Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι λαχείο

ΠΗΓΗ: thepressproject.gr

---

Έστω ότι είσαι ένα κόμμα της κάποτε «ριζοσπαστικής αριστεράς», που μεταβλήθηκε στην πιο ανθεκτική μνημονιακή κυβέρνηση της περιόδου της κρίσης.Τι χρειάζεσαι για να παραμείνεις στην εξουσία; Εκτός αποφασισμένων για όλα βουλευτών και στελεχών, αυτό που είναι επίσης αναγκαίο είναι ένας αντίπαλος που θα υπόσχεται ότι θα τα κάνει όλα χειρότερα από σένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν απολαμβάνει την ευλογία να έχει απέναντι του ακριβώς αυτό. O καλύτερος του σύμμαχος δεν είναι η αποθέωση από την τρόικα, ούτε ο μύθος της «εξόδου από τα μνημόνια. Είναι η τύχη του να έχει αντίπαλο τον Κυριάκο Μητσοτάκη

του Θάνου ΚαμήλαληΣε ομιλία του τη Δευτέρα στο Digital Economy Forum του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Πληροφοριών και Επικοινωνιών Ελλάδας, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξέθεσε αρκετά συγκεκριμένα τις απόψεις του για τα «νέα» πρότυπα στην αγορά εργασίας:

«Το κλασικό «δυτικό» ωράριο «9 με 5», στην ίδια δουλειά, να παίρνει κανείς σύνταξη από την ίδια δουλειά, από αυτήν στην οποία ξεκίνησε, αυτό είναι μάλλον ξεπερασμένο. Σε περιβάλλον τέτοιας τεχνολογικής επανάστασης οι ίδιοι οι πολίτες, αλλά και οι επιχειρήσεις θα θέλουν συχνά να οργανώνουν ευέλικτα το χρόνο εργασίας τους, σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες. Για αυτό, η ευελιξία στην αγορά εργασίας και η προώθηση νέων τύπων συμβάσεων απασχόλησης μπορεί να ιδωθεί και ως ευκαιρία αύξησης της απασχόλησης, σε ένα περιβάλλον γήρανσης του πληθυσμού, ιδίως στην Ευρώπη και στις αναπτυγμένες οικονομίες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.»

Κάτω η «ξεπερασμένη» 8ωρη εργασία, η μεγαλύτερη εργασιακή κατάκτηση, που πληρώθηκε με αίμα τον 19ο και 20ο αιώνα, ζήτω η «προώθηση νέων τύπων συμβάσεων απασχόλησης». Κάτω η εργασία γενικά, ζήτω η απασχόληση. Συμβάσεις – λάστιχο, ορισμένου χρόνου, απασχόληση όποτε το ζητήσει ο εργοδότης, κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων που συνοδεύουν το παγιωμένο 8ωρο.
Για τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, αυτό είναι το μέλλον. Για κάποιον που επικοινωνεί με την εργασιακή πραγματικότητα, ρητή και άρρητη, είναι το παρόν. Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΦΚΑ, πάνω από 600000 εργαζόμενοι, το ένα τρίτο του εργασιακού δυναμικού της χώρας, πληρώνεται με μισθό κάτω από 380 ευρώ το μήνα. Από αυτούς, σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, περίπου 120.000 εργαζόμενοι αμείβονται με μεικτό μηνιαίο μισθό έως 100 ευρώ. Και φυσικά για όλους αυτούς, το ωράριο δεν καθορίζεται «σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες», αλλά μόνο γνώμονα την προσπάθεια να εξυπηρετεί το ωράριο της δεύτερης (ή και τρίτης) δουλειάς, που αναγκαστικά πρέπει να έχουν για να ζήσουν.
Αν έχουν χρόνο βέβαια, δεδομένου ότι «μερική απασχόληση» δεν σημαίνει απαραίτητα και λιγότερες ώρες εργασίας (ούτε συνδέεται αυτόματα με μισθό).

Το φαινόμενο φυσικά δεν είναι ελληνική πατέντα. Ο όρος «working poor» (εργαζόμενοι φτωχοί) χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες στον δυτικό κόσμο για να περιγράψει εκατομμύρια ανθρώπους κάτω από το όριο της φτώχειας, που όμως έχουν δουλειά ή έστω βρίσκονται σε οικογένεια με ένα εργαζόμενο μέλος. Παράλληλα, στη χώρα πρότυπο της Ευρωζώνης και της σκληρής λιτότητας, τη Γερμανία, πάνω από 6 εκατ. άνθρωποι απασχολούνται με «mini jobs», με μισθό περίπου 450 ευρώ το μήνα. Είναι, συνοπτικά, το αποτέλεσμα των περίφημων μνημονιακών «μεταρρυθμίσεων» στην αγορά εργασίας, όπου η απορρύθμιση δεν είναι παρενέργεια, αλλά ύψιστος στόχος.

Και μάλιστα, δεν είναι καν μια σύγχρονη ιδέα. Ο Μητσοτάκης και οι ομοϊδεάτες του αυτοπροβάλλονται ως καινοτόμοι, μεταρρυθμιστές, κοινωνοί της νέας εποχής. Στην πραγματικότητα, οι ιδέες τους πηγάζουν από τον 19ο αιώνα. Ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο» παρουσιάζει απόψεις Άγγλων εκπροσώπων της αστικής τάξης, που ανησυχούν για την «ανταγωνιστικότητα στην αγορά εργασίας» και συγκρίνουν τα προνόμια των εργατών στη χώρα τους με τους λιγότερο προνομιούχους εργάτες τρίτων χωρών. Γράφει λοιπόν:[..........]

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι λαχείο