Καθώς μας «θερίζει» ο καρκίνος!...
Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος**
Πηγή :to pontiki.gr
Έχασε τη μάχη με τον καρκίνο ακόμη ένας φίλος και μετά άλλος, και μία φίλη και μετά άλλη, και δεν έχει σταματημό το «θέρισμα» από την «επάρατο»…
ΔΕΝ υποτιμώ το Eurogroup και τα συναφή προβλήματα ανέργων, εργαζομένων και συνταξιούχων, αλλά, εξαιτίας των πρόσφατων θανάτων, σήμερα θα επικεντρωθώ στην «επάρατο».
Καθώς πολλοί συμπατριώτες μας ήδη βιώνουν το «τελικό στάδιο» καρκίνου και οι οικογένειές τους βρίσκονται σε απόγνωση, καταθέτω σήμερα στα αγαπημένα μας blogs μερικές σκέψεις, ελπίζοντας να φανούν χρήσιμες σε όσους αντιμετωπίζουν το πρόβλημα.
Είναι πικρή η διαπίστωση ότι καμιά κοινωνία δεν προετοιμάζει τα άτομα για τις ψυχοκοινωνικές διαστάσεις του τραγικού ρόλου του καρκινοπαθούς τελικού σταδίου, μολονότι μέσα στις επόμενες δεκαετίες 20-25% Ελλήνων και άλλων Ευρωπαίων θα πεθάνουν από κάποια ανίατη μορφή καρκίνου.
Σε μια σχηματική παράσταση καρκινοπαθών τελικού σταδίου, συγγενών τους και μελών του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού διαπιστώνουμε ότι:
- στο κέντρο ομόκεντρων κύκλων βρίσκεται το άτομο, στην περιφέρεια βρίσκονται, ανάλογα με τον βαθμό συγγένειας και τον βαθμό «ταύτισης», οι συγγενείς και,
- στην ίδια βιωματική θέση με τον καρκινοπαθή, σε μια άλλη σειρά ομόκεντρων κύκλων, βρίσκονται θεράποντες ιατροί και νοσηλεύτριες που φροντίζουν το άτομο.
Συγγενείς και ιατρονοσηλευτικό προσωπικό καθημερινά επιστρατεύουν συγκεκριμένους μηχανισμούς «άμυνας του εγώ» για τη δική τους ομαλή επιβίωση και διατήρηση ψυχικής ισορροπίας, όπως κάνουν και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας στήριξης του ασθενούς.
Ερευνητικές προσπάθειες έχουν αναδείξει το γεγονός ότι ο ίδιος ο ασθενής από την στιγμή που θα μάθει ή θα διαισθανθεί ότι βρίσκεται στο τελικό στάδιο ενός καρκίνου βιώνει τρία επίπεδα συναισθηματικών αντιδράσεων:
Το πρώτο είναι σύντομο, χαρακτηρίζεται από σοκ, φόβο και κατάθλιψη. Στη μετωπική αντιπαράθεση με την σκληρή πραγματικότητα ότι «εδώ τελειώνει το ταξίδι» στη γη, η δημιουργία τέτοιων συναισθηματικών αντιδράσεων είναι εύλογη για κάθε άνθρωπο.
Στο δεύτερο εναλλάσσονται συναισθήματα άρνησης της πραγματικότητας και θρήνου και μαζί σπασμωδική συμπεριφορά «προγραμματισμού» των τελικών φάσεων της ζωής του ατόμου ή ακόμη και φρενήρης δραστηριοποίηση και ενεργητικότητα, χωρίς όμως ουσιαστικό στόχο ή και νόημα. Ο μηχανισμός άμυνας του «εγώ», όπως αυτός της άρνησης της πραγματικότητας, ενεργοποιείται για να μετριασθεί το σοκ της πιο σκληρής από όλες τις πραγματικότητες που αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι καθημερινά – ότι είμαστε εφήμερα όντα – ότι μας κατατρέχει η άδικη μοίρας που επικεντρώνεται στο δραματικό γεγονός του προσωπικού μας θανάτου.
Στο τρίτο έρχεται η αποδοχή του επερχόμενου μοιραίου και μαζί μια εμφανής προθυμία και υπακοή του ατόμου στη θεραπευτική αγωγή και στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό. Πολλά άτομα στο στάδιο αυτό συμπεριφέρονται ως «υπάκουα και φρόνιμα παιδιά», μια ιδιότυπη πραγματικότητα που με την ποιητική άδεια της ψυχοδυναμικής ερμηνευτικής ανάλυσης θα μπορούσε να θεωρηθεί ως έκφραση τελικής ελπίδας ότι «εφόσον είμαστε υπάκουοι ίσως υπάρξει κάποια αμοιβή, γιατί όχι και με την μορφή της σωτηρίας από κάποιο θαυματουργό φάρμακο που μπορεί να προκύψει την τελευταία στιγμή προλαβαίνοντας το μοιραίο».
Η ελπίδα, πάντοτε, πεθαίνει τελευταία...
Στην αντιμετώπιση του μοιραίου η Dr Kubler-Ross διαφοροποίησε τα ακόλουθα πέντε στάδια συναισθηματικών αντιδράσεων που είναι:
1] η άρνηση, 2] ο θυμός, 3] η συναλλαγή, 4] η κατάθλιψη και 5] η αποδοχή.
Τα πέντε στάδια δεν έρχονται πάντοτε και σε όλους με την παραπάνω σειρά, ενώ για πολλά άτομα το συναισθηματικό φάσμα έχει και άλλες αντιδράσεις, όπως την απάθεια, τον φόβο, την αιφνίδια διαχυτικότητα και την έκφραση αγάπης προς τους γύρω αλλά και αποκάλυψη εντυπωσιακών και άγνωστων πτυχών της προσωπικότητας του ατόμου, όπου συχνά συμβαίνει να πρυτανεύουν και κάποιες ισχυρές δόσεις καλόγουστου χιούμορ. Το άγχος του θανάτου φαίνεται να παίρνει τρεις αρκετά συγκεκριμένες μορφές στη διάρκεια του τελικού σταδίου της ανίατης ασθένειας που είναι, συγκεκριμένα: η αλλοτρίωση, ο εκμηδενισμός και η αίσθηση της επικινδυνότητας.
Η αλλοτρίωση χαρακτηρίζεται από συναισθήματα απομόνωσης, εγκατάλειψης και την αίσθηση ότι η αντικειμενική πραγματικότητα αποσυντίθεται δραματικά. Το άτομο αλλοτριωμένο αισθάνεται αποξενωμένο και παραπονιέται για εγκατάλειψη ακόμη και όταν δίπλα του στο θάλαμο του Νοσοκομείου βρίσκονται συνεχώς συγγενείς του.
Ο εκμηδενισμός αφορά στο άγχος της ανυπαρξίας καθώς με το θάνατο το άτομο παύει να υπάρχει και ανάγεται στο τίποτε. Ο κόσμος, τα πρόσωπα και τα αντικείμενα που στην ολότητά τους συνθέτουν την αντικειμενική πραγματικότητα θα συνεχίσουν να υπάρχουν όταν ο ασθενής του τελικού σταδίου θα πάψει να υπάρχει.
Η επικινδυνότητα συνδυάζει τα συναισθήματα φόβου και θυμού στην υποκειμενική διαπίστωση του ατόμου πως μολονότι η ζωή του είναι σε άμεσο κίνδυνο αυτό παραμένει ευάλωτο και «αναλώσιμο» χωρίς προστασία ακόμη και από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό που είναι ταγμένο να διαφυλάξει, να σώσει ζωές αποτρέποντας με τα μέσα και τις γνώσεις που διαθέτει τον κίνδυνο του θανάτου.
Ο ρόλος της εξειδικευμένης ομάδας στήριξης
Στο τελικό στάδιο η ομάδα ψυχοκοινωνικής στήριξης των ασθενών και συγγενικών τους προσώπων προσφέρει χρήσιμες υπηρεσίες και συγκεκριμένα:
- Στο άτομο βοηθώντας το να φτάσει στο τέλος της ζωής του, να αντιμετωπίσει το θάνατό του με μια αίσθηση αξιοπρέπειας. Η αναδρομή στο παρελθόν του ατόμου βοηθά σε σημαντικό βαθμό, όπως επιβεβαιώνουν σχετικές μαρτυρίες.
- Στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό καθώς διαπιστωμένα κάποια άτομα της ιατρονοσηλευτικής ομάδας διακατέχονται από συναισθήματα θυμού, ίσως και ανικανότητας, καθώς «χάνουν» τους ασθενείς τους.
Η ομάδα στήριξης μπορεί να βοηθήσει τα μέλη της ιατρονοσηλευτικής ομάδας προσφέροντας ατομική και ομαδική ψυχολογική υποστήριξη. Είναι γνωστό ότι και «οι θεραπευτές χρειάζονται... θεραπευτική στήριξη» σε περιπτώσεις όπου γίνονται εμφανή τα σημάδια του συνδρόμου «burnout» (δηλαδή του «καψίματος» ή εάν προτιμάτε της επαγγελματικής εξουθένωσης των θεραπευτών).
Ερευνώντας τις κοινωνιολογικές διαστάσεις του θανάτου, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το γεγονός όταν για οποιονδήποτε λόγο ο καρκινοπαθής τελικού σταδίου δεν πεθάνει «στην ώρα του», τότε μερικοί συγγενείς που βρίσκονται στο στάδιο του πένθους αλλά και κάποια μέλη της ιατρονοσηλευτικής ομάδας δείχνουν συναισθήματα απογοήτευσης, συχνά δε ακόμη και θυμού απέναντι στον ασθενή...
- Στους συγγενείς βοηθώντας τους να περάσουν όσο πιο ομαλά γίνεται τα στάδια συναισθηματικής αντίδρασης στο θάνατο που είναι τα ακόλουθα πέντε:
1] Η προκαταρκτική θλίψη που έρχεται καθώς ανακοινώνεται στους συγγενείς η ανίατη φύση της ασθένειας του ατόμου μολονότι ο θάνατος βρίσκεται ακόμη «μακριά».
2] Το πένθος, όπου ο επερχόμενος θάνατος αντιμετωπίζεται αρχικά με άρνηση, στη συνέχεια με κλάμα. Υπάρχουν και άτομα που δείχνουν στωικότητα στο πένθος αλλά η έλλειψη δακρύων δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως περίπτωση ψυχρής αδιαφορίας.
3] Η κατάθλιψη που εμφανίζεται με αποδιοργάνωση της συμπεριφοράς του ατόμου, αϋπνίες και μείωση κοινωνικών, συναισθηματικών και επαγγελματικών του ενδιαφερόντων.
4] Το συναίσθημα της μοναξιάς με όλα όσα σε υποκειμενικό επίπεδο συνεπάγεται αυτή έρχεται στους συγγενείς λίγες μέρες ή εβδομάδες μετά τον θάνατο και την ακολουθούν έντονα συναισθήματα εγκατάλειψης, άγχους, απόρριψης και συχνά απόγνωσης.
5] Η ανακούφιση και ο τερματισμός του πένθους έρχονται αργά στους συγγενείς όπως απαιτεί και η συχνά επαναλαμβανόμενη από συγγενικά πρόσωπα του καρκινοπαθούς τελικού σταδίου επίκληση που συνοψίζεται στην φράση «ας αναπαύσει ο Θεός τον άνθρωπό μας από το μαρτύριό του... ώστε να αναπαυθούμε και εμείς από τον ψυχικό μας πόνο...».
**O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι συνταξιούχος καθηγητής και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας - Visiting Professor atNorthumbria University, Newcastle, United Kingdom
Πηγή :to pontiki.gr
Έχασε τη μάχη με τον καρκίνο ακόμη ένας φίλος και μετά άλλος, και μία φίλη και μετά άλλη, και δεν έχει σταματημό το «θέρισμα» από την «επάρατο»…
ΔΕΝ υποτιμώ το Eurogroup και τα συναφή προβλήματα ανέργων, εργαζομένων και συνταξιούχων, αλλά, εξαιτίας των πρόσφατων θανάτων, σήμερα θα επικεντρωθώ στην «επάρατο».
Καθώς πολλοί συμπατριώτες μας ήδη βιώνουν το «τελικό στάδιο» καρκίνου και οι οικογένειές τους βρίσκονται σε απόγνωση, καταθέτω σήμερα στα αγαπημένα μας blogs μερικές σκέψεις, ελπίζοντας να φανούν χρήσιμες σε όσους αντιμετωπίζουν το πρόβλημα.
Είναι πικρή η διαπίστωση ότι καμιά κοινωνία δεν προετοιμάζει τα άτομα για τις ψυχοκοινωνικές διαστάσεις του τραγικού ρόλου του καρκινοπαθούς τελικού σταδίου, μολονότι μέσα στις επόμενες δεκαετίες 20-25% Ελλήνων και άλλων Ευρωπαίων θα πεθάνουν από κάποια ανίατη μορφή καρκίνου.
Σε μια σχηματική παράσταση καρκινοπαθών τελικού σταδίου, συγγενών τους και μελών του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού διαπιστώνουμε ότι:
- στο κέντρο ομόκεντρων κύκλων βρίσκεται το άτομο, στην περιφέρεια βρίσκονται, ανάλογα με τον βαθμό συγγένειας και τον βαθμό «ταύτισης», οι συγγενείς και,
- στην ίδια βιωματική θέση με τον καρκινοπαθή, σε μια άλλη σειρά ομόκεντρων κύκλων, βρίσκονται θεράποντες ιατροί και νοσηλεύτριες που φροντίζουν το άτομο.
Συγγενείς και ιατρονοσηλευτικό προσωπικό καθημερινά επιστρατεύουν συγκεκριμένους μηχανισμούς «άμυνας του εγώ» για τη δική τους ομαλή επιβίωση και διατήρηση ψυχικής ισορροπίας, όπως κάνουν και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας στήριξης του ασθενούς.
Ερευνητικές προσπάθειες έχουν αναδείξει το γεγονός ότι ο ίδιος ο ασθενής από την στιγμή που θα μάθει ή θα διαισθανθεί ότι βρίσκεται στο τελικό στάδιο ενός καρκίνου βιώνει τρία επίπεδα συναισθηματικών αντιδράσεων:
Το πρώτο είναι σύντομο, χαρακτηρίζεται από σοκ, φόβο και κατάθλιψη. Στη μετωπική αντιπαράθεση με την σκληρή πραγματικότητα ότι «εδώ τελειώνει το ταξίδι» στη γη, η δημιουργία τέτοιων συναισθηματικών αντιδράσεων είναι εύλογη για κάθε άνθρωπο.
Στο δεύτερο εναλλάσσονται συναισθήματα άρνησης της πραγματικότητας και θρήνου και μαζί σπασμωδική συμπεριφορά «προγραμματισμού» των τελικών φάσεων της ζωής του ατόμου ή ακόμη και φρενήρης δραστηριοποίηση και ενεργητικότητα, χωρίς όμως ουσιαστικό στόχο ή και νόημα. Ο μηχανισμός άμυνας του «εγώ», όπως αυτός της άρνησης της πραγματικότητας, ενεργοποιείται για να μετριασθεί το σοκ της πιο σκληρής από όλες τις πραγματικότητες που αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι καθημερινά – ότι είμαστε εφήμερα όντα – ότι μας κατατρέχει η άδικη μοίρας που επικεντρώνεται στο δραματικό γεγονός του προσωπικού μας θανάτου.
Στο τρίτο έρχεται η αποδοχή του επερχόμενου μοιραίου και μαζί μια εμφανής προθυμία και υπακοή του ατόμου στη θεραπευτική αγωγή και στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό. Πολλά άτομα στο στάδιο αυτό συμπεριφέρονται ως «υπάκουα και φρόνιμα παιδιά», μια ιδιότυπη πραγματικότητα που με την ποιητική άδεια της ψυχοδυναμικής ερμηνευτικής ανάλυσης θα μπορούσε να θεωρηθεί ως έκφραση τελικής ελπίδας ότι «εφόσον είμαστε υπάκουοι ίσως υπάρξει κάποια αμοιβή, γιατί όχι και με την μορφή της σωτηρίας από κάποιο θαυματουργό φάρμακο που μπορεί να προκύψει την τελευταία στιγμή προλαβαίνοντας το μοιραίο».
Η ελπίδα, πάντοτε, πεθαίνει τελευταία...
Στην αντιμετώπιση του μοιραίου η Dr Kubler-Ross διαφοροποίησε τα ακόλουθα πέντε στάδια συναισθηματικών αντιδράσεων που είναι:
1] η άρνηση, 2] ο θυμός, 3] η συναλλαγή, 4] η κατάθλιψη και 5] η αποδοχή.
Τα πέντε στάδια δεν έρχονται πάντοτε και σε όλους με την παραπάνω σειρά, ενώ για πολλά άτομα το συναισθηματικό φάσμα έχει και άλλες αντιδράσεις, όπως την απάθεια, τον φόβο, την αιφνίδια διαχυτικότητα και την έκφραση αγάπης προς τους γύρω αλλά και αποκάλυψη εντυπωσιακών και άγνωστων πτυχών της προσωπικότητας του ατόμου, όπου συχνά συμβαίνει να πρυτανεύουν και κάποιες ισχυρές δόσεις καλόγουστου χιούμορ. Το άγχος του θανάτου φαίνεται να παίρνει τρεις αρκετά συγκεκριμένες μορφές στη διάρκεια του τελικού σταδίου της ανίατης ασθένειας που είναι, συγκεκριμένα: η αλλοτρίωση, ο εκμηδενισμός και η αίσθηση της επικινδυνότητας.
Η αλλοτρίωση χαρακτηρίζεται από συναισθήματα απομόνωσης, εγκατάλειψης και την αίσθηση ότι η αντικειμενική πραγματικότητα αποσυντίθεται δραματικά. Το άτομο αλλοτριωμένο αισθάνεται αποξενωμένο και παραπονιέται για εγκατάλειψη ακόμη και όταν δίπλα του στο θάλαμο του Νοσοκομείου βρίσκονται συνεχώς συγγενείς του.
Ο εκμηδενισμός αφορά στο άγχος της ανυπαρξίας καθώς με το θάνατο το άτομο παύει να υπάρχει και ανάγεται στο τίποτε. Ο κόσμος, τα πρόσωπα και τα αντικείμενα που στην ολότητά τους συνθέτουν την αντικειμενική πραγματικότητα θα συνεχίσουν να υπάρχουν όταν ο ασθενής του τελικού σταδίου θα πάψει να υπάρχει.
Η επικινδυνότητα συνδυάζει τα συναισθήματα φόβου και θυμού στην υποκειμενική διαπίστωση του ατόμου πως μολονότι η ζωή του είναι σε άμεσο κίνδυνο αυτό παραμένει ευάλωτο και «αναλώσιμο» χωρίς προστασία ακόμη και από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό που είναι ταγμένο να διαφυλάξει, να σώσει ζωές αποτρέποντας με τα μέσα και τις γνώσεις που διαθέτει τον κίνδυνο του θανάτου.
Ο ρόλος της εξειδικευμένης ομάδας στήριξης
Στο τελικό στάδιο η ομάδα ψυχοκοινωνικής στήριξης των ασθενών και συγγενικών τους προσώπων προσφέρει χρήσιμες υπηρεσίες και συγκεκριμένα:
- Στο άτομο βοηθώντας το να φτάσει στο τέλος της ζωής του, να αντιμετωπίσει το θάνατό του με μια αίσθηση αξιοπρέπειας. Η αναδρομή στο παρελθόν του ατόμου βοηθά σε σημαντικό βαθμό, όπως επιβεβαιώνουν σχετικές μαρτυρίες.
- Στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό καθώς διαπιστωμένα κάποια άτομα της ιατρονοσηλευτικής ομάδας διακατέχονται από συναισθήματα θυμού, ίσως και ανικανότητας, καθώς «χάνουν» τους ασθενείς τους.
Η ομάδα στήριξης μπορεί να βοηθήσει τα μέλη της ιατρονοσηλευτικής ομάδας προσφέροντας ατομική και ομαδική ψυχολογική υποστήριξη. Είναι γνωστό ότι και «οι θεραπευτές χρειάζονται... θεραπευτική στήριξη» σε περιπτώσεις όπου γίνονται εμφανή τα σημάδια του συνδρόμου «burnout» (δηλαδή του «καψίματος» ή εάν προτιμάτε της επαγγελματικής εξουθένωσης των θεραπευτών).
Ερευνώντας τις κοινωνιολογικές διαστάσεις του θανάτου, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το γεγονός όταν για οποιονδήποτε λόγο ο καρκινοπαθής τελικού σταδίου δεν πεθάνει «στην ώρα του», τότε μερικοί συγγενείς που βρίσκονται στο στάδιο του πένθους αλλά και κάποια μέλη της ιατρονοσηλευτικής ομάδας δείχνουν συναισθήματα απογοήτευσης, συχνά δε ακόμη και θυμού απέναντι στον ασθενή...
- Στους συγγενείς βοηθώντας τους να περάσουν όσο πιο ομαλά γίνεται τα στάδια συναισθηματικής αντίδρασης στο θάνατο που είναι τα ακόλουθα πέντε:
1] Η προκαταρκτική θλίψη που έρχεται καθώς ανακοινώνεται στους συγγενείς η ανίατη φύση της ασθένειας του ατόμου μολονότι ο θάνατος βρίσκεται ακόμη «μακριά».
2] Το πένθος, όπου ο επερχόμενος θάνατος αντιμετωπίζεται αρχικά με άρνηση, στη συνέχεια με κλάμα. Υπάρχουν και άτομα που δείχνουν στωικότητα στο πένθος αλλά η έλλειψη δακρύων δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως περίπτωση ψυχρής αδιαφορίας.
3] Η κατάθλιψη που εμφανίζεται με αποδιοργάνωση της συμπεριφοράς του ατόμου, αϋπνίες και μείωση κοινωνικών, συναισθηματικών και επαγγελματικών του ενδιαφερόντων.
4] Το συναίσθημα της μοναξιάς με όλα όσα σε υποκειμενικό επίπεδο συνεπάγεται αυτή έρχεται στους συγγενείς λίγες μέρες ή εβδομάδες μετά τον θάνατο και την ακολουθούν έντονα συναισθήματα εγκατάλειψης, άγχους, απόρριψης και συχνά απόγνωσης.
5] Η ανακούφιση και ο τερματισμός του πένθους έρχονται αργά στους συγγενείς όπως απαιτεί και η συχνά επαναλαμβανόμενη από συγγενικά πρόσωπα του καρκινοπαθούς τελικού σταδίου επίκληση που συνοψίζεται στην φράση «ας αναπαύσει ο Θεός τον άνθρωπό μας από το μαρτύριό του... ώστε να αναπαυθούμε και εμείς από τον ψυχικό μας πόνο...».
**O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι συνταξιούχος καθηγητής και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας - Visiting Professor atNorthumbria University, Newcastle, United Kingdom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου