Οι ψηλοτάκουνες Louboutin και ο φιλόσοφος Adorno

Κέλλυ Σταμούλη*
Πηγή: dikastiko.gr

Στα Εξάρχεια βρίσκεται μία μεγάλη μου εμμονή.  Το βιβλιοπωλείο Αλεξάνδρεια.  Με αυτήν την μοναδική ταινία «μία βραδιά στο Notting Hill» το έχω συνδυάσει. Επικεφαλής είναι ο Τάκης ο Φραγκούλης.  Ανταλλάσσοντας μαζί του δύο κουβέντες γίνεται αντιληπτό γιατί οι εκδόσεις του είναι ξεχωριστές.
Αν δέχεσαι, ότι κάθε βιβλίο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που μιλάει κάθετα, χωρίς ενδοιασμούς, και σε φλερτάρει για να το διαβάσεις, να το αγγίξεις, να το αποθεώσεις, τότε είναι ξεκάθαρο γιατί  οι εκδόσεις του περίφημου αυτού βιβλιοπωλείου, είναι διαμάντια πολλών καρατίων.
Έτσι  το έχω στο μυαλό μου αυτόν το μοναδικό χώρο, που όταν θέλω τον εαυτό μου να ηδονίσω, προς την οδό Κωλέττη κατηφορίζω.
Παρασκευή μεσημέρι.  Ανεβαίνω στον δεύτερο όροφο του βιβλιοπωλείου,  με την επιθυμία να κλέψω λίγες σκέψεις από τον κ. Φραγκούλη.  Να κλέψω στην κυριολεξία.  Και εξηγούμαι: Αυτοί, οι σπουδαίοι που επιλέγω να ακούω, με περισσή άνεση αναπτύσσουν γλυκείς ανώτερους συλλογισμούς.  Τότε εγώ με λαχτάρα τους αρπάζω τους μεθυστικούς τους ειρμούς, προσπαθώντας να τους συγκρατήσω. Όπως το μικρό κορίτσι που με πρόδηλη παιδική έκσταση κρύβει τις καραμέλες στην ποδιά του.   Οι στοχασμοί τους με οδηγούν σε νέα μέρη, «σ΄ εμπορεία Φοινικικά με κεχριμπάρια κ’ έβενους».
Κι όπως με υπομονή και στωικότητα ο Τάκης Φραγκούλης τα τεκταινόμενα στο χώρο της Αριστεράς μου αναλύει, αντιλαμβάνεται ότι τον Theodor Adorno δεν γνωρίζω, ότι δεν τον έχω ποτέ μου διαβάσει.  «Φεύγοντας ζήτα από τα παιδιά να σου δώσουν το Minima Moralia» σχεδόν με διατάζει.
Το ίδιο βράδυ με τον φίλο μου τον Ηλία θα βόλταρα, άρτι αφιχθέντα εξ Αγγλίας.
Εγώ στολισμένη.  Φόρεμα από μετάξι άσπρο, του πάγου, με λίγες ξεκάρφωτες μαύρες πινελιές, για να συγκεντρώνεται η προσοχή στα σημεία κλειδιά του σώματος. Χρυσαφένιες, ηλιοκαμένες γάμπες που καταλήγουν σε ψηλοτάκουνες με κόκκινη σόλα, γόβες.  Σωστά το κατάλαβες.  Christian Louboutin.  Σ΄ εκρηκτικό χρωματικό συνδυασμό.  Μαύρο με κόκκινο.
Εννέα το βράδυ.  Χτυπάει το κουδούνι.  Ανοίγω την πόρτα.  Ο Ηλίας, σχεδόν παραμερίζοντάς με, προχωράει στον τετράγωνο ευρύχωρο θελκτικό καναπέ.  «Κούκι βάλε μου ένα ποτό».  Θρυμματίζω αμέσως τον πάγο, βγάζω ένα baccarat χαμηλό ποτήρι, όταν ξαφνικά ακούω τον αγαπημένο μου φίλο να κραυγάζει.  Με φωνή στεντόρεια, ερωτική.  Τον ασημένιο δίσκο αμέσως αρπάζω μαζί και το Bourbon, και κατευθύνομαι κοντά του.  Το βιβλίο του Adorno, που μόλις έχω αγοράσει, τον βλέπω με τρυφερή ζέση να κραδαίνει.
«Κούκι-Κούκι…! Πού τον βρήκες τον Adorno;»  Τότε εγώ περήφανη για την αγορά μου, χωρίς να του αποκαλύψω ότι μόλις λίγες ώρες πριν, τον περίφημο αυτόν Φιλόσοφο ουδαμώς γνώριζα, του απαντώ με αφοπλιστική, εντελώς ψευδή, ειλικρίνεια. «Ο Φραγκούλης μου το πρότεινε.  Στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο Αλεξάνδρεια».   Ο Ηλίας τότε, ψηλαφώντας με τρυφερότητα το βιβλίο, μου λέει «Και μόνο που έχεις Adorno στο σπίτι σε αγαπώ..»
Εγώ εξακολουθώ αυτάρεσκα να θαυμάζω τις γόβες μου τις Louboutin,  που ταιριάζουν χρωματικά απόλυτα με το κόκκινο με μαύρα γράμματα εξώφυλλο του βιβλίου.  Ο Ηλίας, κρατώντας με λαγνεία  το «Minima Moralia», μου αναπτύσσει τα της Σχολής της Φρανκφούρτης.
Και με τον λόγο του τον όμορφα σμιλεμένο, παραδίδεται σε μία πλατωνική αλληγορία νοημάτων, εξηγώντας μου παραστατικά την εποχή της ελιτίστικης παρέας του Adorno.
Με τέτοια «άφθονα ηδονικά μυρωδικά», διεγερτικά του πνεύματος και της φιλίας, η ώρα κύλισε εκστατικά.
Κι εγώ, εγκλωβισμένη στις εμμονές μου, που όριο δεν γνωρίζουν, και διακρίσεις επιδερμικές δεν κάνουν, αγάπησα ακόμη πιο πολύ και τις Louboutin και τον Adorno.

*Η Κέλλυ Σταμούλη είναι Δικηγόρος.
Έχει σπουδάσει Νομικά και Θέατρο
στην Αθήνα, τις Βρυξέλλες και στο Λονδίνο.


Ευχαριστώ θερμά τον Τάκη Φραγκούλη
και τον Ηλία Τζαννετουλάκο!