Η ΜΟΥΣΑ-ΚΟΤΑ ΕΝΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ

Ο Γιώργος Ιωάννου είχε αδυναμία στα κατοικίδια ζώα, ιδιαίτερα στα πιο κοινά, τα  πιο ασήμαντα και  περιφρονημένα.
Μια μέρα αγόρασε από την οδό Αθηνάς μία... μονόφθαλμη κότα.
Την πήρε στο σπίτι του , την ονόμασε Καίτη και την φρόντιζε στοργικά , λέγοντας στους επισκέπτες του ότι ήταν η... φιλενάδα και εξομολόγος του , έφτασε μάλιστα στο σημείο να γράψει  και μια ωδή γι’ αυτήν, που  δημοσίευσε στο τελευταίο τεύχος του προσωπικού περιοδικού που έγραφε εξολοκλήρου , τη χρονιά που πέθανε, το 1985.

 Σημειωτέον ότι ο Ιωάννου είχε παθολογική απέχθεια για το κρέας του κοτόπουλου, έλεγε μάλιστα χαρακτηριστικά ότι δεν είχε φάει ποτέ κοτόπουλο στη ζωή του.
Μου διηγήθηκαν ότι, μετά το θάνατό του, οι οικείοι του άφησαν την κότα στο νεκροταφείο και αυτή τρεφόταν επί μέρες τσιμπολογώντας γύρω από τον τάφο του λογοτέχνη...


  

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΚΟΤΑ ΜΟΥ*
(απόσπασμα)

Μαύρη είσαι, με κάποιες πιτσιλιές χρυσές
 στο λαιμό σου το θαυμάσιο,
 με το λειρί χαριτωμένο να σου πέφτει
καλύπτοντας το μάτι σου το αριστερό,
που σου έβγαλαν ως φαίνεται οι "φίλες" σου
μέσα σε κείνο το κοτέτσι
 όπου διέκρινα την ομορφιά σου.

Κι όμως μπορεί εσύ να' σαι στραβή,
μα η τύχη σου ήταν πάντα ίσια.
 Ενώ όλες εκείνες οι καρακάξες,
 που σε τσιμπούσαν και σε στράβωσαν,
 είναι εδώ και χρόνια μακαρίτισσες.
Φρίττω σκεπτόμενος μια τέτοια τύχη
και για σένανε.
Και αποστρέφω το κεφάλι μου κάθε πρωΐ,
 όταν περνώντας από την πλατεία
βλέπω σε κείνο το καφάσι
τα συσσωρευμένα πτώματα
 των ομοφύλων σου να βγάζουν αίμα και νερό
 κι απάνω τους να γαυριά η επιγραφή:
"Κάθε αυγή και σφαγή!"

Ω, πώς μπορούν να το κάνουνε αυτό;
 Και πώς μπορούν κατόπι να σας τρώνε;
 Πως είναι δυνατόν να μην το νιώθουν,
 πόσο κοντά στον άνθρωπο βρισκόσαστε,
πόσα καταλαβαίνετε και λέτε,
 πόσο ανθρώπινη είναι η σάρκα και το σώμα σας...

Καθόλου μη φοβάσαι.
 Εσύ δε θα γευτείς την τύχη αυτή,
 τουλάχιστον όσο εγώ υπάρχω.
Γι' αυτό κοίταξε, κακομοίρα μου,
 με την αγνή σου την καρδιά,
να μεσιτεύεις στο Θεό για μένανε.
 Καλά να μ' έχει και να με φυλάγει πάντοτε.
Κι έτσι χρόνια και χρόνια θα περάσουμε μαζί.
 Μια μαύρη κότα κι ένας άσπρος άνθρωπος.
Το ίδιο έρημος μ' αυτήν, το ίδιο άοπλος.

Φύλαγέ με, σε παρακαλώ,
για να σε σώζω απ' το μαχαίρι- σώζε με.
Είσαι η Κότα μου και είμαι ο Κότος σου,
 ο κύριός σου και ο πετεινός σου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ,
"Φυλλάδιο", τευχ.7,σελ.7-8(1985)
Γιώργος Ιωάννου (εργοβιογραφία) - Βικιπαίδεια