Ο σατανικός σκύλος Λεκές

 
Το διήγημα "Ο σκύλος  Σποτ (Λεκές)" είναι ένα  από τα πιο συναρπαστικά κείμενα   του Τζακ Λόντον, σπουδαίου αφηγητή των  προσωπικών συγκλονιστικών  περιπετειών του  μέσα στην "άγρια" φύση της Βόρειας Αμερικής. 
Στο κείμενο αυτό μεγάλος "πρωταγωνιστής"  είναι ένας σκύλος με "υπερφυσικές" ιδιότητες, ενώ  το ρόλο κομπάρσων και θυμάτων του... σκύλου παίζουν  δύο φουκαράδες, που ψάχνουν για χρυσάφι στην  αφιλόξενη φύση  του Καναδά. 
Η ιστορία ξετυλίγεται μεθοδικά ως  μια ατέλειωτη σειρά "κατορθωμάτων" του σατανικά πιο πονηρού και αρπαχτικού    σκύλου στην ιστορία της νεότερης λογοτεχνίας .  
Ο  Σποτ, μολονότι είναι ένα τεμπελόσκυλο του κερατά, μεταμορφώνεται σε ένα  ακαταπόνητο  και ακατάβλητο πλάσμα , που, εξαιτίας της αχαλίνωτης αδηφαγίας του, ταλαιπωρεί μέχρι απελπισίας τους εν μυρίοις βασάνοις   διαβιούντες ιδιοκτήτες του, ενώ σε μερικές περιπτώσεις    τους  οδηγεί ως το χείλος του θανάτου.
Την  ιστορία του Λεκέ με τους απίθανους "άθλους"  του αφηγείται με απαράμιλλη παραστατικότητα το ένα  εκ των δύο θυμάτων του.
Ο μεταφραστής του διηγήματος, Βασίλης Μηλίτσης, αποδίδει στα ελληνικά με άνεση το ιδιαίτερο  ύφος του μεγάλου  συγγραφέα , αναδεικνύοντας ειδικότερα το  υπέροχο χιούμορ του .

Gerontakos , 19/10/2017
Jack London

 That Spot
I don't think much of Stephen Mackaye any more, though I used to swear by him. I know that in those days I loved him more than my own brother. If ever I meet Stephen Mackaye again, I shall not be responsible for my actions. It passes beyond me that a man with whom I shared food and blanket, and with whom I mushed over the Chilcoot Trail, should turn out the way he did. I always sized Steve up as a square man, a kindly comrade, without an iota of anything vindictive or malicious in his nature. I shall never trust my judgment in men again. Why, I nursed that man through typhoid fever; we starved together on the headwaters of the Stewart; and he saved my life on the Little Salmon. And now, after the years we were together, all I can say of Stephen Mackaye is that he is the meanest man I ever knew.

We started for the Klondike in the fall rush of 1897, and we started too late to get over Chilcoot Pass before the freeze-up. We packed our outfit on our backs part way over, when the snow began to fly, and then we had to buy dogs in order to sled it the rest of the way. That was how we came to get that Spot. Dogs were high, and we paid one hundred and ten dollars for him. He looked worth it. I say LOOKED, because he was one of the finest-appearing dogs I ever saw. He weighed sixty pounds, and he had all the lines of a good sled animal. We never could make out his breed. He wasn't husky, nor Malemute, nor Hudson Bay; he looked like all of them and he didn't look like any of them; and on top of it all he had some of the white man's dog in him, for on one side, in the thick of the mixed yellow- brown-red-and-dirty-white that was his prevailing colour, there was a spot of coal-black as big as a water-bucket. That was why we called him Spot.
He was a good looker all right. When he was in condition his muscles stood out in bunches all over him. And he was the strongest-looking brute I ever saw in Alaska, also the most intelligent-looking. To run your eves over him, you'd think he could outpull three dogs of his own weight. Maybe he could, but I never saw it. His intelligence didn't run that way. He could steal and forage to perfection; he had an instinct that was positively gruesome for divining when work was to be done and for making a sneak accordingly; and for getting lost and not staying lost he was nothing short of inspired. But when it came to work, the way that intelligence dribbled out of him and left him a mere clot of wobbling, stupid jelly would make your heart bleed.
There are times when I think it wasn't stupidity. Maybe, like some men I know, he was too wise to work. I shouldn't wonder if he put it all over us with that intelligence of his. Maybe he figured it all out and decided that a licking now and again and no work was a whole lot better than work all the time and no licking. He was intelligent enough for such a computation. I tell you, I've sat and looked into that dog's eyes till the shivers ran up and down my spine and the marrow crawled like yeast, what of the intelligence I saw shining out. I can't express myself about that intelligence. It is beyond mere words. I saw it, that's all. At times it was like gazing into a human soul, to look into his eyes; and what I saw there frightened me and started all sorts of ideas in my own mind of reincarnation and all the rest. I tell you I sensed something big in that brute's eyes; there was a message there, but I wasn't big enough myself to catch it. Whatever it was (I know I'm making a fool of myself)-- whatever it was, it baffled me. I can't give an inkling of what I saw in that brute's eyes; it wasn't light, it wasn't colour; it was something that moved, away back, when the eyes themselves weren't moving. And I guess I didn't see it move either; I only sensed that it moved. It was an expression--that's what it was--and I got an impression of it. No; it was different from a mere expression; it was more than that. I don't know what it was, but it gave me a feeling of kinship just the same. Oh, no, not sentimental kinship. It was, rather, a kinship of equality. Those eyes never pleaded like a deer's eyes. They challenged. No, it wasn't defiance. It was just a calm assumption of equality. And I don't think it was deliberate. My belief is that it was unconscious on his part. It was there because it was there, and it couldn't help shining out. No, I don't mean shine. It didn't shine; it MOVED. I know I'm talking rot, but if you'd looked into that animal's eyes the way I have, you'd understand. Steve was affected the same way I was. Why, I tried to kill that Spot once--he was no good for anything; and I fell down on it. I led him out into the brush, and he came along slow and unwilling. He knew what was going on. I stopped in a likely place, put my foot on the rope, and pulled my big Colt's. And that dog sat down and looked at me. I tell you he didn't plead. He just looked. And I saw all kinds of incomprehensible things moving, yes, MOVING, in those eyes of his. I didn't really see them move; I thought I saw them, for, as I said before, I guess I only sensed them. And I want to tell you right now that it got beyond me. It was like killing a man, a conscious, brave man, who looked calmly into your gun as much as to say, "Who's afraid?"
Then, too, the message seemed so near that, instead of pulling the trigger quick, I stopped to see if I could catch the message. There it was, right before me, glimmering all around in those eyes of his. And then it was too late. I got scared. I was trembly all over, and my stomach generated a nervous palpitation that made me seasick. I just sat down and looked at the dog, and he looked at me, till I thought I was going crazy. Do you want to know what I did? I threw down the gun and ran back to camp with the fear of God in my heart. Steve laughed at me. But I notice that Steve led Spot into the woods, a week later, for the same purpose, and that Steve came back alone, and a little later Spot drifted back, too.
At any rate, Spot wouldn't work. We paid a hundred and ten dollars for him from the bottom of our sack, and he wouldn't work. He wouldn't even tighten the traces. Steve spoke to him the first time we put him in harness, and he sort of shivered, that was all. Not an ounce on the traces. He just stood still and wobbled, like so much jelly. Steve touched him with the whip. He yelped, but not an ounce. Steve touched him again, a bit harder, and he howled--the regular long wolf howl. Then Steve got mad and gave him half a dozen, and I came on the run from the tent.
I told Steve he was brutal with the animal, and we had some words-- the first we'd ever had. He threw the whip down in the snow and walked away mad. I picked it up and went to it. That Spot trembled and wobbled and cowered before ever I swung the lash, and with the first bite of it he howled like a lost soul. Next he lay down in the snow. I started the rest of the dogs, and they dragged him along while I threw the whip into him. He rolled over on his back and bumped along, his four legs waving in the air, himself howling as though he was going through a sausage machine. Steve came back and laughed at me, and I apologized for what I'd said.
There was no getting any work out of that Spot; and to make up for it, he was the biggest pig-glutton of a dog I ever saw. On top of that, he was the cleverest thief. There was no circumventing him. Many a breakfast we went without our bacon because Spot had been there first. And it was because of him that we nearly starved to death up the Stewart. He figured out the way to break into our meat- cache, and what he didn't eat, the rest of the team did. But he was impartial. He stole from everybody. He was a restless dog, always very busy snooping around or going somewhere. And there was never a camp within five miles that he didn't raid. The worst of it was that they always came back on us to pay his board bill, which was just, being the law of the land; but it was mighty hard on us, especially that first winter on the Chilcoot, when we were busted, paying for whole hams and sides of bacon that we never ate. He could fight, too, that Spot. He could do everything but work. He never pulled a pound, but he was the boss of the whole team. The way he made those dogs stand around was an education. He bullied them, and there was always one or more of them fresh-marked with his fangs. But he was more than a bully. He wasn't afraid of anything that walked on four legs; and I've seen him march, single-handed into a strange team, without any provocation whatever, and put the kibosh on the whole outfit. Did I say he could eat? I caught him eating the whip once. That's straight. He started in at the lash, and when I caught him he was down to the handle, and still going.
But he was a good looker. At the end of the first week we sold him for seventy-five dollars to the Mounted Police. They had experienced dog-drivers, and we knew that by the time he'd covered the six hundred miles to Dawson he'd be a good sled-dog. I say we KNEW, for we were just getting acquainted with that Spot. A little later we were not brash enough to know anything where he was concerned. A week later we woke up in the morning to the dangdest dog-fight we'd ever heard. It was that Spot come back and knocking the team into shape. We ate a pretty depressing breakfast, I can tell you; but cheered up two hours afterward when we sold him to an official courier, bound in to Dawson with government dispatches. That Spot was only three days in coming back, and, as usual, celebrated his arrival with a rough house.
We spent the winter and spring, after our own outfit was across the pass, freighting other people's outfits; and we made a fat stake. Also, we made money out of Spot. If we sold him once, we sold him twenty times. He always came back, and no one asked for their money. We didn't want the money. We'd have paid handsomely for any one to take him off our hands for keeps'. We had to get rid of him, and we couldn't give him away, for that would have been suspicious. But he was such a fine looker that we never had any difficulty in selling him. "Unbroke," we'd say, and they'd pay any old price for him. We sold him as low as twenty-five dollars, and once we got a hundred and fifty for him. That particular party returned him in person, refused to take his money back, and the way he abused us was something awful. He said it was cheap at the price to tell us what he thought of us; and we felt he was so justified that we never talked back. But to this day I've never quite regained all the old self-respect that was mine before that man talked to me.
When the ice cleared out of the lakes and river, we put our outfit in a Lake Bennett boat and started for Dawson. We had a good team of dogs, and of course we piled them on top the outfit. That Spot was along--there was no losing him; and a dozen times, the first day, he knocked one or another of the dogs overboard in the course of fighting with them. It was close quarters, and he didn't like being crowded.
"What that dog needs is space," Steve said the second day. "Let's maroon him."
We did, running the boat in at Caribou Crossing for him to jump ashore. Two of the other dogs, good dogs, followed him; and we lost two whole days trying to find them. We never saw those two dogs again; but the quietness and relief we enjoyed made us decide, like the man who refused his hundred and fifty, that it was cheap at the price. For the first time in months Steve and I laughed and whistled and sang. We were as happy as clams. The dark days were over. The nightmare had been lifted. That Spot was gone.
Three weeks later, one morning, Steve and I were standing on the river-bank at Dawson. A small boat was just arriving from Lake Bennett. I saw Steve give a start, and heard him say something that was not nice and that was not under his breath. Then I looked; and there, in the bow of the boat, with ears pricked up, sat Spot. Steve and I sneaked immediately, like beaten curs, like cowards, like absconders from justice. It was this last that the lieutenant of police thought when he saw us sneaking. He surmised that there were law-officers in the boat who were after us. He didn't wait to find out, but kept us in sight, and in the M. & M. saloon got us in a corner. We had a merry time explaining, for we refused to go back to the boat and meet Spot; and finally he held us under guard of another policeman while he went to the boat. After we got clear of him, we started for the cabin, and when we arrived, there was that Spot sitting on the stoop waiting for us. Now how did he know we lived there? There were forty thousand people in Dawson that summer, and how did he savve our cabin out of all the cabins? How did he know we were in Dawson, anyway? I leave it to you. But don't forget what I said about his intelligence and that immortal something I have seen glimmering in his eyes.
There was no getting rid of him any more. There were too many people in Dawson who had bought him up on Chilcoot, and the story got around. Half a dozen times we put him on board steamboats going down the Yukon; but he merely went ashore at the first landing and trotted back up the bank. We couldn't sell him, we couldn't kill him (both Steve and I had tried), and nobody else was able to kill him. He bore a charmed life. I've seen him go down in a dogfight on the main street with fifty dogs on top of him, and when they were separated, he'd appear on all his four legs, unharmed, while two of the dogs that had been on top of him would be lying dead.
I saw him steal a chunk of moose-meat from Major Dinwiddie's cache so heavy that he could just keep one jump ahead of Mrs. Dinwiddie's squaw cook, who was after him with an axe. As he went up the hill, after the squaw gave up, Major Dinwiddie himself came out and pumped his Winchester into the landscape. He emptied his magazine twice, and never touched that Spot. Then a policeman came along and arrested him for discharging firearms inside the city limits. Major Dinwiddie paid his fine, and Steve and I paid him for the moose-meat at the rate of a dollar a pound, bones and all. That was what he paid for it. Meat was high that year.
I am only telling what I saw with my own eyes. And now I'll tell you something also. I saw that Spot fall through a water-hole. The ice was three and a half feet thick, and the current sucked him under like a straw. Three hundred yards below was the big water-hole used by the hospital. Spot crawled out of the hospital water-hole, licked off the water, bit out the ice that had formed between his toes, trotted up the bank, and whipped a big Newfoundland belonging to the Gold Commissioner.
In the fall of 1898, Steve and I poled up the Yukon on the last water, bound for Stewart River. We took the dogs along, all except Spot. We figured we'd been feeding him long enough. He'd cost us more time and trouble and money and grub than we'd got by selling him on the Chilcoot--especially grub. So Steve and I tied him down in the cabin and pulled our freight. We camped that night at the mouth of Indian River, and Steve and I were pretty facetious over having shaken him. Steve was a funny cuss, and I was just sitting up in the blankets and laughing when a tornado hit camp. The way that Spot walked into those dogs and gave them what-for was hair-raising. Now how did he get loose? It's up to you. I haven't any theory. And how did he get across the Klondike River? That's another facer. And anyway, how did he know we had gone up the Yukon? You see, we went by water, and he couldn't smell our tracks. Steve and I began to get superstitious about that dog. He got on our nerves, too; and, between you and me, we were just a mite afraid of him.
The freeze-up came on when we were at the mouth of Henderson Creek, and we traded him off for two sacks of flour to an outfit that was bound up White River after copper. Now that whole outfit was lost. Never trace nor hide nor hair of men, dogs, sleds, or anything was ever found. They dropped clean out of sight. It became one of the mysteries of the country. Steve and I plugged away up the Stewart, and six weeks afterward that Spot crawled into camp. He was a perambulating skeleton, and could just drag along; but he got there. And what I want to know is, who told him we were up the Stewart? We could have gone to a thousand other places. How did he know? You tell me, and I'll tell you.
No losing him. At the Mayo he started a row with an Indian dog. The buck who owned the dog took a swing at Spot with an axe, missed him, and killed his own dog. Talk about magic and turning bullets aside-- I, for one, consider it a blamed sight harder to turn an axe aside with a big buck at the other end of it. And I saw him do it with my own eyes. That buck didn't want to kill his own dog. You've got to show me.
I told you about Spot breaking into our meat cache. It was nearly the death of us. There wasn't any more meat to be killed, and meat was all we had to live on. The moose had gone back several hundred miles and the Indians with them. There we were. Spring was on, and we had to wait for the river to break. We got pretty thin before we decided to eat the dogs, and we decided to eat Spot first. Do you know what that dog did? He sneaked. Now how did he know our minds were made up to eat him? We sat up nights laying for him, but he never came back, and we ate the other dogs. We ate the whole team.
And now for the sequel. You know what it is when a big river breaks up and a few billion tons of ice go out, jamming and milling and grinding. Just in the thick of it, when the Stewart went out, rumbling and roaring, we sighted Spot out in the middle. He'd got caught as he was trying to cross up above somewhere. Steve and I yelled and shouted and ran up and down the bank, tossing our hats in the air. Sometimes we'd stop and hug each other, we were that boisterous, for we saw Spot's finish. He didn't have a chance in a million. He didn't have any chance at all. After the ice-run, we got into a canoe and paddled down to the Yukon, and down the Yukon to Dawson, stopping to feed up for a week at the cabins at the mouth of Henderson Creek. And as we came in to the bank at Dawson, there sat that Spot, waiting for us, his ears pricked up, his tail wagging, his mouth smiling, extending a hearty welcome to us. Now how did he get out of that ice? How did he know we were coming to Dawson, to the very hour and minute, to be out there on the bank waiting for us?
The more I think of that Spot, the more I am convinced that there are things in this world that go beyond science. On no scientific grounds can that Spot be explained. It’s psychic phenomena, or mysticism, or something of that sort, I guess, with a lot of Theosophy thrown in. The Klondike is a good country. I might have been there yet, and become a millionaire, if it hadn't been for Spot. He got on my nerves. I stood him for two years altogether, and then I guess my stamina broke. It was the summer of 1899 when I pulled out. I didn't say anything to Steve. I just sneaked. But I fixed it up all right. I wrote Steve a note, and enclosed a package of "rough-on-rats," telling him what to do with it. I was worn down to skin and bone by that Spot, and I was that nervous that I'd jump and look around when there wasn't anybody within hailing distance. But it was astonishing the way I recuperated when I got quit of him. I got back twenty pounds before I arrived in San Francisco, and by the time I'd crossed the ferry to Oakland I was my old self again, so that even my wife looked in vain for any change in me.
Steve wrote to me once, and his letter seemed irritated. He took it kind of hard because I'd left him with Spot. Also, he said he'd used the "rough-on-rats," per directions, and that there was nothing doing. A year went by. I was back in the office and prospering in all ways--even getting a bit fat. And then Steve arrived. He didn't look me up. I read his name in the steamer list, and wondered why. But I didn't wonder long. I got up one morning and found that Spot chained to the gate-post and holding up the milkman. Steve went north to Seattle, I learned, that very morning. I didn't put on any more weight. My wife made me buy him a collar and tag, and within an hour he showed his gratitude by killing her pet Persian cat. There is no getting rid of that Spot. He will be with me until I die, for he'll never die. My appetite is not so good since he arrived, and my wife says I am looking peaked. Last night that Spot got into Mr. Harvey's hen-house (Harvey is my next-door neighbour) and killed nineteen of his fancy-bred chickens. I shall have to pay for them. My neighbours on the other side quarrelled with my wife and then moved out. Spot was the cause of it. And that is why I am disappointed in Stephen Mackaye. I had no idea he was so mean a man.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
 

 Τζακ Λόντον

 Ο σκύλος  Σποτ (Λεκές)

Απόδοση: Βασίλης Κ. Μηλίτσης

Δεν έχω πια σε μεγάλη υπόληψη τον Στίβεν Μακέι, αν και κάποτε έπινα νερό στο όνομά του. Παραδέχομαι πως εκείνον τον καιρό τον αγαπούσα πιο πολύ και από τον αδερφό μου. Αν τύχει ποτέ και ξανασυναντήσω τον Στίβεν Μακέι, δε θα είμαι υπεύθυνος για τις πράξεις μου. Με ξεπερνάει το γεγονός ότι ένας άνθρωπος με τον οποίο μοιράστηκα φαγητό και στρώμα, και με τον οποίο ακολούθησα με έλκηθρο την παγωμένη ροή του ποταμού Τσίλκουτ αποδείχτηκε σκάρτος. Πάντα τον μετρούσα σαν ντόμπρο άνθρωπο, σαν γενναιόδωρο σύντροφο, χωρίς κανένα ίχνος εκδικητικότητας ή κακοήθειας στον χαρακτήρα του. Ποτέ πλέον δε θα εμπιστευτώ την κρίση μου όσον αφορά τους ανθρώπους. Πώς μπορώ; Εκείνον τον άντρα τον περιέθαλψα όταν αρρώστησε από τυφοειδή πυρετό. Μαζί πεινάσαμε στο κεφαλόβρυσο του ποταμού Στιούαρτ. Και στον ποταμό του Μικρού Σολωμού αυτός μου έσωσε τη ζωή. Και τώρα, μετά από όλα τα χρόνια που ζήσαμε μαζί, το μόνο που μπορώ να πω για τον Στίβεν Μακέι είναι ότι είναι ο πιο πρόστυχος άνθρωπος που έχω ποτέ γνωρίσει.
Ξεκινήσαμε στη χρυσοθηρία του Κλοντάικ το φθινόπωρο του 1897, αλλά ήμασταν πολύ αργοπορημένοι για να περάσουμε το διάσελο του Τσίλκουτ πριν παγώσει. Ετοιμάσαμε τον εξοπλισμό μας και τον φορτωθήκαμε στην πλάτη μας για κάμποσο διάστημα, κι όταν το χιόνι άρχισε να πέφτει πυκνό και να μας εμποδίζει, αναγκαστήκαμε ν’ αγοράσουμε σκυλιά για να μας σύρουν μ’ έλκηθρο την υπόλοιπη διαδρομή. Κι έτσι καταλήξαμε ν’ αγοράσουμε εκείνον τον Σποτ. Τα σκυλιά ήταν μεγαλόσωμα και πληρώσαμε εκατόν δέκα δολάρια για ένα από τα σκυλιά. Και φαινόταν ν’ αξίζει τον κόπο. Λέω φαινόταν γιατί ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά σκυλιά που είδα ποτέ. Ζύγιζε τριάντα κιλά και είχε όλα τα χαρακτηριστικά που το έκαναν κατάλληλο για να σύρει έλκηθρο. Δεν μπορέσαμε όμως να καθορίσουμε τη ράτσα του. Δεν ήταν χάσκι ούτε μάλαμουτ ούτε χάτσον μπέι. Έμοιαζε με όλα από τα παραπάνω χωρίς όμως να είναι κανένα απ’ αυτά. Κι επιπλέον, είχε κάτι από σκύλο λευκού ανθρώπου, διότι στη μια του πλευρά, στο πυκνό του κίτρινο-καφετί-κόκκινο-ασπριδερό τρίχωμα υπήρχε ένα σημάδι μαύρο σαν κάρβουνο, μεγάλο σαν τον πάτο ενός κουβά. Γι’ αυτό τον ονομάσαμε Σποτ (Λεκέ).
Ήταν στ’ αλήθεια ένας κούκλος. Όταν ήταν σε φόρμα, οι μύες του τονίζονταν σε κόμπους σ’ όλο του το σώμα. Και έδειχνε να είναι το πιο δυνατό ζώο καθώς και το πιο έξυπνο που είχα δει ποτέ στην Αλάσκα. Ρίχνοντας τη ματιά σου πάνω του, είχες την εντύπωση πως μπορούσε να παραβγεί στο έλκηθρο όσο τρία σκυλιά του βάρους του. Θα μπορούσε, λέω, αλλά δε χρησιμοποιούσε την ευφυΐα μ’ αυτόν τον τρόπο. Μπορούσε να κλέψει ή να βρει την τροφή του στην εντέλεια. Είχε ένα ένστικτο να αντιλαμβάνεται με απέχθεια όταν επρόκειτο να δουλέψει και συνεπώς με πονηριά να ‘λουφάρει’ ξεφεύγοντας· και για να χάνεται και να μη μένει χαμένος δεν του έλειπε η έμπνευση. Όμως όταν αναγκαζόταν να δουλέψει, ο τρόπος που η εξυπνάδα του αιμορραγούσε και τον καθιστούσε έναν παραπαίοντα σαν ζελέ ηλίθιο σού μάτωνε την καρδιά.


Ήταν φορές που νομίζω ότι αυτό δεν ήταν βλακεία. Ίσως, όπως μερικά άτομα που ξέρω, παραήταν έξυπνος για να δουλέψει. Καθόλου παράξενο ότι μας κορόιδευε με την εξυπνάδα του. Ίσως το σχεδίασε και έκρινε πως ένα ξυλοφόρτωμα κάπου – κάπου και καθόλου δουλειά ήταν κατά πολύ προτιμότερο από συνεχή εργασία και καθόλου δάρσιμο. Ήταν αρκετά έξυπνος για τέτοια σχέδια. Σας το βεβαιώνω, καθόμουν και τον κοίταζα μέσα στα μάτια μέχρι που μια ανατριχίλα διέτρεχε τη ραχοκοκαλιά μου και το μεδούλι μου γινόταν ζυμάρι, από την εξυπνάδα που έβλεπα να λάμπει στα μάτια του. Δεν μπορώ να περιγράψω εκείνη την εξυπνάδα του. Δε βρίσκω λέξεις. Πώς να σας το πω, το είδα. Μερικές φορές έδειχνε να εισχωρεί στα κατάβαθα της ψυχής σου μ’ ένα του κοίταγμα μέσα στα μάτια σου· κι αυτό που έβλεπα εκεί με τρόμαζε και έβαζε κάθε λογής ιδέες στο νου μου σχετικά με μετεμψύχωση και τα τοιαύτα. Σας λέω πως ένιωθα κάτι μεγάλο στα μάτια εκείνου του ζώου· μου έστελνε κάποιο μήνυμα, αλλά δεν ήμουν αρκετά ικανός να το συλλάβω. Ό, τι και να ήταν (ξέρω πως γελοιοποιούμαι) – ό, τι και να ήταν αυτό, μ’ έκανε να σαστίζω. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα γι’ αυτό που  έβλεπα στα μάτια εκείνου του ζώου· δεν ήταν φως, δεν ήταν χρώμα· ήταν κάτι που πήγαινε πολύ βαθιά μέσα τους όταν τα μάτια τα ίδια έμειναν ακίνητα. Φαντάζομαι πως κι αυτό που έβλεπα έμεινε ακίνητο· εγώ μόνο το έβλεπα να κινείται. Ήταν μια έκφραση – ακριβώς αυτό ήταν – κι εγώ είχα την εντύπωσή της. Όχι, δεν ήταν ακριβώς μια απλή εντύπωση· ήταν κάτι παραπάνω. Δεν ξέρω τι ήταν αλλά μολαταύτα μ’ έκανε να νιώθω ένα αίσθημα συγγένειας. Ω, όχι συναισθηματική συγγένεια, αλλά μάλλον συγγένεια ισότητας. Εκείνα τα μάτια ποτέ δεν εκλιπαρούσαν όπως τα μάτια ενός ελαφιού. Τα μάτια εκείνα προκαλούσαν. Όχι, δεν με αψηφούσαν. Απλά μετέδιδαν μια ήρεμη αξίωση ισότητας. Δεν νομίζω ότι το έκανε σκόπιμα. Η πεποίθησή μου είναι ότι το έκανε ασυναίσθητα. Απλά υπήρχε στα μάτια του και δεν μπορούσε να γινόταν αλλιώς. Όχι, δε λέω πως έλαμπε. Δεν έλαμπε· βρισκόταν σε ΚΙΝΗΣΗ. Γνωρίζω πως λέω βλακείες, αλλά αν βλέπατε μέσα στα μάτια εκείνου του ζώου με τον τρόπο που είδα ο ίδιος, θα καταλαβαίνατε. Κι ο Στιβ επηρεάστηκε το ίδιο μ’ εμένα. Να σας πω, μια φορά επιχείρησα να σκοτώσω εκείνον τον Σποτ – έτσι κι αλλιώς ήταν εντελώς άχρηστος – αλλά δεν τα κατάφερα. Τον οδήγησα έξω στα χαμόκλαδα, κι αυτός με ακολούθησε αργά και απρόθυμα. Ήξερε τι συνέβαινε. Σταμάτησα σ’ ένα κατάλληλο μέρος, πάτησα το λουρί με το πόδι μου και τράβηξα το μεγάλο μου περίστροφο. Κι εκείνο το σκυλί κάθισε και με κοίταξε. Κι εγώ τότε είδα κάθε λογής ακατανόητα πράγματα να κινούνται, μάλιστα, να ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ, μέσα σ’ εκείνα τα μάτια του. Δεν τα είδα στ’ αλήθεια να κινούνται· νόμιζα πως έτσι τα έβλεπα, γιατί, όπως σας είπα και προηγουμένως, υποθέτω πως μόνο τα ένιωθα. Και θέλω να σας πω τώρα πως αυτό που πήγαινα να κάνω ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Έμοιαζε σαν να επρόκειτο να σκοτώσω έναν άνθρωπο, έναν γενναίο άνθρωπο με συνείδηση, ο οποίος κοίταζε ήρεμα στο όπλο σαν να έλεγε: «Ποιος φοβάται;»

Επίσης κατόπιν το μήνυμα φάνηκε τόσο κοντά που, αντί να πατήσω γρήγορα τη σκανδάλη, στάθηκα να δω εάν μπορούσα να πιάσω το μήνυμα. Εκεί ήταν, ακριβώς μπροστά μου, να λαμπυρίζει παντού γύρω από εκείνα τα μάτια του. Και μετά ήταν αργά πια. Φοβήθηκα.
Έτρεμα σύγκορμος και το στομάχι μου σπαρταρούσε νευρικά προξενώντας μου αναγούλα. Απλά κάθισα στο έδαφος και κοίταζα το σκυλί που με κοίταζε κι αυτό μέχρι που νόμιζα πως θα τρελαινόμουν. Θέλετε να σας πω τι έκανα; Πέταξα το πιστόλι μου μακριά και γύρισα τρέχοντας στον καταυλισμό με φόβο Θεού στην καρδιά μου. Ο Στιβ με περιγέλασε. Πλην όμως παρατήρησα πως μια βδομάδα αργότερα ο Στιβ πήρε τον Σποτ και τον πήγε στο δάσος για τον ίδιο μ’ εμένα σκοπό και επέστρεψε μόνος του, αλλά λίγο αργότερα κατέφτασε κι ο σκύλος.
Σε κάθε περίπτωση, ο Σποτ δεν έλεγε να δουλέψει. Πληρώσαμε εκατόν δέκα δολάρια από το υστέρημά μας να τον αγοράσουμε, κι αυτός δεν εννοούσε να δουλέψει. Ούτε καν έλεγε να τραβήξει τα χάμουρα του έλκηθρου. Ο Στιβ τον παρότρυνε να τραβήξει την πρώτη φορά που τον έζεψε, αλλά αυτός δεν το κουνούσε ούτε ρούπι. Στεκόταν εκεί και παράπαιε, λες και ήταν καμωμένος από ζελέ. Ο Στιβ τον άγγιξε με το μαστίγιο. Αυτός έβγαλε ένα κλαυθμύρισμα, αλλά δεν κουνήθηκε απ’ τη θέση του. Τη φορά αυτή ο Στιβ έβαλε περισσότερη πίεση στο μαστίγιο και τότε ο σκύλος έβγαλε ένα μακρόσυρτο  ουρλιαχτό σαν λύκος. Τούτο εξόργισε τον Στιβ, ο οποίος του έδωσε καμιά δεκαριά μαστιγώματα, κι εγώ βγήκα απ’ τη σκηνή τρέχοντας.
Είπα στον Στιβ πως μεταχειρίστηκε το ζώο βάναυσα και λογοφέραμε – το πρώτο μας μάλωμα που είχαμε μέχρι τότε. Πέταξε το μαστίγιό του πάνω στο χώμα κι θυμωμένος έφυγε. Το μάζεψα και πήγα προς τον σκύλο. Εκείνος ο Σποτ παράπαιε τρέμοντας και ζάρωσε φοβισμένος πριν καν σηκώσω το μαστίγιο, και με το πρώτο άγγιγμα άρχισε να ουρλιάζει θρηνητικά σαν μια απελπισμένη ψυχή στην κόλαση. Κατόπιν ξάπλωσε στο χιόνι. Ύστερα από ξεκίνησα τα υπόλοιπα σκυλιά που τον έσυραν μαζί τους ενώ, εγώ έριξα το μαστίγιο πάνω του. Αυτός κουτρουβαλούσε και τιναζόταν με τα τέσσερά του πόδια να ανεμίζουν στον αέρα και να ουρλιάζει, λες και τον περνούσαν μέσα από μια κρεατομηχανή. Ο Στιβ ήρθε ξωπίσω μου γελώντας, ενώ εγώ του ζήτησα συγγνώμη για ό, τι προηγουμένως του είπα.
Δεν ήταν δυνατόν να αναγκάσουμε εκείνον τον Σποτ να δουλέψει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήταν το πιο λαίμαργο σκυλί που είχα ποτέ δει. Και το κερασάκι στην τούρτα, ήταν ο πιο έξυπνος αρχικλέφταρος. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον εμποδίσουμε από τίποτε. Πολλά ήταν τα πρωινά που δεν φάγαμε το μπέικον μας επειδή ο Σποτ μας είχε προλάβει. Και εξαιτίας του λίγο έλειψε να πεθάνουμε της πείνας ανεβαίνοντας τον ποταμό Στιούαρτ. Βρήκε τρόπο να διαρρήξει την κρυψώνα με τα τρόφιμα και ό, τι άλλο δεν μπόρεσε να φάειο ίδιος , το έφαγαν τα υπόλοιπα σκυλιά. Ήταν όμως αμερόληπτος. Έκλεβε απ’ όλους. Ήταν ένα ανήσυχο σκυλί, πάντα να παραφυλάει εδώ κι εκεί ή να πηγαίνει κάπου. Και δεν υπήρχε καταυλισμός σε ακτίνα ενός μιλίου που να μην τον είχε ρημάξει. Το χειρότερο ήταν πως οι άνθρωποι του καταυλισμού έρχονταν σε μας να πληρώσουμε τη ζημιά, πράγμα που ήταν δίκαιο, γιατί αυτός ήταν ο νόμος της περιοχής. Εμείς όμως το φέραμε βαρέως, ιδίως τον πρώτο χειμώνα στον Τσίλκουτ, όταν μείναμε ταπί, πληρώνοντας ολόκληρα χοιρομέρια και λουρίδες μπέικον που εμείς ποτέ δε φάγαμε. Όσο και να πασχίζαμε με τον Σποτ, αυτός έκανε οτιδήποτε άλλο εκτός από δουλειά. Χωρίς να τραβήξει ούτε μια λίβρα, ήταν, μολαταύτα, ο αρχηγός ολόκληρης της ομάδας των σκυλιών. Ο τρόπος που έκανε εκείνα τα σκυλιά να κάθονται σούζα ήταν διδακτικός. Τα τρομοκρατούσε, και έβλεπες πάντα πάνω σ’ ένα ή περισσότερα φρέσκα τα σημάδια των δοντιών του. Ήταν περισσότερο απ’ όσο ένας νταής. Δεν τον φόβιζε τίποτε που βάδιζε στα τέσσερα. Και τον έχω δει να ορμάει, αβοήθητος σε μια ξένη ομάδα, χωρίς να τον προκαλέσουν καθόλου, και να κάνει μαντάρα όλον τον εξοπλισμό. Η λαιμαργία του δεν είχε όρια. Μια φορά τον έπιασα να τρώει το μαστίγιο. Δε λέω ψέματα. Άρχισε από το πετσί και όταν τον έπιασα είχε ήδη φτάσει στη λαβή και συνέχιζε.
Ήταν όμως μια ομορφιά. Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας τον πουλήσαμε για εβδομήντα πέντε δολάρια στην Έφιππη Αστυνομία. Η αστυνομία είχε έμπειρους οδηγούς σκύλων, και ξέραμε ότι μέχρι να καλύψει τα εξακόσια μίλια έως το Ντόσον, θα είχε εξελιχθεί σ’ ένα καλό σκυλί έλκηθρου. Λέω πως ΞΕΡΑΜΕ, γιατί είχαμε αρχίσει να εξοικειωνόμαστε μ’ εκείνον τον Σποτ. Μετά από λίγο καρφί δε μας καιγόταν σχετικά με την τύχη του. Μια βδομάδα αργότερα ξυπνήσαμε το πρωί από τον πιο θορυβώδη σκυλοκαβγά που ακούσαμε ποτέ. Ήταν εκείνος ο Σποτ που επέστρεψε και έβαζε την ομάδα στη θέση της. Με μεγάλη δυσθυμία φάγαμε το πρωινό μας, αλλά δυο ώρες αργότερα χαρήκαμε που τον πουλήσαμε ξανά σ’ έναν κυβερνητικό παραγγελιοδόχο, που πήγαινε στο Ντόσον να παραδώσει κυβερνητικά έγγραφα. Όμως εκείνος ο Σποτ έκανε μόνο τρεις μέρες να γυρίσει πίσω, και ως συνήθως, ο ερχομός του γιορτάστηκε με τη δέουσα ‘περιποίηση.’
Περάσαμε το χειμώνα και την άνοιξη μεταφέροντας τον εξοπλισμό άλλων ανθρώπων από τη μια όχθη του ποταμού στην άλλη, έχοντας πρώτα περάσει τον δικό μας. Και πράγματι κερδίσαμε αρκετά. Επίσης, βγάλαμε λεφτά κι απ’ τον Σποτ. Κάθε φορά που τον πουλούσαμε, ήταν σαν να τον πουλούσαμε είκοσι φορές, γιατί πάντοτε επέστρεφε και κανείς δε μας ζητούσε τα λεφτά του. Θα μας είχε στοιχίσει τσουχτερά αν κάποιος μας απάλλασσε απ’ αυτόν και τον κρατούσε. Έπρεπε με κάθε θυσία να τον ξεφορτωθούμε, κι όμως δεν μπορούσαμε να τον χαρίσουμε, γιατί κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε υποψίες. Κι επειδή ήταν πραγματικός κούκλος, ποτέ δεν είχαμε δυσκολία να τον πουλήσουμε. Λέγαμε πως δεν είχε σύρει ακόμη έλκηθρο, κι αυτοί πλήρωναν κάθε τιμή γι’ αυτόν. Τη χαμηλότερη τιμή που τον πουλήσαμε ήταν είκοσι πέντε δολάρια, και μια φορά μας έδωσαν εκατόν πενήντα. Κι εκείνο το συγκεκριμένο άτομο μας τον γύρισε, αρνήθηκε όμως να πάρει πίσω τα χρήματα, και ο τρόπος που μας καθύβρισε ήταν κάτι το τρομακτικό. Μας είπε ότι δεν του στοίχιζε και πολύ να μας πει τι γνώμη είχε σχηματίσει για μας, κι εμείς νιώσαμε πως είχε απόλυτο δίκιο κι έτσι δεν του αντιμιλήσαμε. Αλλά μέχρι σήμερα δεν έχω ποτέ επανακτήσει τον παλιό μου αυτοσεβασμό που είχα πριν μου μιλήσει εκείνος ο άντρας.
Όταν οι πάγοι έλιωσαν στις λίμνες και στο ποτάμι, φορτώσαμε τον εξοπλισμό μας σ’ ένα σκάφος της Λίμνης Μπένετ και βάλαμε πλώρη για το Ντόσον. Είχαμε μια καλή ομάδα σκυλιών, τα οποία φυσικά τα βάλαμε πάνω στον εξοπλισμό. Ήταν μαζί μας κι εκείνος ο Σποτ – δε γινόταν να τον χάσουμε. Και καμιά δωδεκαριά φορές έριξε ένα με δυο σκυλιά στο νερό κατά τη διάρκεια του σκυλοκαβγά τους. Βλέπεις, δεν του άρεσε η στενότητα και ήθελε την άπλα του.



«Αυτό που χρειάζεται αυτός ο σκύλος είναι άπλα.» είπε ο Στιβ τη δεύτερη μέρα. «Ας τον αφήσουμε ελεύθερο.»
Και τον αφήσαμε, κατευθύνοντας το σκάφος στο Καριμπού Κρόσινγκ, όπου μπορούσε να πηδήσει στην όχθη. Τον ακολούθησαν δυο άλλα σκυλιά, καλά σκυλιά, κι έτσι χάσαμε δυο ολόκληρες μέρες ψάχνοντας να τα βρούμε. Δεν ξανάδαμε εκείνα τα σκυλιά, αλλά η ηρεμία και η ανακούφιση που νιώσαμε μας επιβεβαίωσε το γεγονός, όπως κι εκείνος που αρνήθηκε να πάρει πίσω τα εκατόν πενήντα δολάρια, ότι δε μας στοίχισε πολλά. Για πρώτη φορά εδώ και μήνες ο Στιβ κι εγώ γελούσαμε, σφυρίζαμε και τραγουδούσαμε. Ήμασταν πανευτυχείς. Οι ζοφερές μέρες είχαν πάρει τέλος. Γλιτώσαμε από τον εφιάλτη. Εκείνος ο Σποτ είχε φύγει.


Τρεις βδομάδες αργότερα, ένα πρωινό, ο Στιβ κι εγώ στεκόμασταν στην όχθη του ποταμού στο Ντόσον. Ένα πλεούμενο μόλις έφτανε από τη Λίμνη Μπένετ. Είδα τον Στιβ ν’ αναστατώνεται και τον άκουσα να λέει κάτι άπρεπο και το είπε φωναχτά. Και τότε κοίταξα, και να στην πλώρη του σκάφους, με τσιτωμένα τ’ αυτιά, καθόταν ο Σποτ. Ο Στιβ κι εγώ αμέσως την κοπανήσαμε στα κρυφά, σαν βρεγμένες γάτες, σαν δυο δειλοί, σαν δυο φυγόδικοι. Και σαν τέτοιοι νόμισε ότι ήμασταν ο υπαστυνόμος βλέποντάς μας να φεύγουμε στα μουλωχτά. Υπέθεσε ότι πάνω στο σκάφος βρίσκονταν αστυνομικοί που μας καταζητούσαν. Δεν περίμενε να ερευνήσει ποιοι ήμασταν, κι έτσι δεν πήρε το μάτι του από πάνω μας, γι’ αυτό μας στρίμωξε σε μια γωνιά στο σαλούν M. & M. Και περάσαμε ‘ωραία’ πασχίζοντας να του εξηγήσουμε, γιατί δε θέλαμε να πάμε πίσω στο πλεούμενο και να συναντήσουμε τον Σποτ. Τελικά πήγαμε πίσω στο πλοίο με κουστωδία ενός άλλου αστυνομικού. Αφού "καθαρίσαμε" με τον αστυνομικό, ξεκινήσαμε για την καλύβα μας, και όταν φτάσαμε, να σου ο Σποτ να μας περιμένει στο κατώφλι! Τώρα πώς ήξερε πως μέναμε εκεί; Υπήρχαν σαράντα χιλιάδες άτομα στο Ντόσον εκείνο το καλοκαίρι, και πώς γνώρισε την καλύβα μας ανάμεσα σ’ όλες τις άλλες; Αλλά κυρίως πώς ήξερε ότι ήμασταν στο Ντόσον; Σας το αφήνω να το εξηγήσετε εσείς. Να θυμάστε μόνο τι σας έχω πει για την ευφυΐα του και για εκείνο το αθάνατο κάτι που έχω δει να λαμπυρίζει μέσα στα μάτια του.


Δεν υπήρχε περίπτωση πια να τον ξεφορτωθούμε. Περίσσευαν εκείνοι στο Ντόσον που τον είχαν αγοράσει στον Τσίλκουτ, και η ιστορία διαδόθηκε. Πέντε με έξι φορές τον βάλαμε σε ατμόπλοια που ανέβαιναν τον Γιούκον. Αυτός όμως με την πρώτη αποβίβαση απλά πηδούσε στην όχθη και επέστρεφε παράλληλα με το ποτάμι. Δεν μπορούσαμε να τον πουλήσουμε, ούτε να τον σκοτώσουμε (κι ο Στιβ κι εγώ επιχειρήσαμε), αλλά και κανείς άλλος δεν είχε τα κότσια να τον σκοτώσει. Περνούσε μια ζωή χαρισάμενη. Τον είδα μια φορά να εμπλέκεται σε σκυλοκαβγά στην πλατεία με πενήντα σκυλιά από πάνω του, και όταν χώρισαν, αυτός στεκόταν στα τέσσερα αλώβητος, ενώ δυο από τα σκυλιά που ήταν πάνω του κείτονταν νεκρά. 

Τον είδα να κλέβει ένα κομμάτι κρέας ταράνδου από την κρύπτη του ταγματάρχη Ντινγουίντι τόσο βαρύ που μετά βίας έκανε  ένα άλμα μπροστά από την ινδιάνα μαγείρισσα της κυρίας Ντινγουίντι, που τον κυνηγούσε κραδαίνοντας ένα μπαλτά στο χέρι. Ανηφόρισε τον λόφο, αφού η ινδιάνα τα παράτησε και ο ταγματάρχης Ντινγουίντι ο ίδιος βγήκε και τον σημάδεψε με την καραμπίνα του. Άδειασε τη δεσμίδα του δυο φορές, αλλά ούτε που άγγιξε εκείνον τον Σποτ. Μετά απ’ αυτό ήρθε ένας αστυνομικός και τον συνέλαβε επειδή πυροβόλησε εντός των ορίων της πόλης. Ο ταγματάρχης Ντινγουίντι πλήρωσε το πρόστιμό του, και ο Στιβ κι εγώ του πληρώσαμε το κρέας προς ένα δολάριο τη λίβρα, με τα κόκαλα μαζί. Ήταν η τιμή που είχε πληρώσει κι ο ίδιος. Το κρέας ήταν ακριβό τη χρονιά εκείνη.
Σας λέω μόνο τι είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Και τώρα θα σας πω κάτι άλλο. Είδα εκείνον τον Σποτ να πέφτει μέσα σ’ έναν νερόλακκο κάτω από τον πάγο. Ο πάγος είχε πάχος τρεισήμισι ίντσες και το ρεύμα τον ρούφηξε κάτω από τον πάγο σαν καλαμάκι. Τριακόσια μέτρα πιο κάτω βρισκόταν ο μεγάλος νερόλακκος που τον χρησιμοποιούσε το νοσοκομείο. Ο Σποτ σύρθηκε και βγήκε από τον νερόλακκο του νοσοκομείου, τίναξε από πάνω του το νερό, έβγαλε δαγκώνοντας τον πάγο που είχε σχηματιστεί ανάμεσα στα νύχια των ποδιών του, ανέβηκε την όχθη και κατατρόπωσε έναν σκύλο της Νέας Γης που ανήκε στον Επίτροπο υπεύθυνο για τη χρυσοθηρία.
Το φθινόπωρο του 1898, ο Στιβ κι εγώ ανεβήκαμε τα τελευταία νερά του Γιούκον σπρώχνοντας τη βάρκα μας με κοντάρια με προορισμό τον ποταμό Στιούαρτ. Πήραμε μαζί μας τα σκυλιά εκτός από τον Σποτ. Υπολογίσαμε πως αρκετά τον ταΐσαμε, και μας κόστιζε περισσότερο χρόνο και κυρίως φαγητό, καθώς και περισσότερους μπελάδες και περισσότερα λεφτά απ’ όσο μπορούσαμε να βγάλουμε πουλώντας τον στο Τσίλκουτ. Γι’ αυτό ο Στιβ κι εγώ τον δέσαμε στην καλύβα και φύγαμε με τον εξοπλισμό μας. Εκείνη τη νύχτα κατασκηνώσαμε στις εκβολές του ποταμού Ίντιαν, κι ο Στιβ κι εγώ γελούσαμε που επιτέλους ξεφορτωθήκαμε εκείνον τον Σποτ. Ο Στιβ έλεγε αστεία κι εγώ ήμουν ανακαθισμένος στις κουβέρτες μου και γελούσα όταν ένας ανεμοστρόβιλος έπληξε το μέρος που κατασκηνώσαμε. Ο τρόπος που εκείνος ο Σποτ επιτέθηκε σ’ εκείνα τα σκυλιά και τους έδωσε να καταλάβουν μας έκανε ν’ ανατριχιάσουμε. Τώρα, πώς λύθηκε; Βρείτε το εσείς. Εγώ δεν έχω καμιά θεωρία. Και πώς πέρασε τον ποταμό Κλοντάικ; Και πώς τέλος πάντων ήξερε πως θα ανεβαίναμε τον Γιούκον; Βλέπεις, η διαδρομή μας ήταν στο νερό και δεν μπορούσε να μυρίσει τα ίχνη μας. Ο Στιβ κι εγώ αρχίσαμε να γινόμαστε προληπτικοί. Ο σκύλος πολύ μας έδινε στα νεύρα, και μεταξύ μας τον φοβόμασταν και λίγο.
Ο πάγος μας πρόλαβε όταν ήμασταν στις εκβολές του παραπόταμου Χέντερσον, κι εμείς τον ανταλλάξαμε με δυο σακιά αλεύρι σε μια ομάδα που ανέβαινε τον ποταμό Γουάιτ να ψάξουν για χαλκό. Ολόκληρη η ομάδα αυτή έχει χαθεί. Δε βρέθηκε ούτε το παραμικρό ίχνος από ανθρώπους, σκυλιά, έλκηθρα ή οτιδήποτε. Λες κι άνοιξε η γη και τους κατάπιε. Τούτο απετέλεσε ένα από τα μυστήρια του τόπου. Ο Σιβ κι εγώ συνεχίσαμε ν’ ανεβαίνουμε με κόπο τον ποταμό Στιούαρτ, και μετά από έξι βδομάδες εκείνος ο Σποτ σύρθηκε στο μέρος που κατασκηνώσαμε. Ήταν ένας κινούμενος σκελετός που μετά βίας σερνόταν, αλλά έφτασε σ’ εμάς. Αλλά αυτό που θέλω να μάθω είναι πώς έμαθε ότι ανεβαίναμε τον Στιούαρτ; Θα μπορούσαμε να είχαμε πάει σε χίλια άλλα μέρη. Πώς το ήξερε; Όσο ξέρετε εσείς, ξέρω κι εγώ.

Δεν ήταν δυνατό να τον χάσουμε. Στον ποταμό Μάγιο ξεκίνησε πάλι καβγά μ’ ένα ινδιάνικο σκυλί. Το αφεντικό του εκσφενδόνισε ένα τσεκούρι πάνω στον Σποτ, αλλά αστόχησε. Σκότωσε όμως το δικό του σκυλί. Κάποιος κάνει μάγια και δεν τον πιάνουν σφαίρες – εγώ, πάντως, το βλέπω σαν κάτι πιο παράδοξο που τον αναθεματισμένο σκύλο δεν τον βρήκε το τσεκούρι που του είχε ρίξει ένας σωματώδης ινδιάνος. Και τα είδα όλα με τα μάτια μου. Εκείνος ο ινδιάνος δεν είχε καμιά πρόθεση να σκοτώσει το σκυλί του. Να το θυμάσαι.

Σας είπα ήδη που ο Σποτ διέρρηξε την κρυψώνα μας με το κρέας. Παραλίγο να πεθάνουμε από την πείνα. Δεν υπήρχε άλλη πηγή για κρέας και το κρέας ήταν η μόνη μας τροφή. Οι τάρανδοι είχαν αποσυρθεί με τους Ινδιάνους αρκετές εκατοντάδες μίλια μακριά. Κι εμείς ήμασταν εκεί. Έμπαινε η άνοιξη και έπρεπε να περιμένουμε να λιώσουν οι πάγοι στα ποτάμια. Είχαμε αδυνατίσει τόσο ώστε αποφασίσαμε να φάμε τα σκυλιά με πρώτον τον Σποτ. Ξέρετε τι έκανε τότε εκείνος ο σκύλος. Την κοπάνησε. Τώρα πώς το κατάλαβε πως είχαμε αποφασίσει να τον φάμε; Παραμονεύαμε κάθε νύχτα να τον πιάσουμε αλλά αυτός δεν έλεγε να έρθει κι έτσι φάγαμε τα υπόλοιπα σκυλιά. Φάγαμε ολόκληρο το τσούρμο.

Και τώρα η συνέχεια. Ξέρετε πώς είναι όταν ξεπαγώνει ένα μεγάλο ποτάμι και μερικοί τόνοι πάγου να σπάζουν και τα κομμάτια του να πιέζονται, να στροβιλίζονται και να θρυμματίζονται. Και μέσα σ’ αυτή την ανακατωσούρα και στο βουητό, στις εκβολές του Στιούαρτ, βλέπουμε τον Σποτ στη μέση. Είχε εγκλωβιστεί στον πάγο και προσπαθούσε να ανεβεί κάπου στην όχθη. Ο Στιβ κι εγώ φωνάζαμε και ουρλιάζαμε τρέχοντας πάνω κάτω στην όχθη πετώντας τα καπέλα μας στον αέρα. Κάπου κάπου σταματούσαμε και αγκαλιαζόμαστε με άγρια χαρά που βλέπαμε το τέλος του Σποτ. Δεν είχε ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να σωθεί. Καμιά απολύτως πιθανότητα. Αφού έφυγαν οι πάγοι, μπήκαμε σ’ ένα κανό και κατεβήκαμε τον Γιούκον μέχρι το Ντόσον, όπου σταματήσαμε μια βδομάδα στις καλύβες για φαγητό και προμήθειες στις εκβολές του παραπόταμου Χέντερσον. Και καθώς βγαίναμε στην όχθη στο Ντόσον, νάτος ο Σποτ να κάθεται εκεί και να μας περιμένει με τσιτωμένα τα αυτιά, να κουνάει την ουρά του, και με το στόμα του ορθάνοιχτο σ’ ένα εγκάρδιο χαμόγελο που μας καλωσόριζε. Τώρα πώς γλίτωσε από εκείνον τον πάγο; Πώς ήξερε ότι ερχόμασταν στο Ντόσον, ακριβώς στην ώρα και το λεπτό, ώστε να βρεθεί εκεί έξω στην όχθη και να μας περιμένει;
Όσο περισσότερο σκέφτομαι εκείνον τον Σποτ, τόσο περισσότερο είμαι πεπεισμένος πως υπάρχουν πράγματα σ’ αυτόν τον κόσμο που ξεπερνούν την επιστήμη. Δεν υπάρχει καμιά επιστημονική εξήγηση σχετικά με το φαινόμενο Σποτ. Εμπίπτει στα ψυχικά φαινόμενα ή στον μυστικισμό ή σε κάτι αυτού του είδους, φαντάζομαι, με εμπλοκή πολλής θεοσοφίας. Το Κλοντάικ είναι μια καλή περιοχή. Θα μπορούσα να είχα μείνει εκεί ακόμη και να γίνω εκατομμυριούχος αν δεν υπήρχε ο Σποτ. Μου έδινε στα νεύρα. Τον άντεξα δυο χρόνια συνολικά, και κατόπιν νομίζω η αντοχή μου εξαντλήθηκε.
Ήταν το καλοκαίρι του 1899 όταν τα παράτησα. Δεν είπα τίποτε στον Στιβ. Απλά την κοπάνησα. Αλλά το διόρθωσα εντάξει. Έγραψα ένα σημείωμα στον Στιβ εσωκλείοντας ένα πακετάκι δηλητήριο και εξηγώντας πώς να το χρησιμοποιήσει. Είχα γίνει πετσί και κόκαλο κοντά σ’ εκείνον τον Σποτ και ήμουν τόσο νευρικός που ξαφνιαζόμουν κοιτάζοντας γύρω μου ακόμη κι όταν δεν υπήρχε κανείς σε σεβαστή απόσταση. Αλλά ο τρόπος που ανάρρωσα ήταν εκπληκτικός όταν τον άφησα. Έβαλα ξανά δέκα κιλά πριν φτάσω στον Σαν Φρανσίσκο, και μέχρι που πέρασα με το φέρι στο Όκλαντ ξαναβρήκα τον παλιό μου εαυτό, που ακόμη και η γυναίκα μου του κάκου έψαχνε να βρει μια αλλαγή πάνω μου.

Ο Στιβ μου έγραψε μια φορά και από το γράμμα του φάνηκε ότι ήταν ενοχλημένος. Το έφερε βαρέως που τον άφησα με τον Σποτ. Επίσης είπε ότι είχε χρησιμοποιήσει το δηλητήριο σύμφωνα με τις οδηγίες αλλά δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Πέρασε ένας χρόνος. Γύρισα πίσω στο γραφείο και τα πήγαινα καλά με κάθε τρόπο – ακόμη άρχισα να παχαίνω. Και τότε έφτασε ο Στιβ. Δεν ήρθε να με δει. Διάβασα το όνομά του στον κατάλογο επιβατών του πλοίου και απόρησα. Αλλά η απορία μου λύθηκε σύντομα. Σηκώθηκα ένα πρωί και βρήκα εκείνον τον Σποτ δεμένο με αλυσίδα στην κολώνα της αυλόπορτας και δεν άφηνε να μπει μέσα ο γαλατάς. Εκείνο ακριβώς το πρωινό έμαθα πως ο Στιβ είχε αναχωρήσει βόρεια για το Σιάτλ. Σταμάτησα να βάζω άλλο βάρος. Η γυναίκα μου μού έβαλε να του αγοράσω ένα κολάρο και μια πινακίδα, και μέσα σε μια ώρα ο Σποτ έδειξε την ευγνωμοσύνη του σκοτώνοντας την αγαπημένη της περσική γάτα. Δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφορτωθώ εκείνον τον Σποτ. Θα μείνει μαζί μου μέχρι να πεθάνω. Από τότε που ήρθε μου κόπηκε η όρεξη και η γυναίκα μου λέει πως φαίνομαι κομμένος. Χθες τη νύχτα εκείνος ο Σποτ εισέβαλε στο κοτέτσι του Χάρβεϊ (ο Χάρβεϊ είναι ο διπλανός μου γείτονας) και σκότωσε δεκαεννιά από τα κοτόπουλα ράτσας. Κι εγώ θα πρέπει να πληρώσω τη ζημιά. Οι απέναντί μας μάλωσαν με τη γυναίκα μου και μετακόμισαν. Κι ο Σποτ ήταν ή αιτία. Να λοιπόν γιατί νιώθω απογοητευμένος με τον Στίβεν Μακέι. Δεν είχα ιδέα ότι ήταν ένας τόσο κακός άνθρωπος.