Η εθνικιστική κατρακύλα μιας ιστορικής εφημερίδας
Τριγάζης Πάνος
Σε ακραία εθνικιστική τροχιά κινείται η άλλοτε κεντρώα εφημερίδα «Τα Νέα», πιστό φερέφωνο πλέον του νέου ιδιοκτήτη της. Απόδειξη ο χθεσινός (3.10.2018) πρωτοσέλιδος τίτλος της «Πώς παρέδωσαν τη Μακεδονία», κατηγορώντας τους Τσίπρα - Κοτζιά για «πολιτική του ναι σε όλα» έναντι της ΠΓΔΜ.
Ποιες οι κατηγορίες; 1) Δέχονταν χωρίς δεύτερη κουβέντα τον αλυτρωτισμό του Ίλιντεν. 2) Ζητούσαν μόνο μία «επαρκή διαφοροποίηση» και τίποτε άλλο για το όνομα. 3) Διέγραψαν χωρίς αντίδραση γλώσσα και ταυτότητα για να κλείσουν γρήγορα.
Μιλούν για τη διαπραγμάτευση, αλλά το αποτέλεσμα, δηλαδή η συμφωνία των Πρεσπών, τους διαψεύδει πανηγυρικά, αφού ούτε μακεδονικό έθνος αναγνωρίζει, η λύση στο όνομα είναι Βόρεια Μακεδονία και μάλιστα erga omnes και πράγματι αναγνωρίζει μακεδονική γλώσσα (όπως ο ΟΗΕ) και ιθαγένεια, δηλαδή πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας. Είναι άραγε τυχαίο ότι η κατηγορία πως «παρέδωσε τη Μακεδονία» απευθύνεται εναντίον του Ζόραν Ζάεφ από τους εθνικιστές του VMRO;
Ας μου επιτραπούν ορισμένες επισημάνσεις επί της ουσίας.
Πρώτο. Φαίνεται ότι είναι αγράμματοι περί αλυτρωτισμού οι διευθύνοντες την εφημερίδα. Πράγματι, αλυτρωτισμός υπήρξε στα Βαλκάνια τον προηγούμενο αιώνα, με στόχο τη λύτρωση των υπόδουλων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία πατρίδων. Όσο για το Ίλιντεν, ήταν μία επανάσταση και όχι δήλωση προθέσεων και έγινε το 1903 εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όχι της Ελλάδας, γεγονός που θεωρείται από σοβαρούς μελετητές -μαρξιστές και αστούς- ως έκφραση μιας διαδικασίας εθνογένεσης. Εκτός εάν οι εγχώριοι υπερπατριώτες θέλουν να πιστώσουν το Ίλιντεν στους Βούλγαρους εθνικιστές πριμοδοτώντας τον αντίστοιχο μεγαλοϊδεατισμό.
Δεύτερο. Η εθνική θέση -και δεν εννοώ μόνο το Βουκουρέστι (2008)- ήδη από το 1994 ήταν σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό. Θέση που πρώτος είχε υποστηρίξει ο ΣΥΝ, από το 1992, όταν προτείναμε και Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, που τελικά θεσμοθετήθηκε συνταγματικά από την κυβέρνηση Σημίτη και του οποίου είμαι μέλος συνεχώς από το 2005 μέχρι σήμερα, γνωρίζοντας τι συζητούσαν και πρότειναν οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις. Η απλή λογική λέει ότι, αφού θεωρήθηκε ανέφικτη από διαδοχικούς πρωθυπουργούς (Κώστα Μητσοτάκη, Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστα Καραμανλή, Γιώργο Παπανδρέου) μια ονομασία «χωρίς τον όρο Μακεδονία ή παράγωγά του», η εθνική επιλογή όφειλε να είναι η αναγνώριση του γεγονότος ότι στο γειτονικό κράτος ανήκει ένα μέρος της ιστορικής Μακεδονίας. Γι’ αυτό και κατά καιρούς οι ελληνικές κυβερνήσεις συζητούσαν ή είχαν αποδεχτεί ονόματα όπως Νέα Μακεδονία, Σλαβομακεδονία, Μακεδονία - Σκόπια (το τελευταίο, το 2005, με ΥΠΕΞ τον πρύτανη της ελληνικής διπλωματίας Πέτρο Μολυβιάτη).
Τρίτο. Σε σχέση με τη μακεδονική γλώσσα, ερωτώ: Από πότε σοβαρά έντυπα και κόμματα (όπως το ΚΚΕ) δεν αναγνωρίζουν τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ; Στη Βουλή ακούσαμε από βουλευτές της Ν.Δ., κατά την προ μηνών πρόταση δυσπιστίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι πρόκειται για ανύπαρκτη γλώσσα, που δεν είναι τίποτε άλλο από «βουλγαρικό ιδίωμα». Άραγε αναρωτήθηκαν μήπως η επιχειρηματολογία τους πριμοδοτεί τον βουλγαρικό εθνικισμό; Θυμίζω το περιστατικό που ο πρώτος μετακομμουνιστής πρόεδρος της Βουλγαρίας Ζέλιου Ζέλεφ, συναντώμενος, το 1992, με τον Κίρο Γκλιγκόροφ, αρνιόταν τη μετάφραση του κοινού ανακοινωθέντος στη μακεδονική ισχυριζόμενος ότι πρόκειται για μία γλώσσα, δηλαδή τη βουλγαρική.
Τέταρτο. Επειδή επιχειρείται συστηματικά η δημιουργία σύγχυσης σχετικά με το αν η γλώσσα ταυτίζεται με την εθνότητα, έχω να πω τούτο: Αν ίσχυε αυτός ο ισχυρισμός, τότε πολλοί λαοί, που χθες και σήμερα μιλούν την αγγλική, θα έπρεπε να θεωρούνται Άγγλοι ή Αμερικανοί. Μεταξύ αυτών, οι Σκωτσέζοι, οι Ουαλλοί, οι Αυστραλοί και οι Νεοζηλανδοί. Επιπλέον διαφεύγει στους «μακεδονομάχους» ότι η γειτονική χώρα έχει δύο επίσημες γλώσσες, τη μακεδονική και την αλβανική (συμφορά για τους Σλαβομακεδόνες!), ενώ και της Κυπριακής Δημοκρατίας οι επίσημες γλώσσες είναι τρεις, ελληνικά, τουρκικά και αγγλικά, η δε Νότια Αφρική έχει έντεκα επίσημες γλώσσες, όπως καθιερώθηκαν επί Προεδρίας Μαντέλα.
Καταλήγω με κάτι που λέγεται, ευτυχώς όχι συχνά τελευταία, ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι «επικίνδυνη» διότι μπορεί να προκύψει μειονοτικό πρόβλημα εντός της χώρας μας. Τέτοιος ισχυρισμός είχε διατυπωθεί προ μηνών από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά δυστυχώς επαναλήφθηκε πρόσφατα και από τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Εδώ εγείρεται το ερώτημα: Ποιοι θα ζητήσουν αναγνώριση «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα; Αν η απάντηση είναι: "Η γειτονική χώρα" , αυτό έχει αποκλειστεί με τη συμφωνία των Πρεσπών.
Αν κάποιοι θεωρούν ότι μπορεί να το κάνουν Έλληνες πολίτες, θα πρέπει οι πολίτες αυτοί, ατομικά ή συλλογικά, να το τεκμηριώσουν επαρκώς με βάση το Διεθνές Δίκαιο.
Προκαλεί, όμως, καταστροφική εντύπωση το να θεωρούνται από κάποιους «εσωτερικός εχθρός» οι όποιες μειονότητες. Από ό,τι θυμάμαι, αυτή ήταν επί δεκαετίες η επίσημη αντίληψη για τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, που έκανε μεγάλη εθνική ζημιά και την οποία πολέμησε έντονα η Αριστερά όλων των αποχρώσεων.
*:BiblioNet : Τριγάζης, Πάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου