Έχουν αρχίσει να με κυκλώνουν επικίνδυνα οι ώρες

Η χρησιμότητα της απειλής

Έχουν αρχίσει να με κυκλώνουν επικίνδυνα οι ώρες.
Ακούω τα φυλλώματα σήμερα
γίνηκαν ανήσυχα χορικά.
Πρέπει να ζήσω τις αντίστροφες δυνάμεις.
Ω καρδιά μου – τρομαχτικότερη σελήνη!
 
Ν. Καρούζος, Τα ποιήματα, τ. Β΄, Ίκαρος

Ώρες, οι κόρες του Δία

Πηγή: theogonia.gr

---

Οι Ώρες ήταν οι θεότητες των εποχών, οι θεότητες που, σύμφωνα με τον Όμηρο, ανοιγόκλειναν τις πύλες του ουρανού και περιποιούνταν τα άλογα και το άρμα της Ήρας. Άλλοτε πάλι τις βλέπουμε επιφορτισμένες με το ίδιο καθήκον κοντά στον Ήλιο.
Ο Ησίοδος αναφέρει πως ήταν κόρες του Δία και της Θέμιδας και τις ονομάζει Ευνομία, Δίκη, και Ειρήνη. Οι Ώρες είχαν καθήκον να εποπτεύουν τα έργα των ανθρώπων.
Στους Ομηρικούς Ύμνους θεωρούνταν βοηθοί της Αφροδίτης όπως ακριβώς και οι Χάριτες. Ενώ παρουσιάζονταν στην ακολουθία του Διονύσου καθώς και σύντροφοι στο παιχνίδι της Περσεφόνης. Ακόμη και ο Πάνας, ο θεός των κοπαδιών και των δασών, χαίρεται με τη συντροφιά τους.
Θεωρήθηκαν προστάτιδες των εποχών ("ωρών") του έτους και των καρπών της κάθε εποχής, και της ωριμότητας των φυσικών προϊόντων, αλλά και της ακμής και ομορφιάς των ανθρώπων.
Οι Αθηναίοι, ως προστάτιδες της ανάπτυξης και της ευημερίας, τις ονόμαζαν Θαλλώ, Αυξώ και Καρπώ (φυτρώνω, αυξάνομαι, καρποφορώ).
Τις παρουσίαζαν σαν νεαρές κοπέλες που κρατούσαν στα χέρια τους λουλούδι ή ένα φυτό.
Οι Ώρες δεν έπαιζαν σημαντικό ρόλο στους μύθους. Σε μεταγενέστερες αλληγορίες παρουσίαζαν μία από τις Ώρες ως σύζυγο του Ζέφυρου (άνεμος της άνοιξης) με τον οποίο είχε αποκτήσει ένα γιο, τον Κάρπο.
Με τον καιρό οι Ώρες απέκτησαν συμβολικό χαρακτήρα καιι κατέληξαν να συμβολίζουν τις τρεις εποχές του έτους και τις υποδιαιρέσεις της ημέρας.
Στα ρωμαϊκά χρόνια θεωρήθηκαν κόρες του Ήλιου και της Σελήνης και συνδέθηκαν με τις τέσσερις εποχές του έτους.
Ο θρόνος του Δία στην Ολυμπία, έργο του Φειδία, ήταν διακοσμημένος με παραστάσεις των Ωρών, αλλά και ο Πολύκλειτος είχε διακοσμήσει το στεφάνι του αγάλματος της Ήρας στο Άργος με παραστάσεις τους.

Βιβλιογραφία - πηγές

Ησίοδος, Θεογονία, 901
Όμηρος, Ιλιάδα, Ε, 749 και Θ 393
Οβίδιος, Μεαμορφώσεις, 2, 118
Παυσανίας, 2, 20, 5.9
Υγίνος, Fabulae, 183
Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, 1, 3, 1
Ορφικοί Ύμνοι, 11, 4

Γενειοφόρος Διόνυσος  που οδηγεί τις Ώρες  (Εποχές). Μαρμάρινο ρωμαϊκό αντίγραφο του 1ου αι. Μ.Χ. βασισμένο σε αντίστοιχο  ελληνιστικό νεοαττικό έργο.

Walter Crane - Οι εποχές (19ος αι. )

Ώρες, οι κόρες του Δία - Θεογονία

 

 

Πονκιέλι, Αμιλκάρε (Amilcare Ponchielli, 

Παντέρνο Φαζολάρο, Κρεμόνα 1834 – Μιλάνο 1886).

Ιταλός μουσικοσυνθέτης. Πήρε το δίπλωμά του από το Ωδείο του Μιλάνου, όπου το 1880 διορίστηκε καθηγητής της σύνθεσης. Έγινε γνωστός σε ηλικία δεκαεπτά ετών με την οπερέτα Ο βλάκας δήμαρχος (1851), στης οποίας τη σύνθεση συνεργάστηκαν και άλλοι συμμαθητές του. Το πρώτο σημαντικό έργο του ήταν η όπερα Οι μελλόνυμφοι (1856) και το πιο φημισμένο Η Τζοκόντα (1876), βασισμένο στο δράμα Άντζελο του Βικτόρ Ουγκό. Άλλες όπερές του: Η Σαβοϊνή (1861), Ροδρίγος, βασιλιάς των Γότθων (1863), Οι Λιθουανοί (1874), Ο άσωτος υιός (1880), Μαριόν Ντελόρμ (1885). 

Προικισμένος μουσουργός, ο Π. παρέμεινε στα πλαίσια της όπερας του Βέρντι, χωρίς όμως την εμβάθυνση του ύφους που χαρακτήριζε τους καλλιτεχνικούς πειραματισμούς εκείνου. 

Έγραψε επίσης θρησκευτικά έργα, χορούς και τη φάρσα Ο φλύαρος (1873), ενώ άφησε ατελείωτη την όπερα Οι Μαυριτανοί της Βαλένθια και το Βερνάρδος του Μιτόρμιο, που δεν παίχτηκαν ποτέ.

 Η επόμενη γενιά μουσουργών, όπως ο Μασκάνι και ο Πουτσίνι, που υπήρξαν μαθητές του, εκτιμούσαν τον Π. ως μεγάλο καλλιτέχνη.

  Πηγή:ygeiaonline.gr

ΑΚΟΥΤΕ -ΒΛΕΠΕΤΕ

 

Amilcare Ponchielli: Η Τζοκόντα
"Ο Χορός των ωρών" ,  Teatro dell'Opera di Roma, 1992