«Η δημοφιλία έρχεται και παρέρχεται»
Ο Ιταλός πιανίστας και συνθέτης Λουντοβίκο Εϊνάουντι επιστρέφει στην Αθήνα για δύο βραδιές στο Ηρώδειο
Φέτος, θα ανέβει σε ένα θέατρο που του προκαλεί δέος και θαυμασμό και σίγουρα θα νιώθει μεγαλύτερη θέρμη γιατί ήδη το ελληνικό κοινό έχει απαιτήσει από εκείνον μια δεύτερη συναυλία. Ο περίφημος Ιταλός πιανίστας και συνθέτης Λουντοβίκο Εϊνάουντι επιστρέφει στην Αθήνα για δύο βραδιές στο Ηρώδειο τη Δευτέρα 19 και την Τρίτη 20 του μηνός.
Προικισμένος με μια μοναδική αίσθηση μελωδίας και ρυθμού, ο Λουντοβίκο Εϊνάουντι, συνομιλεί εδώ και χρόνια με το κοινό με πολύ ανθρώπινο και συγκινητικό τρόπο, ενώ η πορεία του μοιάζει με συναισθηματικό και περιπετειώδες ταξίδι στον χρόνο.
Μια μουσική πανδαισία, όπου στοιχεία ρομαντισμού, μπαρόκ, ιταλικής φολκ και μινιμαλισμού δημιουργούν ένα πολύ γοητευτικό αποτέλεσμα. «Ολη μου τη ζωή την πέρασα μέσα στη μουσική, με την έννοια ότι τη σπούδαζα, την αγαπούσα, δούλευα σκληρά γι' αυτήν.
Αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα ότι μπορεί αυτό να γίνει κάτι περισσότερο, πόσω μάλλον να γίνει δουλειά μου. Σχετικά αργά συνειδητοποίησα ότι η μουσική θα γίνει το alter ego μου. Ημουν μεγάλος άντρας πια και κατά τη διάρκεια των live καταλάβαινα ότι κάτι μαγικό συνέβαινε εκεί πάνω, ότι αυτή η επικοινωνία είναι αυτό που αναζητώ στη ζωή».
Πριν από λίγο καιρό η «Γκάρντιαν» σε ένα μεγάλο αφιέρωμα που του έκανε ξεκινούσε το άρθρο σημειώνοντας: «Αν κάποιος πει ότι δεν ακούει Εϊνάουντι, είναι απλώς γιατί δεν ξέρει ότι η μουσική που ακούει είναι δική του». Νιώθει άραγε ο ίδιος τόσο διάσημος;
«Δεν το σκέφτομαι έτσι γιατί ξέρω ότι η δημοφιλία είναι κάτι που έρχεται και παρέρχεται. Συνεχίζω, γράφω τη μουσική μου, απολαμβάνω τα live και την επαφή με τον κόσμο.
»Αυτό που κρατώ από τη φήμη και την εξέλιξη που πήρε η καριέρα μου είναι η δυνατότητα να παίζω σε σπουδαία μέρη, να ταξιδεύω πολύ, να ζω μέσα από αυτήν την υπέροχη ελευθερία ενός μουσικού που αποφασίζει μόνος για τον εαυτό και την τύχη του. Επίσης μου αρέσει αυτό το παράξενο που συμβαίνει: όσο πιο πολύ μεγαλώνει το κοινό μου τόσο μειώνεται ο μέρος όρος ηλικίας του. Μου αρέσει πολύ γιατί την ενέργεια των νέων δεν τη συναγωνίζεται κανείς».
Στις δύο αθηναϊκές συναυλίες του τη μερίδα του λέοντος θα κρατά το τελευταίο του άλμπουμ. Ηχογραφημένο στο σπίτι του στην Ιταλία, το «Elements» (Decca) περιλαμβάνει 12 κομμάτια εμπνευσμένα από στοιχεία της φύσης, μαθηματικά, μουσικές φόρμες, έργα τέχνης.
«Για μήνες περιπλανιόμουν σε ένα χάος εικόνων, γραπτών του Kαντίνσκι, σκέψεων, κειμένων του Ηρόδοτου, μορφών και συναισθημάτων. Μετά, σταδιακά, όλα συνδέθηκαν μεταξύ τους» λέει ο ίδιος για τη δημιουργία του δίσκου.
«Για να γράψω τις συνθέσεις του “Elements” αναζήτησα κείμενα και ανέτρεξα σε πηγές που αφορούσαν φιλοσόφους και ιστορικούς της αρχαιότητας αλλά και ιδέες για τη δημιουργία του σύμπαντος. Είναι, λοιπόν, σημαδιακό να ενωθούν αυτές οι μουσικές με αυτό το υπέροχο αρχαίο θέατρο, το Ηρώδειο», παραδέχεται και μας αποκαλύπτει πως αγαπά πολύ τον Μίκη Θεοδωράκη αλλά και τη συνθέτρια Αννα Στερεοπούλου, που είναι φίλη του.
• Η σύνθεση είναι για σας μια διαρκής δημιουργική διαδικασία ή χρειάζεστε συγκεκριμένες ώρες να δουλέψετε;
Για να ξεκινήσω να γράφω έναν δίσκο χρειάζομαι συγκεκριμένο concept γύρω από το οποίο θα χτίσω τα πάντα: από τη μουσική μέχρι το εξώφυλλο. Ισως γι' αυτό και σε σχέση με τη διαφήμιση ή τον κινηματογράφο, η δημιουργία ενός δίσκου με γοητεύει περισσότερο από όλα.
Υπάρχουν σε αυτή τη διαδικασία στιγμές που κάθομαι στο πιάνο και δουλεύω κάτι πολύ συγκεκριμένο, αλλά υπάρχουν κι άλλες που κάνω διαφορετικές δραστηριότητες, όμως το μυαλό μένει κολλημένο στη διαδικασία του δίσκου. Γενικά δουλεύω ασταμάτητα, περπατάω ατελείωτα στις πόλεις, κάνω συχνά βόλτες στην επαρχία και τρελαίνομαι να βγάζω φωτογραφίες.
• Σας αρέσει που λένε ότι η μουσική σας ξυπνά συναισθήματα; Δεν είναι εύκολη η ροπή στο μελό;
Νομίζω ότι η μουσική είναι ο τρόπος που έχω να μεταφέρω μηνύματα και να εκφράζω συναισθήματα. Και το τι νιώθει κανείς δεν περιορίζεται στη θλίψη ή τη στενοχώρια. Υπάρχουν αισθήματα και άρα άπειροι τρόποι για να εκφράσεις την πίστη, την έκπληξη, τη χαρά.
Η ανθρώπινη ύπαρξη δεν περιορίζεται στα δυσάρεστα. Αλλωστε, προτιμώ να με λένε συναισθηματικό από ψυχρό. Είναι κάτι πολύτιμο και για μένα: για να γράψω πρέπει να αισθανθώ. Είναι μια αμφίδρομη σχέση που την έχω πολλή ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου