Περιμένοντας το θαύμα...

*Μανιώτης Γιώργος

 

Δημοσίευση: Η Αυγή, 25 Δεκεμβρίου 2016 
 

Όταν ήμουν μικρός ζούσα το θαύμα, αλλά δεν το ήξερα.
Όταν μεγάλωσα λίγο και πήγα σχολείο κατάλαβα ότι κάθε Χριστούγεννα λαχταρούσα να ζήσω το θαύμα. Το βράδυ των Χριστουγέννων δε με έπιανε ύπνος, περιμένοντας να ξημερώσει για να τρέξω και να δω τα καινούργια μου παιχνίδια κάτω από το χριστουγεννιάτικο δένδρο. Αυτό το θαύμα δεν κρατούσε για πολύ. Οι διακοπές τελείωναν και το θαύμα χανόταν.
Η γιορτή και το θαύμα θα άρχιζαν πάλι το καλοκαίρι στην εξοχή, κοντά στη θάλασσα, κάτω από τον ήλιο. Αυτό έγινε αρκετές φορές μέχρι που μεγάλωσα. Ώσπου ένα πρωί όλα αυτά τα αποχαιρέτησα μια για πάντα και κλείστηκα στο γραφείο μου, για να διαβάσω και να εξασφαλίσω κάποιο μέλλον στη ζωή μου. Ήμουν ακόμα χλωρός και δεν άντεχα τόσο σκοτάδι, γι’ αυτό ζήτησα παρηγοριά στον έρωτα. Ο έρωτας ήταν το καινούργιο μου θαύμα. Αυτός με κράτησε στη ζωή και με έκανε δυνατό. Πέτυχα σε όλες μου τις εξετάσεις. Για να αντέξω τις σπουδές μου γύρευα να βρω ένα θαύμα, που να είναι έξω από τα προσωπικά. Ένα θαύμα, που να μας αφορά όλους. Το καινούργιο μου θαύμα, στα χρόνια του πανεπιστημίου, ήταν η πολιτική. Κράτησε όσο κράτησαν και οι σπουδές μου.
Μετά διορίστηκα κάπου και νόμιζα ότι το καινούργιο μου θαύμα θα ήταν η δουλειά μου. Αλλά σε λίγο κατάλαβα ότι κανείς δε μπορεί να ζει μόνος του και έτρεξα να βρω το θαύμα του γάμου. Το βρήκα και το παντρεύτηκα.
Μετά, για να αντέξω τη μονότονη ζωή μου, βρήκα το θαύμα του καινούργιου σπιτιού. Χρεώθηκα για δέκα χρόνια για να το αποκτήσω. Όταν το απέκτησα, πιάστηκα από το θαύμα των παιδιών. Στην αρχή το θαύμα των παιδιών μού έδωσε μεγάλη χαρά. Όταν όμως τα χρόνια πέρασαν λίγο, άρχισαν τα έξοδα και οι ανησυχίες για την τύχη και το μέλλον των παιδιών. Πορεύθηκα πολύ δύσκολα και αν δεν ήταν το θαύμα του καινούργιου αυτοκινήτου και το θαύμα κάποιου εξοχικού σε κάποια εξοχή δε θα τα είχα καταφέρει.

Τα παιδιά μεγάλωσαν και φύγανε μακριά κι εγώ, προς στιγμήν, έμεινα χωρίς θαύμα, με μια δυσαρεστημένη γυναίκα, ένα αυτοκίνητο και ένα εξοχικό. Για να συνεχίσω, γύρεψα και βρήκα το θαύμα του παράνομου έρωτα, με ένα πρόσωπο νεότερο. Πολύ κουραστικό θαύμα και πολυέξοδο. Ήθελα να φύγω και να ταξιδέψω μακριά αλλά δεν μπορούσα, τα οικονομικά μου δε φτάνανε ως εκεί. Γύρευα το θαύμα των εντυπώσεων. Νόμιζα ότι οι εντυπώσεις θα με σώσουν, θα απασχολήσουν το μυαλό μου και δε θα δω αυτό που η ζωή με ανάγκαζε να δω. Άρχισα λοιπόν να αγοράζω λαχεία. Το θαύμα του λαχείου όμως σε μένα δεν ευδοκίμησε ποτέ. Έτσι έμεινα με τα ίδια και τα ίδια. Ο χρόνος μου είχε τελειώσει και μαζί του είχε τελειώσει και το κουράγιο μου. Τελικά ήμουν πολύ συγκεκριμένων προδιαγραφών. Αυτό ήταν πλέον σίγουρο. Ό,τι ήταν να πάρω το είχα πάρει και με το παραπάνω μάλιστα, από δω και πέρα η έρημος. Για να μην αρρωστήσω, έπρεπε να βρω ένα καινούργιο θαύμα. Δεν είχα ζήσει ελεύθερος. Πάντα έπρεπε να κάνω εκείνο που έπρεπε να κάνω. Ποτέ δεν είχα απιστήσει στο συμφέρον μου. Όλα τα είχα ζυγίσει, όλα τα είχα μετρήσει. Και το κέρδος και τη ζημία. Τώρα όμως, που είχα αρχίσει να γερνάω και είχα μείνει ορφανός από θαύματα και εντυπώσεις, δε μπορούσα πλέον να κάνω αυτήν τη διεργασία της αγοραπωλησίας με την ίδια ευκολία. Είχα κουραστεί. Καθόμουν με τις ώρες και προσπαθούσα να βρω το λάθος. Σε τι είχα φταίξει και τώρα στα γεράματα είχα μείνει παντέρημος από θαύματα; Συγκεκριμένων, πολύ συγκεκριμένων προδιαγραφών. Σαν ηλεκτρική συσκευή. Με εγγύηση και πολύ συγκεκριμένες ώρες χρήσης. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, τότε που ζούσα μέσα στο θαύμα, και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δε μπορώ να εννοήσω αυτό που μου συνέβη. Κανείς δε με ανάγκασε να κάνω αυτό που έκανα. Πάντα προτιμούσα εκείνο που θα με σώσει. Όλα με ελεύθερη βούληση τα έκανα. Εγώ ήμουν αυτός που προτιμούσε αυτό κι όχι εκείνο. Κανέναν δεν έβλαψα μέσα στη ζωή μου. Με την αξία μου κέρδισα όσα κέρδισα. Με βοήθησαν όμως και τα κατά καιρούς θαυματάκια της καθημερινότητάς μου να το φέρω σε πέρας τούτο το μαρτύριο. Έτρεξα, έτρεξα πολύ. Έτρεξα για να προλάβω τις ευκαιρίες και να μην αφήσω να πάει τίποτα χαμένο. Ευτυχώς δε μου έτυχε το θαύμα κάποιας μεγάλης αρρώστιας πάνω στην προσπάθειά μου για να με πάει πίσω. Δόξα τω Θεώ. Αυτό ήταν λοιπόν; Τι γίνηκε κι εγώ, τώρα στο τέλος της ζωής μου, νιώθω ξερό κέλυφος του εαυτού μου; Νιώθω σαν να χρησιμοποίησα τον εαυτό μου πολύ άσκημα. Τον έκανα εξάρτημα για να κατορθώσω να ζήσω ευτυχισμένα, εγώ και η οικογένειά μου. Αυτό ήταν, λοιπόν; Σε άλλες εποχές οι άνθρωποι δε φτάνανε στο τέλος τόσο γυμνοί. Προλαβαίνανε και πεθαίνανε πάνω στα νιάτα τους, μέσα στους πολέμους, χωρίς να προλάβουνε να καταλάβουνε. Σε μένα χαρίσανε το προνόμιο να επιζήσω και να φτάσω στο τέλος. Αυτό στην αρχή της ζωής μου φαινόταν σα θαύμα, τώρα στο τέλος όμως γύρισε κι έγινε μαρτύριο και η χειρότερη καταδίκη. Χωρίς αναμνήσεις, χωρίς αγάπη, χωρίς συντροφιά. Με τυφλώσανε και με κάνανε να σκέφτομαι μόνο το τομάρι μου. Αυτό πρέπει να ήταν το λάθος μου. Έπρεπε να το υποψιαστώ. Τώρα όμως είναι πολύ αργά, ό,τι έγινε έγινε. Για να μην τρελαθώ, περιμένοντας γυμνός και ορφανεμένος το τέλος, πρέπει να βρω οπωσδήποτε ένα καινούργιο θαύμα. Η σύνταξή μου με στενεύει πολύ. Και η δυσαρεστημένη γυναίκα δεν καταλαβαίνει τίποτα. Νομίζει ότι εγώ είμαι ο μέγας φταίχτης. Μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό της. Δεν καταλαβαίνει ότι με ξεγελάσανε. Δεν καταλαβαίνει ότι με πείσανε να χρησιμοποιήσω τον εαυτό μου, όπως ο αφέντης χρησιμοποιεί τον δούλο του, χωρίς οίκτο και έλεος. Υψηλά γράμματα για το στενόκαρδο μυαλό της. Δε μπορεί να εννοήσει ότι και οι δυο ήμασταν θύματα. Μου φέρεται άσκημα και προσπαθεί να με εκδικηθεί για όλα όσα της έκανα όλα αυτά τα χρόνια, τώρα που είμαι ανήμπορος και σαπίζω μέσα στην πολυθρόνα μου. Τελικά αυτή, με τη γκρίνια της και τους κακούς της τρόπους, είναι η μόνη διασκέδασή μου. Είναι η μόνη που δείχνει κάποιο ενδιαφέρον για το κουφάρι μου. Και δε με πειράζει καθόλου αν το κάνει από εκδίκηση. Στόλισε το χριστουγεννιάτικο δένδρο και με άφησε μόνο μέσα στο σκοτάδι με αναμμένη την τηλεόραση. Οι σκέψεις μου γίνανε φίδια και έρχονται σιγά σιγά από το χολ για να με πνίξουν. Ο φόβος, ο τρόμος και η μοναξιά με σπρώχνουν εμένα, έναν άνθρωπο που βάδιζε πάντα με τη λογική μέσα στη ζωή του, να έρθω να πιστέψω ότι το πράγμα δεν τελειώνει εδώ. Με σπρώχνουν να πιστέψω ότι πίσω από αυτό το σκοτάδι υπάρχει κάτι άλλο. Μια φωτεινή συνέχεια. Μια χώρα ηλιόλουστη γεμάτη λιβάδια, δένδρα, νερά, θάλασσα και ελεύθερο ουρανό. Μια χώρα που την κατοικούν σκιές ευλογημένες. Μια χώρα που όποιος τυχερός βρεθεί στα χώματά της, γίνεται ξανά παιδί και παραμένει παιδί. Μια χώρα που ο χρόνος είναι απών. Αυτό είναι το καινούργιο θαύμα που προσμένω... Αλλά ποτέ δεν θα μάθουμε αν είναι ένα θαύμα υπαρκτό, γιατί κανείς ποτέ δε γύρισε από αυτήν τη χώρα. Είναι ένα θαύμα που πάντα ελπίζουμε και περιμένουμε, γιατί όλους μας φοβίζει το σκοτάδι και γιατί δυστυχώς όλοι έχουμε πολλή μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Αλλά δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς... το λάθος έχει μπει στο αίμα μας για τα καλά! Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος! Νομίζω ότι σε λίγο θα με πάρει ο ύπνος... Αν ξυπνήσω έχει καλώς... αν όχι...

Από το βιβλίο του συγγραφέα, Τα αδέσποτα των Χριστουγέννων, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λέμβος.

 

:BiblioNet : Μανιώτης, Γιώργος Ν