Στις πηγές της νιότης μας

ΒΑΘΥ ΠΗΓΑΔΙ

Στίχοι: Κωστής Παλαμάς
Μουσική: Τάσος Ρωσόπουλος
Εκτέλεση: Ανδρέας Καρακότας

Μέσα μου ανοίχτηκε βαθύ
πηγάδι σκοταδερό μέσα
του κάθε φωνούλα
βόγγισμα λυπητερό

μέσα μου ολάνοιχτο
βαθύ πηγάδι, χωρίς νερό
κι η πέτρα μέσα του
πάει, πέφτει,χάνεται
και δεν χτυπά

βαθιά όλα μέσα μου
και άδεια και τίποτε
και τίποτε δε φέγγει τίποτε
που ν΄ αγαπώ

μέσα μου ανοίχτηκε βαθύ
πηγάδι σκοταδερό μέσα
του κάθε φωνούλα
βόγγισμα λυπητερό

μέσα μου ολάνοιχτο
βαθύ πηγάδι, χωρίς νερό
κι η πέτρα μέσα του
πάει, πέφτει,χάνεται
και δεν χτυπά

βαθιά όλα μέσα μου
και άδεια και τίποτε
και τίποτε δε φέγγει τίποτε
που ν΄ αγαπάω

κι η πέτρα μέσα του
πάει, πέφτει,χάνεται
και δεν χτυπά

βαθειά όλα μέσα μου
και άδεια και τίποτε
και τίποτε δε φέγγει τίποτε
που ν΄ αγαπάω.

**************************
 Κωστής Παλαμά; :"Μια πίκρα"

 Τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα τα 'ζησα
κοντά στ' ακρογιάλι,
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
πλατιά και μεγάλη.

Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,

στενάζεις καρδιά μου το ίδιο αναστέναγμα:
Να ζούσα εκεί πάλι

Μια μένα είναι η μοίρα μου, μια μένα είν' η χάρη μου,
δεν γνώρισα κι άλλη:
Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
γλυκιά και μεγάλη.

Και να! μεσ' στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
πλατιά και τη μεγάλη.

Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε,
μια πίκρα μεγάλη,
και δε μου τη γλύκαινες
της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι!

Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποια ανεμοζάλη,
που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,
καλό μου ακρογιάλι

Μια πίκρα είν' αμίλητη, μια πίκρα είν' αξήγητη,
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν' άσβηστη και μεσ' τον παράδεισο
των πρώτων μας χρόνων κοντά στο ακρογιάλι.