Francofonia – Η κιβωτός των ανθρώπων
Είδος: Δράμα Παραγωγής: 2015
Διάρκεια: 90' Χώρα: Γαλλία, Γερμανία
Σκηνοθεσία: Aleksandr Sokurov
Σενάριο: Aleksandr Sokurov
Ηθοποιοί: Benjamin Utzerath, Johanna Korthals Altes, Louis-Do de Lencquesaing, Vincent Nemeth
Με επίκεντρο τον Λούβρο, το Francofonia, είναι μια μίξη δράματος και ντοκιμαντέρ με κεντρικό θέμα την περίοδο της Ναζιστικής κατοχής, κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και το πως οι Γερμανοί χειρίστηκαν το τεράστιας αξίας μουσείο. Η ταινία προσπαθεί να ρίξει φως στην εποχή, εξερευνώντας την σχέση των Γάλλων με τους κατακτητές αλλά και τις διαθέσεις των Ναζί σε σχέση με τα αγάλματα και άλλα εκθέματα του Λούβρου, που όπως λέγεται στο trailer έχουν μεγαλύτερη αξία από την ίδια την Γαλλία.
Το Francofonia, πηγαίνει όμως πέρα από τα γεγονότα, προσπαθώντας να αναλύσει την σχέση των Γάλλων με την τέχνη και την προσφορά τους σε αυτήν. francofonia Σκηνοθέτης του φιλόδοξου Francofonia, είναι ο Ρώσος Aleksandr Sokurov, νικητής του Χρυσού Λέοντα στην Βενετία το 2011 για το Faust. Ο Sokurov γυρίζει στην Βενετία φέτος με το Francofonia να προβάλλεται για το διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ, σχεδόν ταυτόχρονα με την προβολή του στο Φεστιβάλ του Τορόντο.
Γιάννης Πατλάκας
*********************
Όταν πρωτοέμαθα, ότι στο φετινό Φεστιβάλ της Βενετίας θα συμμετείχε στο διαγωνιστικό ο Alexander Sokurov με την νέα του ταινία, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να χαρώ. Αμέσως μετά έψαξα λεπτομέρειες σχετικά με το θέμα της ταινίας, την σύνοψη και έπιασα τον εαυτό μου να ψάχνω για μια συγκεκριμένη λεπτομέρεια: την διάρκεια της. Κι όταν την έμαθα, χάρηκα και πάλι: ήταν μια ταινία που θα κρατούσε 1 ώρα και 27 λεπτά μόνο. Το αναφέρω αυτό, για να σας δώσω να καταλάβετε πώς νιώθω για τις ταινίες του Sokurov: συχνά τις θαυμάζω για διάφορους λόγους, άλλα η εμπειρία του να τις παρακολουθώ είναι οδυνηρά βαρετή, με αποτέλεσμα να χαίρομαι όταν μαθαίνω πως κάποιες από αυτές δεν έχουν τόσο μεγάλη διάρκεια.
Επιπλέον ήταν ευχάριστη διαπίστωση, πως η νέα του ταινία, το Francofonia, ήταν μάλλον και η πιο δυναμική του. Ήταν η πρώτη φορά, που θεώρησα το χειροκρότημα του κοινού στο τέλος της ταινίας ειλικρινές, κι όχι απλά για να δείξει ο κάθε θεατής στους υπόλοιπους… πόσο καλλιεργημένος είναι.
Δύσκολο να χαρακτηρίσεις το είδος της ταινίας: είναι ένα κράμα μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, μιας ιστορικής ταινίας και ενός αλληγορικού κινηματογραφικού δοκιμίου. Αφορά περισσότερο το Μουσείο του Λούβρου σαν καταγραφή του τι ήταν η Ευρωπαϊκή κοινωνία και πως εξελίχθηκε από το ξεκίνημα της ζωής στην ήπειρο.
O Sokurov έδωσε την φωνή του και σε έναν χαρακτήρα (δεν βλέπουμε το πρόσωπο του), ο οποίος αφηγείται, με έναν πολύ προσωπικό τόνο, τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις του από την ιστορία και τα έργα τέχνης του Λούβρου.
Ο σκηνοθέτης συμπεριλαμβάνει και μερικές ιστορικές προσωπικότητες, για να τον βοηθήσουν να αποτυπώσει κάποιες πτυχές της ιστορίας του μουσείου.
Οι δυο πιο σημαντικές είναι ο Jacques Jaujard, διευθυντής του μουσείου την δεκαετία του ’40, όταν η Γαλλία βρέθηκε υπό την κατοχή των στρατευμάτων του Χίτλερ, και ο Franz Metternich, ένας Γερμανός που στάλθηκε στο Λούβρο για επιβλέπει τον Jaujard και να προστατέψει τον χώρο από τις ζημιές, που μπορεί να προκαλέσει ο πόλεμος.
Η ταινία είναι ενδιαφέρουσα για πάρα πολλούς λόγους, ο Sokurov είναι ξεκάθαρα ένας άνθρωπος παθιασμένος με την Τέχνη, κυρίως την “Κλασική Τέχνη” (αμφιβάλλω αν έχει τα ίδια συναισθήματα με την πιο μοντέρνα, όπως τον Andy Warhol και τους pop art ακολούθους του).
Η ίδια η τέχνη του Sokurov χαίρει μεγαλείου και σεβασμού, όμως αυτή η νέα του ταινία είναι πολύ πιο ελεύθερη και φρέσκια από τις περισσότερες από τις προηγούμενες, κάτι που αποτελεί έκπληξη.
Ομολογώ, πως είναι αρκετά δύσκολο να παρακολουθήσεις όσα συμβαίνουν στο μυαλό του σκηνοθέτη, όταν αλλάζει θέμα ξαφνικά στην αφήγησή του για την ιστορία του Λούβρου. Οι παρεκβάσεις στο σενάριο είναι συχνές και είναι δύσκολο για το κοινό να συνδέσει τις ιδέες μεταξύ τους.
Ωστόσο, αυτή η στρατηγική μας δίνει την αίσθηση της ανάγνωσης του μυαλού του σκηνοθέτη, κι ακόμη κι αν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τις προθέσεις του, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε μπροστά μας μια πολύ προσωπική άποψη για τα πράγματα. Κι όταν έχουμε να κάνουμε με εκτίμηση της Τέχνης, τι καλύτερο από το να ακούσουμε τι έχουν να πουν για αυτή, έξυπνοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι, ακόμα κι αν δεν συμφωνούμε ή δεν τους καταλαβαίνουμε πλήρως;
Bruno Ghetti -
Πηγήhttp://cinefreaks.gr *********************************************
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Οι αληθινοί πρωταγωνιστές
Ο διευθυντής του Λούβρου Jacques Jaujard
Wolff Metternich, Franz, Graf - Dictionary of Art Historians
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου