Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Συνταξιούχος του Δημοσίου με πτυχίο ΑΕΙ και 36 χρόνια υπηρεσίας  ελάμβανε καθαρές (μετά την παρακράτηση φόρου)  μηνιαίες αποδοχές  το 2009 2100€ κύριας και επικουρικής σύνταξης και επιπλέον τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και διακοπών.
Στο τέλος του 2014 η καθαρή σύνταξη  είχε διαμορφωθεί περίπου στα 1500€, δηλαδή σημείωσε μείωση 28.5%, αν δε συνυπολογιστεί και η κατάργηση των δώρων, η μείωση σε ετήσια βάση ανήλθε στο 38.5%.
Δυσμενέστερη  μεταχείριση είχαν μάλλον οι συνταξιούχοι άλλων ασφαλιστικών ταμείων και μάλιστα οι μειώσεις ήταν σε μεγάλο βαθμό οριζόντιες.                                                                      
Στα δυο χρόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  ο συνταξιούχος του παραπάνω παραδείγματος  υπέστη νέες απώλειες λόγω  μείωσης του μερίσματος  ΜΤΠΥ και  αύξησης- επέκτασης της εισφοράς υπέρ του κλάδου υγείας, παράλληλα όμως ευνοήθηκε με έμμεση αύξηση λόγω υπολογισμού του ποσοστού κρατήσεων επί των καταβαλλόμενων ποσών, με αποτέλεσμα οι σημερινές μηνιαίες αποδοχές να έχουν διαμορφωθεί περίπου στα 1400€, σημειώνοντας πρόσθετη μείωση 6.5% (Οι μικρές εξατομικευμένες αποκλίσεις από τους παραπάνω αριθμούς δεν αναιρούν τη γενική εικόνα).
                                                                       
Αθροιστικά στην πενταετία  2010-2014 αφαιρέθηκαν από τους συνταξιούχους  περίπου 44 δις, ενώ στη διετία 2015-16 1.8 δις (1.1 δις ΕΚΑΣ + 700 εκ. επικουρικές).
Αυτή είναι η αμείλικτη πραγματικότητα με τη γλώσσα των αριθμών και  των ΑΤΜ των τραπεζών.  Κι όμως, αν κάποιος εξωγήινος προσγειωνόταν στη γωνιά αυτή του πλανήτη την τελευταία διετία, θα σχημάτιζε την εντύπωση ότι όλα έβαιναν καλώς ώσπου εμφανίστηκε ο ανάλγητος Τσίπρας, ρίχνοντας στον καιάδα τους δύσμοιρους συνταξιούχους.
                               
Το παρελθόν διαγράφεται ως δια μαγείας και η ανελέητη σφαγή των συντάξεων εμφανίζεται επί των ημερών Τσίπρα. Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και το 90% των ΜΜΕ μεταβλήθηκαν αίφνης σε θερμούς υποστηρικτές και προστάτες των συνταξιούχων, κατακεραυνώνοντας την κυβέρνηση για το άγος που προκαλεί.
                                                   
Πρόκειται ακριβώς για τους ίδιους που πριν το 2015 προσπαθούσαν φιλότιμα να μας πείσουν ότι είναι θέμα επιβίωσης η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή, ότι δεν μπορούμε να είμαστε μπαταξήδες απέναντι στους δανειστές μας, ότι έχουν καταρρεύσει τα ασφαλιστικά ταμεία, ότι δεν είναι νοητό να καταβάλλονται μεγαλύτερες συντάξεις από τους μισθούς (που οι ίδιοι πετσόκοψαν).
Μεταξύ αυτών  και ο  ΣΕΒ που διατείνεται σήμερα στο μηνιαίο δελτίο του ότι η καταβολή βοηθήματος στους συνταξιούχους  «αποτελεί πράξη υψηλού ρίσκου εν μέσω διαπραγμάτευσης και αμφίβολης οικονομικής αποτελεσματικότητας»! Ή ακόμα ο συμπαθής Λεβέντης που συστήνει  περικοπή συντάξεων  για να εξοπλιστούν οι ένοπλες δυνάμεις, όπως επίσης η γνωστή κ. Λυμπεράκη του Ποταμιού που διαφωνεί με την καταβολή του βοηθήματος
γιατί «οι ηλικιωμένοι άνω των 65 έχουν βελτιώσει τη θέση τους τα χρόνια της κρίσης»!
Είναι τόσο καταιγιστική η θηριώδης προπαγάνδα, ώστε αρκετοί συνταξιούχοι, κόντρα σε κάθε λογική, τείνουν να πιστέψουν ότι ο Τσίπρας κοιμάται και ξυπνά κόβοντας  καθημερινά συντάξεις κι ότι για να συμφωνούν σ’ αυτό όλοι σχεδόν οι έχοντες δημόσιο λόγο μάλλον έτσι πρέπει να είναι. 
                                                                                                                                     
Σ’ αυτούς τους αμνήμονες συμπολίτες μας δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Είτε η τηλεορασοπληξία τους προκάλεσε ανήκεστο βλάβη, φτάνοντας στο σημείο να ταυτίζονται με τους γραφικούς τύπους των πρωινάδικων που τζογάρουν πάνω στον πόνο και την αγωνία τους, είτε  η προχωρημένη ηλικία-να το διατυπώσουμε κομψά-έχει ατροφήσει τους εγκεφαλικούς θαλάμους  μνήμης.
Και επειδή ως γνωστό η ελλειμματική μνήμη περιφέρεται συνήθως στο παρελθόν, ξεχνώντας το παρόν, ίσως οι εν συγχύσει συμπαθείς μας ηλικιωμένοι, μεταφέρουν στο παρόν τον εφιάλτη των 12 μειώσεων που βίωσαν  στο παρελθόν.
Ας σοβαρευτούμε όμως. Κάθε επιπλέον περικοπή σύνταξης προστίθεται στις προηγούμενες κι αυτό την καθιστά πολλαπλάσια επώδυνη, εξοργιστική και απορριπτέα. Οφείλουμε ωστόσο όλοι μας να ξεχωρίσουμε επιτέλους ποιοι προσπαθούν να κρατήσουν το σημερινό επίπεδο συντάξεων μέσω της αναδιανεμητικής λειτουργίας των φόρων και ποιοι ευαγγελίζονται την «ανάπτυξη» τύπου Βουλγαρίας , στηριγμένη στα κουφάρια των συνταξιούχων και των μισθωτών  μέσα σ’ ένα περιβάλλον κοινωνικού ερειπιώνα.
                    
Ποιοι πασχίζουν να διασώσουν τη κοινωνική συνοχή, μοιράζοντας δίκαια την πίτα της όποιας μελλοντικής ανάπτυξης και ποιοι, ντόπιοι και ξένοι, έχουν κάνει σημαία τους το μικρότερο κράτος, τη μείωση δαπανών (δηλαδή συντάξεων), την περικοπή της προσωπικής διαφοράς των νυν συνταξιούχων, τη σταδιακή  τελικά μετατροπή των συντάξεων σε βοηθήματα πείνας.
Ακούγεται συχνά με παράπονο και θυμό ο ισχυρισμός. «Μα εγώ πλήρωνα μια ζωή εισφορές, με ποιο δικαίωμα  μου κόβουν τη σύνταξη;». Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι το ποσό  σύνταξης αντιστοιχούσε στις καταβληθείσες εισφορές, η άποψη αυτή προδίδει  ανθρώπους εγκλωβισμένους στο προσωπικό τους πρόβλημα που εθελοτυφλούν και δεν εννοούν να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της καταστροφής που συντελέστηκε στη χώρα τους.
               
Όσο αρνούνται να δουν κατάματα την πραγματικότητα ότι μαζί με τις συντάξεις τους καταποντίστηκαν  οι περιουσίες, πολλαπλασιάστηκαν οι φόροι, έβαλαν λουκέτο οι επιχειρήσεις, γκρεμίστηκαν οι μισθοί, διαλύθηκε το κοινωνικό κράτος, εξακοντίστηκε η ανεργία και το 35% του πληθυσμού ζει υπό συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού,  δικαιούται κάποιος, κάνοντας το συνήγορο του διαβόλου, να τους απαντήσει πολύ απλά, ωμά και κυνικά. «Η σύνταξη σας κόπηκε κατ’ απαίτηση των δανειστών, γιατί το χρεωκοπημένο από τις κυβερνήσεις κράτος ζούσε και ζει με δανεικά».
Για να είμαστε μεταξύ μας απόλυτα ειλικρινείς, οι μόνοι που «νομιμοποιούνται»  να φωνάζουν εκ του ασφαλούς, κλεισμένοι στις βεβαιότητες τους, είναι όσοι πρεσβεύουν οριστική ρήξη με το νεοφιλελεύθερο ζουρλομανδύα ισόβιας λιτότητας των Βρυξελλών, άσχετα αν μια τέτοια εξέλιξη δυνητικά θα μπορούσε να χειροτερέψει την κατάσταση.
             
Για τους υπόλοιπους δεν ωφελεί, μάλλον αγγίζει τα όρια της κωμικότητας, να οδύρονται και να επιτίθενται επί δικαίων και αδίκων, βυθισμένοι στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, ιδιαίτερα εκείνοι που παθαίνουν πνευμονία μόλις βήξει ο Σόϊμπλε ή εύχονται  να βαστήξει  γερά  η τρόικα, μπας και στριμωχθεί ο Τσίπρας. Μη μας ξενίζουν τέτοιες συμπεριφορές, συχνά δυστυχώς στην ιστορία πολλοί  πυροβολούν τα πόδια τους, κυνηγούν ανεμόμυλους ή ερωτεύονται τους δυνάστες τους.
Στο διά ταύτα, μοναδική τελικά φωτεινή διέξοδος για όλους  μας, τωρινούς και μελλοντικούς συνταξιούχους,  είναι ο μαζικός, ενωτικός αγώνας, χωρίς κομματικές εξαρτήσεις και παρωπίδες, απέναντι σε πραγματικούς κι όχι πλασματικούς αντιπάλους.
                                   
Με αιτήματα ακόμα και εξωπραγματικά, όπως η αποκατάσταση των συντάξεων στα προ του 2010 επίπεδα αλλά και με επίγνωση ότι, αν αυτό επιτευχθεί, θα αφορά τη γενιά των παιδιών μας.
                                                                                                                                                        
Θα ήταν αυτός ο αγώνας μια έκφραση αλληλεγγύης των γενεών, μια ουσιαστική συμβολή για το καλύτερο μέλλον των παιδιών μας. Έχουμε τα κότσια;