Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ "ΣΗΜΑΔΕΨΑΝ": Ο ΜΕΤΡ ΚΑΙ Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΟΥΛΓΚΑΚΟΦ*

"Ο ΜΕΤΡ ΚΑΙ Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ"
  [ Για εμπεριστατωμένη ανάλυση του έργου στα αγγλικά ,  πατήστε => ΕΔΩ (θέματα/χάρτες/κεφάλαια)]

Μυθιστόρημα που κινείται στην περιοχή της φιλοσοφίας και του
μαγικού ρεαλισμού, γεμάτο από σκηνές που διακρίνονται
για τον γκροτέσκο αλλά και έντονα δραματικό χαρακτήρα τους, 
ξεκάθαρη σάτιρα της γραφειοκρατίας και της
σύνθλιψης του ατόμου από το σταλινικό καθεστώς.
Η υπόθεση χωρίζεται σε δύο επίπεδα δράσης- το ένα
στη Μόσχα της εποχής του συγγραφέα και το άλλο στην εποχή
του Πόντιου Πιλάτου.
Βασικό πρόσωπο του έργου είναι ο Διάβολος, που παίρνοντας τη μορφή
του καθηγητή Βόλαντ έρχεται στη Μόσχα και επιδίδεται σε ένα ανελέητο
ξεσκέπασμα της υποκρισίας και της διαβολής , που κυριαρχούν στους κόλπους
της Μοσχοβίτικης πνευματικής ελίτ της εποχής .
Εξίσου σημαντικό πρόσωπο είναι ο καταπιεσμένος Συγγραφέας ( ο Μετρ),
που πασχίζει να ανεβάσει σε ένα ψυχιατρείο ένα έργο που έχει γράψει για το
πρόσωπο του Χριστού.
Η Μαργαρίτα είναι η ερωμένη του Μετρ , στον οποίο έχει δοθεί ολοκληρωτικά
εγκαταλείποντας το σύζυγό της. Συνδυάζει όλα τα προτερήματα που είχαν όλες
οι μεγάλες ηρωίδες της λογοτεχνίας (π.χ. η Μαργαρίτα του Φάουστ)
και του λυρικού θεάτρου με αυτό το όνομα.
Πίσω όμως από αυτήν, στην ουσία,  κρύβονται οι δύο μεγάλοι έρωτες του
Μπουλγκάκοφ: η πρώτη και η τρίτη γυναίκα του.
********************************************

The Master and Margarita - Retro Atelier 

Μια ομάδα φωτογράφων στο Κίεβο έκανε το 2011 ένα ημερολόγιο  με φωτογραφίες εμπνευσμένες από το βιβλίο του Μπουλγκάκοφ «Ο μετρ και η Μαργαρίτα»

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

*Ο Μαιτρ και Μαργαρίτα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ - Κριτική βιβλίου

** Ο Μπουλγκάκοφ και η Μαργαρίτα του  Το Βήμα

*

Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ (1891-1940)- Βικιπαίδεια

 Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΜΕ ΡΩΣΟΥΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ

"To σπίτι" της δικής μας "Ανατολής"

Το εκπαιδευτικό ημερολόγιο ενός ταλαίπωρου Αγαθαγγέλου

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
ΤΟΥ ΥΠΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ.
ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΤΡΙΗΡΗ
"Η ΦΡΟΥΔΑ ΕΛΠΙΣ"

στην αδελφή μου

1
ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΜΑΙΜΑΚΤΗΡΙΩΝΟΣ

Κατάστασις αφόρητος.
Γενική απροθυμία ναυτοπαίδων.
Μήπως ετοιμάζουν πάλι κατάληψη της γαλέρας;
Μουρμούρες, γκιχ, βιχ και μισόλογα πίσω από τις λέμβους.
Αποθάρρυνσις αξιωματικών. Έλλειψις κινήτρων, ελλιπής
επισιτισμός, φτωχικό σιτηρέσιο. Ποιο νόημα, λένε, να συνεχίζουμε;
Σήμερα προσεγγίσαμε το αγκυροβόλιο
του Αλεξάνδρου εκ Σκιάθου, ταπεινού χειρώνακτος
της γραφίδος, και αναπνεύσαμε ζείδωρο αεράκι
ακούγοντας το Μοιρολόγι της Φώκιας του.

 2
ΤΡΙΤΗ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΕΩΝΟΣ

Πρωινό μάθημα Αρχαίας Κωπηλασίας.
Ενότης Υποθετικών Συντεταγμένων της Κώπης.
Εφαρμογή Υπερπόντιας Θεωρίας των Κινήτρων.
Ενθουσιασμός, ζήλος , γενικό ενδιαφέρον,
επί της ουσίας όμως μηδέν: σκράπες ξεκίνησαν
και σκράπες τελείωσαν το μάθημα.Προφανές ότι τα πράγματα βαίνουν
από την Σκύλλαν στην Χάρυβδιν.
Μα τη Μέδουσα, αυτή η σειρά ναυτοπαίδων
είναι η χειρότερη της τελευταίας δεκαετίας.
Το μόνα που τους ενδιαφέρουν είναι
ο επίσκυρος (=μπάλα) , τα οπτά επί κάρφων κρεάδια (=σουβλάκια)
και ο περίπατος εις τους οίκους της απωλείας (=μπουρδελότσαρκα).

 3
ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΟΥ ΓΑΜΗΛΙΩΝΟΣ

Συμπαθής ο Πρώτος .Οργανωτικός
και αποτελεσματικός στα γραφειοκρατικά,
όμως οι αλλαγές στο Επιτελείο απειλούν τη θέση του.
Πάλι ένα αξιόλογο άτομο θα καρατομηθεί πιθανότατα
για την προώθηση στη θέση του κάποιου σπουδαρχίδη
από τα Ιερατεία των Γαλαζοκένταυρων
και των Πρασινοαλογατάδων.
Ιώ, βαβαί,ιαταταί, τι είχες , Αγαθάγγελε,
τι είχα πάντα θα σας πω.
Παρ΄όλα αυτά, οι διακηρύξεις και οι υποσχέσεις
πάνε σύννεφο: ανανέωση στόλου, καλύτερη
μισθοτροφοδοσία των βαθμοφόρων, ριζική
αλλαγή προγράμματος. Τα οράματα όμως δε
χωράνε σε τρύπιες σκελέες...
Επεισόδιο τελειόφοιτου ναυτόπαιδα
με τον ιερομνήμονα της γαλέρας.
Ο παις αρνήθηκε να του κουβαλήσει τα συμπράγκαλα
της θυσίας. Του είπε να τα βάλει στην οπή του.
Η επικείμενη βαρυτάτη τιμωρία έχει θορυβήσει τους πάντες
και απειλεί να υποσκάψει την ηρεμία της νηός.Αύριο πλέουμε εις Αιγαίον .

 4
ΠΕΜΠΤΗ ΤΟΥ ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΩΝΟΣ

Το μαρτύριο του πρωινού προσκλητηρίου στο κατάστρωμα.
Βρέξει ή χιονίσει , με συννεφιά ή ντάλα ήλιο οι ίδιες βαρετές
παραινέσεις του Πρώτου, οι ίδιες απειλές που δεν τον ακούει κανείς.
Στη μεσημβρινή συνεδρίαση των βαθμοφόρων γενική αγανάκτηση.
Μπήκε θέμα αυστηρής πειθαρχίας και σηκώθηκε μεγάλη χλαπαταγή.
Ακούστηκαν απίθανα παραπτώματα που δεν πέρασαν ποτέ πειθαρχικό:
ο δευτεροετής Σειληνός Αυγείου αερίστηκε ηχηρά εν ώρα μαθήματος,
ο πρωτοετής Δημοκλής Αδειμάντου ξύνει προκλητικά
τους όρχεις του κάθε φορά που του γίνεται κάποια ερώτηση
από τον διδάσκοντα, και άλλα πολλά.
Οι πιο σκληροί επιμένουν να πέσουν κεφάλια για παραδειγματισμό.
Κραυγές αγανάκτησης και μυκηθμοί εκδίκησης από όλους. Πού έδυ ημών το κύρος; Πού έστιν το ημέτερον
αρχαίον κράτος; Γενική απελπισία ως προς το μέλλον
των δημοσίων νηών. Απεφασίσθη η εσπευσμένη κλίση ειδικού
ψυχοκωπηλάτη για την ενίσχυση του καταπεπτωκότος ηθικού.
Ο πνιγμένος απ΄τα μαλλιά πιάνεται...
Σήμερα εδίδαξα ακέφως την εισαγωγή και εκφορά της Πλαγίας Κώπης.
Να ξανατονίσω ή όχι ορισμένα σκοτεινά σημεία του κεφαλαίου την
επόμενη φορά; Το δίλημμα ελύθη τη προτροπή του καλού συναδέλφου
Ελέβορου: "Βρε, δε τους χέζεις; Όποιος κατάλαβε , κατάλαβε!"

Δίπλα στο προσκέφαλό μου αναπαύεται από καιρού
συγγραφεύς τις εκ της νήσου Συρίας (=Σύρου).
Διαβάζω νυν τον βίον και τα κατορθώματα ακολάστου
γυνής εκ Δύσεως ορμωμένης και μεταμφιεσθείσης
εις ιερέα. Πραγματική τέχνη της αλυπίας. Ύπνος
ελαφρύς και αδιατάρακτος μετά την ανάγνωσιν μερικών σελίδων.

 5
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΕΛΑΦΗΒΟΛΙΩΝΟΣ

"Μέσα στο κήτος της γαλέρας,
μες σε θορύβους και βρισιές
εκεί 'ναι το βασίλειο της λέρας
και το σήμερα μοιάζει με το χτες.
Το χτες σαν κάθε ημέρας:
μαύρο ή γκρίζο όπως προχτές."
Ώρα πρώτου αλέκτορος. Δίπλα μου
σωρός οι δέλτοι των εκπαιδευομένων.
Αναρωτιέμαι τι αξίες υπερασπιζόμαστε.
Υπάρχουν; Αν ναι, για ποιους υπάρχουν;.
Μήπως στήνουμε νεφελοκοκκυγίες
στα μυαλά των παιδιών μας;
Πληρωνόμαστε μήπως για να πουλάμε
φούμαρα αντί μεταξωτών κορδελών;
Κάθε μέρα, με στριμώχνουν όλο και πιο πολύ
με ερωτήσεις για τις κομπίνες του ελαίου,
των σιτηρών, των λατομικών υλικών ή για
τα στημένα ολυμπιακά αγωνίσματα .
Τι να απαντήσω στους υποψιασμένους εφήβους;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Θυμός , πολύς θυμός πνίγει και μένα, όταν
σκέφτομαι το μέλλον των παιδιών μου.
"Θάρρει, νή Δία!", λέει η φωνή της αυτοσυγκράτησης
μέσα μου. "Μα το Δία, ως πότε;" της απαντώ.
Ως πότε ,άραγε;

Gerontakos

Life is bigger than you

Το θρυλικό εστιατόριο "Γρα γρου" και η μικροϊστορία ενός ξεχασμένου τόπου

 

 Το θρυλικό εστιατόριο "Γρα γρου" στην Καστανιά του Βερμίου

Ένα πέρασμα στο άγνωστο

                                
Του Βαγγέλη Χατζηβασιλείου
Πηγή : oanagnostis.gr 
 

Ένα πέρασμα για το άγνωστο, μια διάβαση με άδηλη κατάληξη, ένας τόπος στα σύνορα του πραγματικού με το φανταστικό. Διαβάζω το graphic novel Γρα-Γρου του Τάσου Ζαφειριάδη και του Γιάννη Παλαβού (πετυχημένος κομίστας ο πρώτος,  πεζογράφος αξιώσεων ο δεύτερος), που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος (μαζί ένα ατμοσφαιρικό σάουντρακ του Μιχάλη Σιγανίδη), και σκέφτομαι με ποιον τρόπο μπορεί η ορεινή γεωγραφία του Βερμίου να μεταμορφωθεί σε ένα τοπίο με συμβολικό και αλληγορικό νόημα, χωρίς, παρόλα αυτά, να καταλήξουμε σε μιαν άχαρη και αφηρημένη κατασκευή.
Ο ρεαλισμός της εικονογράφησης του Θανάση Πέτρου στο Γρα-Γρου παραπέμπει στο ομώνυμο χάνι που λειτουργούσε έξω από την Καστανιά Ημαθίας μέχρι το 2004, οπότε και άνοιξε η εθνική οδός (η Εγνατία) για τη σύνδεση της Κεντρικής με τη Δυτική Μακεδονία. Το τοξωτό γεφύρι που πρωταγωνιστεί στο Γρα-Γρου έχει επίσης πραγματική αφορμή. Οι συγγραφείς άντλησαν την επινόησή του από το ιστορικό της βεροιώτικης γέφυρας Καραχμέτ, που αποδίδεται σε έναν διακεκριμένο αρχιτέκτονα της εποχής του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς  (ο τελευταίος μεσουράνησε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία περί τα μέσα του 16^ου αιώνa).
Τι ακριβώς συμβαίνει, όμως, με το τοξωτό γεφύρι της εικονογραφημένης ιστορίας μας και πόθεν η συμβολική και η αλληγορική του σημασία; Το παλιό χάνι πλέει τα λοίσθια στην αφήγηση του Ζαφειριάδη και του Παλαβού. Η Εγνατία είναι έτοιμη να εγκαινιαστεί και ουδείς εννοεί να πατήσει το πόδι του σε μιαν ήδη εγκαταλελειμμένη περιοχή. Απομένουν ο ιδιοκτήτης του χανιού, που έχει εξελιχθεί σε εστιατόριο, και κάποιοι  παράξενοι επισκέπτες, που έρχονται να δουν το γεφύρι ειδοποιημένοι από τη διαίσθηση ή τα όνειρά τους. Κανείς, εντούτοις, δεν είναι σε θέση να πει πού οδηγεί το γεφύρι, κανένας δεν τολμά (ούτε ο εστιάτορας ούτε οι λιγοστοί επισκέπτες) να το περπατήσει και να φτάσει στην απέναντι άκρη, κανένας δεν ξέρει γιατί είναι εκεί και τι ψάχνει για τον εαυτό του ή για τους άλλους.
Το κλίμα αυτού του ταξιδιού στο κενό (μια περιπλάνηση που συνεχώς αναβάλλει ή ακυρώνει τη συνέχισή της) διευκολύνουν τα μάλα ο σχεδιασμός και τα χρώματα του μυθιστορήματος: τα σιωπηλά καρέ που αποτυπώνουν τις στιγμές της απορίας, του φόβου και της αγωνίας μπροστά στην απειλή την οποία εμπνέει το άγνωστο, επιτείνοντας το αίσθημα της ανασφάλειας με τη γοργή διαδοχή τους, αλλά και το βαθύ μπλε το οποίο διαλέγει ο Πέτρου για το μεγαλύτερο μέρος της δράσης, φωτισμένο από τις κίτρινες λάμψεις τις οποίες εκπέμπουν τα φανάρια του μικρού οικισμού μέσα στην ομίχλη και το σκοπίμως υποτονικό σκοτάδι (στην ένθετη εξιστόρηση για το παρελθόν του γεφυριού ο χρωματικός τόνος που κυριαρχεί είναι η  σέπια με ορισμένες δόσεις ώχρας).
Το Γρα-Γρου ενσωματώνει στον εικονογραφικό και τον αφηγηματικό του λόγο κι άλλα στοιχεία: στοιχεία όπως η συνομιλία με το ιερό (το εκκλησάκι του Αγίου Χριστόφορου, προστάτη των οδηγών) και το μεταφυσικό (ο φασματικός ένοπλος που έρχεται από την άλλη πλευρά), ο συνδυασμός Ιστορίας και μικροϊστορίας (από τους αρχιτεκτονικούς οραματισμούς του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς στο αφανισμένο από την μπότα της Εγνατίας χωριό), καθώς και η γλωσσική ανακίνηση της παράδοσης (με τα κουδαρίτικα, τη συνθηματική ντοπιολαλιά των μαστόρων της πέτρας, και τα τραγούδια αποχαιρετισμού που τους συνόδευαν επί τη αναχωρήσει τους για ξένους τόπους).
Είναι φανερό πως το ελληνικό graphic novel δεν έχει τίποτε να ζηλέψει, με την περιπλοκότητα της αφηγηματικής σύνθεσης και την υψηλή ποιότητα της εικονογραφικής τεχνικής του, από τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές και αμερικανικές παραγωγές. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο.
 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

*.:BiblioNet : Γρα-Γρου / Ζαφειριάδης, Τάσος

Για πάντα

Always

 

 This Romeo is bleeding, but you can't see his blood
It's nothing but some feelings
That this old dog kicked up
It's been raining since you left me
Now I'm drowning in the flood
You see I've always been a fighter
But without you I give up

Now I can't sing a love song
Like the way it's meant to be
Well, I guess I'm not that good anymore
But baby, that's just me

Yeah I, will love you, baby
Always and I'll be there
Forever and a day, always

I'll be there, till the stars don't shine
'Til the heavens burst and the words don't rhyme
I know when I die you'll be on my mind
And I'll love you, always

Now your picture's that you left behind
Are just memories of a different life
Some that made us laugh
Some that made us cry
One that made you have to say goodbye

What I'd give to run my fingers through your hair
Touch your lips, to hold you near,
When you say your prayers, try to understand
I've made mistakes, I'm just a man

When he holds you close, when he pulls you near
When he says the words
You've been needing to hear, I'll wish I was him
'Cause these words are mine, to say to you
'Til the end of time

Yeah I, will love you, baby
Always and I'll be there
Forever and a day, always

If you told me to cry for you, I could
If you told me to die for you, I would
Take a look at my face
There's no price I won't pay
To say these words to you

Well, there ain't no luck in these loaded dice
But baby, if you give me just one more try
We can pack up our old dreams, and our old lives,
We'll find a place, where the sun still shines

Yeah I, will love you, baby
Always and I'll be there
Forever and a day, always

I'll be there, till the stars don't shine
'Til the heavens burst and the words don't rhyme
I know when I die you'll be on my mind
And I'll love you, always
Always

Φυσικός και ηθικός αυτουργός της χρεοκοπίας το πολιτικό σύστημα !

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Γιώργου Ν. Οικονόμου, «Η αποτυχία του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Πλαίσιο για μια νέα πολιτική δράση», εκδ. Εξάρχεια, 2016
 

Πηγή: thepressproject.gr

---

Όμως, γίνονται συντονισμένες προσπάθειες από τις διευθυντικές ελίτ να παρουσιασθεί ως κύρια υπεύθυνη για την χρεοκοπία η παγκόσμια οικονομική κρίση. Από την άλλη, τα κόμματα της Αριστεράς παρουσιάζουν ως υπεύθυνους την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρώ, την παγκοσμιοποίηση, τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, με συνέπεια να υποβαθμίζουν τις ευθύνες του εγχωρίου πολιτικού-οικονομικού συστήματος. Θα πρέπει λοιπόν να επισημανθούν τρία μείζονα πραγματολογικά στοιχεία που αποσιωπούνται ή συγκαλύπτονται τεχνηέντως, είτε από κομματική σκοπιμότητα, είτε από άγνοια ή ιδεολογική αβελτηρία:

- Την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν την επέβαλε η Γερμανία, η Γαλλία ούτε οι ΗΠΑ, αλλά τα δύο μεγάλα κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) και η άρχουσα οικονομική τάξη με την υποστήριξη των ΜΜΕ. Είναι γνωστό ότι ο Κ. Καραμανλής Α' πίεζε προς όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να κάμψει αρνήσεις, δυσπιστίες και σκεπτικισμούς.

- Επίσης, η εγχώρια πολιτική και οικονομική ιθύνουσα τάξη θέλησαν και επεδίωξαν από τη δεκαετία του ’90 την είσοδο στην ΟΝΕ (ευρωζώνη) και μάλιστα με ψευδή και παραποιημένα στοιχεία - δεν τους εξεβίασε κανείς Αμερικανός ή Ευρωπαίος.

- Οι ίδιες ελίτ επίσης επέλεξαν, χωρίς να τις υποχρεώσει κανείς, ήδη από το 1988 να αναλάβουν την ηλίθια και καταστρεπτική Ολυμπιάδα και το κατάφεραν το 1997 για τους Ολυμπιακούς του 2004, με τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς! Μάλιστα ο Κ. Καραμανλής Α' έκανε πρόταση να γίνει η Ελλάς μόνιμος τόπος διεξαγωγής των Ολυμπιακών αγώνων!

Αυτές οι πολιτικές επιλογές, αυθεντικής νεοελληνικής πατέντας, είχαν ως αποτέλεσμα τον υπερδανεισμό και την υπερχρέωση,  τα μεγάλα ελλείμματα και δεκάδες άλλα χρονίζοντα δομικά και θεσμικά προβλήματα που οδήγησαν στην κηδεμονία της τρόικας. Αυτά τα προβλήματα ήταν γνωστά στην πολιτική εξουσία, καθώς επίσης στους οικονομικούς, επιχειρηματικούς, τραπεζικούς κύκλους και στα ΜΜΕ.  Γνωστά στην ιθύνουσα τάξη ήταν επίσης η τεράστια φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, οι φοροαπαλλαγές, οι πελατειακές σχέσεις, η διαφθορά,  η διαπλοκή με τα ΜΜΕ και την οικονομική εξουσία, η έλλειψη σοβαρής βιομηχανίας και το αποτυχημένο παραγωγικό μοντέλο των κρατικοεπιδοτούμενων μικροεπιχειρήσεων, που λυμαίνονταν τα αναπτυξιακά προγράμματα και φυγάδευαν τα κέρδη τους στο εξωτερικό. Γνωστή ήταν και η απελπιστική κατάσταση της παρασιτικής δημόσιας διοίκησης, της απαξιωμένης δημόσιας εκπαίδευσης, των προβληματικών κρατικών νοσοκομείων, και γενικώς των υπολειτουργούντων θεσμών. Δεν έγινε όμως καμία ουσιαστική ενέργεια από την πλευρά των ιθυνόντων για κάποια μέτρα, για μεταρρυθμίσεις και αναδιάρθρωση.
Η αιτία για την πορεία προς τον γκρεμό δεν είναι η παρέμβαση κάποιας ξένης χώρας που επέβαλε κατοχή, κάποιων διεθνών συνωμοτών ιμπεριαλιστών, κάποιας εξωτερικής βούλησης ούτε κάποια μοίρα ή κάποιος βιολογικός γενετικός παράγοντας, όπως πιστεύουν αρκετοί Νεοέλληνες. Τα προβλήματα και οι παθογένειες που οδήγησαν στην χρεοκοπία είναι γνησίως ελληνικά, είναι νεοελληνικής εμπνεύσεως, κοπής και αποκλειστικότητας, επινοημένα από Νεοέλληνες Χριστιανούς Ορθοδόξους^. οφείλονται σε εσωτερικούς λόγους και όχι σε κάποια ξένη κατοχή. Η χρεοκοπία δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο^. ο εξωτερικός παράγοντας και η παγκόσμια κρίση δεν ήταν η αιτία, ήταν ο καταλύτης που ανέδειξε τη γύμνια του ελληνικού συστήματος. Ο όρος «ξενοκρατία», που κυριαρχούσε στο παρελθόν, αλλά χρησιμοποιείται και σήμερα, κυρίως από την Αριστερά, συγκαλύπτει αυτή την πραγματικότητα. Στο βαθμό βεβαίως που οι μεγάλες ξένες δυνάμεις επενέβαιναν ή επεμβαίνουν στα εσωτερικά της χώρας, πάλι ευθύνεται το ελληνικό πολιτικό σύστημα, η άρχουσα πολιτική και οικονομική ελίτ που επέτρεπαν και επιτρέπουν τέτοιες επεμβάσεις, είτε λόγω πεποιθήσεων και συμφερόντων είτε λόγω ανικανότητας.
Υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία είναι οι ενδογενείς και εσωτερικοί παράγοντες, οι κυρίαρχες δυνάμεις του νεοελληνικού πολιτικού συστήματος: όλες οι κυβερνήσεις των δύο κυβερνητικών κομμάτων που δημιούργησαν και επέτρεψαν ενσυνειδήτως το υπέρογκο χρέος, τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, το μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, διατήρησαν την χαμηλή ανταγωνιστικότητα, την δυσανεξία του παραγωγικού τομέα, την προϊούσα αποβιομηχανοποίηση, την μεγάλη μείωση της αγροτικής παραγωγής μέσω της επιδοματικής πολιτικής.
Η χρεοκοπία έχει δομικό χαρακτήρα, οφείλεται σε δομικά αίτια που υπήρχαν από παλιά, και υπάρχουν ακόμη, στην παραγωγή, στην οικονομία, στη  δυσλειτουργία των θεσμών, καθώς και σε αντιλήψεις και νοοτροπίες που ενσαρκώνουν οι αναχρονιστικοί θεσμοί και οι αντιπαραγωγικές δομές. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που χειρίστηκαν την εξουσία και τα χρήματα των φορολογουμένων επί τριάντα πέντε έτη, έκαναν τα πάντα για να οδηγήσουν τη χώρα στην καταστροφή. Τα δύο κυβερνητικά κόμματα  εφάρμοσαν παρόμοια  μέτρα και αποτέλεσαν την παρακμιακή έκφραση του αντιπροσωπευτικού συστήματος. Τα χαρακτηριστικά του συνιστούν αυτό που θα μπορούσε να ονομασθεί «νεοελληνική ιδιαιτερότητα», ένα εκρηκτικό μίγμα εσωτερικών παθογενειών που συνδεόμενο με τη διεθνή αναξιοπιστία σε όλους τους τομείς, κάποτε εξερράγη. Οι δανειστές της Ελλάδας αντέδρασαν και σταμάτησαν να τη δανείζουν, διότι η ελληνική κατάσταση  πλήρως αφερέγγυα, αφού όλοι οι σημαντικοί οικονομικοί δείκτες είχαν αρνητικό πρόσημο. [.........]
Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου: "Φυσικός και ηθικός αυτουργός της χρεοκοπίας το πολιτικό σύστημα"
 ___________________

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
 
 Ένα σημαντικό στοιχείο για την κατανόηση της γενικευμένα ελληνικής χρεοκοπίας είναι ο ρόλος του εσωτερικού παράγοντα, ο οποίος στις περισσότερες αναλύσεις συγκαλύπτεται, καθώς η χρεοκοπία αποδίδεται κυρίως σε εξωτερικά αίτια (διεθνή κρίση, παγκοσμιοποίηση, Ευρωπαϊκή Ένωση, ευρώ).
Αναζητώντας τα αίτια και τους ενόχους, το βιβλίο αναλύει το κυρίαρχο πολιτικό θεσμικό σύστημα, τον τρόπο λειτουργίας του, τις ευθύνες της νομοθετικής, εκτελεστικής, δικαστικής εξουσίας, των κομμάτων και της κυρίαρχης νεοελληνικής ιδεολογίας - συνολικώς, τους παράγοντες που καθόρισαν τις λανθασμένες επιλογές και την καταστρεπτική πορεία.
Στο πλαίσιο αυτό αναδεικνύεται και το "βαθύ κράτος" (αστυνομία, στρατός, εκκλησία) που στήριξε το κυρίαρχο πλέγμα εξουσίας. Αναλύεται επίσης ο ρόλος του συνδικαλισμού, των ΜΜΕ και της Αριστεράς. Με βάση την ανάλυση αυτή, προτείνεται ένας άλλος δρόμος πολιτικής και κοινωνικής δράσης για έξοδο από τη γενικευμένη παρακμή, με βασικό στόχο τις ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΡΙΣΗ
Οικονομική κρίση και πολιτικό σύστημα
Ο ρόλος του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος
Η ολιγαρχική Ευρωπαϊκή Ένωση
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ
Η συγκυρία
Η διακυβέρνηση Κ. Καραμανλή
Η διακυβέρνηση Α. Παπανδρέου
Η διακυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη
Η τρίτη διακυβέρνηση του Α. Παπανδρέου
Η διακυβέρνηση Κ. Σημίτη
Η διακυβέρνηση Κ. Καραμανλή Β'
Η διακυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου
Οικονομία και ελίτ
ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Οι οικονομικές σπατάλες και η ανικανότητα είσπραξης εσόδων
Το ένοχο κομματοκρατικό σύστημα
Το "βαθύ" κράτος
Η συνενοχή της δικαστικής εξουσίας
Η ΣΥΝΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΘΕΣΜΩΝ
Τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ
Η αποτυχία του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού
Η ανικανότητα και οι ευθύνες της Αριστεράς
Ο συστημικός ρόλος των διανοουμένων
Οι ευθύνες της κοινωνίας
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η αποτυχία του αντιπροσωπευτικού συστήματος και η ανάγκη για άμεση δημοκρατία

_____________
ήταν πλήρως αφερέγγυα, αφού όλοι οι σημαντικοί οικονομικοί δείκτες είχαν αρνητικό πρόσημο.

Με ή χωρίς εσένα

With or Without You

U2

See the stone set in your eyes
See the thorn twist in your side
I'll wait for you
Sleight of hand and twist of fate
On a bed of nails she makes me wait
And I wait, without you

With or without you
With or without you

Through the storm we reach the shore
You give it all but I want more
And I'm waiting for you

With or without you
With or without you
I can't live
With or without you

And you give yourself away
And you give yourself away
And you give
And you give
And you give yourself away

My hands are tied
My body bruised, she's got me with
Nothing to win and
Nothing left to lose

And you give yourself away
And you give yourself away
And you give
And you give
And you give yourself away

With or without you
With or without you
I can't live

Die Welt: Ελλάδα - Τουρκία, η πιο εκρηκτική σχέση της Ευρώπης

Πηγή: kathimerini.gr

 

---

«Οι ούτως ή άλλως δύσκολες σχέσεις των δύο εταίρων του ΝΑΤΟ έχουν φτάσει στο χειρότερο σημείο, από τότε που ο Τούρκος πρόεδρος αναδομεί την Τουρκία σε ένα αυταρχικό κράτος και ασκεί μια επιθετική, επεκτατική εξωτερική πολιτική» τονίζει σε ανάλυσή της η γερμανική εφημερίδα Die Welt για τις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας και τα όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό, προσθέτοντας ότι:
«Στις 12 Φεβρουαρίου μια τουρκική ακταιωρός εμβόλισε ένα πλοίο της ελληνικής ακτοφυλακής, που βρισκόταν κοντά στα, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ευρισκόμενα και διαφιλονικούμενα, νησιά των Ιμίων, σε απόσταση μόλις λίγων χιλιομέτρων από τις τουρκικές ακτές. Στη συνέχεια ο τούρκος πρωθυπουργός Μπιναλί Γιλντιρίμ τηλεφώνησε στον Έλληνα ομόλογό του Αλέξη Τσίπρα, λέγοντάς του ότι το συμβάν ήταν αδεξιότητα και όχι πρόκληση.
Αδέξιο – ίσως. Το τουρκικό πολεμικό ναυτικό, λόγω των πολιτικών εκκαθαρίσεων μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα το καλοκαίρι του 2016, απέλυσε τους περισσότερους ικανούς καπετάνιους της ή τους φυλάκισε. Αλλά το συμβάν ήταν, παρ’ όλα αυτά, μια πρόκληση, όπως και άλλα πολλά πριν από αυτό.
Στη συνέχεια, στα τέλη Φεβρουαρίου, η Τουρκία συνέλαβε δύο Έλληνες στρατιώτες που πραγματοποιούσαν περιπολία στα σύνορα και είχαν περάσει σε τουρκικό έδαφος. Αυτό γίνεται συχνά, αλλά ποτέ άλλοτε δεν είχαν συλληφθεί άτομα. Στους κρατούμενους μπορεί να απαγγελθεί κατηγορία για κατασκοπεία και σε μια τέτοια περίπτωση θα κινδύνευαν με πολυετή φυλάκιση.
Λίγο μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα το καλοκαίρι του 2016, οκτώ Τούρκοι αξιωματικοί κατέφυγαν στη γείτονα χώρα και ζήτησαν άσυλο. Έκτοτε ο Ερντογάν ζητάει την έκδοσή τους, αλλά η Αθήνα επικαλείται την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, που αρνείται να τους εκδώσει. Από τότε αυξήθηκαν οι στρατιωτικές επιθετικές κινήσεις», σημειώνει η γερμανική εφημερίδα
Αναφέρει μάλιστα ότι «2.000 φορές περίπου παραβίασαν πέρσι τουρκικά πολεμικά πλοία ελληνικά χωρικά ύδατα. Οι παραβιάσεις αυτές ήταν πολύ περισσότερες από την προηγούμενη χρονιά. 3.300 φορές παραβίασαν τουρκικά μαχητικά τον ελληνικό εναέριο χώρο – δυο φορές συχνότερα από ό,τι την προηγούμενη χρονιά. Για την ευρισκόμενη σε δύσκολη οικονομική θέση Ελλάδα, όλο αυτό κοστίζει ακριβά. Μόλις ένα τουρκικό μαχητικό εισέλθει στον ελληνικό εναέριο χώρο, σηκώνονται ελληνικά αεροπλάνα για να τα αναχαιτίσουν. Μια ώρα πτήσης με ένα F-16 κοστίζει περίπου 20.000 ευρώ. Οι δύο νατοϊκές χώρες είναι ό,τι ήταν κάποτε η Γερμανία με τη Γαλλία: προαιώνιοι εχθροί. Η αντιπαλότητα μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων ανάγεται πολλούς αιώνες πίσω».
Η συνθήκη της Λωζάννης - υπογραμμίζει η Die Welt - καθόρισε και τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών. Τα νησιά του Αιγαίου παρέμειναν στην Ελλάδα. Η Τουρκία έχασε την Κύπρο – μέχρι το 1974 που ο τουρκικός στρατός κατέκτησε το βόρειο τμήμα του νησιού.
«Το 1996 λίγο έλειψε να γίνει πόλεμος για τα Ίμια, μετά από παρόμοιο συμβάν με εκείνο με την τουρκική ακταιωρό. Η Τουρκία έχει βαλθεί να θεωρεί κάθε βραχάκι, που εξέχει από τη θάλασσα και δεν αναφέρεται ρητά στη συνθήκη της Λωζάννης, δική της επικράτεια- γι’ αυτό και οι πολλές παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου και των χωρικών υδάτων. Η Τουρκία θεωρεί αυτές τις περιοχές μη ελληνικές.
Η διαμάχη για τα νησιά είναι ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα και η Τουρκία πληρώνουν για δυσανάλογους στρατούς.
Εξοπλιστικά, οι δύο στρατοί είναι περίπου το ίδιο ισχυροί. Τα πεζοφόρα τμήματά τους έχουν μαζί περισσότερη δύναμη πυρός από την υπόλοιπη Ευρώπη: 830 τεθωρακισμένα, 2.500 άλλα πολεμικά τροχοφόρα. Οι δύο πολεμικές αεροπορίες διαθέτουν συνολικά 450 μαχητικά αεροσκάφη. Σε περίπτωση πολέμου αυτό το οπλοστάσιο θα μπορούσε σε ελάχιστο χρόνο να επιφέρει μεγάλες καταστροφές.
Θα μπορούσε να γίνει ένας τέτοιος πόλεμος, αυτή τη στιγμή βέβαια περισσότερο τυχαία παρά από πρόθεση. Η ήδη και προ Ερντογάν υπάρχουσα επιθετική τουρκική στρατηγική των συστηματικών συνοριακών παραβιάσεων οξύνθηκε σημαντικά υπό την ηγεσία του. Ταυτόχρονα, το σώμα των τούρκων αξιωματικών υποφέρει από απώλεια ικανοτήτων, ειδικά στο πολεμικό ναυτικό και στην πολεμική αεροπορία, μετά τις πολιτικές εκκαθαρίσεις από το 2011 και ειδικά από την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016. Ανίκανοι αξιωματικοί, που έχουν λάβει διαταγή να εφαρμόσουν μια ριψοκίνδυνη συγκρουσιακή πολιτική, μπορεί να τα κάνουν θάλασσα.
Αν σφίξουν τα πράγματα, θα κληθούν οι μεγάλες δυνάμεις να αποτρέψουν μια κλιμάκωση. Στο επεισόδιο των Ιμίων το 1996 παρενέβησαν οι ΗΠΑ, για να φέρουν στα συγκαλά τους τις δύο πλευρές. Δεν είναι όμως βέβαιο ότι η διοίκηση Τραμπ σήμερα θα δρούσε με ανάλογο τρόπο.
Η ΕΕ τουλάχιστον φαίνεται να αναγνώρισε τώρα το μέγεθος του προβλήματος. Στη σύνοδο της Βάρνας τη Δευτέρα, ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζ.Κ.Γιούνκερ είπε ότι η σχέση της Τουρκίας με την Ελλάδα και την Κύπρο είναι το σημαντικότερο στοιχείο για τις τουρκο-ευρωπαϊκές σχέσεις.
Η Αγκυρα θα πρέπει να προσεγγίσει τους Έλληνες, αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος στις σχέσεις με την ΕΕ, όπως ελέχθη. Επειδή αυτή τη στιγμή η Τουρκία αποδίδει αξία στο ξεπάγωμα των σχέσεων με τις Βρυξέλλες και ο Ερντογάν τόνισε εκ νέου στη Βάρνα ότι η χώρα του συνεχίζει να θέλει να ενταχθεί στην ΕΕ, μια σαφής στάση των Βρυξελλών μπορεί ίσως να έχει περιορισμένα αποτελέσματα.
Υπάρχει όμως ένας βασικός στρατηγικός στόχος της Τουρκίας υπό τον Ερντογάν, όπως το διατύπωσε κάποτε ο τότε ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου: να ενισχυθεί η δύναμη και επιρροή της Τουρκίας όπου είναι δυνατόν στον κόσμο. Η πολιτική έναντι της ΕΕ έρχεται δεύτερη. Η υποψηφιότητα ενισχύει την Τουρκία – η ίδια η ένταξη με τη στέρηση της κυριαρχίας, όχι απαραίτητα.
Σ’ αυτήν την πολιτική της μαξιμαλιστικής αύξησης της δύναμης από την άποψη της εξωτερικής πολιτικής ανήκει και μια επεκτατική ορμή, με στόχο την επιστροφή στο πολιτικό μεγαλείο του οθωμανικού κράτους. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα αλλαγή των συνόρων, αλλά και δεν την αποκλείει, αν υπάρξει δυνατότητα.
Η Άγκυρα θα ζυγίζει διαρκώς τους συσχετισμούς δυνάμεων και θα εκμεταλλεύεται κάθε ελληνική αδυναμία. Ο τουρκικός στρατός βρίσκεται στην παραπαίουσα Συρία και ανακοίνωσε στρατιωτική επέμβαση κατά των Κούρδων στο Ιράκ.
Η Τουρκία τα προηγούμενα 10 χρόνια επένδυσε τεράστια ποσά, ιδίως σε πολεμικά πλοία.
Τα νέα πλοία επιτρέπουν επιδείξεις δύναμης, όπως στις 9 Φεβρουαρίου, όταν το τουρκικό πολεμικό ναυτικό μπλόκαρε γεωτρύπανο, που για λογαριασμό της Κυπριακής Δημοκρατίας θα αναζητούσε αέριο κοντά στις κυπριακές ακτές. Η Τουρκία επιμένει να συμμετάσχει στη χρήση των αποθεμάτων αερίου εξ ονόματος του υπό τουρκική κατοχή ευρισκόμενου βόρειου τμήματος του νησιού», τονίζει η γερμανική εφημερίδα.
^{Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ}

Ελλάδα , ανεξάντλητη πηγή ταλέντων

Γκολ, γκολ, γκολ!...

 Η μπάλα στη σέντρα, μπάλα γλυκιά μου αφέντρα,

μπάλα από δέρμα και πλαστικό,

ο αγώνας αρχίζει σε μια αλάνα στου Γκύζη,

μπάλα σε κόσμο με πας μαγικό.

Με παίζουν σκληρά και με κυνηγούν,

μα σήμερα δε θα με πιάσουν,

μαρκάρουν στενά και όπως μπορούν,

μα σήμερα δε θα με φτάσουν.

Το θέλουν πολύ, μα εγώ πιο πολύ.

γιατί είναι μέρα για γκολ,

γκολ, γκολ, γκολ,

σήμερα είναι μέρα για γκολ.



Σε μια αλάνα, που εμείς τη λέγαμε Μαρακάνα,

παίζαμε Μπάρτσα, Γιουβέντους, Ρεάλ,

μες στα όνειρα μας λέγαμε θα έρθει η σειρά μας,

κάποια μέρα να παίζουμε στο μουντιάλ

και χιλιάδες καρδιές σε όλη τη γη,

θα χτυπούν μαζί με τη δική μας

και χιλιάδες φωνές σαν πλοία μαζί,



θα ενώνονται με τη φωνή μας

και όταν έρθει η στιγμή, η μεγάλη στιγμή,

για το ωραιότερο γκολ

γκολ, γκολ, γκολ,

για το ωραιότερο γκολ.



Απόψε είναι κρίμα, γίναν όλα μπίσνα και χρήμα,

μα μέσα μου πάντοτε θα κουβαλώ,

τα ωραιότερα γκολ,

γκολ, γκολ, γκολ,

τις πιο παλιές τις μπαλιές,

γκολ, γκολ, γκολ,

τις πιο μεγάλες στιγμές

γκολ, γκολ, γκολ,

τα ματωμένα μας γόνατα, τις προσευχές

και όλα τα γκολ σαν να ήταν χτες,



γκολ, γκολ, γκολ,

τις δικές μας ευχές,

γκολ, γκολ, γκολ,

τις πιο μεγάλες στιγμές,

γκολ ,γκολ, γκολ,

τις ιδρωμένες φανέλες σαν να ήταν χτες τα όνειρα και τα γκολ,

γκολ, γκολ, γκολ,

τα ωραιότερα γκολ,

τα ωραιότερα γκολ,

γκολ, γκολ, γκολ!

Μητσοτάκης: Μεταξύ ευτελούς αντιπολίτευσης και εθνικής βλάβης

anoixtoparathyro.gr

---

Του Γ. Λακόπουλου
Το τελευταία αντιπολιτευτικό σουξέ της ΝΔ είναι κάποιος Μαρίνος. Κάποια κυβερνητικά σαΐνια τον προόριζαν για διοικητή του ΕΦΚΑ, αλλά κατά τη διαδικασία έγκρισής του από τη Βουλή προέκυψε ότι είχε ασυμβίβαστα και η υποψηφιότητά του αποσύρθηκε.
Σε μια κανονική χώρα δεν θα είχε ασχοληθεί κανείς περισσότερο.  Ήταν μια τυπική διαδικασία που λειτούργησε ακριβώς όπως προβλέπεται με τη θέσπιση της. Τίποτε περισσότερο. Αλλά για τη ΝΔ έγινε μεγάλο θέμα για αντιπολίτευση και η Σπυράκη βγήκε στα κάγκελα για την «κατάρρευση του ηθικού πλεονεκτήματος του ΣΥΡΙΖΑ».
Δηλαδή η επιβεβαίωση αυτού του πλεονεκτήματος, η απόσυρση του εν λόγω υποψήφιου, βαφτίστηκε... μειονέκτημα. Από την εκπρόσωπο ενός από τα δυο κόμματα, των οποίων η ιστορία νοσηρής επέλασης το κράτος  χρειάζεται τόμους για να γραφεί.  Την ώρα που το δικό της κόμμα ετοιμάζει λίστες όχι για κομματικό, αλλά για… ΙΧ κράτος με το ΜΜΣ: Μητρώο Μητσοτακικών Στελεχών που προορίζονται για «αξιοκρατική» επέλαση στο δημόσιο, αν επικρατήσει η ΝΔ. Είναι ένα  ακόμη παράδειγμα ευτελούς αντιπολίτευσης.
Αν  η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη σταματούσε σε βουτιές στα κατώτερα αισθήματα της κοινωνίας, με την άσκηση αγοραίας αντιπολίτευσης,  θα ήταν λίγο  το κακό. Εκ της θέσης του όμως ο πρόεδρος της ΝΔ προκαλεί σημαντική βλάβη στη χώρα και ειδικά σε ευαίσθητες και κρίσιμες περιπτώσεις που αφορούν είτε τα εθνικά θέματα είτε εσωτερικές λειτουργίες. Ας δούμε μερικές  περιπτώσεις:
Κατά φαντασίαν πρωθυπουργός
Το Μακεδονικό: Είναι γνωστό ότι οι χειρισμοί  πατρός Μητσοτάκη-Σαμαρά το 1991-93 κληροδότησαν στη χώρα ένα πρόβλημα εξωτερικής πολιτικής,  που οδήγησε σε εθνική ήττα και διαρκή δέσμευση διπλωματικού κεφαλαίου δια της συντήρησης της τυπικής ονομασίας  FYROM για τη γειτονική χώρα  -την οποία όμως όλοι στον πλανήτη αποκαλούν «Μακεδονία».
Η σθεναρή στάση του Κ. Καραμανλή το 2008 στο Βουκουρέστι- με υπουργό  Εξωτερικών τη Ντόρα Μπακογιάννη και Άμυνας τον Βαγγέλη  Μεϊμαράκη – αποκόλλησε την ελληνική πολιτική από τα αδιέξοδα και διαμόρφωσε μια νέα εθνική γραμμή,  μεταφέροντας πλέον την ευθύνη της επίλυσης του προβλήματος στα Σκόπια.  
Χρειάσθηκε μια δεκαετία μέχρι να υποχρεωθούν οι πολιτικοί ηγεσίες τους από τα πράγματα να καθίσουν στο τραπέζι για πραγματική διαπραγμάτευση στην οποίο η ελληνική κυβέρνηση προσήλθε με καθαρή θέση: αυτή που διαμορφώθηκε το 2008 ως εθνική γραμμή. Μέχρι να διαπιστώσουμε έκπληκτοι ότι… δεν είναι πλέον εθνική:
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν την υποστηρίζει με τη μνημειώδη  φράση «θα αναζητηθεί λύση σε άλλη συγκυρία», που έστρεψε εναντίον του όχι μόνο κάθε σοβαρό πολίτη αλλά και τη διεθνή κοινή γνώμη. Ο ίδιος όμως, χειραγωγούμενος από τους ακραίους του κόμματός του, το πήγε παραπέρα συνεργώντας στην οπισθοδρόμηση των συλλαλητηρίων που οργάνωσε ο Σαμαράς, για να μην αναδειχθούν εκ  νέου οι ευθύνες του από την επικείμενη λύση.
Δεν υπήρχε χειρότερη υπηρεσία από αυτή που πρόσφερε στη χώρα ο πρόεδρος της ΝΔ, αποδυναμώνοντας τη διαπραγματευτική ισχύ της  για να κάνει αντιπολίτευση.
Τα ελληνοτουρκικά: Αν σε πάρει  κατήφορος, όμως, δεν σταματάς. Ο πρόεδρος  της ΝΔ δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των ευθυνών ούτε στο κεντρικό εξωτερικό μέτωπο της χώρας που είναι οι ελληνουρκικές σχέσεις. Όταν δεν έβγαινε μπροστά ο ίδιος, ενεργοποιούσε τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του, όπως έκανε στην επίσκεψη Ερντογάν και σε άλλες περιπτώσεις, στρεφόμενος κατά της κυβέρνησης με τρόπο που τον στρέφει κατά της χώρας.
Προσπαθεί να κάνει αντιπολίτευση ακόμη και στην ένταση που προκαλεί τελευταία η άλλη πλευρά, δέσμιος της λογικής που του επιβάλλουν τυχοδιωκτικά στοιχεία που τον περιβάλλουν: ότι πρέπει να κάνει σκληρή αντιπολίτευση σε όλα. Έτσι, αντί να συνταχθεί με την κυβέρνηση τουλάχιστον μετά το «μεθοριακό  επεισόδιο» – κατά την ορθολογική διατύπωση της Ντόρας Μπακογιάννη- των δυο Ελλήνων στρατιωτικών, πήγε στη Βουλή και το έκανε αιχμή της αντιπολιτευτικής ρητορικής του.
Η ίδια νοοτροπία διαπερνά όλες τις τοποθετήσεις του επί του θέματος, όταν δεν εμπλουτίζεται με γραφικότητες  του τύπου «θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να  απελευθερωθούν». Παριστάνοντας τον …πρωθυπουργό, όπως του εισηγούνται πρόσωπα που εξακολουθούν να τον συμβουλεύουν σ’ αυτά τα θέματα, αντί της πολύπειρης Μπακογιάννη. Το τελευταίο επεισόδιο  έκπτωσης του ρόλου του είναι η άρνησή του να ενημερωθεί από τον… υπουργό Εξωτερικών, όπως είχε κάνει και  με τον υπουργό Άμυνας.
Υπέρ συμφερόντων
Το  Σύνταγμα: Στο εσωτερικό μέτωπο η αντιπολιτευτική συμπεριφορά του Μητσοτάκη ξεπερνάει και του άθλους του Γ. Παπανδρέου, που παρεμπόδισε επί Καραμανλή την αναθεώρηση του Συντάγματος γιατί δεν μπορούσε να λύσει τα εσωκομματικά προβλήματα που του δημιουργούσε ο Βαγγέλης Βενιζέλος  με την άρνηση αλλαγής του άρθρου για τα ΑΕΙ.
Τώρα ο πρόεδρος της ΝΔ δέχθηκε μια πρόταση για συνταγματική αναθεώρηση. Όχι από τον πολιτικό του αντίπαλο Αλέξη Τσιπρα, αλλά από τη Φώφη Γεννηματά την οποία προβάλλει ως εν δυνάμει σύμμαχό του. Την απέρριψε καθοδηγούμενος από τον  μοιραίο -ακόμη και για τον εαυτό του- Βαγγέλη Βενιζέλο που το είχε κάνει ήδη. Καθώς έχει τόσο  υψηλό φρόνημα έναντι του καταστατικού χάρτη της χώρας, ώστε να θεωρεί αδιανόητη κάθε συζήτηση με τη σημερινή πλειοψηφία της Βουλής. Επειδή ένας μάρτυρας τον ανάφερε σε υπόθεση δωροδοκίας που έτσι κι αλλιώς τελεί υπό έρευνα, κατά τις ρυθμίσεις που ο ίδιος…θέσπισε  σε παλαιότερη- και ατυχή- συνταγματική αναθεώρηση.
Η τηλεόραση: Για να πάμε λίγο παλαιότερα ο  Μητσοτάκης συντάχθηκε με τους  καναλάρχες και άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα στην υπόθεση των τηλεοπτικών συχνοτήτων που είχαν καταπατηθεί για τρεις δεκαετίες και μετατράπηκαν σε δύναμη χειραγώγησης κομμάτων και πολιτικών. Αρνούμενος να στείλει εκπρόσωπο στο ΕΣΡ μπλόκαρε τη διαδικασία αδειοδότησης.
Αυτό οδήγησε την κυβέρνηση σε νομοθετική ρύθμιση που έπεσε στο ΣτΕ προς μεγάλη ικανοποίηση του Κυριάκου. Έκτοτε συνεχίζει να υπονομεύει με όποιον τρόπο μπορεί την αδειοδότηση των καναλιών. Όπως κάνει συνολικά με την ενημέρωση, καθώς και οι πέτρες γνωρίζουν τις παρεμβάσεις του στα ΜΜΕ, ενώ κατηγορεί τους χαχάμηδες Συριζαίους για διάθεση «ελέγχου της ενημέρωσης».
Οι απερίσκεπτοι γόνοι
Η Ακροδεξιά:  Ίσως η χειρότερη υπηρεσία που προσφέρει στη χώρα και στην κοινωνία ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ είναι η διαμόρφωση πολιτικών συνθηκών που εκτρέφουν την Ακροδεξιά. Η αρχή έγινε με την ηγετοποίηση του Γεωργιάδη που μετατόπισε τη ΝΔ προς τα δεξιά στο πολιτικό φάσμα. Για να ολοκληρώσει την διολίσθηση με την πλήρη υποταγή του στον Αντώνη Σαμαρά που πήρε τον έλεγχο του χώρου με το Μακεδονικό, το οποίο μετέτρεψε σε προνομιακό φυτώριο της Χρυσής Αυγής και άλλων ακροδεκτών μορφωμάτων.
Χωρίς επίγνωση των πραγμάτων ο Μητσοτάκης  ρίχνει διαρκώς νερό στο μύλο της Ακροδεξιάς με τη στάση του στα ελληνοτουρκικά με την «πολιτική του φόβου» και κυρίως με το σκάνδαλο  Novartis,  στο οποίο προσπαθεί να δημιουργήσει πολιτικές συνθήκες ατιμωρησίας -που θα είναι βούτυρο στο ψωμί των ακραίων δυνάμεων.
Είναι εύλογο ένας πολιτικός να θέλει να γίνει Πρωθυπουργός. Ειδικά αν έχει καταφέρει να γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλά ο απερίσκεπτος γόνος της δυναστείας Μητσοτάκη -όπως όλοι οι γόνοι- οργανώνει αυτή την επιδίωξη με λάθος συμφραζόμενα. Και η τιμωρία του δεν θα είναι να αποτύχει, αλλά …να πετύχει. Αν καταφέρει πράγματι να πάρει την πρωθυπουργία.
Συνέβη και με κάποιον άλλον γόνο, πριν από αυτόν, που δεν στάθηκε στο ύψος του όταν ήταν στην αντιπολίτευση, επειδή θεωρούσε την κυβέρνηση κληρονομικό δικαίωμα και το πλήρωσε όταν κυβέρνησε, για λίγο, προτού εκδιωχθεί κακήν- κακώς, χωρίς καν να χάσει το κόμμα του στην πλειοψηφία στη Βουλή. Δυστυχώς μαζί του το πλήρωσε το κόμμα του, η κοινωνία και η χώρα.

Σε αυτή την μηχανή του κόσμου οι λαοί αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα

Βασίλης Φωτιάς: Στίχοι,Τραγούδι
ΜητσοΦού: Στίχοι,Ραπ
Αντώνης Μεϊμάρης :Μουσική/Παραγωγή/Όργανα
(Μπάσο/Κιθάρες/Μπαγλαμά/Midi)/Φωνητικά
Τάσος Μεϊμάρης: Σκράτς
Κωνσταντίνος Λάζος:Γκάιντα


Εξώφυλλο:Παναγιώτα Ευφροσύνη
Video:Αντώνης Μεϊμάρης

Επιμέλεια Υποτίτλων: Άκης Λούκας
Αγγλιά: Κώστας Ελευθερίου
Γαλλικά: Γιώτα Σταθοπούλου
Ολλάνδικά: Κώστας & Ηλίας


Στίχοι:

«Κάποιες χώρες έχουν άφθονους πόρους
Ενώ άλλοι δεν έχουν τίποτα
Ποια είναι η μοίρα τους?
Να πεθάνουν από την πείνα?
Να υπάρχει για πάντα φτώχεια?
Ποιος είναι τότε ο σκοπός του πολιτισμού?
Γιατί τότε υπάρχει η ανθρώπινη συνείδηση?
Ποιος είναι τότε ο σκοπός του ΟΗΕ?»

Έχει αίμα το Adidas το καινούριο που φοράω
και το κινητό στη θήκη που στο χέρι μου κρατάω
έχει κόπο και ιδρώτα το πουκάμισο το Armani
και κουβάλημα οι σπόροι στου καφέ μου το χαρμάνι
Έχει πόνο και φοβέρες κάθε κουταλιά Nutella
και το δέρμα που χρειάστηκε στις μπάλας μου την γκέλα
έχει δάκρυα ο κάθε κόμπος που έχω στο χαλί μου
και το τζόκεϊ που με μαγκιά φοράει η κεφάλι μου
Γιατί όλα όσα είπα της ζωής μου προϊόντα
μου τα αφήσαν οι δικοί μου ή τα αγόρασα από σπόντα
τα δουλέψανε παιδιά που είναι γεννημένα δούλοι
μεροφάι μεροδούλι, και εμείς παίζουμε κρυφτούλι
Τυνησία και Σουδάν Μαλαισία Πακιστάν
και δεκάδες χώρες που τα πιτσιρίκια δεν θα φαν
για να έχω εγώ μπουφάν με υπογραφή της Nike
μπας και δώσει ο Θεός να μου κάνουν κανένα "Like"

Όταν έβγαινα να παίξω στην αλάνα με την μπάλα
κάποιες οικογένειες δεν είχαν να πάρουν γάλα
Όταν άφηνα χαρταετό στον ουρανό να ανέβει
κάποιοι άφηναν το παιδί τους μοναχό να ζητιανεύει
Όταν μου έλεγε η γιαγιά μου κάθε βράδυ παραμύθια
σκότωναν αθώες ψυχές άλλωστε έτσι από συνήθεια
όταν μου έφερνε η νονά μου την λαμπάδα και παιχνίδια
συνομήλικοι μου ψαχναν την τροφή τους στα σκουπίδια
Όταν έβλεπα μικρός το "Xοντρό και τον λίχνο"
βάζουν σκλάβους να δουλεύουν στα ορυχεία του Κονγκό
όταν οι γονείς μου με είχαν, αγκαλιές και χάδια
χαρτομάντηλα πουλούσα και λουλούδια στα φανάρια
Ότι φόρεσα ως τώρα Nike, Puma και Sportex
τα έχουν φτιάξει δια της βίας στην Ασία στο Μπαγκλαντές
όσα λόγια και να πω, όσους στίχους και να γράψω,
στράφι θα πάνε αν τον κόσμο δεν αλλάξω

Σε αυτή την μηχανή, του κόσμου οι λαοί
αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα
μα αλλάζουν οι καιροί και θα έρθει και η στιγμή
και ο δούλους θα είναι αυτός που βάζει στέμμα

Όταν έπαιζα μικρός με το πρώτο το Nintendo
στην Ινδία οι ανήλικοι κουβάλαγαν τσιμέντο
όταν έφτιαχνα το δέντρο με φωτάκια και στολίδια
τα παιδιά στην Βραζιλία ψάχναν μέσα στα σκουπίδια
Όταν έκανα ποδήλατο στο δρόμο τα απογεύματα
συνομήλικους στην Κίνα τους σκότωναν για μοσχεύματα
κοκκίνιζα σαν κοίταζα της τάξης τα κορίτσια
ενώ στην Ινδονησία τα πουλούσανε για βίτσια
Όταν έβλεπα τον Αλαντίν στην Disney με το τζίνι
τα αδέλφια μου γαζώνανε κάτω στην Παλαιστίνη
μα σε ευχαριστώ Θεέ, που έχω και έναν ΟΗΕ
και να ενδιαφερθώ για αυτά δεν χρειάστηκε ποτέ
Να είναι καλά και το ΝΑΤΟ και οι Ηνωμένες Πολιτείες
της θρησκείας το αδελφάτο, όλες τις παιδεραστίες
μα όμως πάνω από όλα τα άλλα, στου μεγάλου μας τη σάλα
δεν θα είχες την κουτάλα, αν δεν ήσουν καπιτάλα

Και το σύστημα ρολόι που ρυθμίστηκε να τρώει
την εργατική την τάξη που όλα αυτή τα έχει παράξει
μα άντε να το καταλάβει και μετά ποιος θα προλάβει
από το κύμα να γλυτώσει και πανί να ανασηκώσει

Στο σχολείο ως αριστούχος να κρατάω την σημαία
ήμουν από άλλη χώρα και δεν με έκανες παρέα
με έχεις σκοτώσει στο Ιράκ, στο Βιετνάμ, στην Παλαιστίνη
εγώ αγέννητο μωρό και δεν είχα καν ευθύνη
Μου είχες βγάλει τα καλά μου,
μπας και πάρεις τα λεφτά σου
για να ζήσουν παραπάνω τα αφεντικά σου
με είχες σκλάβο στο παζάρι και με πούλαγες φαντάσου
θα γυρίσει ο τροχός και θα 'ρθει και η σειρά σου
μέσα σ ‘αυτήν την μηχανή αν ενωθούμε όλοι μαζί
και χαράξουμε αντίθετη πορεία στο γρανάζι
ένα θα γίνω εγώ και εσύ και θα έρθει εκείνη η στιγμή
όπου αλλάζουν οι καιροί και σίγουρα θα τους πειράζει
Αρκεί σε αυτή την μηχανή, όλου του κόσμου οι λαοί
αν σταματήσουμε για πάρτι τους άλλο να χύνουμε αίμα
και θα έρθει εκείνη η στιγμή που η φωνή μας θα ακουστεί
και ο δούλος μόνος νικητής στην κεφαλί θα βάζει στέμμα

Σε αυτή την μηχανή, του κόσμου οι λαοί
αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα
μα αλλάζουν οι καιροί και θα έρθει και η στιγμή
και ο δούλους θα είναι αυτός που βάζει στέμμα

Κάθε είδους βρομιά , αρκεί να βλάπτεις τον εχθρό σου

Είδηση ή τρολιά;

Συντάκτης:  Τάσος Παππάς

Πηγή: efsyn.gr

 

---

Ας πούμε ότι βρίσκεσαι μπροστά σε δύο ειδήσεις και προβληματίζεσαι για την εγκυρότητά τους. Δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα ποια είναι σοβαρή και ποια είναι τρολιά. Την έχεις πατήσει μερικές φορές στο παρελθόν με ειδήσεις που τελικώς ήταν «ειδήσεις». Είσαι επιφυλακτικός με ό,τι κυκλοφορεί στην πιάτσα και καλά κάνεις.
Η μία αναφέρει πως ένας πολίτης με περίεργο όνομα αποσπάστηκε στο μέγαρο Μαξίμου και τοποθετήθηκε σε θέση συμβούλου του υπουργού Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη προκειμένου να τον βοηθήσει στο θέμα της αφρικανικής σκόνης! Η άλλη λέει ότι μια ιστοσελίδα με τίτλο που παραπέμπει σε ελληνική ταινία της δεκαετίας του ‘60, τελείως άγνωστη, εισέπραξε ένα σεβαστό ποσό από δημόσιο φορέα του χώρου της Υγείας για να προωθήσει μια καμπάνια του.
Ποια από τις δύο μοιάζει αληθινή; Εξαρτάται: Αν είσαι δεξιός ή κεντροαντιαριστερός θα πιστέψεις χωρίς αμφιβολίες την πρώτη είδηση και θα νιώσεις δικαιωμένος γιατί αποδεικνύεται ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έχει τσίπα, είναι αδίστακτη και στήνει τα δικά της πελατειακά δίκτυα για να αλώσει το κράτος.
Θα συνταχθείς απολύτως με τις ανακοινώσεις των κομμάτων που καταγγέλλουν αθρόες προσλήψεις και προκλητικές αποσπάσεις και θα βγάλεις αναστεναγμό ανακούφισης ακούγοντας τον Κ. Μητσοτάκη να δηλώνει έμπλεος αποφασιστικότητας ότι «δεν θα επιτρέψουμε στην κυβέρνηση να πάρει τα κλειδιά του κράτους στην Κουμουνδούρου». Δεν είσαι ηλίθιος, πιάνεις τον υπαινιγμό του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι τα κλειδιά του κράτους δεν έχουν περάσει ακόμη στα χέρια των κατσαπλιάδων.
Αν είσαι φίλος της κυβέρνησης θα πιστέψεις τη δεύτερη είδηση η οποία ενισχύει την από ετών πεποίθησή σου ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ όταν κυβερνούσαν είχαν στήσει χορό σκανδάλων, έπαιρναν μίζες, μπούκωναν στόματα για να εξασφαλίζουν μιντιακή στήριξη και απομυζούσαν τα χρήματα του ελληνικού λαού. Για άλλες υποθέσεις έχεις ατράνταχτες αποδείξεις (Siemens, εξοπλιστικά), για άλλες ισχυρές ενδείξεις (Novartis, ΚΕΕΛΠΝΟ). Στην εξεταζόμενη περίπτωση πάντως αληθινή είδηση είναι η δεύτερη και μαϊμού η πρώτη.
Όσοι έσπευσαν να καταπιούν αμάσητη και να αναμεταδώσουν χωρίς διασταύρωση την κατασκευασμένη πληροφορία περί απόσπασης στο Μαξίμου ενός απίθανου τύπου -ανάμεσά τους γνωστοί δημοσιολόγοι και έμπειροι πολιτικοί- εξετέθησαν ανεπανόρθωτα. Δεν είναι η πρώτη φορά και δεν θα είναι η τελευταία. (Διαβάστε πώς ο Τάσος Τέλλογλου "έστησε"  και "ξέστησε"  την είδηση περί διορισμού ειδικού συμβούλου για την αφρικανική σκόνη στο γραφείο του Φλαμπουράρη:=>Αποσπάστηκε δημοτικός υπάλληλος στο γραφείο του Αλέκου Φλαμπουράρη; ellinikahoaxes.gr)
Ο φανατισμός τυφλώνει τη λογική. Θέλουν πάση θυσία τη ρεβάνς και δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο και θα πιστέψουν οτιδήποτε, όσο ακραίο κι αν φαντάζει, αρκεί να βλάπτει τον εχθρό τους. Και υπάρχουν άφθονες ευκαιρίες. Ιστοσελίδες του σκοινιού και του παλουκιού, λαθρόβια μέσα ενημέρωσης και έντυπα με ιστορία επιδίδονται εδώ και καιρό στο άθλημα της συκοφαντίας.
Επινοούν θέματα και τα αναδεικνύουν στην πρώτη σελίδα για να τα θάψουν την επόμενη μέρα σε ένα μίζερο μονόστηλο κάπου μεταξύ των επιστολών και του σταυρόλεξου, κατασκευάζουν περιστατικά για να δημιουργήσουν εντυπώσεις, διαδίδουν βιτριολικές φήμες για να αμφισβητήσουν την ηθική ακεραιότητα των αντιπάλων τους, κρύβουν ειδήσεις που δεν ευνοούν τους φίλους τους.
Κάποτε ξέραμε ποια μέσα δήθεν ενημέρωσης είχαν κλίση προς τη διαστρέβλωση, τη συκοφαντία και την εσκεμμένη παραπληροφόρηση. Τα αποφεύγαμε. Δυστυχώς σήμερα έχουν κατασκηνώσει στις πεδιάδες της ανυποληψίας και μέσα ενημέρωσης που κάποτε ήταν σοβαρά (έντυπα και ηλεκτρονικά). Ο κύκλος μεγαλώνει. Ας μεγαλώσει και η προσοχή μας.

Laibach*: Ο καπιταλισμός δεν είναι παρά μια άλλη όψη του νομίσματος του κομουνισμού

• Θάνος Μαντζάνας , Κριτικός μουσικής, δημοσιογράφος, συγγραφέας

Πηγή: huffingtonpost.gr

---

Η συνέντευξη αυτή θα έπρεπε να έχει δημοσιευθεί αρκετές ημέρες πριν, η αιτία που δεν συνέβη αυτό είναι μια σειρά από...«βαλκανικά» φαινόμενα, όπως η κακή συνεννόηση και μια συγκεκριμένη, αρκετά εριστική νοοτροπία. Ίσως όμως και να μην μπορούσε ποτέ να είναι διαφορετικά όταν έχεις να κάνεις με ένα συγκρότημα που τα μέλη του γεννήθηκαν στην Σλοβενία όταν αυτή ήταν τμήμα της τότε Γιουγκοσλαβίας και σχημάτισαν το καταρχήν industrial συγκρότημα τους ως μέρος μιας ευρύτερης δημιουργικής κολεκτίβας το 1980, έτος του θανάτου του ιστορικού ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας Τίτο. Έδειξαν αμέσως ότι οι προθέσεις τους ήταν διαφορετικές από όλων των άλλων συγκροτημάτων δίνοντας στην μπάντα το όνομα Laibach, δηλαδή την γερμανική ονομασία της πρωτεύουσας της Σλοβενίας Λουμπλιάνα, υιοθετώντας μια μεγάλη γκάμα ναζιστικών συμβόλων και συμπεριλαμβάνοντας στον πρώτο δίσκο τους ένα κομμάτι που το ανέφεραν ως «μουσική και στίχοι Τίτο» και όταν το άκουγε κανείς διαπίστωνε ότι ήταν ένας...λόγος του νεκρού δικτάτορα! Δεν είναι παράξενο λοιπόν ότι θεωρήθηκαν σχεδόν ανεπιθύμητοι από το τότε καθεστώς και βρέθηκαν στο στόχαστρο των γιουγκοσλαβικών αρχών.

Η κατάσταση άλλαξε άρδην με την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας μαζί με όλα τα υπόλοιπα κομουνιστικά καθεστώτα και την ανακήρυξη της Σλοβενίας ως ανεξάρτητου κράτους οπότε στην αρχή είχαν σχεδόν το status εθνικών ηρώων. Στη συνέχεια όμως και αυτό άλλαξε όταν άρχισε να φλερτάρει μαζί τους – ή μήπως το αντίθετο; - η ακροδεξιά της χώρας τους και, με μία εντελώς αναπάντεχη τροπή, βρέθηκαν να είναι το μοναδικό δυτικό συγκρότημα που προσκλήθηκε ποτέ και έπαιξε στην Βόρεια Κορέα! Προκλητικοί εκ φύσεως και όχι για λόγους εντυπωσιασμού, βαθύτατα αντιφατικοί, αμφιλεγόμενοι και με αναρίθμητες αλλαγές στη σύνθεση τους (από τα ιδρυτικά μέλη έχει απομείνει μόνον ο τραγουδιστής και διαχρονικός ηγέτης τους Elk Eber) οι Laibach κοντεύουν να συμπληρώσουν τέσσερις δεκαετίες συνεχούς ύπαρξης. Με την ευκαιρία μίας περιοδείας για την προώθηση του τελευταίου δίσκου τους, της μουσικής που έγραψαν για μια θεατρική μεταφορά του εμβληματικού φιλοσοφικού βιβλίου του Φρειδερίκου Νίτσε «Τάδε Έφη Ζαρατούστρας», ήρθαν στην Αθήνα για μία ακόμα συναυλία τους στην Ελλάδα.

Αν και η εμφάνιση τους - που μπορεί να ήταν ευσυνείδητη και ευπρεπής αλλά κατέληξε σε μία απλή ανακύκλωση των μεγάλων στιγμών του παρελθόντος τους - έχει παρέλθει πλέον η συνέντευξη που παραχώρησαν τόσο καθυστερημένα για τους λόγους που ανέφερα στην αρχή, αξίζει να δημοσιευθεί. Γιατί, αν δεν έγινε κατανοητό από τα παραπάνω, οι Laibach είναι από εκείνους που βίωσαν από πρώτο χέρι όλες τις ραγδαίες και σαρωτικές εξελίξεις στην ταραχώδη χερσόνησο του Αίμου κατά την τελευταία τριακονταετία. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε, δεδομένων και των τουλάχιστον αιρετικών θέσεων τους, πολύ περισσότερο από συνέντευξη ενός μουσικού συγκροτήματος να είναι...πολιτικού περιεχομένου! 

Πριν από οτιδήποτε άλλο, μετά από τόσες πολλές αλλαγές στη σύνθεση σας οι Laibach είναι πραγματικά συγκρότημα ή έστω κολεκτίβα ή ένα concept που συνεχίζεται επί σχεδόν τέσσερις δεκαετίες και βασίζεται σε έναν συγκεκριμένο κύκλο ανθρώπων;
Φυσικά και είναι συγκρότημα όπως και οτιδήποτε άλλο τους θέλεις να είναι, είναι πάντα οι Laibach. Όπως ακριβώς η Ελλάδα είναι πάντα η Ελλάδα, ανεξάρτητα από το πόσες γενεές έχουν περάσει και πόσες αλλαγές έχουν συμβεί στον πολιτισμό, την κουλτούρα, το πολιτικό σύστημα και την διακυβέρνηση της στα χιλιάδες χρόνια κατά τα οποία υπάρχει.

Πόσο δύσκολο ήταν να είστε μια ηλεκτρονική rock μπάντα στην Σλοβενία στις αρχές της δεκαετίας του ’80;

Πολύ πιο εύκολο από όσο φαίνεται σήμερα! Παρά το καθεστώς υπήρχε διάχυτη στην κοινωνία μια ελευθεριακή, αναρχοκομουνιστική θα την λέγαμε, αίσθηση όπου τα πάντα ήταν δυνατά και επίσης αποδεκτά. Από την άλλη βέβαια δεν ήξερες ποτέ πότε η αστυνομία θα σου χτυπούσε την πόρτα...

Όταν ξεκινούσατε η Σλοβενία ήταν τμήμα της Γιουγκοσλαβίας, σήμερα μία ανεξάρτητη χώρα. Ήσασταν σχεδόν παρίες τότε και σχεδόν εθνικοί ήρωες τώρα. Πότε λοιπόν η Σλοβενία ήταν καλύτερη για εσάς, ως ανθρώπους και μουσικούς αλλά φυσικά και για οποιονδήποτε άλλο αλλά και πότε ήταν πιο κατάλληλη και δημιουργική εποχή για να είσαι ένα συγκρότημα όπως οι Laibach, τότε ή τώρα;

Αναμφίβολα ήταν πιο εύκολα τότε αν και κάθε τόσο αντιμετωπίζαμε διάφορες απαγορεύσεις αλλά ήταν άλλες εποχές και εμείς νεότεροι. Τώρα αντιμετωπίζουμε ένα πολύ χειρότερο και διάχυτο κακό από αυτό που ήταν ποτέ ο κομουνισμός. Όμως το κακό ήταν πάντα η καλύτερη έμπνευση για εμάς (γέλια) και έτσι ούτε τώρα είναι τελικά τόσο άσχημα.

Θεωρείτε τους εαυτούς σας αληθινούς μουσικούς ή «ηχοποιούς»; Είναι στην πραγματικότητα οι Laibach μουσικό συγκρότημα ή απλά δηλώνετε και εκφράζετε μια σειρά πραγμάτων στην πορεία του χρόνου και η μουσική είναι απλά το μέσο για αυτά, λειτουργώντας λίγο πολύ ως το soundtrack τους;
Και ποια είναι η διαφορά μουσικής και ήχου; Ο John Cage απέδειξε ότι δεν υπάρχει. Αλλά ναι, δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας μόνο μουσικό συγκρότημα, η μουσική είναι η κύρια γλώσσα μας, αν το προτιμάς έτσι. Αλλά και οτιδήποτε άλλο χρησιμοποιούμε για να δημιουργήσουμε μια παράσταση είναι εξίσου σημαντικό και όλα μαζί συναποτελούν αυτό που θέλουμε να πούμε κάθε φορά.

Το να είναι η μουσική σας πρωτότυπη, πρωτοποριακή, ακόμα και avant garde ήταν ποτέ βασικό αίτημα για εσάς ή απλά χρησιμοποιείτε όποια μέσα έχετε στην διάθεση σας κάθε φορά;

Χρησιμοποιούμε όποια μέσα έχουμε στην διάθεση μας για να δημιουργήσουμε το καλύτερο που μπορούμε σε κάθε περίσταση και κατάσταση. Αν αυτό που προκύπτει είναι πρωτοποριακή μουσική είναι το καλύτερο που μπορούμε υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες.

Γιατί τόσες πολλές διασκευές, περισσότερες ίσως από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα τόσο επιτυχημένο όσο εσείς; Θεωρείτε ότι δεν έχετε αρκετά δικά σας τραγούδια;

Διόρθωση, δεν κάνουμε διασκευές αλλά επανερμηνείες και τις θεωρούμε δικά μας πλέον τραγούδια αφού τα έχουμε υιοθετήσει και προσαρμόσει στο ύφος μας.

To image και γενικότερα όλη αυτή η αμφιλεγόμενη σχέση σας με τον ναζισμό και τον ολοκληρωτισμό τελικά ήταν παρωδία τους, υποστήριξη τους ή ένας τρόπος να τους ανατρέψετε εκ των έσω διαμέσου της υπερβολής καθώς είστε στη πραγματικότητα εναντίον τους;

Πολύπλοκη ερώτηση και θα την απαντήσουμε ανάλογα. Δεν παρωδούμε τον ναζισμό, αυτό θα ήταν ανευθυνότητα, ούτε όμως και τον υποστηρίζουμε και δεν έχουμε τίποτα εναντίον της υπερβολής, αντίθετα μας αρέσει.

Τα Βαλκάνια γενικότερα και η Σλοβενία ειδικότερα είναι καλύτερα ή χειρότερα μετά την κατάρρευση της τότε ΕΣΣΔ και των υπολοίπων κομουνιστικών καθεστώτων που την ακολούθησε;

Η Σλοβενία και συνολικά η Γιουγκοσλαβία δεν ήταν τόσο συνδεμένη και ούτε εξαρτημένη από την ΕΣΣΔ και έτσι η κατάρρευση της δεύτερης δεν επηρέασε εκείνη της πρώτης. Η Γιουγκοσλαβία δημιουργήθηκε την εποχή του σουρεαλισμού και του υπερσοσιαλιστικού ρεαλισμού (γέλια). Έφτασε στο απόγειο της την εποχή του ρομαντισμού και άρχισε να διαλύεται σε εκείνη του μεταμοντερνισμού. Στην πραγματικότητα ήταν μία εκλεκτική ρετρο-φορματοποίηση και όχι η ομογενοποιημένη μοντερνιστική επιφάνεια που έδειχνε ότι είναι. Η κατάρρευση και στη συνέχεια ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία ήταν η λογική κατάληξη του τέλους της ουτοπίας, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και η πτώση του Τείχους Του Βερολίνου απλά επιδείνωσαν και επιτάχυναν την κατάσταση. Είναι δύσκολο να πες αν όλες αυτές οι πρώην κομουνιστικές χώρες είναι καλύτερες ή χειρότερες τώρα γιατί ο καπιταλισμός δεν είναι παρά μία άλλη όψη του ιδίου νομίσματος αλλά σίγουρα είναι πολύ διαφορετικές.

Ποιο πιστεύετε ότι είναι το πιο επικίνδυνο και τοξικό θέμα που χωρίζει σήμερα τα Βαλκάνια και μπορεί να οδηγήσει σε ακόμα περισσότερη βία, πολέμους και δυστυχία στο μέλλον;

Κατά τη γνώμη μας και παρά την δομική δυναμική του καπιταλισμού αυτό που μπορεί να προκαλέσει τόσα δυσάρεστα είναι ο ναρκισσισμός των μικρών διαφορών. Λειτούργησε καταστρεπτικά στο παρελθόν και μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερο στο μέλλον.

Γνωρίζετε την αντιπαράθεση Ελλάδας και FYROM και ποια είναι η θέση σας για αυτήν;

Δεν μπορούμε φυσικά να πάρουμε θέση αλλά αυτή είναι μια περίπτωση όπου ο ναρκισσισμός των μικρών διαφορών τον οποίο προαναφέραμε κάνει αισθητή την παρουσία του και μάλιστα σε όλο του το μεγαλείο! Η FYROM είχε το όνομα «Μακεδονία» σε όλη την διάρκεια της γιουγκοσλαβικής Ιστορίας χωρίς να υπάρξει το παραμικρό πρόβλημα ανάμεσα στις δύο γειτονικές χώρες και τώρα ξαφνικά έγινε ένα μείζον πρόβλημα που κανείς δεν μπορεί να επιλύσει; Πιστεύει στα αλήθεια η Ελλάδα ότι η FYROM την απειλεί και θέλει να επεκταθεί στην δική της εδαφική κυριαρχία; Δεν έχετε σοβαρότερα προβλήματα στη χώρα σας από το να μαλώνετε με τον γείτονα σας περί όνου σκιάς;

Ποιες είναι για εσάς οι κυριότερες διαφορές αλλά και ομοιότητες Ελλάδας και Σλοβενίας;

Είναι δύο πολύ διαφορετικές αλλά ταυτόχρονα και με πολλές ομοιότητες χώρες. Φυσικά η Σλοβενία έχει δεχθεί ασύγκριτα μεγαλύτερη επίδραση από την Ελλάδα από ότι το αντίστροφο και πολλοί ελληνικοί μύθοι διατηρούνται ακόμα ζωντανοί στη Σλοβενία.

Ποια είναι η γνώμη σας για την Ελλάδα, σας αρέσει, δεν σας αρέσει ή αδιαφορείτε για αυτήν;

Ποιος θα μπορούσε να αδιαφορεί για την Ελλάδα; Είναι τρομερά σημαντική χώρα συνολικά για την ευρωπαϊκή Ιστορία και ακόμα και σήμερα ολόκληρη η Ευρώπη επηρεάζεται από ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα.

Και πώς αισθάνεστε όταν παίζετε εδώ, το απολαμβάνετε στα αλήθεια ή είναι μία ακόμα καλοπληρωμένη συναυλία για εσάς;
Δεν λειτουργούμε με γνώμονα την απόλαυση, είναι καθήκον και ηθική υποχρέωση μας να παίζουμε κάθε τόσο στην Ελλάδα όπως και οπουδήποτε αλλού και φυσικά είναι πιο εύκολο να το κάνουμε αν η συναυλία είναι καλοπληρωμένη. Τότε ακόμα και η απόλαυση είναι δυνατή.

Τι σας κάνει να συνεχίζετε για τόσα χρόνια και τι έχετε να προσφέρετε στα σημερινά ακροατήρια που δεν μπορούν να τους το δώσουν νεότερα συγκροτήματα;

Κληθήκαμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Κάποιοι είναι γιατροί, δάσκαλοι ή ιερείς, άλλοι εργάζονται σε εργοστάσια ή γραφεία και εμείς είμαστε οι μηχανικοί της ανθρώπινης ψυχής. Προσφέρουμε πολλά στο κοινό αλλά πρέπει να τα ανακαλύψει μόνο του και να πάρει ό,τι του δίνουμε.

Τι έχει αλλάξει σε εσάς σε σχέση με την τελευταία φορά που παίξατε εδώ και τι αναμένει το ακροατήριο από την συναυλία σας;

Πάρα πολλά έχουν αλλάξει στην Ελλάδα, την Ευρώπη και γενικά τον κόσμο και κατά συνέπεια και αναφορικά με εμάς σε σχέση με τότε, πάρα πολλά και ταυτόχρονα τίποτα, το τι σημαίνει αλλαγή είναι πάντα θέμα συζήτησης. Η παράσταση μας υπογραμμίζει αυτές τις αλλαγές, ειδικά σε όσους θα έρθουν σε αυτήν χωρίς συγκεκριμένες προσδοκίες. Αυτό δηλαδή που είναι το πιο έξυπνο πράγμα το οποίο μπορεί να κάνει κανείς όταν πρόκειται για τους Laibach!

Μετά τη συναυλία τους μπορώ να πω ότι δεν έχουν άδικο...
 _______________________________________________

*Laibach - Wikipedia

Laibach is a Slovenian avant-garde music group associated with the industrial, martial, and neo-classical genres. Formed in a small mining town of Trbovlje in 1980, Laibach represents the musical wing of the Neue Slowenische Kunst (NSK) collective, a group which Laibach helped found in 1984.[....]

Προς γεροντοκόρους μετεωρολόγους ένας σκανδαλιστικός Μοντιλιάνι χάρισμα

Αμεντέο Μοντιλιάνι - Βικιπαίδεια

Η πρώτη Ιστορία της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας

Φίλιππος Φιλίππου: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη*

---

Φωτογραφία: Γιώργος Φερμελετζής

 

Δημοσιεύτηκε:

diastixo.gr

26 Μαρτίου 2018

Ο Φίλιππος Φιλίππου γεννήθηκε στην Κέρκυρα τον Δεκέμβριο του 1948. Από το 1968 ως το 1982, με μικρά ή μεγάλα διαλείμματα, ταξίδεψε ως μηχανικός σε ποντοπόρα πλοία. Έχει εκδώσει μαρτυρίες, μελέτες, βιογραφίες, μυθιστορήματα. Δύο από τα βιβλία του σχετίζονται με τη ζωή των ναυτικών: το αφήγημα Οι εραστές της θάλασσας ή το βιβλίο του άγνωστου ναύτη και η μελέτη-βιογραφία Ο πολιτικός Νίκος Καββαδίας. Έξι από τα μυθιστορήματά του ανήκουν στην αστυνομική λογοτεχνία: Κύκλος θανάτου (1987), Το χαμόγελο της Τζοκόντας (1988), Το μαύρο γεράκι (1996), Αντίο, Θεσσαλονίκη (1999), Ο άντρας που αγαπούσαν οι γυναίκες (2009), Η κόρη του εφοπλιστή (2013). Το μυθιστόρημα Οι τελευταίες ημέρες του Κωνσταντίνου Καβάφη κυκλοφορεί στα καταλανικά και στα ρουμανικά, ενώ διηγήματά του έχουν περιληφθεί σε γερμανικές ανθολογίες. Διηγήματά του, δοκίμια, βιβλιοκριτικές, βιβλιοπαρουσιάσεις και άρθρα, έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Κέρκυρας, της Κωνσταντινούπολης και της Λευκωσίας. Ζει στην Αθήνα.
Είναι γεγονός ότι με τη μελέτη σας καταγράψατε την πρώτη Ιστορία της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Πώς ξεκίνησε η όλη ιδέα της συγγραφής;
Ω μαθητής του Δημοτικού διάβαζα Μικρό ήρωα, Γκαούρ-Ταρζάν, Γκρέκο, ο ήρωας των γηπέδων και άλλα παρόμοια παιδικά περιοδικά που ήταν τα πρώτα μου εξωσχολικά διαβάσματα. Στο σπίτι δεν υπήρχαν λογοτεχνικά βιβλία, αλλά ο πατέρας μου διάβαζε τη Μάσκα, οπότε είχε αρχίσει η μύησή μου στα σκληρά αναγνώσματα. Αργότερα γνώρισα τα βιβλία του Γιάννη Μαρή με τον αστυνόμο Μπέκα ή χωρίς αυτόν. Έτσι σχημάτισα μια μικρή βιβλιοθήκη με αστυνομικά περιοδικά και βιβλία, τα οποία συνυπήρχαν με βιβλία του Πόε, του Καζαντζάκη, του Ντοστογέφσκι, του Ιούλιου Βερν, του Βίκτωρος Ουγκό. Επηρεασμένος από τα διαβάσματά μου, τη δεκαετία του ’80, έγραψα τα πρώτα μου αστυνομικά μυθιστορήματα, και τη δεκαετία του ’90 άρχισα να δημοσιεύω κείμενα για την αστυνομική λογοτεχνία σε εφημερίδες και περιοδικά. Ήταν μια κλίση που πήγαζε από την αγάπη μου για την αστυνομική λογοτεχνία. Πριν από δέκα και πλέον χρόνια, κι ενώ είχα δημοσιεύσει κείμενα για τον Γιάννη Μαρή και το έργο του, αποφάσισα να γράψω μια ιστορία της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Επισκέφτηκα βιβλιοθήκες ερευνώντας εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία. Έτσι προέκυψε το βιβλίο μου Ιστορία της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας, με υπότιτλο Ο Γιάννης Μαρής και οι άλλοι.
Για πολλά χρόνια η ενασχόληση με την αστυνομική λογοτεχνία προκαλούσε μεμψιμοιρίες. Γιατί συνέβαινε αυτό και ποια είναι η αποδοχή της σήμερα από τους αναγνώστες;
Η αστυνομική λογοτεχνία δεν εθεωρείτο σοβαρή, οι μορφωμένοι και πεπαιδευμένοι άνθρωποι στη χώρα μας δεν ασχολούνταν με αυτήν, τη θεωρούσαν κατώτερο είδος. Επομένως, ελάχιστοι κάθονταν να γράψουν αστυνομικές ιστορίες. Ντρέπονταν τα σχόλια των φίλων τους. Κι όμως, όλοι διάβαζαν αστυνομικά μυθιστορήματα, είτε αγοράζοντας βιβλία και ειδικά περιοδικά από τα περίπτερα είτε εντρυφώντας σ’ εκείνα που δημοσιεύονταν σε όλες σχεδόν τις ημερήσιες εφημερίδες σε συνέχειες. Τα βιβλία του Γιάννη Μαρή δεν τα διάβαζαν οι καλλιεργημένοι φίλοι του, αυτό το έχει δηλώσει η στενή του φίλη Άλκη Ζέη αλλά και ο ίδιος (που δεν ενοχλούνταν με αυτό). Έχει πει πως τα διάβαζαν βουλευτές, στρατηγοί και ο πατριάρχης Αθηναγόρας. Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά, πολλοί σοβαροί συγγραφείς γράφουν και αστυνομικά, ενώ υπάρχουν αναγνώστες, ιδίως γυναίκες, που διαβάζουν κυρίως αστυνομικά. Η αστυνομική λογοτεχνία έχει απενοχοποιηθεί, δεν θεωρείται παραλογοτεχνία, όσοι την αγαπούν δεν ντρέπονται να το ομολογήσουν. Πολλές και πολλοί συγγραφείς σε όλο τον κόσμο έχουν πλουτίσει γράφοντας αστυνομικά μυθιστορήματα που μεταφέρονται στον κινηματογράφο αυξάνοντας τη φήμη τους.
Ποιοι ήταν οι πρώτοι αστυνομικοί συγγραφείς στην Ελλάδα τον προηγούμενο αιώνα;
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50 οι φίλοι των αστυνομικών ιστοριών διάβαζαν αποκλειστικά ξένους συγγραφείς, αφού δεν υπήρχαν Έλληνες για να γράψουν σχετικά βιβλία. Το 1927 ο Παύλος Νιρβάνας έγραψε και δημοσίευσε το Έγκλημα του Ψυχικού που, όμως, ήταν μια παρωδία του είδους. Το 1938 η Ελένη Βλάχου δημοσίευσε στην Καθημερινή σε συνέχειες το αστυνομικό μυθιστόρημα Το μυστικό της ζωής του Πέτρου Βερίνη, το οποίο όμως δεν εκδόθηκε ποτέ σε μορφή βιβλίου. Το 1952 ο Χρίστος Χαιρόπουλος δημοσίευσε το μυθιστόρημα Τα καλλιστεία του θανάτου και το 1953 εμφανίστηκε ο δημοσιογράφος Γιάννη Μαρής, που δημοσίευσε σε περιοδικό το κλασικό πλέον Έγκλημα στο Κολωνάκι με το πραγματικό του όνομα: Γιάννης Τσιριμώκος. Ήταν η αρχή ενός λογοτεχνικού ρεύματος που διήρκεσε πάνω από είκοσι χρόνια. Η πρώτη Ελληνίδα συγγραφέας που έγραψε αστυνομικές ιστορίες ήταν η Αθηνά Κακούρη, που το 1959 άρχισε να δημοσιεύει σχετικά διηγήματα στο περιοδικό Ταχυδρόμος. Την ίδια εποχή έγραφαν αστυνομικά οι δημοσιογράφοι Νίκος Μαράκης, Ανδρόνικος Μαρκάκης και Νίκος Φώσκολος. Μετά τον θάνατο του Μαρή, οι πρώτοι που έγραψαν αστυνομικό μυθιστόρημα ήταν η Τιτίνα Δανέλλη κι ο Μάνος Κοντολέων το 1981, ήταν το Ένα κι ένα κάνουν όσα θες που εγκαινίασε τη νέα εποχή στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία. Έκτοτε, οι συγγραφείς που ασχολήθηκαν ή ασχολούνται συστηματικά με αυτήν έχουν πληθύνει σε μεγάλο βαθμό.

Σήμερα το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει ξεφύγει από τα πρότυπα που δημιούργησαν οι πρώτοι διδάξαντες, ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, η Άγκαθα Κρίστι και οι συγγραφείς της αγγλικής σχολής. Δεν είναι μόνο ψυχαγωγικό και διασκεδαστικό, είναι γεμάτο με πολιτικές και κοινωνικές επισημάνσεις.

Η αστυνομική λογοτεχνία απέκτησε τους πρώτους οπαδούς της όταν σε ποικίλα έντυπα άρχισαν να δημοσιεύονται διηγήματα και μυθιστορήματα μυστηρίου. Ποια ήταν η ανταπόκριση των αναγνωστών;
Όλα τα έντυπα εκείνης της εποχής, εφημερίδες και περιοδικά (πλην της Αυγής που περιφρονούσε το είδος), δημοσίευαν αστυνομικές ιστορίες δημοφιλών ξένων συγγραφέων, κυρίως της Άγκαθα Κρίστι και του Ζορζ Σιμενόν. Αυτό σήμερα μας φαίνεται παράξενο, αλλά ήταν πραγματικότητα. Ας θυμηθούμε ότι τότε δεν υπήρχε τηλεόραση για κατ’ οίκον διασκέδαση, οπότε οι αναγνώσεις εντύπων και βιβλίων, αλλά και η ακρόαση του ραδιοφώνου, αποτελούσαν την ψυχαγωγία των πολιτών. Ασφαλώς, τις αστυνομικές ιστορίες τις δημοσίευαν επειδή άρεσαν στους αναγνώστες, διαφορετικά δεν υπήρχε λόγος να το κάνουν. Ο Γιάννης Μαρής με τα μυθιστορήματά του που δημοσιεύονταν στην Ακρόπολι και την Απογευματινή, αλλά και σε πολλά άλλα έντυπα (το Πρώτο, τον Θεατή), έγινε διάσημος χάρη σε αυτά.
Γράφετε ότι οι μελετητές της αστυνομικής λογοτεχνίας παραπέμπουν στον Αριστοτέλη και την Ποιητική του για να εδραιώσουν την αποψή τους ότι το αστυνομικό αφήγημα στηρίζεται στην αρχαία τραγωδία. Μπορείτε να αιτιολογήσετε την άποψή σας;
Μα το έχουν γράψει οι ειδικοί, οι οποίοι έχουν την άποψη ότι ο Σταγειρίτης φιλόσοφος εντοπίζει ως κύριο μέρος της τραγωδίας τον «μύθο», δηλαδή την «υπόθεση» ή αλλιώς την «πλοκή». Το αστυνομικό αφήγημα πρέπει να έχει «υπόθεση», διαφορετικά δεν υπάρχει λόγος να γραφτεί. Ο καθηγητής Μ. Γ. Μερακλής, αναφερόμενος στα εγκλήματα που συμβαίνουν στις αρχαίες τραγωδίες και δανειζόμενος απόψεις του Αριστοτέλη, έχει υποστηρίξει πως οι θάνατοι σε αυτές, εκτός από τον οίκτο και τον φόβο, προκαλούν και την ανακούφιση της κάθαρσης που δεν είναι άμοιρη από μια ευχαρίστηση: «Ναι, το έγκλημα, περασμένο στη λογοτεχνία, σε όλα τα είδη της –από την αρχαία τραγωδία ως το νεότερο αστυνομικό μυθιστόρημα–, είναι ένας ουσιώδης παράγοντας αισθητικής απόλαυση». Το σχετικό άρθρο του έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό Διαβάζω.
Στην Ελλάδα οι πιο δημοφιλείς ξένοι συγγραφείς ήταν η Άγκαθα Κρίστι και ο Κόναν Ντόιλ. Για ποιο λόγο ξεχώρισαν;
Φαίνεται πως η αγγλική σχολή της αστυνομικής λογοτεχνίας, ή ορθόδοξη, γοήτευε τους αναγνώστες. Στα βιβλία τους έχουν ένα έγκλημα, κάποιους υπόπτους και έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, τον Ηρακλή Πουαρό (Κρίστι) και τον Σέρλοκ Χολμς (Ντόιλ), οι οποίοι εξιχνιάζουν τις δολοφονίες με την αναλυτική ικανότητα του μυαλού τους. Και οι δύο είναι ευφυείς και βάζουν τα γυαλιά στους επαγγελματίες αστυνομικούς, κάτι βεβαίως απίθανο. Οι συγκεκριμένοι συγγραφείς ήταν πολύ ικανοί στο να γράψουν ένα μυθιστόρημα-σταυρόλεξο για να πονοκεφαλιάσουν τους αναγνώστες τους. Οι αναγνώστες λατρεύουν τα σταυρόλεξα και τις απιθανότητες.
Το αντίπαλο δέος των ξένων συγγραφέων είναι ο Γιάννης Μαρής. Ποιος είναι ο λόγος που θεωρείται ο θεμελιωτής του αστυνομικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα;
Όπως σας είπα, άρχισε να γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα το 1953. Έγραφε αστυνομικά με επιτυχία, ενίοτε δημοσίευε στις εφημερίδες δύο και τρία μυθιστορήματα τον χρόνο. Μέχρι τότε το τοπίο ήταν άνυδρο. Ο τίτλος του θεμελιωτή ή του εισηγητή του είδους τού ανήκει δικαιωματικά, αφού έβαλε τις βάσεις, χωρίς να το ξέρει, της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Βέβαια, ύστερα από αυτόν εμφανίστηκαν κι άλλοι συγγραφείς χωρίς όμως την ίδια απήχηση με αυτόν. Ήταν ο πρώτος και ο καλύτερος κι η φήμη του έχει φτάσει τους σημερινούς αναγνώστες.
Ποιες είναι οι επιρροές του Μαρή από ξένους συγγραφείς;
Ο Μαρής αγαπούσε τα βιβλία του Ζορζ Σιμενόν. Δημιούργησε τον αστυνόμο Μπέκα έχοντας διαβάσει, αγαπήσει και μελετήσει τα έργα του, ιδίως εκείνα με ήρωα τον επιθεωρητή Μαιγκρέ. Ο μικροαστός Μπέκας είναι ασφαλώς ο Έλληνας μικροαστός Μαιγκρέ. Μάλιστα, για τον Σιμενόν είχε γράψει σχετικά άρθρα στις εφημερίδες με τις οποίες συνεργαζόταν. Αγαπούσε επίσης τα βιβλία της Κρίστι, αλλά και τα κατασκοπικά του Έρικ Άμπλερ, του Ίαν Φλέμινγκ, του Τζον Λε Καρρέ. Ακόμα αγαπούσε εκείνα του Γκράχαμ Γκριν, τον οποίο θαύμαζε ιδιαίτερα. Από όλους αυτούς κάτι πήρε, κάτι που του άρεσε ιδιαίτερα.

Οι αστυνομικές ιστορίες απαιτούν προσήλωση στον στόχο. Στόχος είναι η ψυχαγωγία του αναγνώστη, δηλαδή η αναγνωστική τέρψη του. Ταυτόχρονα, οι συγγραφείς πρέπει να προσπαθήσουν να προβληματίσουν τον αναγνώστη. Όχι να τον διδάξουν.

Πώς εξηγείται η αγάπη του για τον κινηματογράφο, την πολιτική και το πάθος του για τη γραφή; Πώς έβρισκε ελεύθερο χρόνο και έγραφε ενώ εργαζόταν ως δημοσιογράφος σε καθημερινή εφημερίδα;
Ο Γιάννης Μαρής, που σπούδασε νομικά, επέλεξε να γίνει δημοσιογράφος. Στην Κατοχή είχε ανεβεί στο βουνό και εντάχθηκε στις δυνάμεις του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Μετά συνεργάστηκε με την εφημερίδα Μάχη του εξαδέλφου του Ηλία Τσιριμώκου, ο οποίος είχε ιδρύσει ένα σοσιαλιστικό κόμμα. Εκεί έγραφε άρθρα και σχόλια, έκανε ρεπορτάζ, ενώ αρχικά έκανε και κριτική κινηματογράφου. Αυτό σημαίνει πως ήταν δραστήριος, ενεργητικός, χαλκέντερος. Τα αστυνομικά και τα αισθηματικά του μυθιστορήματα (έγραφε και αισθηματικά), τα έγραφε στο περιθώριο της κυρίως δουλειάς του. Κι ήταν και φανατικός φίλος του κινηματογράφου, έκανε ταξίδια, διασκέδαζε με τους φίλους του, ξενυχτούσε. Πώς τα κατάφερνε; Δεν έχω την απάντηση. Πέθανε σχετικά νέος, το 1979, σε ηλικία 63 χρονών, δεν ξέρω, ίσως με τις πολλαπλές δραστηριότητές του είχε καταπονήσει το σώμα και μυαλό του.
Τα αστυνομικά μυθιστορήματα του Μαρή μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Ποια ήταν η απήχησή τους;
Αρκετά από τα αστυνομικά, μα και τα αισθηματικά, μυθιστορήματα του Μαρή έγιναν ταινίες και μάλιστα επιτυχημένες. Ενίοτε το σενάριο το έγραφε ο ίδιος, αφού λάτρευε την έβδομη τέχνη και είχε μάθει τα μυστικά της. Όπως σας έχω πει, είχε υπάρξει και κριτικός κινηματογράφου. Τα πιο σπουδαία του έργα τα σκηνοθέτησαν σημαντικοί σκηνοθέτες. Ο Ντίνος Δημόπουλος το Ο άνθρωπος του τρένου, ο Ντίνος Κατσουρίδης το Έγκλημα στα παρασκήνια, ο Τζανής Αλιφέρης το Έγκλημα στο Κολωνάκι, ο Γρηγόρης Γρηγορίου το Αμφιβολίες και το Μια γυναίκα κατηγορείται, ο Γιάννης Δαλιανίδης το Χωρίς ταυτότητα. Οι θεατές αυτών των ταινιών ήταν και αναγνώστες του, άρα η επιτυχία τους ήταν εξασφαλισμένη. Περιέργως, ο Μαρής δεν έγραψε αστυνομικά θεατρικά έργα, όπως ο Νίκος Φώσκολος, έγραψε όμως δύο κωμωδίες που μάλλον δεν συγκίνησαν το θεατρόφιλο κοινό.
Σήμερα ποια είναι η κατάσταση με τα αστυνομικά μυθιστορήματα;
Σήμερα το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει ξεφύγει από τα πρότυπα που δημιούργησαν οι πρώτοι διδάξαντες, ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, η Άγκαθα Κρίστι και οι συγγραφείς της αγγλικής σχολής. Δεν είναι μόνο ψυχαγωγικό και διασκεδαστικό, είναι γεμάτο με πολιτικές και κοινωνικές επισημάνσεις. Έχει μπει στα χωράφια της λεγόμενης «σοβαρής» λογοτεχνίας και πραγματεύεται ποικίλα θέματα, όπως η παγκοσμιοποίηση, η διαπλοκή πολιτικών και επιχειρηματιών, τα οικονομικά σκάνδαλα, η μετανάστευση, οι πρόσφυγες, ο ρατσισμός, η διαφθορά στον κρατικό μηχανισμό, αλλά και η Ιστορία. Σήμερα στην Ελλάδα το είδος το υπηρετούν δημοσιογράφοι, δικηγόροι, γιατροί, οικονομολόγοι, πολιτικοί μηχανικοί, κοινωνιολόγοι, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, συνταξιούχοι. Οι προκαταλήψεις και οι ενδοιασμοί για τη λογοτεχνική αξία του έχουν σχεδόν εκλείψει, διότι μολονότι γράφονται και κακά αστυνομικά βιβλία, γράφονται και αρκετά που είναι εξαιρετικά και αξιανάγνωστα.
Από το 1997 γράφετε για αστυνομικά μυθιστορήματα στην εφημερίδα Το Βήμα. Πώς ξεκίνησε αυτή η συνεργασία;
Ο Νίκος Μπακουνάκης, λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας, δημιούργησε στο «ήμα της Κυριακής το ένθετο «Βιβλία», το πρώτο ένθετο για βιβλία στον ελληνικό Τύπο. Σε αυτό, δημοσιεύονταν σε τακτική βάση κριτικά κείμενα για αστυνομικά βιβλία. Έτσι κλήθηκα να πάρω μέρος στο εγχείρημα. Ο Γιάννης Μαρής τιμήθηκε στο ένθετο από την αρχή.
Παράλληλα υπάρχει και η ΕΛΣΑΛ. Ποιες είναι οι δραστηριότητές της;
Τον Απρίλιο του 2010 ιδρύθηκε στην Αθήνα η ΕΛΣΑΛ (Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας) με σκοπό την προώθηση, ενθάρρυνση και διάδοση αστυνομικών έργων, καθώς επίσης και τη συλλογή και καταγραφή σχετικών πληροφοριών. Στα ιδρυτικά μέλη της περιλαμβάνονται οι σημαντικότεροι Έλληνες αστυνομικοί συγγραφείς, μεταξύ αυτών η Αθηνά Κακούρη και η Τιτίνα Δανέλλη, ενώ σε αυτήν ανήκουν και πολλοί συγγραφείς της νέας γενιάς που δεν έχουν μεγαλώσει με τον Γιάννη Μαρή. Η ΕΛΣΑΛ κάνει εκδηλώσεις, συμμετέχει στην έκδοση βιβλίων και έχει επαφές με άλλες ομοειδείς λέσχες ανά τον κόσμο.
Ποιοι συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών σάς επηρέασαν στο γράψιμο των μυθιστορημάτων σας;
Πρώτα και κύρια ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, ο μεγάλος Αμερικανός ποιητής, ο οποίος έγραψε αστυνομικές ιστορίες, εγκαινιάζοντας χωρίς να το γνωρίζει την αστυνομική λογοτεχνία, και δημιούργησε τον ερευνητή- ερασιτέχνη ντετέκτιβ Αύγουστο Ντυπέν. Μετά ο Γιάννης Μαρής, ο οποίος προσπάθησε να περιγράψει την ελληνική κοινωνία του καιρού του χωρίς ωστόσο να πολιτικολογεί ή να θίγει τα κακώς κείμενα των πολιτικών. Στο στόχαστρό του είχε βάλει την αστική τάξη και τους νεόπλουτους, εκείνους που διέθεταν πλούτο και δύναμη. Οι περισσότεροι από τους δράστες στα έργα του είναι τέτοιοι άνθρωποι και, μάλιστα, κάποιοι από αυτούς ήταν δοσίλογοι, είχαν συνεργαστεί με τους Γερμανούς στην περίοδο της Κατοχής. Θεωρώ τον εαυτό μου παιδί του Γιάννη Μαρή, μολονότι έχω γράψει και μυθιστορήματα που δεν είναι καθόλου αστυνομικά. Μεγάλωσα με τα βιβλία του, τον έχω μελετήσει, μόνο που στα δικά μου μυθιστορήματα δεν έχω κεντρικό ήρωα έναν αστυνομικό. Το έκανα συνειδητά, γνωρίζοντας πως αυτό είναι αρνητικό. Προτίμησα να βάλω ως ήρωα έναν δημοσιογράφο, τον Τηλέμαχο Λεοντάρη, ο οποίος κάνει έρευνες στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής του δουλειάς. Από τους ήρωες της αστυνομικής λογοτεχνίας ξεχωρίζω τον Φίλιπ Μάρλοου του Ρέιμοντ Τσάντλερ, τον μοναχικό ιδιωτικό ντετέκτιβ που βιοπορίζεται ερευνώντας εγκλήματα και ζει πίνοντας ουίσκι και παίζοντας σκάκι, ενώ πέφτει θύμα κάποιων γυναικών.
Τι θα προτείνατε στους νέους συγγραφείς που γράφουν αστυνομικά μυθιστορήματα;
Θα συμβούλευα ό,τι και τους άλλους συγγραφείς: να διαβάζουν πολύ. Να διαβάζουν ελληνική και ξένη πεζογραφία, να διαβάζουν ποίηση, να διαβάζουν φιλοσοφία και ιστορία, να διαβάζουν εφημερίδες και όχι μόνο να μπαίνουν στο διαδίκτυο. Οι αστυνομικές ιστορίες απαιτούν προσήλωση στον στόχο. Στόχος είναι η ψυχαγωγία του αναγνώστη, δηλαδή η αναγνωστική τέρψη του. Ταυτόχρονα, οι συγγραφείς πρέπει να προσπαθήσουν να προβληματίσουν τον αναγνώστη. Όχι να τον διδάξουν, η λογοτεχνία κάθε είδους δεν πρέπει να είναι διδακτική, σε αυτή την περίπτωση θα χάσουν την αξιοπιστία τους. Επίσης, δεν πρέπει να παραγεμίζουν τις ιστορίες τους με διαλόγους και άχρηστες περιγραφές, οι φλυαρίες κουράζουν, ιδίως στην αστυνομική λογοτεχνία, όπου είναι απαραίτητη η λιτότητα στην αφήγηση. Αυτά τα ολίγα. Σας ευχαριστώ πολύ.
Ιστορία της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας
Ο Γιάννης Μαρής και οι άλλοι
Φίλιππος Φιλίππου
Πατάκης
437 σελ.
ISBN 978-960-16-7301-1
Τιμή: €17,70

*Ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης είναι συγγραφέας.