Κεν Λόουτς: Ο εκφραστής του κοινωνικού ρεαλισμού στο Σινεμά
Γεννημένος στις 17 Ιουνίου του 1936, στο Γουόρικσερ της Αγγλίας, ο Κεν Λόουτς παραμένει διαχρονικά ένας κορυφαίος κινηματογραφιστής, πολιτικοποιημένος και ανθρωπιστής, όντας πιστός στις αρχές του. Ο σπουδαίος Βρετανός σκηνοθέτης - ίσως ο κορυφαίος εκφραστής του κοινωνικού ρεαλισμού στον Κινηματογράφο - καταφέρνει μέσα από τις ταινίες του να μεταφέρει την εκάστοτε πολιτική κατάσταση και τον κοινωνικό προβληματισμό που τον διακρίνει, στην μεγάλη οθόνη, χαρίζοντας μας ένα Σινεμά υψηλών απαιτήσεων, που προβληματίζει και θέτει ερωτήματα στον θεατή.
«Το σινεμά μάς κάνει καμιά φορά να βλέπουμε καθαρότερα τον κόσμο κι ο κόσμος μας αυτή τη στιγμή κινδυνεύει, από τις ιδέες που αποκαλούμε νεοφιλελευθερισμό που απειλεί να μας φτάσει στην καταστροφή, στη δυστυχία εκατομμυρίων ανθρώπων, από την Ελλάδα ως τη Βραζιλία. Το σινεμά έχει πολλές παραδόσεις. Μία είναι το σινεμά της διαμαρτυρίας, αυτό που δείχνει τους ανθρώπους ενάντια στην εξουσία. Ελπίζω η ταινία μας να συνεχίζει αυτήν την παράδοση. Κινδυνεύουμε να απελπιστούμε κι όταν υπάρχει τόση απελπισία, η ακροδεξιά το εκμεταλλεύεται - πρέπει να πιστέψουμε ότι ένας διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός κι απαραίτητος.» - Κεν Λόουτς
Κεν Λόουτς / Ken Loach
Γεννημένος στη Μεγάλη Βρετανία και με σπουδές Νομικής στην Οξφόρδη, ο Κεν Λόουτς ασχολήθηκε αρχικά με το θέατρο, παίζοντας σε περιπλανώμενους θιάσους. Ακολούθησε η τηλεόραση, όπου και συμμετείχε στην παραγωγή φημισμένων δραματικών ντοκιμαντέρ με κορυφαίο το «Cathy Come Home», το οποίο έκανε τέτοια αίσθηση, ώστε προκάλεσε την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου για τους άστεγους. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ήταν η «Poor Cow» (1967) και στη συνέχεια οι «Kes» (1969) και «Hidden Agenda», που απέσπασε το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στις Κάννες το 1990.
Ο Κεν Λόουτς, κύριος εκπρόσωπος του βρετανικού σοσιαλιστικού ρεαλισμού, δεν υπέκυψε ποτέ στις σειρήνες του Χόλιγουντ, διατηρώντας έτσι το προσωπικό του ύφος, που βρήκε τεράστια ανταπόκριση στην Ευρώπη. Ανάμεσα στις πιο γνωστές ταινίες του είναι οι «Raining Stones» (Ειδικό Βραβείο Επιτροπής-Κάννες 1993), «Ladybird Ladybird», «Land and Freedom» (Οικουμενικό Βραβείο Επιτροπής - Κάννες 1995), «Carla’s Song», «My Name is Joe», «Bread and Roses», κ.α.
Οι πιο πρόσφατες σκηνοθετικές του δουλειές είναι οι ταινίες «Sweet Sixteen», που διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Καννών 2002, «Ae Fond Kiss», υποψήφια για Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2004 και «Tickets» που σκηνοθέτησε μαζί με τους Όλμι και Κιαροστάμι, καθώς βέβαια και το εξαιρετικό έργο, «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι» (The Wind That Shakes the Barley - 2006).
«Οι ταινίες ενισχύουν το κατεστημένο, γιατί αυτές είναι οι παραγωγές που γίνονται κυρίως. Οι μεγάλες ταινίες, με τους μεγάλους προϋπολογισμούς και την εκτενή προώθηση. Ή ενισχύουν το κατεστημένο ή είναι βαλβίδα μιας κάποιας εκτόνωσης. Πάντα ίσχυε αυτό. Το μέσο είναι ικανό για πολύ περισσότερα, αλλά το εμπορικό σινεμά και οι άνθρωποι που το υπηρετούν δεν ασχολούνται με αυτό. Από την άλλη, οι ταινίες θέτουν ερωτήματα, προκαλούν. Τουλάχιστον, οι ταινίες δίνουν αξία στην εμπειρία των απλών ανθρώπων. Είναι μέσα από το καθημερινό δράμα, μέσα από τις συγκρούσεις, τους αγώνες και τις χαρές που βλέπουμε τις δυνατότητες του μέλλοντος.» - Κεν Λόουτς
Διαβάστε επίσης:
Κεν Λόουτς: «Το πολιτικό καθεστώς συνειδητά οδηγεί τους φτωχούς στην απόγνωση»
Στο πλαίσιο του συγκεκριμένου Αφιερώματος, παρουσιάζουμε πέντε (5) χαρακτηριστικές ταινίες του σπουδαίου Βρετανού σκηνοθέτη:
«Γη και Ελευθερία» (Land and Freedom - 1995)
Άνοιξη του 1936. Ένας νεαρός Άγγλος κομμουνιστής αφήνει το Λίβερπουλ για να καταταγεί στις Διεθνείς Ταξιαρχίες του δημοκρατικού στρατού στο μέτωπο της Αραγονίας και βιώνει τις ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των αναρχικών του POUM και των δημοκρατικών των Διεθνών Ταξιαρχών.
Η ταινία του Λόουτς, «Γη και Ελευθερία», μας εισάγει στο ταραχώδες πεδίο του ισπανικού εμφυλίου, όπου πρωταγωνιστεί ένας άνεργος Άγγλος που αφήνει πίσω τη μνηστή του για να πολεμήσει κατά του φασισμού. Από τις γνωστότερες ταινίες του πολιτικά ευαισθητοποιημένου Κεν Λόουτς, κέρδισε το βραβείο Κριτικών FIPRESCI, καθώς και το βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών.
Το φιλμ διαποτίζεται από αισθήματα αισιοδοξίας, ενθουσιασμού και αδελφοσύνης αλλά και προδοσίας - γιατί γεννιέται συχνά το ερώτημα εάν προδόθηκε ο σκοπός της επανάστασης. Οι δημοκρατικοί έχασαν τον πόλεμο, το 1939, όταν η Βρετανία και η Γαλλία αποφάσισαν από κοινού να μην αναμιχθούν περαιτέρω, παρόλο που τόσο ο Χίτλερ, όσο και ο Μουσολίνι, βοηθούσαν ανοιχτά τους φασίστες. Ο Βρετανός σκηνοθέτης μιλά για τον ισπανικό εμφύλιο και τις άγνωστες πτυχές του. Για τις αμαρτίες των κομμουνιστών ηγετών, αλλά και τους ανώνυμους εθελοντές απ’ όλη την Ευρώπη που στήριξαν με τη φλόγα τους την επανάσταση...[...........]
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου