Γιατί γελάει ο Τσίπρας;
Παρατηρείται μια μανία εναντίον του Τσίπρα, η οποία δύσκολα
ερμηνεύεται. Μπορεί κανείς να μην συμφωνεί με την πολιτική ή να μην
είναι Σύριζα. Ουδείς ψόγος. Αλλά μπορείς να ενοχλείσαι επειδή ο Τσίπρας
κάνει επισκέψεις, πίνει τσικουδιά και χαμογελάει; Αυτό λέγεται εμμονή.
Η μανία αυτή έφτασε μέχρι και στη Γερμανία. Εκεί οι δημοσιογράφοι αναρωτήθηκαν, την επομένη της τρομοκρατικής επίθεσης στο Βερολίνο, γιατί ο Τσίπρας πήγε στην Κρήτη και γιατί χαμογέλασε, την ώρα που σκοτώθηκαν 12 άνθρωποι στο Βερολίνο! Μάλλον δεν είμαστε πλέον με τα καλά μας.
Δηλαδή, τι έπρεπε να κάνει ο Τσίπρας; Να κάτσει στο Μαξίμου και να φορέσει μαύρα με τη σημαία μεσίστια; Να μοιάζει αμίλητος και σκυθρωπός; Μήπως να κλαίει κιόλας; Ή μήπως να κηρύξει τη χώρα σε τριήμερο πένθος; Μα τότε δεν έπρεπε να κάνει άλλη δουλειά, από το να κλαίει καθημερινώς. Άλλοτε για το Βερολίνο, την άλλη για το Χαλέπι και την επομένη για το Τουπόλεφ. Πρωθυπουργός όμως είναι ο Τσίπρας, δεν είναι μοιρολογίστρα.
Προφανώς πρόκειται γα υστερία, η οποία πηγάζει από την ιδέα πως η Ελλάδα πρέπει να είναι αξιόπιστη, όπως λένε και να μην ενοχλεί καθόλου τους δανειστές της. Μια τέτοιου είδους αυτιστική αντιπολίτευση όμως μόνον καλό κάνει στον Τσίπρα. Εμφανίζεται ως διωκόμενος, ως θύμα μια απεχθούς ιδέας ελληνικού προτεκτοράτου, η οποία σταδιακά εμποτίζει την πολιτική ζωή, εδώ και στο εξωτερικό.
Η βασική ιδέα είναι πως κάθε ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει επ’ ουδενί να ενοχλεί κανέναν απολύτως, ώστε να εισπράττει τις δόσεις και να υπογράφει αμίλητη τις συμφωνίες. Άπαξ και γίνει μια οποιαδήποτε κίνηση, με σχετικώς αυτόνομη μορφή, τότε βάλλουν εναντίον της πως ενήργησε χωρίς προηγουμένως να ρωτήσει.
Τέτοια αντιπολίτευση δεν έπρεπε επ’ ουδενί να γίνεται στην Ελλάδα. Εάν δόθηκε επίδομα, αυτό έπρεπε να κριθεί όχι στη βάση των εντυπώσεων που έκανε στους Γερμανούς, αλλά επί της ουσίας, εάν πράγματι δημιουργεί πρόβλημα δημοσιονομικό ή όχι.
Το ζήτημα έκλεισε με την επιστολή Τσακαλώτου. Κατά τη γνώμη μου κακώς εστάλη η επιστολή. Ήταν μια πράξη υποτέλειας. Ο υπουργός έπρεπε να απαντήσει πως το επίδομα δόθηκε και πρέπει να αξιολογηθεί από το eurogroup. Τι σημαίνει στέλνω επιστολή με δέσμευση; Αυτά γίνονται στο δημοτικό, ως τιμωρία του δασκάλου.
Ποτέ δεν γίνονται στις διεθνείς σχέσεις. Είναι ανεπίτρεπτο μια ελληνική κυβέρνηση να στέλνει επιστολές διαβεβαιώσεων. Έδωσα το επίδομα. Τέλος. Κυβέρνηση είσαι, δεν είσαι ομάδα μαθητών.
Ο αντίλογος εδώ είναι πως ο εκβιασμός είναι μόνιμος και είναι πολύ σοβαρός για να τον αγνοήσεις. Μα μόνον εάν επιμείνεις στον τύπο- που πάντα είναι και ουσία ταυτόχρονα- έχεις πιθανότητα να βγεις από τον εκβιασμό.
Όταν ο άλλος βλέπει ότι είσαι αδύναμος, σε αντιμετωπίζει ανάλογα. Όταν δεν μιλάς, σε θάβουν ζωντανό, λέει η παροιμία.
Η μανία αυτή έφτασε μέχρι και στη Γερμανία. Εκεί οι δημοσιογράφοι αναρωτήθηκαν, την επομένη της τρομοκρατικής επίθεσης στο Βερολίνο, γιατί ο Τσίπρας πήγε στην Κρήτη και γιατί χαμογέλασε, την ώρα που σκοτώθηκαν 12 άνθρωποι στο Βερολίνο! Μάλλον δεν είμαστε πλέον με τα καλά μας.
Δηλαδή, τι έπρεπε να κάνει ο Τσίπρας; Να κάτσει στο Μαξίμου και να φορέσει μαύρα με τη σημαία μεσίστια; Να μοιάζει αμίλητος και σκυθρωπός; Μήπως να κλαίει κιόλας; Ή μήπως να κηρύξει τη χώρα σε τριήμερο πένθος; Μα τότε δεν έπρεπε να κάνει άλλη δουλειά, από το να κλαίει καθημερινώς. Άλλοτε για το Βερολίνο, την άλλη για το Χαλέπι και την επομένη για το Τουπόλεφ. Πρωθυπουργός όμως είναι ο Τσίπρας, δεν είναι μοιρολογίστρα.
Προφανώς πρόκειται γα υστερία, η οποία πηγάζει από την ιδέα πως η Ελλάδα πρέπει να είναι αξιόπιστη, όπως λένε και να μην ενοχλεί καθόλου τους δανειστές της. Μια τέτοιου είδους αυτιστική αντιπολίτευση όμως μόνον καλό κάνει στον Τσίπρα. Εμφανίζεται ως διωκόμενος, ως θύμα μια απεχθούς ιδέας ελληνικού προτεκτοράτου, η οποία σταδιακά εμποτίζει την πολιτική ζωή, εδώ και στο εξωτερικό.
Η βασική ιδέα είναι πως κάθε ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει επ’ ουδενί να ενοχλεί κανέναν απολύτως, ώστε να εισπράττει τις δόσεις και να υπογράφει αμίλητη τις συμφωνίες. Άπαξ και γίνει μια οποιαδήποτε κίνηση, με σχετικώς αυτόνομη μορφή, τότε βάλλουν εναντίον της πως ενήργησε χωρίς προηγουμένως να ρωτήσει.
Τέτοια αντιπολίτευση δεν έπρεπε επ’ ουδενί να γίνεται στην Ελλάδα. Εάν δόθηκε επίδομα, αυτό έπρεπε να κριθεί όχι στη βάση των εντυπώσεων που έκανε στους Γερμανούς, αλλά επί της ουσίας, εάν πράγματι δημιουργεί πρόβλημα δημοσιονομικό ή όχι.
Το ζήτημα έκλεισε με την επιστολή Τσακαλώτου. Κατά τη γνώμη μου κακώς εστάλη η επιστολή. Ήταν μια πράξη υποτέλειας. Ο υπουργός έπρεπε να απαντήσει πως το επίδομα δόθηκε και πρέπει να αξιολογηθεί από το eurogroup. Τι σημαίνει στέλνω επιστολή με δέσμευση; Αυτά γίνονται στο δημοτικό, ως τιμωρία του δασκάλου.
Ποτέ δεν γίνονται στις διεθνείς σχέσεις. Είναι ανεπίτρεπτο μια ελληνική κυβέρνηση να στέλνει επιστολές διαβεβαιώσεων. Έδωσα το επίδομα. Τέλος. Κυβέρνηση είσαι, δεν είσαι ομάδα μαθητών.
Ο αντίλογος εδώ είναι πως ο εκβιασμός είναι μόνιμος και είναι πολύ σοβαρός για να τον αγνοήσεις. Μα μόνον εάν επιμείνεις στον τύπο- που πάντα είναι και ουσία ταυτόχρονα- έχεις πιθανότητα να βγεις από τον εκβιασμό.
Όταν ο άλλος βλέπει ότι είσαι αδύναμος, σε αντιμετωπίζει ανάλογα. Όταν δεν μιλάς, σε θάβουν ζωντανό, λέει η παροιμία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου