Σεραφίν Λουί (1864-1942): χαρισματική Γαλλίδα ναΐφ ζωγράφος, που έγινε πασίγνωστη από την πολυβραβευμένη ταινία του Μαρτέν Προβόστ "Το χάρισμα της Σεραφίν" (2008).
Κανείς όμως δε φανταζόταν ότι η τόσο ασήμαντη αυτή γυναίκα είχε διπλή ζωή. Το ακατανίκητο πάθος της για τη ζωγραφική, σε συνδυασμό με την θρησκοληψία και τη λατρεία της για τη φύση, την έσπρωχνε στην ακατάπαυστη ζωγραφική φυτικών μοτίβων . Η φτώχεια της την οδήγησε στο να χρησιμοποιεί υλικά από τη φύση (φυτικά χρώματα) - ακόμα και το δικό της αίμα!
Οι πίνακές τη όλοι ανήκουν στο πεδίο της νεκρής φύσης και έχουν ως μόνιμο θέμα τους φρούτα φρούτα και λουλούδια , που εικονίζονται πάνω στο ξύλο και έχουν ένα χαρακτήρα εκρηκτικό.
Τη Σεραφίν του Σανλί, ανακάλυψε το 1912 ο Βίλχελμ Ούντε
(1874-1947), ο σπουδαίος Γερμανός συλλέκτης, που
είχε ανακαλύψει ήδη και επιβάλει τον μεγάλο ναΐφ ζωγράφο Ανρί Ντουανιέ
Ρουσό και πρώτος εμπιστεύθηκε τον Πικάσο, τον Μπρακ κ.α. Ο Ούντε ζούσε εκείνη την εποχή με την αδελφή του στη Γαλλία και απευθυνόταν στη Σεραφίν για τις δουλειές του σπιτιού τους. Όταν ανακάλυψε το μεγάλο ταλέντο της , άρχισε να τη χρηματοδοτεί γενναιόδωρα
εκθέτοντας τα έργα της σε συλλογικές εκθέσεις. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος όμως ανάγκασε τον Ούντε να καταφύγει στην Ελβετία. Μετά την επιστροφή του στη Γαλλία, ύστερα από τη λήξη του Πολέμου, ο Ούντε συνέχισε να υποστηρίζει την Σεραφίν, αλλά η οικονομική κρίση του '30 επηρέασε τον συλλέκτη, αναγκάζοντάς τον να αναβάλει την πρώτη προσωπική έκθεση που είχε υποσχεθεί στη Σεραφίν. Η ζωγράφος, απογοητευμένη, άρχισε να χάνει τα λογικά της και, όταν το 1932 κλείστηκε στο ψυχιατρείο, έχασε και την επιθυμία της να ζωγραφίζει...
_____________________
"Το 1945, τρία χρόνια μετά τον θάνατό της, ο Ούντε θα διοργανώσει, τελικά, την πρώτη ατομική της έκθεση στο Παρίσι. «Παρ' όλ' αυτά», συμπληρώνει ο σκηνοθέτης Μ. Προβόστ, «πολλοί από τους πίνακές της στην πορεία καταστράφηκαν, καθώς το έργο της υποβαθμίστηκε αργότερα από κάποιους». Σήμερα, πάνω από 60 χρόνια μετά, η Σεραφίν βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο των φιλότεχνων. Το Μουσείο Μαγιόλ, που είχε αγοράσει τα περισσότερα έργα της από την αδερφή του Ούντε, ήδη διοργάνωσε μια μεγάλη έκθεση με αυτά.
«Ηταν η συνάντηση δύο περιθωριακών: Ο Ούντε, ξένος και ομοφυλόφιλος, την αντιμετωπίζει πρώτη φορά όπως πραγματικά είναι, χωρίς προκαταλήψεις. Γι' αυτόν ήταν μια αγία. Παρ' όλ' αυτά, η σχέση τους είχε πολλά σκοτεινά σημεία», εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Το γεγονός ας πούμε πως αυτός, όταν επέστρεψε από τη Γερμανία, έχασε το ενδιαφέρον του γι' αυτήν και δεν την αναζήτησε είναι άξιον απορίας».
«Σήμερα», υποστηρίζει ο Μ. Προβόστ, «η Σεραφίν δεν θα είχε καταφέρει να χαράξει αυτόν τον μοναχικό αλλά τόσο δημιουργικό δρόμο. Φανταστείτε την: χαπακωμένη από νωρίς με αντικαταθλιπτικά, θρονιασμένη μπροστά στην τηλεόραση και χωρίς καμία διάθεση να ζωγραφίσει...»"
Gerontakos & ΕΥΑΝΝΑ ΒΕΝΑΡΔΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ /-22/03/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου