LORD BYRON
She walks in beauty, like the night
of cloudless climes and starry skies,
and all that's best of dark and bright
meet in her aspect and her eyes:
thus mellow'd to that tender light
which heaven to gaudy day denies.
Περπατάει μέσα στην ομορφιά, όπως η νύχτα
στον ανέφελο, έναστρο ουρανό.,
Ό,τι πιο όμορφο επάνω της , φωτεινό και σκοτεινό,
βρίσκεται στο βλέμμα και στην μορφή της,
καθώς διυλίζεται στο απαλό φως,
που ο παράδεισος αρνείται στη φανταχτερή μέρα
One shade more.. one ray less..
Had half impair'd the nameless grace
which waves in every raven tress,
or softly lightens o'er her face,
where thoughts serenely sweet express
how pure.. how dear their dwelling place.
Μία σκιά εντονότερη, μια ηλιαχτίδα λιγότερη,
την ανέκφραστή της χάρη θα μείωναν,
αυτήν που κυματίζει στις μαύρες πλεξούδες
ή που φωτίζει απαλά το πρόσωπο της,
εκεί που οι σκέψεις της εκφράζονται με ήρεμη γλύκα,
ω πόσο αγνό, πόσο αγαπημένο είναι το σπιτικό τους.
And on that cheek, and o'er that brow
so soft, so calm, yet eloquent,
the smiles that win, the tints that glow,
but tell of days in goodness spent,
a mind at peace with all below,
a heart whose love is innocent.
Σε αυτό εδώ το μάγουλο, πάνω από αυτό το φρύδι
ήρεμα κι απαλά, αλλά τόσο εύγλωττα,
τα χαμόγελα που νικούν, τα χρώματα που λάμπουν
που αφηγούνται μέρες ξοδεμένες με καλοσύνη
ένα μυαλό που ειρηνικά συμβιώνει με όλα αυτά
μία καρδιά γεμάτη αθώα αγάπη…
Απόδοση : Gerontakos
She walks in beauty'
Περπατάει μέσα στην ομορφιά
Σύντομο λυρικό ποίημα σε ιαμβικούς τετράμετρους, που γράφτηκε το 1813 από τον Λόρδο Μπάιρον και αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή κείμενά του.
Λέγεται ότι είναι εμπνευσμένο από ένα γεγονός στη ζωή του Μπάιρον, όταν σε μία χοροεσπερίδα συνάντησε την εξ αγχιστείας εξαδέλφη του Anne Beatrix Wilmot, βρισκόταν σε πένθος και φορούσε ένα μαύρο φόρεμα . Κεραυνοβολημένος από την ασυνήθιστη ομορφιά της , ο ποιητής έγραψε το επόμενο πρωινό το υπέροχο ποίημα.
Περπατάει μέσα στην ομορφιά
Σύντομο λυρικό ποίημα σε ιαμβικούς τετράμετρους, που γράφτηκε το 1813 από τον Λόρδο Μπάιρον και αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή κείμενά του.
Λέγεται ότι είναι εμπνευσμένο από ένα γεγονός στη ζωή του Μπάιρον, όταν σε μία χοροεσπερίδα συνάντησε την εξ αγχιστείας εξαδέλφη του Anne Beatrix Wilmot, βρισκόταν σε πένθος και φορούσε ένα μαύρο φόρεμα . Κεραυνοβολημένος από την ασυνήθιστη ομορφιά της , ο ποιητής έγραψε το επόμενο πρωινό το υπέροχο ποίημα.
She walks in beauty, like the night
of cloudless climes and starry skies,
and all that's best of dark and bright
meet in her aspect and her eyes:
thus mellow'd to that tender light
which heaven to gaudy day denies.
Περπατάει μέσα στην ομορφιά, όπως η νύχτα
στον ανέφελο, έναστρο ουρανό.,
Ό,τι πιο όμορφο επάνω της , φωτεινό και σκοτεινό,
βρίσκεται στο βλέμμα και στην μορφή της,
καθώς διυλίζεται στο απαλό φως,
που ο παράδεισος αρνείται στη φανταχτερή μέρα
One shade more.. one ray less..
Had half impair'd the nameless grace
which waves in every raven tress,
or softly lightens o'er her face,
where thoughts serenely sweet express
how pure.. how dear their dwelling place.
Μία σκιά εντονότερη, μια ηλιαχτίδα λιγότερη,
την ανέκφραστή της χάρη θα μείωναν,
αυτήν που κυματίζει στις μαύρες πλεξούδες
ή που φωτίζει απαλά το πρόσωπο της,
εκεί που οι σκέψεις της εκφράζονται με ήρεμη γλύκα,
ω πόσο αγνό, πόσο αγαπημένο είναι το σπιτικό τους.
And on that cheek, and o'er that brow
so soft, so calm, yet eloquent,
the smiles that win, the tints that glow,
but tell of days in goodness spent,
a mind at peace with all below,
a heart whose love is innocent.
Σε αυτό εδώ το μάγουλο, πάνω από αυτό το φρύδι
ήρεμα κι απαλά, αλλά τόσο εύγλωττα,
τα χαμόγελα που νικούν, τα χρώματα που λάμπουν
που αφηγούνται μέρες ξοδεμένες με καλοσύνη
ένα μυαλό που ειρηνικά συμβιώνει με όλα αυτά
μία καρδιά γεμάτη αθώα αγάπη…
Απόδοση : Gerontakos