Γιόχαν Ράιχαρτ: ο δήμιος των ναζί που τελειοποίησε τη γκιλοτίνα, εκτέλεσε 3.165 ανθρώπους και... προσελήφθη από τους συμμάχους, για να καρατομήσει εγκληματίες ναζί

HuffPost Greece  |  Δημοσθένης Γκαβέας

Δημοσιεύθηκε: 15/06/2017

Το όνομα Johann Reichhart σε όσους γνωρίζουν προκαλεί ανατριχίλα. Πρόκειται για τον πιο ξακουστό δήμιο με 3.165 εκτελέσεις στο βιογραφικό του. Η δράση του «απογειώθηκε» κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου καθώς ήταν ο αρχιεκτελεστής του ναζιστικού καθεστώτος. Ήταν δε τόσο καλός σε αυτό που έκανε, που τον προσέλαβαν και οι σύμμαχοι μετά την ήττα της Γερμανίας για να εκτελεί, δια απαγχονισμού, τους καταδικασμένους σε θάνατο ναζί αξιωματικούς από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης.
Αγαπούσε τόσο πολύ τη δουλειά του που βελτίωσε τη γαλλική γκιλοτίνα και παρουσίασε το νέο μοντέλο με την ονομασία Fallbeil.
Ο Reichhart γεννήθηκε στις 29 Απριλίου του 1893 και αφού πολέμησε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο την περίοδο της ειρήνης εργάστηκε ως χασάπης.
Όμως αφού κουράστηκε από τη δουλειά του σφαγείου, το 1924 έκανε αίτηση στο υπουργείο Δικαιοσύνης του Μονάχου για τη θέση του δήμιου την οποία μέχρι τότε κατείχε ο θείος του. Έχοντας τις κατάλληλες συστάσεις και το ζήλο του νεοφώτιστου ο Reichhart πήρε τη θέση και έπιασε δουλειά.
«Από σήμερα 1 Απριλίου 1924 ο Reichhart, αναλαμβάνει την εκτέλεση όλων των θανατικών ποινών», γράφει η απόφαση και διευκρινίζει ότι οι καταδικασμένοι θα εκτελούνται δια αποκεφαλισμού.

Οι πρώτοι που εκτέλεσε ήταν οι  Rupert Fischer και Andreas Hutterer οι οποίοι είχαν καταδικαστεί για φόνο.
Με την άνοδο του Χίτλερ, οι δουλειά απογειώνεται, το λεπίδι της γκιλοτίνας από το 1939 έως το 1945 δεν σταματά να πέφτει. Ο Reichhart εκτελεί εντολές και δεν κάνει διακρίσεις  ούτε και εκφράζει συναισθηματισμούς. Καταδικασμένοι του κοινού ποινικού δικαίου, αντιφρονούντες και αντιστασιακοί, γι΄αυτόν ήταν όλοι το ίδιο.
Ήταν τόσο αφοσιωμένος στη δουλειά του που τον αποκαλούσαν «ο κυνηγός κεφαλών». Επίσης ήταν πολύ γρήγορος. Μάλιστα διαμόρφωσε τη γκιλοτίνα και, αντί να δένουν τα θύματα με σχοινί, τα ξάπλωναν και μια μεταλλική πλάκα κρατούσε το σώμα ξαπλωμένο μπρούμυτα. Ο συνολικός χρόνος της εκτέλεσης μειώθηκε στα τέσσερα δευτερόλεπτα.

Από τα πιο γνωστά και φημισμένα θύματα του Reichhart ήταν η μόλις 21 ετών Γερμανίδα επαναστάτρια Sophie Scholl, ιδρυτικό μέλος της μη-βίαιης αντιναζιστικής ομάδας με την ονομασία «Τhe White Rose» (Το Λευκό Ρόδο), η οποία υποστήριξε την ενεργό αντίσταση, ενάντια στο καθεστώς του Χίτλερ και προπαγάνδιζε το σκοπό της με φυλλάδια, τα οποία μοίραζαν στους φοιτητές του πανεπιστημίου στο Μόναχο.

Στις 22 Φεβρουαρίου Φεβρουάριο του 1943, αυτή και άλλα μέλη συνελήφθησαν να μοιράζουν φυλλάδια και καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε μόλις τρεις ώρες μετά την ανακοίνωση της ποινής της.
«Πώς περιμένουμε να επικρατήσει η δικαιοσύνη, όταν δεν υπάρχει σχεδόν κανείς να προσφέρει τον εαυτό του για ένα δίκαιο σκοπό; Μια τόσο ωραία και ηλιόλουστη μέρα και πρέπει να φύγω, άλλα τι πειράζει ο θάνατος μου, αν μέσω εμάς ξυπνήσουν και κινητοποιηθούν χιλιάδες;», είπε λίγο πριν πεθάνει. Αντίγραφα του φυλλαδίου, που είχε τίτλο: «Το μανιφέστο των φοιτητών του Μονάχου», βγήκαν λαθραία έξω από τη χώρα και εκατομμύρια από αυτά ρίχτηκαν από αέρος, πάνω από τη Γερμανία, από τις συμμαχικές δυνάμεις, αργότερα το ίδιο έτος.

Όπως και να έχει, ο Reichhart ήταν «μηχανή του θανάτου» ,αυτός όπως και οι βοηθοί του έγιναν κυριολεκτικά πλούσιοι την περίοδο του ναζιστικού καθεστώτος αφού όχι μόνο η αμοιβή τους ήταν υψηλή αλλά έπαιρναν και μπόνους για κάθε κεφάλι που έκοβαν.
Σημειώνεται ότι οι ναζί χρέωναν τις οικογένειες των κρατουμένων για κάθε ημέρα που ο συγγενής τους παρέμενε στη φυλακή. Μάλιστα υποχρεούνταν να καταβάλουν και ποσοστό από το κόστος της εκτέλεσης.
Ο Reichhart εκείνη την περίοδο μπόρεσε και αγόρασε μια πολυτελέστατη βίλα σε ένα από τα πιο αριστοκρατικά προάστια του Μονάχου.
Όμως η επιτυχία δεν έρχεται χωρίς κόστος. Ο Reichhart ήταν μισητός και οδηγήθηκε σε κοινωνική απομόνωση. H σύζυγός του τον εγκατέλειψε, ενώ τα τρία παιδιά του υφίσταντο σφοδρή παρενόχληση από τους συμμαθητές τους για το επάγγελμα του πατέρα τους. Μάλιστα ένα από τα παιδιά του το 1950 αυτοκτόνησε καθώς δεν μπορούσε να αντέξει το στίγμα από το επάγγελμα του πατέρα του.
Μετά την ήττα των ναζί ο Reichhart φυλακίσθηκε για μικρό χρονικό διάστημα και αφέθηκε ελεύθερος. Ό,τι έκανε ήταν μέσα στο γράμμα του νόμου και, αφού δεν σκότωσε κανέναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν καταδικάστηκε ως εγκληματίας πολέμου. Όμως προσελήφθη από τους συμμάχους και τους συνέδραμε στον απαγχονισμό 156 ναζί που κρίθηκαν και καταδικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης. Παρέμεινε σε αυτό το επάγγελμα μέχρι το 1949 όταν και καταργήθηκε η θανατική ποινή στη Γερμανία.

Ο Reichhart πέθανε το 1972 σε ηλικία 78 ετών και πάντα υποστήριζε πως προσέφερε μια πολύ σημαντική υπηρεσία, ωστόσο το 1963, με αφορμή μιας σειράς δολοφονιών οδηγών ταξί, είχε αναζωπυρωθεί η συζήτηση για την επαναφορά της θανατικής και ο ίδιος δήλωσε πως τάσσεται κατά της επαναφορά της. 

(Με πληροφορίες από Daily Mail και Wikipedia)