Αποχαιρετώντας τον Κώστα Εφήμερο με ένα συγκλονιστικά αποκαλυπτικό κείμενό του

Αλλάζοντας τα ΜΜΕ και αλλάζοντας

Πριν από μερικούς μήνες «πήγαμε στον άλλο κόσμο και επιστρέψαμε». Έτσι το περιγράφει ο Κωνσταντίνος. Όταν έγραφα το «προτελευταίο κείμενο του ThePressProject» στην ουσία το αποχαιρετούσα και τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το συγκινητικό «Παρών» που φώναξαν μερικές χιλιάδες αναγνώστες μας. Η αλήθεια είναι όμως, ότι ανεξάρτητα από τα όσα ακολούθησαν, εκείνο το βράδυ αποχαιρέτησα το TPP μέσα μου και αυτό είναι ίσως το καλύτερο πράγμα που μπορούσε να του συμβεί

 
 Ζωγραφικό έργο του Γιώργου Μικάλεφ

Του Κώστα Εφήμερου
 ____________________
25 Φεβρουαρίου 2017
 

Είχα ξεκινήσει να γράφω εκείνο το κείμενο ακούγοντας το «nothing gonna hurt you baby» και ενώ μέσα μου επικρατούσε μια τρομερή θολούρα και ένταση. Διαβάζοντας το πάλι συνειδητοποίησα ότι στην πρώτη παράγραφο σας έγραφα για τα παιδιά μου και τη Γρανέτα, την αγαπημένη μου σύντροφο. Ίσως ήδη να είχα αλλάξει.

Τους τελευταίους μήνες είχα την τιμή να ξεπεράσω σε αρνητικά δημοσιεύματα τον Θέμο Αναστασιάδη του Πρώτου Θέματος. Πολλά περισσότερα από όσα γράφτηκαν για τον ΔΟΛ και τον Σταύρο Ψυχάρη. Γράφτηκε ότι στο ThePressProject επικρατούν συνθήκες εργασιακής γαλέρας, ότι απέλυσα τους εργαζόμενούς μου επειδή έκαναν απεργία, ότι κυκλοφορώ με πανάκριβη BMW, ότι σπαταλάω τα πεντάευρα των αφελών για να κάνω κοσμικά πάρτι. Είχα την τιμή να κατονομαστώ από την ΕΣΠΗΤ στο μοναδικό δελτίο Τύπου στην ιστορία της που περιελάμβανε στον τίτλο το όνομα μου και το TPP. Το κείμενο βασιζόταν σε  μια θρυλούμενη καταγγελία δημοσιογράφων που δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας. Σε αυτό γραφόταν ότι χρωστάω 7 μισθούς σε όλους τους δημοσιογράφους και ότι τα χρέη μου ξεπερνάνε τα 40.000€. Κατηγορήθηκα για lock out από ένα σωματείο που στην περίπτωση της εφημερίδας Documento, μετά από μια επώνυμη καταγγελία μέλους της ΕΣΠΗΤ εκδόθηκε ένα αόριστο δελτίο για την ανάγκη οι νέοι εκδότες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Καλά, κατηγορήθηκα για lock out και από την Δέσποινα Κουτσούμπα που αφενός γνώριζε ότι τα αιτήματα της «απεργίας» είχαν καλυφθεί και αφετέρου υποστήριζε το εντελώς αδιανόητο επιχείρημα «δεν σου βάζω πια χρήματα γιατί χρωστάς στους εργαζόμενους». Σαν προτροπή για διαπλοκή δεν ακούγεται αυτό;

Πέρασα όλες αυτές τις εβδομάδες με ένα μούδιασμα και μερικές κρίσεις πανικού. Όσο δεν με φοβίζουν τα ρεπορτάζ για τον Μαρινάκη και την ΕΥΠ τόσο με γονατίζει η συκοφάντηση και οι επιθέσεις. Ο Πιτσιρίκος που ένιωσε την ανάγκη να συκοφαντήσει το TPP επειδή δεν είχε την ψυχραιμία να αντιμετωπίσει μια σκληρή κριτική μιας συνεργάτιδάς μας και έχτισε ένα ολόκληρο πράγμα στο μυαλό του για «προσπάθειες εξόντωσης», ο Χατζηστεφάνου που κατηγόρησε το υγιέστερο μέσο μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα για «fake news»…

Την ίδια ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά συνειδητοποιούσα ότι τα τελευταία χρόνια άφησα την καθημερινότητα να μου στερήσει μερικά πολύτιμα χρόνια από τα παιδιά μου. Έφτασα να εργάζομαι 14 έως 16 ώρες την ημέρα. Να επιστρέφω σπίτι όταν κοιμόντουσαν και να ξυπνάω όταν ήταν ήδη στον παιδικό σταθμό. Κυρίως όμως έχασα πολύτιμο χρόνο από την γυναίκα που με επέλεξε και με απίστευτο θάρρος και υπομονή κράτησε, όσο κανείς άλλος, αυτό που είναι το TPP ζωντανό. Ό,τι είναι για τον καθένα τέλος πάντων.

Δεν θυμάμαι πια καλά τις σκέψεις της νύχτας που έγραψα το προτελευταίο κείμενο. Είναι λίγο μπερδεμένες στο μυαλό μου. Θυμάμαι όμως τη λυτρωτική τελευταία σκέψη που είπα στη Γρανέτα όταν προσπαθούσε να με πείσει να συνεχίσω. Της είπα «από αύριο θα είμαι για σένα και για εμάς» και ήταν η πρώτη φορά που παραιτήθηκε από την προσπάθεια. Εκείνο το βράδυ λοιπόν κάτι άλλαξε που τώρα είναι ξεκάθαρο.

Μου έγραψαν αρκετοί στα σχόλια ότι δεν έπρεπε να είμαι τόσο συναισθηματικός. Ότι δεν είμαι ψύχραιμος και ότι ένιωσαν άβολα με τις αναφορές μου στα παιδιά μου και στην υγεία μου. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο λίγος χρόνος που έχω μπροστά μου εξαιτίας της υγείας μου είναι η δύναμη που με κινούσε από το 2008 μέχρι σήμερα. Και θα πρέπει να καταλάβετε ότι όταν σας αποχαιρετούσα το έκανα χωρίς την ελπίδα που μου δώσατε τις επόμενες ημέρες.

Στους επόμενους 4 μήνες προσπάθησα να αφομοιώσω την καλοπροαίρετη κριτική που δέχτηκα. Ιδρύθηκε νέα εταιρία για να διαχωριστεί η BitsnBytes από το ThePressProject. Όλοι οι εργαζόμενοι είναι ασφαλισμένοι με την συλλογική σύμβαση δημοσιογράφων του 2008, προχώρησα στην ιδιωτική ασφάλιση τους για μικρό-ατυχήματα και κάλυψη όταν είναι σε αποστολές. Ρύθμισα τις οφειλές μου και μένει να ολοκληρωθεί η επικοινωνία με τους εργαζόμενους που έχουν απαιτήσεις (τις οποίες ακόμα δεν έχω λάβει γραπτώς). Προσπάθησα επίσης να σας εξηγήσω με ψυχραιμία και χωρίς συναισθηματικούς εκβιασμούς τη σημασία της συνεχόμενης στήριξης σε ένα μέσο που, αν δεν αποτελεί επανάσταση στα ΜΜΕ, σίγουρα είναι επαναστατικό ως προς τον τρόπο λειτουργίας και χρηματοδότησής του. Τα κείμενά μου αυτά ήταν τα λιγότερο αναγνωσμένα που δημοσίευσα ποτέ στο TPP.

Μέσα όμως από αυτή τη διαδικασία έγινε και κάτι εντελώς εκπληκτικό. Οι άνθρωποι που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο TPP, οι βασικοί συνάδελφοί μου, ο Κωνσταντίνος, ο Θάνος, ο Ορέστης, η Τζένη, ο Μηνάς, η Νάντια, ο Δημήτρης, η Κατερίνα αλλά και οι συνεργάτες μας δημιούργησαν μια ομάδα που για πρώτη φορά μπορεί να λειτουργήσει το TPP χωρίς να χρειάζεται να είμαι μονίμως από πάνω του. Το κατάλαβα αυτό τις τελευταίες ημέρες που για προσωπικούς λόγους αλλά και εξαιτίας των πολλών ταξιδιών είχα ελάχιστο χρόνο για οτιδήποτε άλλο. Αυτό να ξέρετε το κάνατε εσείς, οι χιλιάδες υποστηρικτές του Οκτώβρη. Εσείς και το πάθος με το οποίο τροφοδοτήσατε αυτούς τους ανθρώπους.

Η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί να διαβάζω πόσο κακός άνθρωπος είμαι. Τους τελευταίους μήνες συγκεντρώνω χρήματα (που ακόμα πέφτουν στο TPP) από ομιλίες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Μη φανταστείτε υπέρογκα ποσά. Από 300 έως 600 ευρώ. Λίγο η εμπλοκή μου με το Wikileaks, λίγο το θεωρητικό μου ενδιαφέρον για τη νέα δημοσιογραφία, λίγο που οι οργανωτές ξέρουν ότι κάνω άνω-κάτω τα πάνελ στα οποία συμμετέχω με έκαναν να ταξιδέψω αρκετά. Σε αυτά τα ταξίδια είχα την τύχη να νιώσω συγκλονιστικές εμπειρίες με έλληνες της διασποράς που με αναγνωρίζουν στο δρόμο και σπεύδουν να με κεράσουν μια μπύρα. Έξι ταξίδια, πάνω από 30 άνθρωποι. Δεν πέρασα από πόλη της Ευρώπης που να μην στάθηκε κάποιος να με χαιρετήσει. Τρομερό!

Πριν από μερικούς μήνες κάποιοι από εσάς στήριξαν το TPP με κάποιο ποσό και υποσχέθηκαν να μετατρέψουν την στήριξή τους σε πάγια συνδρομή. Σήμερα στο TPP θα βρείτε ένα αφιέρωμα που δημιουργήσαμε για να σας θυμίσουμε αυτή την υπόσχεση αλλά και για να σας προσκαλέσουμε να δημιουργήσουμε κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Πιστός στην υπόσχεση που έδωσα την ημέρα της επαναλειτουργίας στο τέλος του Μάρτη θα κάνω όλες τις απαραίτητες κινήσεις προκειμένου το TPP να είναι στο εξής βιώσιμο. Αν δεν βρεθούν οι περίπου 1000 συνδρομές που λείπουν μπορεί να γίνει λίγο μικρότερο. Αν βρεθεί και άλλος κόσμος να χρηματοδοτήσει το πιο συναρπαστικό εγχείρημα για τον Τύπο μπορεί να γίνει και μεγαλύτερο. Δεν έχω ιδέα. Με αγωνία σας περιμένω.

Όσον αφορά εμένα, η απόφασή μου είναι να συνεχίσω την εμπλοκή μου σε ένα ανθρώπινο επίπεδο. Θα ολοκληρώσω το βιβλίο μου για τη νέα δημοσιογραφία, θα προχωρήσω το ντοκιμαντέρ και φυσικά θα συνεχίσω με κάθε ευκαιρία να κάνω την ερευνητική δημοσιογραφία που με ερεθίζει. Θα συνεχίσω να παλεύω με τις επιθέσεις, τα παγώματα των τραπεζικών λογαριασμών και τις κάθε είδους απειλές. Θα με βρίσκετε καθημερινά στο γραφείο και στο ραδιόφωνο και στις τηλεοπτικές εκπομπές αλλά το απόγευμα θα μαζεύω τα πράγματά μου και θα επιστρέφω στη Γρανέτα μου και στον Μάρκο και τη Λήδα.

Και σε όλους εσάς θέλω να πω ότι η δύναμή σας είναι τεράστια. Πέραν και πάνω από τους ανθρώπους η ενημέρωση είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας. Φροντίστε να απαιτείτε το οξυγόνο που χρειάζεστε. Και να ζήσετε τη ζωή σας. Και να μη ξεχάσετε τη Γρανέτα σας.

Υ.Γ. Αυτές τις δύσκολες ημέρες ανακάλυψα ένα τραγούδι των Social Waste για μια πειρατική γαλέρα που είναι μαζί μούτσοι και καπετάνιοι. Μου κράτησε συντροφιά και σας το αφιερώνω.

Υ.Γ.2. Κωνσταντίνε, σε ευχαριστώ για όλα.