Το βελανίδι του Δία « Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία»
Στράτος Παγιουμτζής
Μέσα στη βαρυχειμωνιά ( Ο καστανάς )
Σύνθεση του Δημήτρη Σέμση σε στίχους Κώστα Κοφινιώτη 1940Μέσα στη βαρυχειμωνιά,
τώρα που κάνει κρύο
με τη φουφού μου στη γωνιά,
περνάω μεγαλείο.
Έχω κάστανα στην πένα,
κάστανα ξεροψημένα.
Είναι σα ζάχαρη γλυκά
τα κάστανα που ψήνω,
μ’ ένα φραγκάκι μοναχά,
τέσσερα αμέσως δίνω.
Στα κορίτσια βρε τι χάνω,
δίνω κι ένα παραπάνω.
Πήγαινε μια στο σινεμά
και στάθηκε μπροστά μου.
Τα κάστανά σου είναι ωμά,
μου είπε, κάστανά μου.
Φούρνος μ’ έκανε να γίνω
και μαζί της να τα ψήνω.
"Ο κριτικός αυτός δεν χαρίζει κάστανα στους μέτριους και ατάλαντους συγγραφείς"
"Βαρέθηκα! Δεν πάει άλλο! Όλο εγώ βγάζω τα κάστανα από τη φωτιά"
"Ο κόσμος καίγεται , αλλά για τη Μαρία δεν τρέχει κάστανο."
"Τον περασμένο Ιούλιο ένας ιερέας στο Αγρίνιο επέδειξε θριαμβικά στους πιστούς και ασπάστηκε ευλαβικά ένα ...κάστανο, το οποίο, όπως είπε , του είχε δώσει ο άγιος Παΐσιος πριν από αρκετά χρόνια. Ο ιερέας ανέφερε ότι το κάστανο παραμένει... αναλλοίωτο, θαυματουργώ τω τρόπω. Έτσι ο αγαθός παπάς ξεσήκωσε ένα νέο πόλεμο μεταξύ ορθολογιστών και φανατικών πιστών . ΄Το νέο έπος της Ορθοδοξίας ο Μπαμπινιώτης σκέφτεται να εντάξει στο Λεξικό του με τον όρο «καστανιάδα»."
Μάτια καστανά
Στίχοι- Νίκος Φατσέας
Μουσική- Τώνης Μαρούδας
Μάτια καστανά
μια μέρα δεν περνά
να μη σας αναζητήσω
και να δακρύσω
Όπου κι αν βρεθώ
εσάς θα θυμηθώ
μάτια όμορφα γλυκά μου
μάτια δικά μου
Δακρυσμένα κι ορφανά
τα ματάκια μου σας περιμένουν
και μπροστά τους ζωντανά
τα γλυκοκοιτάγματά τους μένουν
Τα κάστανα ως τροφή επιβίωσης
Σιωπηρά αποφασίσαμε να τον ακολουθήσουμε. Κρυμμένοι πίσω από ένα φράχτη τον είδαμε με κάτι ξυράφια, κάτι σπάγκους να προσπαθεί να κεντρώσει μια αγριοκαστανιά. Ιδρωνε, ξεΐδρωνε, βλαστήμαγε, αλλά τίποτα -κάτι δεν έκανε καλά και δεν μπορούσε να δέσει το «ταυ» του κεντρώματος. Φύγαμε χωρίς να μας αντιληφθεί και χωρίς να τα έχει καταφέρει και πάλι. Την άλλη μέρα στο καφενείο εντελώς τυχαία πιάσαμε κουβέντα οι υπόλοιποι για τις καστανιές -όπου να 'ναι, σχολιάζαμε, θα είναι έτοιμα.
Κατάλαβε, ευθύς αμέσως. «Εσύ -γυρίζει και μου λέει- με παρακολούθησες. Αλλά τι ξέρεις εσύ από καστανιές; Είναι ευλογημένα δέντρα. Ξέρεις πόσες ζωές έχουν σώσει τα κάστανα, όταν οι άνθρωποι υπέφεραν από την πείνα;». «Φοβάσαι μην έρθουν πάλι λιμοί και θάνατοι;» του ανταποδίδω με ψυχραιμία.
«Πες το ψέματα» με κατακεραυνώνει -και φαίνεται να το πιστεύει... «Οι εποχές είναι δύσκολες, τα μνημόνια συνεχίζονται με ζήλο και έπαρση από την κυβέρνηση, οφείλουμε να βρούμε λύσεις. Ξέρεις ότι λίγα κάστανα είναι μια πλήρης τροφή; Ξέρεις πόσες κοινότητες επέζησαν τον Μεσαίωνα από τη βρώση τους; Και ξέρεις ακόμη ότι ανάγκη πάσα είναι να ξαναθυμηθούμε τις τροφές αυτές που βοήθησαν την ανθρωπότητα να επιβιώσει; Αλλά τι να μας πεις... όλο θεωρίες μού είσαι».
Δεν τον αφήνω σε ησυχία. «Και θα σε σώσει μία καστανιά; Εσύ ούτε να κεντρώσεις δεν ξέρεις. Τι μας λες τώρα; Τι ξέρεις ας πούμε για τα κάστανα;». Και με αποσβολώνει: «Σαν να αντικρίζεις ένα μικρό θαύμα όταν σκάει ο αγκαθωτός φλοιός και αποκαλύπτεται ο θαυμάσιος καρπός του κάστανου -μια μικρή συγκίνηση στους οφθαλμούς και μια μικρή αναστάτωση στη γαστέρα.
»Αρχαίος καρπός, πολύτιμος και θρεπτικός, νόστιμος και επωφελής για τον ανθρώπινο οργανισμό. Βαθύρριζη στον χρόνο η καστανιά, ποτέ δεν έπαψε να διασώζει από την πείνα τους κατοίκους φτωχών και ορεινών χωριών σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη. Καρπός που περιέχει κατά 50% νερό, σχεδόν σαν τον άνθρωπο, αλλά και υδατάνθρακες, πρωτεΐνες, ασβέστιο, σίδηρο, κάλιο, φώσφορο, ψευδάργυρο, βιταμίνες».
Ηταν προετοιμασμένος σαν να ήξερε ότι κάποια στιγμή θα τον «στριμώχναμε» για τη νέα του ασχολία. Τον κοιτούσαμε με ανοιχτό το στόμα...
Πέρασα το Σαββατοκύριακο τρώγοντας κάστανα στη βεράντα και θυμήθηκα τις φαρμακερά παιχνιδιάρικες στιχομυθίες· είχε δίκιο και το ήξερε, όπως και όλοι μας. Λίγοι είναι πλέον οι καστανάδες στην Αθήνα αλλά όσο λαχταριστά και αν φαίνονται τα κάστανα, λίγοι τα γεύονται. Πάνε οι αρχαίες τροφές επιβίωσης, αλλά γιατί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου