Γιώργος Σεφέρης «Τελευταίος Σταθμός»
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν.
Τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη∙
νησιά, χρώμα θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε
σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων
βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χαράξει
σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της πληρωμής κι ακούγονται
νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι∙
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη θάλασσα του
Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην άκρη
μιας φθινοπωρινής μπόρας το φεγγάρι
ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν
τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.
Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης ένας τρόπος
ν’ αρχίσεις να μιλάς για πράγματα που ομολογείς
δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς σε φίλο
που ξέφυγε κρυφά και φέρνει
μαντάτα από το σπίτι κι από τους συντρόφους,
και βιάζεσαι ν’ ανοίξεις την καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον αλλάξει.
Ερχόμαστε απ’ την Αραπιά, την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη,
τη Συρία∙
το κρατίδιο
της Κομμαγηνής, που ΄σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
Ερχόμαστε απ’ την άμμο της έρημος απ’ τις θάλασσες του
Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ’ αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα ‘λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μονάχα κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους∙
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο∙
χείλια και δάκτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν∙
σαν έρθει ο θέρος
προτιμούν να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι∙
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύονται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητο-
ρεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.
Πάλι τα ίδια και τα ίδια θα μου πεις φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου
τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και να ‘θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν’ ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ’ το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν
το πεύκο, και τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια,
νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δεί-
χνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνονται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν∙
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες∙
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει∙
Στάζει τη μέρα στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.
Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ’ ανοιχτές πληγές απ’ το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας∙ «Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε...»
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν.
Cava dei Tirreni, 5 Οκτωβρίου ’44
Ελληνορωμαϊκός ναός , που βρίσκεται δύο μίλια έξω από την Αμιούν*_______________________________
*Η Αμιούν (αραβικά: أميون), είναι η πρωτεύουσα της Ελληνορθόδοξης κυρίως επαρχίας Κούρα στον Βόρειο Λίβανο.Η λέξη Αμιούν δεν είναι ακριβώς Σημιτική αλλά προέρχεται από τις Σημιτική λέξη Αμμούν η οποία σημαίνει «δυνατό και απόρθητο φρούριο». Μια δεύτερη ερμηνεία για την προέλευση του ονόματος είναι η Αραμαϊκή λέξη Αμ Γιουν που σημαίνει «Έλληνες».
Ο πληθυσμός της πόλης είναι περίπου 15,000. Είναι Ελληνορθόδοξοι και ανήκουν στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντιόχειας. Έχουν μεικτή καταγωγή, είναι απόγονοι Φοινίκων, Ελλήνων και Γκασανίδων Αράβων και μιλούν Αραβικά.
Η Αμιούν έχει 11 Ελληνορθόδοξες εκκλησίες (Άγιος Γεώργιος(2 εκκλησίες), Άγιος Ιωάννης, Παναγία(2 εκκλησίες), Άγιος Σέργιος, Αγία Βαρβάρα, Άγιος Δομίτιος, Άγια Μαρίνα, Άγιος Φωκάς, Άγιος Σίμον). Στην πόλη λειτουργούν 3 δημόσια σχολεία και 2 ιδιωτικά. Στην επαρχία Κούρα, 12 χιλιόμετρα βόρεια της Αμιούν, βρίσκεται το Πανεπιστήμιο του Μπαλαμάντ που ιδρύθηκε από τον Ορθόδοξο Πατριάρχη Αντιοχείας Ιγνάτιο Δ΄ το 1988. Η πόλη έχει επίσης μια δημόσια βιβλιοθήκη και ένα ιδιωτικό νοσοκομείο.
Πηγή:el.wikipedia.org
_____________________
+++++++++++++++++++
*********************
Jordan Museum of Popular Tradition:Μωσαϊκό βυζαντινής εποχής με δύο πουλιά , το ένα φυλακισμένο σε κλουβί και το άλλο ελεύθερο. Το πρώτο συμβολίζει την παγιδευμένη ψυχή μέσα στο σώμα και το άλλο την (μετά το θάνατο) απελευθέρωσή της από τη σωματική σκλαβιά.
_____________________
+++++++++++++++++++
*********************
Petra Church – Mosaic Floors – Petra, Jordan
Glimpse of Petra Treasury on Flickr – by charlietyack
Where is Petra?
Petra is a spectacular ancient Nabataean city in western Jordan. With massive façades that have been carved entirely out of the existing red sandstone, Petra’s magnificent temples and tombs are like no other religious buildings in the world, and the surrounding rugged landscape dotted with historical sites are a hiker’s paradise.
Petra has been a city of great religious significance both in ancient times and today. First, it has a number of connections with the Old Testament: the nearby Ain Mousa (Spring of Moses) is believed to be where Moses struck a rock with his staff to extract water and Aaron is said to have died in the Petra area and been buried on what is today the sacred site atop Jabal Haroun (Mount Aaron). Later, the city built by the Nabataeans was packed with tombs, temples, sanctuaries and altars to their gods. And in its last years, Petra was the home of several Byzantine churches.
Amidst Petra’s ancient temples is a Byzantine church dating from the 5th and 6th centuries. Still being excavated, Petra Church contains some extraordinary mosaics.
The Petra Church seems to have first been built over
Nabataean and Roman remains around 450 AD. It may have been a major
5th- and 6th-century cathedral, which is intriguing given the other
evidence of Petra’s decline after a 363 AD earthquake.
How old are the mosaics of Petra?
When first constructed around 450, the church had
only one apse and an entrance porch. The Mosaic of the Seasons in the
southern aisle is from this period. In 500-50 AD, the church was
remodeled. Two side apses were installed and the two-story atrium built.
The nave was paved and the chancel screens, a pulpit, and wall mosaics
were installed, as were the mosaics of the northern aisle and the
eastern end of the southern aisle.
Each of the side aisles of Petra Church is paved
with 70 square meters of remarkably preserved mosaics, depicting native
as well as exotic or mythological animals, as well as personifications
of the Seasons, Ocean, Earth and Wisdom. Also surviving are significant
remains of the nave’s paving in marble and stone in geometric designs.
Πηγή: mosaicartsource.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου