Μια παλιά ιστορία απάτης φοιτητών
«Η Καθημερινή», 20/10/2017
Κύριε διευθυντά
Η πρόσφατη υπόθεση πώλησης διπλωματικής εργασίας σε 106 φοιτητές του Πανεπιστημίου Πατρών, που απασχόλησε αρκετά τα μέσα ενημέρωσης, μου έφερε στον νου μια ανάλογη υπόθεση στην οποία κινδύνευσα να βρεθώ μπλεγμένος πριν από αρκετές δεκαετίες και που αξίζει ίσως να σας εκθέσω εν συντομία.
Τελειώνοντας τις σπουδές μου το 1961 στη Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων του ΕΜΠ, υπηρέτησα για λίγα χρόνια, αρχικά σαν άμισθος βοηθός και στη συνέχεια σαν έμμισθος επιμελητής, στην Έδρα Μηχανών Εσωτερικής Καύσεως που είχε τότε καθηγητή τον αείμνηστο Νίκο Δημόπουλο. Σε κάποια φάση τον βοηθούσα στη διδασκαλία ενός κύκλου μαθημάτων Μετάδοσης Θερμότητας που έκανε στο τρίτο έτος. Κυρίως έκανα στους σπουδαστές υπολογιστικές εφαρμογές και ετοίμαζα και θέματα για τα γραπτά διαγωνίσματα. Τα θέματα που βάζαμε ήταν συνήθως δύσκολα και προβλημάτιζαν τους σπουδαστές. Η διαδικασία ξεκινούσε με την επιλογή των ασκήσεων σε συνεργασία με τον καθηγητή. Όταν αυτός τα ενέκρινε, τα κλείδωνε στο γραφείο του και την ημέρα του διαγωνίσματος τα εκφωνούσε στους σπουδαστές στην αίθουσα της εξέτασης. Στο τέλος της εξέτασης παρελάμβανα τα γραπτά για να τα βαθμολογήσω.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, προχωρώντας στη βαθμολόγηση των γραπτών, διαπίστωσα ότι υπήρχαν κάποια τελείως όμοια μεταξύ τους, που είχαν μάλιστα έναν ιδιότυπο και όχι σωστό τρόπο επίλυσης, που κατέληγε στο ίδιο ακριβώς λανθασμένο αποτέλεσμα. Η πρώτη μου σκέψη πήγε στην αντιγραφή, φαινόμενο όχι σπάνιο. Για να εντοπίζουμε περιπτώσεις αντιγραφής, συνηθίζαμε οι επιτηρητές να καταγράφουμε τις θέσεις των σπουδαστών στο σχεδιαστήριο όπου γινόταν το διαγώνισμα. Όταν συγκέντρωσα όλα τα «επίμαχα» γραπτά, ήταν γύρω στα 15, που σημειωτέον είχα βαθμολογήσει κάτω από τη βάση, τα τσέκαρα με το διάγραμμα των θέσεων που είχα και διαπίστωσα ότι οι ύποπτοι είχαν μια χαρακτηριστική «διασπορά» σε όλο το σχεδιαστήριο. Ήταν φανερό ότι υπήρχε διαρροή των θεμάτων, πράγμα που θα μπορούσε να ενοχοποιήσει και μένα, αφού ήμουν ο μόνος που είχε γνώση των θεμάτων. Γι’ αυτό αμέσως ενημέρωσα τον καθηγητή που χωρίς δισταγμό μηδένισε όλα τα ύποπτα γραπτά και ζήτησε από τη Σύγκλητο του ΕΜΠ να γίνει Ένορκη Διοικητική Εξέταση. Η Σύγκλητος την ανέθεσε στον καθηγητή Μούσουλο, από τους πιο παλιούς και αξιόλογους καθηγητές του ΕΜΠ.
Κατέθεσα κι εγώ βέβαια από τους πρώτους, αλλά η ΕΔΕ κράτησε μερικά χρόνια και τελείωσε αρκετά αφού είχα τελειώσει τη θητεία μου σαν επιμελητής. Έμαθα αργότερα ότι θεωρήθηκαν ύποπτοι κάποιοι τελειόφοιτοι σπουδαστές της Σχολής, που συνήθιζε να χρησιμοποιεί ο καθηγητής σαν βοηθούς και είχαν πρόσβαση στο γραφείο του, δεν νομίζω όμως να δόθηκε δικαστική συνέχεια στην υπόθεση. Όσο για τους τριτοετείς που είχαν συμμετάσχει στην κομπίνα, θεωρήθηκε πως ήταν αρκετή τιμωρία τους το μηδενικό που είχαν πάρει στο διαγώνισμα. Από φήμες πάντως που είχαν κυκλοφορήσει, φαίνεται πως χειρότερη τιμωρία ήταν το ξενύχτι και η αγωνία που είχαν τραβήξει την παραμονή του διαγωνίσματος προσπαθώντας χωρίς επιτυχία να λύσουν την άσκηση και βέβαια τα χρήματα που πιθανόν είχαν πληρώσει στους οργανωτές της συνωμοσίας...
Αριστείδης Ρουμπάνης, Κηφισιά
Η "αντιγραφή" στις εξετάσεις είναι ένα μεγάλο πρόβλημα στην Ινδία. Οι γονείς στο σχολείο αυτό στο Μπιχάρ αναρριχώνται στους τοίχους, για να "δώσουν τις σωστές απαντήσεις" στα παιδιά τους σε κάποιο διαγώνισμα.
«Η Καθημερινή», 20/10/2017
Κύριε διευθυντά
Η πρόσφατη υπόθεση πώλησης διπλωματικής εργασίας σε 106 φοιτητές του Πανεπιστημίου Πατρών, που απασχόλησε αρκετά τα μέσα ενημέρωσης, μου έφερε στον νου μια ανάλογη υπόθεση στην οποία κινδύνευσα να βρεθώ μπλεγμένος πριν από αρκετές δεκαετίες και που αξίζει ίσως να σας εκθέσω εν συντομία.
Τελειώνοντας τις σπουδές μου το 1961 στη Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων του ΕΜΠ, υπηρέτησα για λίγα χρόνια, αρχικά σαν άμισθος βοηθός και στη συνέχεια σαν έμμισθος επιμελητής, στην Έδρα Μηχανών Εσωτερικής Καύσεως που είχε τότε καθηγητή τον αείμνηστο Νίκο Δημόπουλο. Σε κάποια φάση τον βοηθούσα στη διδασκαλία ενός κύκλου μαθημάτων Μετάδοσης Θερμότητας που έκανε στο τρίτο έτος. Κυρίως έκανα στους σπουδαστές υπολογιστικές εφαρμογές και ετοίμαζα και θέματα για τα γραπτά διαγωνίσματα. Τα θέματα που βάζαμε ήταν συνήθως δύσκολα και προβλημάτιζαν τους σπουδαστές. Η διαδικασία ξεκινούσε με την επιλογή των ασκήσεων σε συνεργασία με τον καθηγητή. Όταν αυτός τα ενέκρινε, τα κλείδωνε στο γραφείο του και την ημέρα του διαγωνίσματος τα εκφωνούσε στους σπουδαστές στην αίθουσα της εξέτασης. Στο τέλος της εξέτασης παρελάμβανα τα γραπτά για να τα βαθμολογήσω.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, προχωρώντας στη βαθμολόγηση των γραπτών, διαπίστωσα ότι υπήρχαν κάποια τελείως όμοια μεταξύ τους, που είχαν μάλιστα έναν ιδιότυπο και όχι σωστό τρόπο επίλυσης, που κατέληγε στο ίδιο ακριβώς λανθασμένο αποτέλεσμα. Η πρώτη μου σκέψη πήγε στην αντιγραφή, φαινόμενο όχι σπάνιο. Για να εντοπίζουμε περιπτώσεις αντιγραφής, συνηθίζαμε οι επιτηρητές να καταγράφουμε τις θέσεις των σπουδαστών στο σχεδιαστήριο όπου γινόταν το διαγώνισμα. Όταν συγκέντρωσα όλα τα «επίμαχα» γραπτά, ήταν γύρω στα 15, που σημειωτέον είχα βαθμολογήσει κάτω από τη βάση, τα τσέκαρα με το διάγραμμα των θέσεων που είχα και διαπίστωσα ότι οι ύποπτοι είχαν μια χαρακτηριστική «διασπορά» σε όλο το σχεδιαστήριο. Ήταν φανερό ότι υπήρχε διαρροή των θεμάτων, πράγμα που θα μπορούσε να ενοχοποιήσει και μένα, αφού ήμουν ο μόνος που είχε γνώση των θεμάτων. Γι’ αυτό αμέσως ενημέρωσα τον καθηγητή που χωρίς δισταγμό μηδένισε όλα τα ύποπτα γραπτά και ζήτησε από τη Σύγκλητο του ΕΜΠ να γίνει Ένορκη Διοικητική Εξέταση. Η Σύγκλητος την ανέθεσε στον καθηγητή Μούσουλο, από τους πιο παλιούς και αξιόλογους καθηγητές του ΕΜΠ.
Κατέθεσα κι εγώ βέβαια από τους πρώτους, αλλά η ΕΔΕ κράτησε μερικά χρόνια και τελείωσε αρκετά αφού είχα τελειώσει τη θητεία μου σαν επιμελητής. Έμαθα αργότερα ότι θεωρήθηκαν ύποπτοι κάποιοι τελειόφοιτοι σπουδαστές της Σχολής, που συνήθιζε να χρησιμοποιεί ο καθηγητής σαν βοηθούς και είχαν πρόσβαση στο γραφείο του, δεν νομίζω όμως να δόθηκε δικαστική συνέχεια στην υπόθεση. Όσο για τους τριτοετείς που είχαν συμμετάσχει στην κομπίνα, θεωρήθηκε πως ήταν αρκετή τιμωρία τους το μηδενικό που είχαν πάρει στο διαγώνισμα. Από φήμες πάντως που είχαν κυκλοφορήσει, φαίνεται πως χειρότερη τιμωρία ήταν το ξενύχτι και η αγωνία που είχαν τραβήξει την παραμονή του διαγωνίσματος προσπαθώντας χωρίς επιτυχία να λύσουν την άσκηση και βέβαια τα χρήματα που πιθανόν είχαν πληρώσει στους οργανωτές της συνωμοσίας...
Αριστείδης Ρουμπάνης, Κηφισιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου