Ένας ψυχίατρος που έδινε πνοή ζωής σε σίδερο και γύψο

 Eφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Λάππας , ο εικαστικός που χαρακτήριζε τον εαυτό του «κωμικό ηθοποιό» |
 Γιώργος Λάππ
ας (1950-2016)

Ένας ψυχίατρος που έδινε πνοή ζωής σε σίδερο και γύψο.
«Το αληθινό ταλέντο του καλού γλύπτη, είναι η ικανότητα να κουμαντάρει το ψυχικό υλικό του ιλίγγου» έλεγε και χαρακτήριζε τον εαυτό του κωμικό ηθοποιό, που βοηθά τους μαθητές του να λυθούν. Εργαζότανε ακατάπαυστα, άφησε πίσω του πολλά γλυπτά εν εξελίξει.
Ο Γιώργος Λάππας γεννήθηκε στο Κάιρο το 1950. Σπούδασε κλινική ψυχολογία και εργάστηκε εθελοντικά σε ψυχιατρεία στο Όρεγκον και την Καλιφόρνια. Με υποτροφία που πήρε ερεύνησε τη γλυπτική των ινδικών ναών. Παρακολούθησε μαθήματα αρχιτεκτονικής στο Λονδίνο και στη συνέχεια μπήκε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας όπου σπούδασε γλυπτική με καθηγητές τον Γιάννη Παππά και τον Γιώργο Νικολαΐδη. Μετά τις σπουδές του στην Αθήνα πήγε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Έχει πραγματοποιήσει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές.
Ένας ευγενής και ευαίσθητος καλλιτέχνης.
Αίσθηση έκανε τελευταία μια σειρά γλυπτών και κινηματογραφικών προβολών στο Εβραϊκό Μουσείο με στόχο να ευαισθητοποιήσει τους νέους κυρίως ανθρώπους στα δεινά του μίσους και των παράλογων πράξεων που μπορεί να οδηγήσει η πιστή υποταγή σε ακραίες πολιτικές

Πηγή: iefimerida.gr

Ο κόκκινος ισορροπιστής – «Μπορώ και με το ένα χέρι»

Ιφιγένεια Κοντού |

TVXS , 29 Ιανουαρίου 2016

«Το αληθινό ταλέντο του καλού γλύπτη είναι η ικανότητα να κουμαντάρει το ψυχικό υλικό του ιλίγγου» είχε πει σε συνέντευξή του ο καθηγητής. Μήπως αυτό είναι  και το ταλέντο  του καλού  πολιτικού;Με αφορμή  τον αιφνίδιο θάνατο του γλύπτη και καθηγητή της ΑΣΚΤ, Γιώργου Λάππα, κάνοντας μια μικρή αναδρομή στο  έργο του,  βρέθηκα για λίγο στο σύμπαν με τις κόκκινες φιγούρες του.  Οι περισσότεροι καλλιτέχνες μένουν στην ιστορία για μια χαρακτηριστική ομάδα έργων τους, μια πολύ προσωπική τους πρό-ταση που αντανακλά  τον κόσμο τους και την άποψή τους για τη ζωή και την τέχνη. Έτσι κι ο Λάππας παρά το μεγάλο και σημαντικό έργο του, όπως φαίνεται, για τον περισσότερο κόσμο, θα είναι πάντα οι κόκκινες φιγούρες του. Κάποιες από αυτές σε οριζόντια στάση, πολλές ανάποδα, μερικές να στηρίζονται στο ένα χέρι.
Ανάμεσά τους ο κόκκινος ισορροπιστής.

Ο γλύπτης δεν του έδωσε χαρακτηριστικά αλλά όσο τον κοιτώ να στηρίζεται στο δεξί του χέρι, αρχίζω να διακρίνω  ένα πρόσωπο... Χαμογελάει πλατιά παρά το ζόρι.  Σχεδόν τον ακούω να λέει με παιδικό ενθουσιασμό: «Μπορώ και με το ένα χέρι!». Ωραία.  Εμείς όμως δεν μπορούμε. Δεν μπορούμε άλλο δηλαδή... Όταν μας βρήκες, είχαμε ήδη αποκάμει από τις σκληρές ασκήσεις.  Μας έβαλες να κάνουμε και κατακόρυφο, ήρθε ο κόσμος ανάποδα. Μετά μας έβαλες  να στεκόμαστε στο ένα χέρι...
Τι άλλο θα μας πεις ; Να στηριχτούμε σε τέσσερα δάχτυλα, έπειτα σε τρία, σε δύο, σε ένα... Δεν γίνεται, δεν το βλέπεις; Ισορροπία-ισορροπία αλλά οι δυνάμεις τελειώνουν... Και  ξέρεις τι; Σε αυτή την άβολη θέση, είναι πολύ δύσκολο να κρατάς ψηλά το κεφάλι...
Ευτυχώς, τα μάτια ανοιγοκλείνουν από μόνα τους. Το πρόσωπο με το χαμόγελο χάνεται. Η λογική επανέρχεται κι αρχίζει να μιλάει: «Καλά, με το έργο τέχνης τα έβαλες; Ανισόρροπη!»