Είναι η αποικιοκρατία, ηλίθιε!

 Η απο-αποικιοποίηση είναι ένας όρος που αναφέρεται πιο συχνά από το λατινοαμερικάνικο κίνημα αλλά και από τα κινήματα των αφρικανικών λαών και επιχειρεί να κατανοήσει τον σύγχρονο κόσμο μέσα από μια ανάλυση σχετική με την «αντιμετώπιση και αποκοπή από την αποικιακή μήτρας της εξουσίας» (Walter D. Mignolo 2011). Είναι, δηλαδή, στον αντίποδα της αποικιοκρατίας, όχι απλά ως ιμπεριαλιστικής έκφρασης, αλλά ως «της βαθύτερης λογικής που θεμελίωσε και στήριξε την εξάπλωση του δυτικού πολιτισμού από την Αναγέννηση μέχρι και σήμερα», θεωρώντας ότι είναι αποικιοκρατική «η ρίζα του κενού» ή ότι η αποικιοκρατία είναι μήτρα της δυτικής ισχύος. Πιο πιασάρικα, «είναι η αποικιοκρατία ηλίθιε!».




 Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
ΠΗΓΗ: thepressproject.gr

 
[.....] Τείνουμε να δεχτούμε όμως αυτή την πραγματικότητα χωρίς να το πολυψάχνουμε. Ωστόσο, αν σηκώσει κανείς λίγο το αποικιοκρατικό χαλί, θα δει μάλλον ότι αυτές ακριβώς οι θεμελιώδεις αρχές της αποικιοκρατίας και τα συστατικά εξαρτήματά της, διαμορφώνουν ακόμη τις πεποιθήσεις και τις αξίες μας, από εκεί τροφοδοτούνται τα άκαμπτα στερεότυπά μας και άρα και οι διομαδικές συγκρούσεις μας. Και είναι ακριβώς αυτές οι αρχές, γύρω από την Επιστήμη και το Κράτος (τους νόμους, τις πολιτικές, την κυβέρνηση ή το κοινοβούλιο), που επιτρέπουν στην αποικιοκρατία να αναπαράγει διαρκώς και με άνεση τον εαυτό της.

Χρειάζεται, δηλαδή, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πλέον όχι μόνο το Κράτος, αλλά και την Επιστήμη ως μέσα πειθάρχησης που συνεισφέρουν στην νομιμοποίηση των ιδεών της αποικιοκρατίας. Και εδώ υπεισέρχεται αυτό που ορίζεται ως «επιστημονική βία», η ιδέα δηλαδή ότι, μερικές φορές, ο επιστήμονας γίνεται, ασυνείδητα, και μέσα από την ερμηνεία των επιστημονικών δεδομένων, ο δράστης μιας αδυσώπητης βίας ενάντια στον αποικιοκρατούμενο «Άλλο». Οφείλουμε δηλαδή να διαπιστώσουμε ότι, προκειμένου ο καπιταλισμός, ο ρατσισμός και η ετεροπατριαρχία να υπάρξουν ως νομιμοποιημένες ιδέες μέσα στο κοινωνικό σώμα, χρειάζεται η επιστήμη να συνεισφέρει ως ακόμη ένα μέσο κοινωνικής χειραγώγηισης και εν τέλει πειθάρχηισης.

Αρκεί κανείς να ανατρέξει στο σχετικό ρόλο της Ψυχολογίας, καθώς, για παράδειγμα, οι μελέτες του IQ ορίζουν, τρόπον τινά, μια ιεραρχία της νόησης, βάζοντας από την πίσω πόρτα τις φυλετικές διαφορές ως ανισότητες και άρα θεσμίζοντας κοινωνικά τον ρατσισμό. Όπως υποστηρίζει η Kessi «Η εστίαση στις νευρολογικές διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών ή η κατανόηση-κατηγοριοποίηση για την ψυχική υγεία των διαφόρων τύπων εγκληματιών, ομοφυλοφίλων, παχύσαρκων ατόμων, θετικών για τον ιό HIV κλπ είναι προβληματική όταν μεταφράζεται μέσα από ευρήματα ερευνών συνδέοντας π.χ. την παχυσαρκία με τη χαμηλή νοημοσύνη, τις γυναίκες με τον παραλογισμό, τους νέους με τις αποκλίσεις ή τους φτωχούς με την έλλειψη ενσυναίσθησης... Τέτοιες έρευνες αναπαράγουν ιδέες για το ποιος θεωρείται "κανονικός" - και για ποιον απαιτείται "παρέμβαση-θεραπεία", καθώς επίσης και ποιος είναι ο "ενδεδειγμένος" τύπος "παρέμβασης"».

Κάτι ανάλογο μπορεί να δει κανείς στο ρόλο της Οικονομικής επιστήμης όταν μελετά τις όψεις υπανάπτυξης των Βαλκανίων ή του ευρωπαϊκού νότου, καθώς «οργανώνει» και νομιμοποιεί μια οικονομική-αναπτυξιακή ιεραρχία, αποκρύπτοντας, όμως, π.χ. το ρόλο του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, μήπως και η ίδια «ευρωζώνη» είναι κάτι διαφορετικό από μια ρατσιστική ιεράρχηση νομιμοποιημένη από την επιστημονική βία των Οικονομικών; Αυτό ίσως είναι ακόμη ένα χαρακτηριστικό της αποικιοκρατικής κουλτούρας: η «εξατομικευμένη» επιστημονική διερεύνηση ενός θέματος, ξέχωρα από το συστημικό πλαίσιο που την συγκροτεί.

Κάπως έτσι, με την υποστήριξη της «επιστημονικής βίας» της Ψυχολογίας, μπορούν οι μαύροι να τοποθετούνται-προβάλλονται, από τα κυρίαρχα συστημικά μέσα, περίπου στον πάτο της φυλετικής ιεράρχησης, όπως και οι μετανάστες, οι γυναίκες ή οι ομοφυλόφιλοι. Και ανάλογα, με την υποστήριξη της «επιστημονικής βίας» των Οικονομικών, οι Βαλκάνιοι ή οι Νότιοι, να προβάλλονται στο τελευταίο σκαλί της εργατικότητας ή της οικονομικής αποτελεσματικότητας. Και βέβαια, όταν αυτό μοιάζει να αποδεικνύεται επιστημονικά, γίνεται εύκολο και να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση τόσο του αποικιοκράτη όσο, δυστυχώς, και του υποτελούς-αποικιοκρατούμενου. Και άλλο τόσο είναι εύκολο να νομιμοποιηθεί η «θεραπεία» του αποκλίνοντος «Άλλου», συχνά μάλιστα με την βιαιότητα που επιβάλλει μια αναγκαστική «θεραπεία». Ή μήπως τα Μνημόνια είναι κάτι διαφορετικό από μια τέτοια θεραπευτική αγωγή που επιβάλλεται στανικά στο «ασθενές» -οικονομικά και όχι μόνο- ελληνικό σώμα;

Μέσα από την αντίληψη της «επιστημονικής βίας» ο «Άλλος» φαίνεται πάντοτε ως κάτι λιγότερο από κανονικός άνθρωπος, οπότε ο «δράστης» νομιμοποιείται να λειτουργήσει με όλους τους διαθέσιμους βίαιους τρόπους. Όπως λέει η Shose Kessi «οι επιστήμονες του προηγούμενου αιώνα, που υπερασπίστηκαν τις ιδέες της «φυσικής επιλογής» και της «επιβίωσης του πιο δυνατού» οδήγησαν τελικά στην νομιμοποίηση της δουλείας, της αποικιοκρατίας και του απαρτχάιντ, γεγονός που προκάλεσε γενοκτονία εκατομμυρίων Αφρικανών και ανθρώπων από τον παγκόσμιο Νότο».

Είναι μάλλον γνωστή η αντίληψη του προηγούμενου αιώνα που σε κάποιες περιπτώσεις ταύτισε τον ρατσισμό με μια επιστημονική βιολογική αλήθεια. Κι έτσι δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει το γεγονός ότι αρκετοί ταυτίζουν σήμερα την εφαρμογή των Μνημονίων με την αποκατάσταση κάποιας αναντίρρητης επιστημονικής οικονομικής αλήθειας.

Προφανώς δεν είναι, όμως, μόνο η Ψυχολογία ή τα Οικονομικά που ασκούν την υπόρρητη βία τους στον αποικιοκρατούμενο «Άλλο». Είναι και η Νομική ή ακόμη και η Αρχιτεκτονική. Η επιστήμη, οι θεωρίες της, οι μέθοδοι της, δεν είναι ούτε ταξικά, ούτε εθνικά αμερόληπτες και ως εκ τούτου τείνουν να παραχωρούν ή να νομιμοποιούν τα προνόμια των αρχουσών τάξεων και των παγκοσμιοποιητικών ελίτ.  Η ίδια η μορφή της έρευνας ή της μελέτης ενός θέματος τείνει να υπηρετεί τα προνόμια των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων, αναπαράγοντας την ισχύ τους και πειθαρχώντας τους υποτελείς «Άλλους». Και όλα αυτά γιατί ο ανθρωπολογικός τύπος-πρότυπο που συστήνει τις κοινωνίες μας δεν είναι ούτε ο «άγιος», ούτε ο «αστός», όπως σε άλλες ιστορικές περιόδους, αλλά ο «επιστήμονας».

Να γιατί η επιστήμη είναι η πιο νομιμοποιημένη μορφή γνώσης στις σύγχρονες κοινωνίες. Γιατί όλοι πλέον βασιζόμαστε στην επιστήμη, στον αντίποδα των προκαταλήψεων και δεισιδαιμονιών του μεσαιωνικού παρελθόντος, αναγνωρίζοντας ότι προβάλλει μια αξιακά ισχυρή, ελεύθερη και αντικειμενικά ουδέτερη κατανόηση του κόσμου. Αλλά είναι πραγματικά έτσι; Ή η επιστήμη, στον καιρό της παγκοσμιοποίησης, παίζει τον ρόλο που διαδραμάτισε ο χριστιανισμός στην πρώϊμη φάση της δυτικής αποικιοκρατίας;

Είναι λες και «η επιστήμη υπάρχει για να δικαιολογήσει και να νομιμοποιήσει την ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας» και τις εξ αυτής διακρίσεις και ανισότητες[.....]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ=>

Είναι η αποικιοκρατία, ηλίθιε!