή της.
Το Κοράνιο επιτρέπει στον άνδρα να παντρευτεί τέσσερις γυναίκες. Μια γυναίκα δεν επιτρέπεται να παντρευτεί τέσσερις άντρες. Η γυναίκα δεν μπορεί να μπει σε ένα τζαμί, πρέπει να προσευχηθεί έξω. Θεωρείται βρώμικη, μόνο και μόνο γιατί είναι γυναίκα.
Το ιερατείο της θρησκείας του Ισλάμ, εκπρόσωπος της πιο ακραίας μορφής της πατριαρχικής εξουσίας, στην ιδιαίτερα ακραία του μορφή, τον φονταμενταλισμό, έχει επιβάλλει ένα θεοκρατικό καθεστώς ακραίας κοινωνικής ανισότητας που καταδικάζει τη γυναίκα να ζει σε συνθήκες ζώου, στερημένη ακόμα και από τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, εκτοπίζοντάς την από τις κοινωνικές διεργασίες και καθιστώντας την, ακόμα και ενδυματολογικά, κοινωνικά ανύπαρκτη και αόρατη. Η θεοκρατική εξουσία με νόμο τη Σαρία και το Κοράνι έχει υποκαταστήσει τις πολιτικές λειτουργίες των κοινωνιών που τις επηρεάζει και τις καθηλώνει σε έναν ιδιότυπο μεσαίωνα ανισοτήτων και βαρβαρότητας.
ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ. Σύμφωνα με το Ταλμούδ και τις άλλες ιερές γραφές του:«Οι εβραίοι αποκαλούνται ανθρώπινα όντα, αλλά οι μη-εβραίοι δεν είναι άνθρωποι. ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΝΗ»,^[22]. «Οι εβραίοι δικαιούνται να ληστεύουν και να φονεύουν μη-εβραίους»^[23]. «Όλα τα παιδιά των απίστων είναι ζώα. (…) Τα κορίτσια των μη-εβραίων βρίσκονται σε κατάσταση niddah (ακαθαρσίας) από τη γέννα τους»^[24]. «Μια έγκυος εβραία δεν είναι καλύτερη από ένα έγκυο ΖΩΟ»^[25]. «Ένας εβραίος μπορεί να συνουσιαστεί με ένα παιδί, αρκεί το παιδί να είναι λιγότερο από 9 ετών»^[26]. «Δεν είναι σημαντικό όταν ένας άντρας συνουσιάζεται με ένα μικρό κοριτσάκι»^[27].
Μια θρησκεία που αντιμετωπίζει τους ‘απίστους’, τους μη οπαδούς της ως κτήνη που πρέπει να ληστεύονται και να φονεύονται, τα παιδιά, αλλά ακόμα και τις έγκυες εβραίες ως ζώα και ως σκεύη ηδονής, δεν είναι καθόλου παράξενο που διακηρύσσει ότι οι πιστοί της είναι ο περιούσιος λαός του θεού της του Γιαχβέ που τους έχει αναθέσει να κυβερνήσουν όλους τους λαούς του πλανήτη για να βελτιώσουν την ανθρωπότητα με βάση τις παραπάνω μισάνθρωπες αρχές του πατριαρχικού μισογυνισμού και του ολοκληρωτισμού.
Επειδή η πατριαρχική εξουσία στην ουσία της δεν είναι εξουσία των ανδρών γενικά επί των γυναικών, αλλά η εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς, γι αυτό δεν σημαίνει μόνο μισογυνισμό, αλλά και απόλυτη μισανθρωπία, ο ιουδαϊσμός παρουσιάζει τον κατασκευασμένο θεό του, τον Γιαχβέ, να απαιτεί, ως έκφραση της υποταγής στην εξουσία και των ανδρών, τον γενετήσιο ακρωτηριασμό τους με τη γνωστή περιτομή^[28]. Συγκεκριμένα βλέπουμε τον Γιαχβέ να υπόσχεται στον Αβραάμ: «Και θα στήσω έγκυρον και ακατάλυτον την συμφωνίαν και την υπόσχεσίν μου αυτήν και στους απογόνους σου έπειτα από σε εις όλας τας γενεάς αυτών υπόσχεσιν παντοτεινήν και ανέκκλητον ότι θα είμαι ιδικός σου Θεός και Θεός των έπειτα από σε απογόνων σου. Και θα δώσω εις σε και έπειτα από σε στους απογόνους σου ως αιωνίαν ιδιοκτησίαν όλην αυτήν την γην Χαναάν, εις την οποίαν τώρα κατοικείς ως ξένος και θα είμαι στους απογόνους σου ο Θεός των. Είπε δε ακόμη ο Θεός προς τον Αβραάμ, σύ θα φυλάξης την διαθήκην μου αυτήν, συ και οι απόγονοί σου εις όλας τας γενεάς των. Σημείον δε και εξωτερικόν γνώρισμα της συμφωνίας μεταξύ εμού και υμών και των απογόνων σου έπειτα από σέ, εις όλας τας γενεάς αυτών ότι θα τηρήσετε την διαθήκην μου είναι τούτο Από τώρα και στο εξής θα περιτέμνεται κάθε αρσενικόν τέκνον σας. Θα περικόψετε την σαρκίνην ακροβυστίαν σας και τούτο θα είναι σημείον της συμφωνίας μας μεταξύ εμού και υμών. Καθε αρσενικόν παιδί θα περιτέμνεται οκτώ ημέρας μετά την γέννησίν του, κάθε αρσενικόν εις όλας τας γενεάς σας, όπως επίσης θα περιτέμνεται και ο δούλος, ο οποίος θα αγορασθή με χρήματα, και το παιδί παντός ξένου ο οποίος κατοικεί μαζή σας, έστω και αν δεν είναι απόγονός σου. Θα περιτμηθή όπως δήποτε ο δούλος, που εγεννήθη εις την οικίαν σου, και ο δούλος, που ηγοράσθη με χρήματα. Η περιτομή αυτή της σαρκός σας θα είναι υποχρέωσις απορρέουσα από την συμφωνίαν μας, η οποία θα έχη αιωνίαν ισχύν. Καθε αρσενικόν, του οποίου δεν περιεκόπη η σαρξ της ακροβυστίας του κατά την ογδόην ημέραν από της γεννήσεώς του και έμεινεν απερίτμητον, θα εξολοθρευθή η ύπαρξις αυτή εκ μέσου της φυλής του, διότι κατεφρόνησε και κατεπάτησε την εντολήν μου»^[29].
Η ταύτιση της έννοιας του ιδιωτικού θεού του ‘περιούσιου λαού’ με την ιδιοκτησία και της εξουσίας με τον ακρωτηριασμό της ανθρώπινης προσωπικότητας είναι στην υποτιθέμενη συμφωνία του Γιαχβέ με τον υποτιθέμενο γενάρχη των Εβραίων, τον Αβραάμ, παραπάνω από σαφής και αποκαλυπτική της φύσης της πατριαρχικής εξουσίας, ως εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς. Αλλά η κατανόηση αυτής της πραγματικότητας είναι αναγκαία για τους πολλούς προκειμένου να απελευθερωθούν από όλους τους σκοταδιστικούς μύθους και από όλες τις απάνθρωπες και καταστροφικές εξουσίες.
ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ Ο Ινδουισμός, αποτελεί έκφραση πολλών τοπικών θρησκειών που περιγράφονται από τη σανσκριτική έκφραση Σανατάνα, ή Ντάρμα, που σημαίνει «αιώνιος νόμος», «αιώνια τάξη» ή «πατρική πίστη». Ο Ινδουισμός δεν έχει δημιουργό θεό, αλλά πολλές μεγάλες και μικρές τοπικές θεότητες και είναι περισσότερο μια φιλοσοφία-ιδεολογία στερημένης και υποταγμένης ζωής σε μια πατριαρχικά εξουσιαζόμενη χώρα, τις Ινδίες, που χαρακτηρίζεται από έντονες ταξικές οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, κάστες, και περιγράφεται στις ιερές γραφές της, τις Βέδες, και ασκείται από τους γκουρού (δασκάλους). Όπως είναι φυσικό σε μια πατριαρχική θρησκεία η θέση της γυναίκας βρίσκεται στο κοινωνικό περιθώριο και εξαιρείται από τη μελέτη και το διαλογισμό. Μια γυναίκα δίχως σύζυγο δεν είναι ολοκληρωμένη, αλλά μια παντρεμένη γυναίκα που δεν φέρνει στον κόσμο αγόρι, αλλά κορίτσι θεωρείται καταραμένη και τις περισσότερες φορές το κορίτσι θανατώνεται κατά τη γέννησή του από τη μαμή με την σύμφωνη γνώμη του πατέρα και των γονιών του. Για τις γυναίκες που μένουν χήρες, σύμφωνα με τις Γραφές, έχουν τρεις εναλλακτικές επιλογές. Να ταφούν μαζί με τον νεκρό, να παντρευτούν τον αδελφό του ή να ζήσουν απομονωμένες. Ενάρετη γυναίκα θεωρούνταν, ωστόσο, μονάχα η σύζυγος που ακολουθούσε το νεκρό σύζυγο στη νεκρική πυρά και καιγόταν μαζί του.
Αν και ο σχετικός νόμος έχει καταργηθεί, εν τούτοις η ισχυρή θρησκευτική παράδοση επιβάλλει: Όλες οι γυναίκες, ανεξαρτήτως κάστας, οφείλουν, σύμφωνα με ένα από τα ιερά κείμενα του Ινδουισμού, το Garuda Purana, να καούν ζωντανές μαζί με τον θανόντα σύζυγο για να αποδείξουν την αθωότητα, την πίστη και αφοσίωση στον άντρα τους. Το έθιμο αυτό ονομάζεται sati (αγιοσύνη). Εξαιρέσεις αποτελούν οι έγκυες και οι μητέρες μικρών παιδιών. Αν δεν το κάνουν, θα τιμωρηθούν (από τους συγγενείς και αν όχι) στις επόμενες ζωές θα ξαναγεννιούνται γυναίκες ώσπου να κάνουν σάτι^[30]. Η δύναμη αυτού του εθίμου παραμένει ισχυρή τόσο εξαιτίας της αμάθειας, όσο και εξαιτίας του φόβου της πατριαρχικής εξουσίας. Μάλιστα, πολλές γυναίκες πέφτουν μόνες τους στη νεκρική πυρά που καίει τον σύζυγό τους με την ψευδαίσθηση ότι θα αγιάσουν, αλλά μάλλον από το φόβο του κοινωνικού στιγματισμού και της τιμωρίας, δεδομένου και του γεγονότος πως η περιουσία του άνδρα τους δεν κληρονομείται από τις χήρες, αλλά από τους άνδρες συγγενείς του.
Ο Μαχάτμα Γκάντι, ο απελευθερωτής της Ινδίας από τη βρετανική αποικιοκρατία και μεγάλος μεταρρυθμιστής της ινδικής κοινωνίας προσπάθησε να απαλλάξει τους συμπολίτες του από αυτές τις δοξασίες, υποστηρίζοντας ότι «η γυναίκα δεν είναι σκλάβα του άντρα, αλλά σύντροφός του και βοηθός του και ισότιμη συνεργάτης σε όλες του τις χαρές και τις λύπες, το ίδιο ελεύθερη όσο και αυτός να επιλέξει το δικό της μονοπάτι», πράγμα όμως που σκοντάφτει ακόμα στην πατριαρχική εξουσία.
ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ. Θεμελιωτής του βουδισμού θεωρείται ο Σιντάρτα Γκαουτάμα πρίγκιπας της Ινδίας που έζησε περίπου στην εποχή του Σόλωνα, το 600 της παλιάς χρονολογίας, αλλά στην πραγματικότητα εμφανίζεται τετρακόσια χρόνια αργότερα, όταν οι εξουσίες του τότε γνωστού κόσμου, αρχίζουν να μαστορεύουν τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Ο Βουδισμός έχει πολλά κοινά με τον Ινδουισμό γιατί και οι δυο χρησιμοποιούν τους όρους «κάρμα» (ηθική που βασίζεται στη σχέση αιτία-αποτέλεσμα), «μάια» (απατηλή φύση του κόσμου) και «σαμσάρα» (κύκλος μετενσάρκωσης). Ο Βουδισμός δεν αναφέρεται σε κανένα θεό δημιουργό του κόσμου, γιατί αυτός υπήρχε, ούτε και σε σωτήρα των ανθρώπων, γιατί αυτοί μπορούν να σωθούν από μόνοι τους Ο μύθος λέει ότι, ο ίδιος ο Βούδας δεν αντιμετώπισε τον εαυτό του σαν θεό, αλλά ως άνθρωπο που δρούσε για να δείξει έναν νέο δρόμο στους ανθρώπους. Οι βουδιστές πιστεύουν πως ο τελικός σκοπός της ζωής είναι να επιτευχθεί «φώτιση» και θεωρούν ότι: 1) η ζωή είναι βάσανο, 2) τα βάσανα προκαλούνται από την επιθυμία και την εξάρτηση, 3) ο άνθρωπος μπορεί να απαλλαγεί από τα βάσανα αν δαμάσει τις επιθυμίες του 4) αυτό είναι δυνατόν αν ακολουθηθεί ένας συγκεκριμένος δρόμος, μια μέθοδος οχτώ σταδίων, με το επονομαζόμενο «Οκταπλό μονοπάτι» που αναζητά απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα: 1) ποιά είναι η σωστή οπτική γωνία 2) ποιά είναι η σωστή πρόθεση, 3) ποιά είναι η σωστή ομιλία, 4) ποία είναι η σωστή δράση, 5) ποιός είναι ο σωστός τρόπος ζωής, 6) ποιά είναι η σωστή προσπάθεια 7) ποιός είναι ο σωστός τρόπος να ρυθμίσουμε το νου μας  και το διαλογισμό μας και 8) αυτοσυγκέντρωση. Η διδασκαλία του Βούδα είναι καταγεγραμμένη στην επονομαζόμενη Τριπιτάκα που σημαίνει «τα τρία καλάθια»!.
Η θέση της γυναίκας στο βουδισμό είναι, παρά την κάποια φλυαρία περί του αντιθέτου, πολύ υποδεέστερη της θέσης του άνδρα. Η γυναίκα οφείλει να υπομείνει τις όποιες δοκιμασίες της ζωής προκειμένου στην επόμενη ζωή να γεννηθεί άντρας. Το σώμα των γυναικών θεωρείται ακάθαρτο. Γι’ αυτό η γυναίκα, ακόμη και ως μοναχή, πρέπει να υπακούει στους άντρες μοναχούς και δεν μπορεί να φτάσει στη λύτρωση μέσω του διαλογισμού. Συμπερασματικά, γίνεται κατανοητό ότι και στον βουδισμό οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως υποδεέστερα όντα και έχουν υποβαθμισμένη θέση σε σχέση με τους άντρες, τόσο στη θρησκευτική όσο και στην οικονομική και κοινωνική ζωή.
ΚΟΜΦΟΥΚΙΑΝΙΣΜΟΣ: Ο Κομφουκιανισμός ξεκίνησε ως ένα ηθικό και φιλοσοφικό σύστημα το οποίο αναπτύχθηκε από τον κινέζο κοινωνικό φιλόσοφο Κομφούκιο ((551-479) της παλιάς χρονολογίας, εποχή κατά την οποία η Κίνα σπαρασσόταν από εμφύλιους πολέμους στους οποίους η κεντρική εξουσία της δυναστείας Τσε αδυνατούσε να επιβληθεί. Ο Κομφούκιος ανάλαβε να διαμόρφωση για λογαριασμό της κεντρικής εξουσίας, ένα ηθικό-θρησκευτικό, στην ουσία ένα ιδεολογικό σύστημα, της λεγόμενης ευσέβειας και κατ’ αυσίαν της υποταγής στην πατριαρχική εξουσία, που θα έβαζε τις βάσεις για μια αρμονική κοινωνία. Κατά τον 2^ο αιώνα με πρωταγωνιστή τον Τούνγκ-Τσούνγκ-σου, πρωθυπουργό του αυτοκράτορα Βουτί της δυναστείας των Χαν και από πολλούς άλλους μαθητές του Κομφούκιου, εξελίχθηκε σε μια ιδιότυπη, χωρίς φόβο Θεού, θρησκεία στην Κίνα και στη συνέχεια επεκτάθηκε στην Ιαπωνία, στην Κορέα και στο Βιετνάμ.
Ο κομφουκιανισμός στηρίζεται στα έξι ιερά βιβλία, τα γνωστά κίνγκ^[31], και στις παρακάτω αρχές της ‘Ευσάβειας’, της υπακοής και της υποταγής στην εξουσία του άρχοντα και του άνδρα:
·         καλοσύνη του άρχοντα-νομιμοφροσύνη του αρχόμενου.
·         αγάπη του πατέρα – υπακοή του γιου.
·         αγαθότητα των ηλικιωμένων – σεβασμός των νέων.
·         δικαιοσύνη του συζύγου – υπακοή της συζύγου.
Ο Κομφουκιανισμός δεν είναι ένας κλασικός σκοταδιστικός μύθος, μια καθαρόαιμη θρησκεία με θεούς, ιερατεία, κόλαση και παράδεισο, αλλά μια θρησκειοποιημένη εξουσιαστική ιδεολογία που, όμως, αποσκοπεί στον ίδιο στόχο, στην υποταγή των ανθρώπων στην πατριαρχική εξουσία, η οποία προϋποθέτει και την υποταγή της γυναίκας στον άνδρα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ: "Θρησκευτικός μισογυνισμός και πατριαρχική εξουσία | ΖΕΝΙΘ

*ΑΛΙΝΤΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ : "ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ"
Το κύκνειο άσμα της Αλίντας Δημητρίου, που ολοκληρώνει την τριλογία για τις γυναίκες στους πολιτικούς αγώνες στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα.

Η Αλίντα Δημητρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933 και σπούδασε Σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου. Παράλληλα με τη διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών κατά την περίοδο 1970-1975, συμμετείχε σε σεμινάρια για την ταινία μικρού μήκους, και έγραψε και μετέφρασε άρθρα σε κινηματογραφικά περιοδικά. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Φιλμογραφία ταινιών μικρού μήκους (1939-1979), ενώ το 1992 εξέδωσε το Λεξικό ταινιών μικρού μήκους. Σκηνοθέτησε πάνω από 50 ντοκιμαντέρ. Το 2008 απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη για το ντοκιμαντέρ «Πουλιά στο Βάλτο». Η τριλογία της, «Πουλιά στο βάλτο», «Η Ζωή στους Βράχους» και «Τα Κορίτσια της Βροχής», που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ανέδειξε μέσα από μαρτυρίες και ντοκουμέντα την αγωνιστικότητα και τη δύναμη της γυναικείας ψυχής.