Τα γηρατειά δεν είναι μάχη. Τα γηρατειά είναι μακελειό

...Οταν το τέλος πλησιάζει

Γιώργος Σταματόπουλος

efsyn.gr

Eπαίρεται η ιατρική επιστήμη, με το δίκιο της, ότι ως άνθρωποι ζούμε περισσότερα χρόνια, με καλύτερη υγεία και πιο παραγωγική ζωή από οποτεδήποτε στο παρελθόν, και ότι, αναμφισβήτητα, δεν έχει υπάρξει καλύτερη εποχή στην ανθρώπινη ιστορία για να είσαι γέρος. Καλά είναι όλα αυτά, αλλά διαβάζεις πώς αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που καταλήγουν στα γηροκομεία και φρίττεις.

Μετά και το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ των συναδελφισσών Αντας Ψαρρά και Γιώτας Τέσση του περασμένου Σαββάτου στην «Εφ.Συν.», μάλλον πρέπει να αναθεωρήσουμε την αισιοδοξία της ιατρικής επιστήμης, διότι μπορεί μεν να έχει κάνει βήματα μπροστά στον τομέα της ίασης, αλλά μάλλον οπισθοδρομεί σε ό,τι αφορά την προσοχή και φροντίδα της προς τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Ο τρόπος με τον οποίο τους φέρονται, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, είναι από απαράδεκτος έως τραγικός, απάνθρωπος, για να καταλαβαινόμαστε. Η ιατρική επιστήμη έχει ξεχάσει αυτήν τη μικρή λεπτομέρεια, την άγρια πολιτισμική μεταμόρφωση [ακραίος ατομικισμός], που έχουμε υποστεί ως οικογένεια και ως κοινωνία, αδιαφορεί για αισθήματα συμπόνοιας και αλληλεγγύης και τρυφερότητας που οφείλουμε να επιδεικνύουμε άπαντες απέναντι στους γεννήτορες.

 

Τα γηρατειά δεν είναι μάχη. Τα γηρατειά είναι μακελειό - Φίλιπ Ροθ, «Καθένας»

Οι ίδιοι οι γιατροί αρνούνται πλέον να ειδικευτούν στη γηριατρική· δεν κρύβουν τη δυσφορία τους για την ειδικότητα που επέλεξαν, τους ενοχλεί ο συναγελασμός με ηλικιωμένους και, επιπροσθέτως, το κράτος δεν διαθέτει κονδύλια, ούτε βέβαια και οι ιδιώτες, για την «εύρυθμη» λειτουργία γηροκομείων γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, κι ενώ αυξάνεται ταχύτατα ο πληθυσμός των ηλικιωμένων, μειώνεται ραγδαία, αντίθετα, ο αριθμός των πιστοποιημένων γηριάτρων. Σε δεκατέσσερα μόλις χρόνια [1996-2010] έχει μειωθεί κατά 25%, ενώ οι αιτήσεις για ειδικότητα στην πρωτοβάθμια περίθαλψη ενηλίκων έχουν πέσει κατακόρυφα. Στην πλαστική χειρουργική, αντίθετα, η ζήτηση είναι πρωτοφανής. [Διότι εκεί το χρήμα...]

Αλλά ας δούμε τι εκμυστηρεύθηκε Αμερικανός γηρίατρος στον συνάδελφό του [άλλης ειδικότητας] αλλά και συγγραφέα Ατούλ Γκαουάντε, όπως ο τελευταίος το μετέφερε στο θαυμάσιο βιβλίο του «Εμείς οι θνητοί» και υπότιτλο «Τα όρια της ιατρικής και τι έχει πράγματι σημασία όταν το τέλος πλησιάζει», Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης: «Ο μέσος γιατρός απεχθάνεται τη γηριατρική και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχει τις ικανότητες να φέρει βόλτα τον κάθε γεροξεκούτη. Ο γεροξεκούτης είναι κουφός. Ο γεροξεκούτης δεν βλέπει καλά. Η μνήμη του μπορεί να μπάζει. Με τον γεροξεκούτη, αναγκάζεσαι να τα κάνεις όλα πιο αργά, επειδή σου ζητάει να επαναλάβεις ό,τι του λες ή ό,τι τον ρωτάς. Εξάλλου ο γεροξεκούτης δεν έχει μια βασική πάθηση – έχει 15 βασικές παθήσεις. Πώς στο καλό θα καταφέρεις να τα φέρεις όλα βόλτα; Σε πιάνει απελπισία. Αλλωστε κάποιες απ’ αυτές τις έχει εδώ και πενήντα χρόνια. Δεν πρόκειται να θεραπεύσεις κάτι από το οποίο πάσχει εδώ και μια πεντηκονταετία. Εχει υψηλή πίεση. Εχει διαβήτη. Εχει αρθρίτιδα. Δεν υπάρχει τίποτα συναρπαστικό στο να ασχολείσαι με τέτοια πράγματα».

Ας προσέξουμε πόσες φορές χρησιμοποιεί την έννοια γεροξεκούτης – και πώς τελειώνει: «...τέτοια πράγματα».



***************************

Τα γερόντια με νεανική ψυχή  άδουν ακόμα

 ΒΡΩΜΙΚΑ ΦΙΛΙΑ
Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Μάνος Ξυδούς
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Παπαδόπουλος Φωνητικά - Β φωνές: Δημήτρης Καλαντζής

Ανεβαίνω μια σκάλα με πολλά σκαλοπάτια
κάνει ζέστη πολύ και ο ιδρώτας στα μάτια
μου θυμίζει πως δεν πρέπει να το παρακάνω
τι να κάνω ο φτωχός; Δεν μπορώ να ανασάνω.

Απ' τη μία που λες τα τσιγάρα κομμένα,
απ' την άλλη τα ξίδια είναι απαγορευμένα.
Τις γυναίκες με μέτρο πρέπει τώρα να αγγίζω
και τους άλλους πειρασμούς πρέπει να τους ξορκίζω.

Μα δεν θέλω γιατρέ μου καμιά νοσοκόμα
θέλω βρώμικα φιλιά να μου ζεστάνουν το σώμα,
ναι δε θέλω γιατρέ μου καμιά νοσοκόμα
θέλω βρώμικα φιλιά να μου ζεστάνουν το σώμα.

Προχωράω ως τη σάλα, συναντάω τα κορίτσια
που ντυμένα όπως θέλω αρχινάνε τα καπρίτσια.
-Λίγο κούνημα, μόρτη, έτσι, για να σ' ανάψω
μιας και έχεις καημούς άφησέ με να ψάξω.

Κάτω-κάτω απ' τα ρούχα σου που σε στολίζουν
τι να κρύβεις, μωρό μου, και στιγμές σου γυρίζουν;
-Μα δεν θέλω, αδερφούλα μου, καμία Μαντόνα,
δώσ' μου βρώμικα φιλιά να μου ζεστάνουν το σώμα.