ΣΥΡΙΖΑ της Συνευθύνης
Σε προηγούμενο κείμενό μου (http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/na-kratisoyme-ton-syriza) είχα
θέσει το ερώτημα: Υπάρχει στο Σύριζα ζήτημα συλλογικής ευθύνης για
αυτόν το «βρώμικο» συμβιβασμό; Ή η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά την
ηγετική ομάδα και τον Αλέξη Τσίπρα, παρέχοντας στον κάθε διαφωνούντα το
πολιτικό και ηθικό δικαίωμα να διαχωρίσει τη θέση του και να
παραμείνει καθαρός;
Σε μια συλλογικότητα όπως είναι μια κλειστή οργάνωση εθελοντών επαναστατών υπάρχει, πιστεύω, ένας ισχυρός δεσμός αλληλεγγύης και συλλογικής ευθύνης. Την αλληλεγγύη αυτή δυστυχώς κάποιοι τη θυμούνται μόνον όταν θίγονται προσωπικά. Όπως στην περίπτωση της Νάντιας Βαλαβάνη, που ζητούσε επίμονα την αλληλεγγύη του Σύριζα στο πρόσφατο και πασίγνωστο οικογενειακό της ατόπημα.
Κάποιοι θα πουν πως η συλλογικότητα και η συλλογική ευθύνη δεν υπάρχουν. Αποτελούν προσχήματα μόνο και μόνο για να καλλιεργούν στα απλά μέλη ένα αίσθημα ασφάλειας και μια ψευδαίσθηση συμμετοχής και για να παρέχουν τη δυνατότητα στην ηγετική ομάδα να ενεργεί στο όνομά τους. Αλλά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε πως τα προβεβλημένα στελέχη και ο ίδιος ο Α. Τσίπρας αναβαπτίζονται καθημερινά στην εμπιστοσύνη των μελών μέσα από τα συλλογικά όργανα, τον εσωκομματικό και δημόσιο διάλογο, τα κομματικά ΜΜΕ.
Στην κοινωνία και στη νομολογία γενικά επικρατεί η ατομική επιλογή και η ατομική ευθύνη. Και οποιαδήποτε ποινικοποίηση της συλλογικότητας (π.χ. όλων των μελών μίας οργάνωσης για τις πράξεις της) ανοίγει το δρόμο στην κατάργηση κάθε έννοιας δίκαιης δίκης.
Στη συζήτησή μας δεν αναφερόμαστε σε πράξεις ποινικά κολάσιμες, εκτός κι αν το 3ο μνημόνιο… αποδειχτεί στο μέλλον κάτι τέτοιο. Άρα δεν έχουμε κανένα λόγο να αρνούμαστε την κομματική συλλογικότητα σε ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς που καταστατικά έχει συγκεκριμένη δομή, συλλογικές οργανωτικές λειτουργίες, πολιτικό πρόγραμμα και συλλογικό όραμα.
Για τη μνημονιακή διολίσθηση του Σύριζα απλά μέλη, στελέχη, βουλευτές, είναι, είμαστε, κατά συνέπεια όλοι συνυπεύθυνοι. Και βεβαίως συνυπεύθυνοι για την προετοιμασία τα χρόνια 2012-2014, τη διακυβέρνηση της χώρας μετά την 25/1/2015 και την πορεία της διαπραγμάτευσης. Το Συνέδριο του 2013 επιβεβαίωνε ότι ο Σύριζα θα ανατρέψει με τη μία τα μνημόνια και όλοι συμφωνούσαν πως έτσι θα γίνει.
Για το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (12 δις), ο Σύριζα δήλωνε πως θα το εφαρμόσει ανεξάρτητα από τη διαπραγμάτευση του χρέους και (το πιο έωλο), ότι θα το χρηματοδοτήσει από το ΤΧΣ και το ΕΣΠΑ. Και μόνο αυτό, φανέρωνε πίστη σε μια συμφωνία εντός της ΕΕ. Όλοι συμφωνούσαν, καμιά αντίδραση ή αντίλογος, από τους προσφάτως διαφωνούντες.
Το πολιτικό οπλοστάσιο του Σύριζα ήταν η πάγια θέση της σκληρής πολιτικής διαπραγμάτευσης μέσα στο ευρώ και το θεωρητικό οπλοστάσιο μια σειρά από ιδεολογήματα: μας έχουν ανάγκη, αν φύγουμε καταρρέουν, το τεράστιο κόστος εξόδου - μεγαλύτερο από το κόστος διάσωσης. Και η γεωπολιτική θέση της χώρας που έδινε μια επί πλέον θεωρητική βεβαιότητα, που ίσως υπήρχε και εν μέρει ενεργοποιήθηκε, αλλά δεν αποτελούσε από μόνη της μια συνθήκη ικανή για μια άλλη συμφωνία.
Όλα τα προηγούμενα μαζί, και κυρίως η εχθρική στάση των δανειστών και η επιλογή τους για μια αριστερή παρένθεση, ή μια κυβέρνηση που πρέπει να τιμωρηθεί (για παραδειγματισμό), συνέβαλαν στην πορεία προς την 12η Ιούλη.
Η κυβέρνηση Σύριζα, τελικά παρέμεινε ζωντανή και όρθια. Και αυτό που την κράτησε όρθια και απέτρεψε την παρένθεση (μπορεί να μη λέγεται, αλλά όλοι το διαισθανόμαστε) ήταν το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου με το γενναίο όχι του.
Τελικά την 12η Ιούλη έφτασε η ώρα του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης.
Σήμερα κανείς δεν αμφισβητεί το μέγεθος των πιέσεων που ασκήθηκαν στην κυβέρνηση της αριστεράς καθώς και τα σχέδια των μηχανισμών, αν όχι να την ανατρέψουν, αλλά (μετά την 5η Ιούλη) να την τιμωρήσουν σκληρά. Για παραδειγματισμό.
Ο ίδιος ο Α. Τσίπρας το είπε καθαρά: «Συνθηκολογήσαμε, χάσαμε. Δεν είναι αυτή η συμφωνία που θέλαμε αλλά αυτό που μπορούσαμε, την δοσμένη στιγμή και που θεωρούμε καλύτερο από το χειρότερο, που ήταν η άτακτη χρεοκοπία. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να αντιρροπήσουμε την κατάσταση, υποστηρίζοντας τα χαμηλότερα εισοδήματα με συγκεκριμένα μέτρα…»
Μετά το δυσμενές αποτέλεσμα ο καθένας θα περίμενε ότι ο Σύριζα θα ανασκουμπωθεί και συλλογικά θα δράσει μέσα στη νέα κατάσταση. Στην οποία άλλωστε με δική του ευθύνη οδήγησε τη χώρα. Ότι θα επεξεργαστεί λύσεις και θα ανοίξει το εσωτερικό μέτωπο απέναντι στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Και ότι η πίεση - εκβιασμός προς τον Τσίπρα , που θα ασκείται από την αριστερή αντιπολίτευση, θα αφορά αυτό το εσωτερικό μέτωπο να προχωρήσει σε ρήξεις.
Ταυτόχρονα όλοι περιμέναμε να ανοίξει και ο διάλογος προς ένα συνέδριο. Τα επίδικα πολλά: Να επεξεργαστεί την διάχυτη αντίληψη που θεωρεί πως οι ταξικοί αγώνες, οι διεκδικήσεις, η ανατροπή της λιτότητας και των μνημονίων, ακόμη και ο σοσιαλισμός πρέπει να διεξαχθούν μέσα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, όσο σκληρό και εχθρικό κι αν είναι. Μαζί με τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Γιατί έξω από το ευρώ και την Ευρώπη ο οποιοσδήποτε αγώνας μπορεί εύκολα να συντριβεί, με άλλα λόγια είναι καταδικασμένος σε αποτυχία.
Ταυτόχρονα να εξετάσει, μετά την εμπειρία της διαπραγμάτευσης, τι μπορεί να γίνει με το Πρόγράμμα -3ο Μνημόνιο:
1. Να εφαρμοστεί αμβλύνοντας τις δυσμενείς επιπτώσεις στα αδύναμα τμήματα της κοινωνίας με αντίμετρα και επί μέρους αντιστάσεις;
2. Να ανατραπεί σύμφωνα με την προεκλογική ρητορική;
3. Η Ελλάδα να αποχωρήσει από τη ζώνη του ευρώ και να προχωρήσει στο δικό της νόμισμα;
Κάποιοι καθαροί, αντί της συντεταγμένης πορείας του Σύριζα και της κυβέρνησής του νίπτουν τα χέρια τους να διώξουν τη βρώμα από το 3ο μνημόνιο. Και με το πρόσχημα της αντίστασης αποστατούν. (Ναι, περί αποστασίας πρόκειται). Ανατρέπουν την κυβέρνηση και επαναφέρουν την αντιμνημονιακή ρητορεία σαν να μην γνώριζαν τίποτα.
Πότε κατάλαβαν ότι η όλη διαπραγμάτευση καταλήγει σε μνημόνιο και μάλιστα χειρότερο από κάθε προηγούμενο – όπως λένε; Ο επίσης καθαρός κ. Βαρουφάκης, ο επίσημος διαπραγματευτής μας, πότε το κατάλαβε; Στις 20 Φλεβάρη τι ακριβώς πέτυχε και τι κατάλαβε;
Και τι προτείνουν στο Σύριζα και στον Τσίπρα οι καθαροί;
«Βρες τα με το ΠΑΣΟΚ, την ΝΔ, το Ποτάμι. Εμείς τα χέρια μας δεν θα τα βρωμίσουμε στο 3ο Μνημόνιο». Αποτέλεσμα; Να παραδίδουν την εφαρμογή του στις παλιές πολιτικές δυνάμεις της διαπλοκής. Και κυρίως να στέλνουν τον Α. Τσίπρα δεμένο χειροπόδαρα στην αγκαλιά τους προκειμένου να τις ξεπλύνει.
Είναι αυτή μια πολιτικά έντιμη και ηθική στάση σε ένα συλλογικό εγχείρημα συνευθύνης που μετά από μια τρίχρονη προετοιμασία περιλαμβάνει: διακυβέρνηση, πολύμηνη διαπραγμάτευση και τελική συμφωνία που κρίνεται από όλους επώδυνος συμβιβασμός;
Ο Σύριζα επιβίωσε παρά το ότι η κυβέρνηση συνθηκολόγησε. Η ριζοσπαστική Αριστερά είναι ακόμη ζωντανή. Και παρά την πολιτική και ηθική μείωση που υπέστη, έχει ακόμη την ισχυρή στήριξη της κοινωνίας. Το πολιτικό κριτήριό της την οδηγεί στο να παραχωρεί στο Σύριζα χρόνο και χώρο. Προκειμένου να μην εγκαταλειφθούν τα ανήμπορα στρώματα στις ακραίες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις. Και καλούν το Σύριζα να πάρει άμεσα μέτρα που θα αμβλύνουν τις δυσμενείς επιπτώσεις, τα λεγόμενα "ισοδύναμα" , στο αγροτικό, στην προστασία της πρώτης κατοικίας, στα κόκκινα δάνεια, στις εργασιακές σχέσεις, στην αποτροπή κατά το δυνατόν της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας . Και βεβαίως να διαπραγματευτεί τον Οκτώβρη με αξιοπιστία το χρέος.
Όλοι κερδίσαμε κάτι σημαντικό κατά την 7μηνη περιπέτεια, σε γνώση και μάλιστα βιωματική. Κυβέρνηση και κοινωνία γίναμε σοφότεροι. Αντιληφθήκαμε κατ’ αρχήν τι σημαίνει σήμερα ο καπιταλισμός του ευρώ και οι μηχανισμοί του. Τι σημαίνει διαπραγμάτευση μαζί τους. Και πόσο σκληροί και αδίστακτοι είναι οι μέθοδοί τους.
Ταυτόχρονα οφείλουμε να αξιολογήσουμε χωρίς αυταπάτες τα ρήγματα που δημιουργήθηκαν στην Ευρώπη κι αν αυτά συνιστούν δυνατότητες για μια ευρωπαϊκή μετακίνηση. Και αν στο μέλλον ο αγώνας μπορεί να δοθεί εντός ή αν υπάρχει δρόμος απόδρασης.
Αντιληφθήκαμε επίσης πόσο αποπροσανατολιστική στάθηκε η υπερβολή της αντιμνημονιακής ρητορικής όπως ξεδιπλώθηκε τα τελευταία χρόνια (και την οποία συνεχίζουμε ακόμη να ακούμε αν και από πολύ λιγότερους). Όλα τα μέτρα των μνημονίων με έναν ισοπεδωτικό τρόπο χαρακτηρίζονται βάρβαρα χωρίς να γίνεται καμιά διάκριση. Οι άδικες οριζόντιες περικοπές, η γενική υποτίμηση και λιτότητα που επέβαλαν και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που επιδιώκουν εξισώνονται με τα διαρθρωτικά μέτρα που αποσκοπούν να αντιμετωπίσουν τις ελληνικές παθογένειες: τη διαφθορά και διαπλοκή, τη φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο, τη δημόσια διοίκηση, την εξυγίανση του καταρρέοντος ασφαλιστικού συστήματος. Για τις πρόωρες συντάξεις, για παράδειγμα, προς τι τόσος δισταγμός και τόσο δάκρυ;
Καθώς η αντιμνημονιακή ρητορική αναδομείται και επανεξετάζεται, ο Σύριζα θα πρέπει να σταθεί προσεκτικός και σε άλλα συνθήματα και επίδικα της πολιτικής του και κυρίως σε αυτά του εσωτερικού μετώπου απέναντι στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο: διαφθορά και διαπλοκή του παλιού πολιτικού συστήματος, οικονομική ολιγαρχία και εμπορικά ΜΜΕ, τα μεγάλα σκάνδαλα κυρίως των εξοπλισμών, της Ζήμενς, της Αγροτικής, τα λαθρεμπόρια, οι λίστες.
Αν το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ης Σεπτέμβρη είναι θετικό για το Σύριζα, και ξεκινήσει τη δεύτερη κυβερνητική του θητεία, ελπίζουμε ότι δε θα αποδειχτούν μερικές ακόμη προεκλογικές υπερβολές. Υπερβολές που θα συσκοτιστούν και θα ξεχαστούν κάτω από το βάρος μιας «συνετής» διαχείρισης ή κάποιων ακόμη αναγκαίων συμβιβασμών.
Γιατί τότε όλοι, μέλη – στελέχη – βουλευτές, θα είναι (θα είμαστε) συνυπεύθυνοι χωρίς καμία δικαιολογία.
*
Σε μια συλλογικότητα όπως είναι μια κλειστή οργάνωση εθελοντών επαναστατών υπάρχει, πιστεύω, ένας ισχυρός δεσμός αλληλεγγύης και συλλογικής ευθύνης. Την αλληλεγγύη αυτή δυστυχώς κάποιοι τη θυμούνται μόνον όταν θίγονται προσωπικά. Όπως στην περίπτωση της Νάντιας Βαλαβάνη, που ζητούσε επίμονα την αλληλεγγύη του Σύριζα στο πρόσφατο και πασίγνωστο οικογενειακό της ατόπημα.
Κάποιοι θα πουν πως η συλλογικότητα και η συλλογική ευθύνη δεν υπάρχουν. Αποτελούν προσχήματα μόνο και μόνο για να καλλιεργούν στα απλά μέλη ένα αίσθημα ασφάλειας και μια ψευδαίσθηση συμμετοχής και για να παρέχουν τη δυνατότητα στην ηγετική ομάδα να ενεργεί στο όνομά τους. Αλλά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε πως τα προβεβλημένα στελέχη και ο ίδιος ο Α. Τσίπρας αναβαπτίζονται καθημερινά στην εμπιστοσύνη των μελών μέσα από τα συλλογικά όργανα, τον εσωκομματικό και δημόσιο διάλογο, τα κομματικά ΜΜΕ.
Στην κοινωνία και στη νομολογία γενικά επικρατεί η ατομική επιλογή και η ατομική ευθύνη. Και οποιαδήποτε ποινικοποίηση της συλλογικότητας (π.χ. όλων των μελών μίας οργάνωσης για τις πράξεις της) ανοίγει το δρόμο στην κατάργηση κάθε έννοιας δίκαιης δίκης.
Στη συζήτησή μας δεν αναφερόμαστε σε πράξεις ποινικά κολάσιμες, εκτός κι αν το 3ο μνημόνιο… αποδειχτεί στο μέλλον κάτι τέτοιο. Άρα δεν έχουμε κανένα λόγο να αρνούμαστε την κομματική συλλογικότητα σε ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς που καταστατικά έχει συγκεκριμένη δομή, συλλογικές οργανωτικές λειτουργίες, πολιτικό πρόγραμμα και συλλογικό όραμα.
Για τη μνημονιακή διολίσθηση του Σύριζα απλά μέλη, στελέχη, βουλευτές, είναι, είμαστε, κατά συνέπεια όλοι συνυπεύθυνοι. Και βεβαίως συνυπεύθυνοι για την προετοιμασία τα χρόνια 2012-2014, τη διακυβέρνηση της χώρας μετά την 25/1/2015 και την πορεία της διαπραγμάτευσης. Το Συνέδριο του 2013 επιβεβαίωνε ότι ο Σύριζα θα ανατρέψει με τη μία τα μνημόνια και όλοι συμφωνούσαν πως έτσι θα γίνει.
Για το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (12 δις), ο Σύριζα δήλωνε πως θα το εφαρμόσει ανεξάρτητα από τη διαπραγμάτευση του χρέους και (το πιο έωλο), ότι θα το χρηματοδοτήσει από το ΤΧΣ και το ΕΣΠΑ. Και μόνο αυτό, φανέρωνε πίστη σε μια συμφωνία εντός της ΕΕ. Όλοι συμφωνούσαν, καμιά αντίδραση ή αντίλογος, από τους προσφάτως διαφωνούντες.
Το πολιτικό οπλοστάσιο του Σύριζα ήταν η πάγια θέση της σκληρής πολιτικής διαπραγμάτευσης μέσα στο ευρώ και το θεωρητικό οπλοστάσιο μια σειρά από ιδεολογήματα: μας έχουν ανάγκη, αν φύγουμε καταρρέουν, το τεράστιο κόστος εξόδου - μεγαλύτερο από το κόστος διάσωσης. Και η γεωπολιτική θέση της χώρας που έδινε μια επί πλέον θεωρητική βεβαιότητα, που ίσως υπήρχε και εν μέρει ενεργοποιήθηκε, αλλά δεν αποτελούσε από μόνη της μια συνθήκη ικανή για μια άλλη συμφωνία.
Όλα τα προηγούμενα μαζί, και κυρίως η εχθρική στάση των δανειστών και η επιλογή τους για μια αριστερή παρένθεση, ή μια κυβέρνηση που πρέπει να τιμωρηθεί (για παραδειγματισμό), συνέβαλαν στην πορεία προς την 12η Ιούλη.
Η κυβέρνηση Σύριζα, τελικά παρέμεινε ζωντανή και όρθια. Και αυτό που την κράτησε όρθια και απέτρεψε την παρένθεση (μπορεί να μη λέγεται, αλλά όλοι το διαισθανόμαστε) ήταν το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου με το γενναίο όχι του.
Τελικά την 12η Ιούλη έφτασε η ώρα του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης.
Σήμερα κανείς δεν αμφισβητεί το μέγεθος των πιέσεων που ασκήθηκαν στην κυβέρνηση της αριστεράς καθώς και τα σχέδια των μηχανισμών, αν όχι να την ανατρέψουν, αλλά (μετά την 5η Ιούλη) να την τιμωρήσουν σκληρά. Για παραδειγματισμό.
Ο ίδιος ο Α. Τσίπρας το είπε καθαρά: «Συνθηκολογήσαμε, χάσαμε. Δεν είναι αυτή η συμφωνία που θέλαμε αλλά αυτό που μπορούσαμε, την δοσμένη στιγμή και που θεωρούμε καλύτερο από το χειρότερο, που ήταν η άτακτη χρεοκοπία. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να αντιρροπήσουμε την κατάσταση, υποστηρίζοντας τα χαμηλότερα εισοδήματα με συγκεκριμένα μέτρα…»
Μετά το δυσμενές αποτέλεσμα ο καθένας θα περίμενε ότι ο Σύριζα θα ανασκουμπωθεί και συλλογικά θα δράσει μέσα στη νέα κατάσταση. Στην οποία άλλωστε με δική του ευθύνη οδήγησε τη χώρα. Ότι θα επεξεργαστεί λύσεις και θα ανοίξει το εσωτερικό μέτωπο απέναντι στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Και ότι η πίεση - εκβιασμός προς τον Τσίπρα , που θα ασκείται από την αριστερή αντιπολίτευση, θα αφορά αυτό το εσωτερικό μέτωπο να προχωρήσει σε ρήξεις.
Ταυτόχρονα όλοι περιμέναμε να ανοίξει και ο διάλογος προς ένα συνέδριο. Τα επίδικα πολλά: Να επεξεργαστεί την διάχυτη αντίληψη που θεωρεί πως οι ταξικοί αγώνες, οι διεκδικήσεις, η ανατροπή της λιτότητας και των μνημονίων, ακόμη και ο σοσιαλισμός πρέπει να διεξαχθούν μέσα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, όσο σκληρό και εχθρικό κι αν είναι. Μαζί με τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Γιατί έξω από το ευρώ και την Ευρώπη ο οποιοσδήποτε αγώνας μπορεί εύκολα να συντριβεί, με άλλα λόγια είναι καταδικασμένος σε αποτυχία.
Ταυτόχρονα να εξετάσει, μετά την εμπειρία της διαπραγμάτευσης, τι μπορεί να γίνει με το Πρόγράμμα -3ο Μνημόνιο:
1. Να εφαρμοστεί αμβλύνοντας τις δυσμενείς επιπτώσεις στα αδύναμα τμήματα της κοινωνίας με αντίμετρα και επί μέρους αντιστάσεις;
2. Να ανατραπεί σύμφωνα με την προεκλογική ρητορική;
3. Η Ελλάδα να αποχωρήσει από τη ζώνη του ευρώ και να προχωρήσει στο δικό της νόμισμα;
Κάποιοι καθαροί, αντί της συντεταγμένης πορείας του Σύριζα και της κυβέρνησής του νίπτουν τα χέρια τους να διώξουν τη βρώμα από το 3ο μνημόνιο. Και με το πρόσχημα της αντίστασης αποστατούν. (Ναι, περί αποστασίας πρόκειται). Ανατρέπουν την κυβέρνηση και επαναφέρουν την αντιμνημονιακή ρητορεία σαν να μην γνώριζαν τίποτα.
Πότε κατάλαβαν ότι η όλη διαπραγμάτευση καταλήγει σε μνημόνιο και μάλιστα χειρότερο από κάθε προηγούμενο – όπως λένε; Ο επίσης καθαρός κ. Βαρουφάκης, ο επίσημος διαπραγματευτής μας, πότε το κατάλαβε; Στις 20 Φλεβάρη τι ακριβώς πέτυχε και τι κατάλαβε;
Και τι προτείνουν στο Σύριζα και στον Τσίπρα οι καθαροί;
«Βρες τα με το ΠΑΣΟΚ, την ΝΔ, το Ποτάμι. Εμείς τα χέρια μας δεν θα τα βρωμίσουμε στο 3ο Μνημόνιο». Αποτέλεσμα; Να παραδίδουν την εφαρμογή του στις παλιές πολιτικές δυνάμεις της διαπλοκής. Και κυρίως να στέλνουν τον Α. Τσίπρα δεμένο χειροπόδαρα στην αγκαλιά τους προκειμένου να τις ξεπλύνει.
Είναι αυτή μια πολιτικά έντιμη και ηθική στάση σε ένα συλλογικό εγχείρημα συνευθύνης που μετά από μια τρίχρονη προετοιμασία περιλαμβάνει: διακυβέρνηση, πολύμηνη διαπραγμάτευση και τελική συμφωνία που κρίνεται από όλους επώδυνος συμβιβασμός;
Ο Σύριζα επιβίωσε παρά το ότι η κυβέρνηση συνθηκολόγησε. Η ριζοσπαστική Αριστερά είναι ακόμη ζωντανή. Και παρά την πολιτική και ηθική μείωση που υπέστη, έχει ακόμη την ισχυρή στήριξη της κοινωνίας. Το πολιτικό κριτήριό της την οδηγεί στο να παραχωρεί στο Σύριζα χρόνο και χώρο. Προκειμένου να μην εγκαταλειφθούν τα ανήμπορα στρώματα στις ακραίες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις. Και καλούν το Σύριζα να πάρει άμεσα μέτρα που θα αμβλύνουν τις δυσμενείς επιπτώσεις, τα λεγόμενα "ισοδύναμα" , στο αγροτικό, στην προστασία της πρώτης κατοικίας, στα κόκκινα δάνεια, στις εργασιακές σχέσεις, στην αποτροπή κατά το δυνατόν της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας . Και βεβαίως να διαπραγματευτεί τον Οκτώβρη με αξιοπιστία το χρέος.
Όλοι κερδίσαμε κάτι σημαντικό κατά την 7μηνη περιπέτεια, σε γνώση και μάλιστα βιωματική. Κυβέρνηση και κοινωνία γίναμε σοφότεροι. Αντιληφθήκαμε κατ’ αρχήν τι σημαίνει σήμερα ο καπιταλισμός του ευρώ και οι μηχανισμοί του. Τι σημαίνει διαπραγμάτευση μαζί τους. Και πόσο σκληροί και αδίστακτοι είναι οι μέθοδοί τους.
Ταυτόχρονα οφείλουμε να αξιολογήσουμε χωρίς αυταπάτες τα ρήγματα που δημιουργήθηκαν στην Ευρώπη κι αν αυτά συνιστούν δυνατότητες για μια ευρωπαϊκή μετακίνηση. Και αν στο μέλλον ο αγώνας μπορεί να δοθεί εντός ή αν υπάρχει δρόμος απόδρασης.
Αντιληφθήκαμε επίσης πόσο αποπροσανατολιστική στάθηκε η υπερβολή της αντιμνημονιακής ρητορικής όπως ξεδιπλώθηκε τα τελευταία χρόνια (και την οποία συνεχίζουμε ακόμη να ακούμε αν και από πολύ λιγότερους). Όλα τα μέτρα των μνημονίων με έναν ισοπεδωτικό τρόπο χαρακτηρίζονται βάρβαρα χωρίς να γίνεται καμιά διάκριση. Οι άδικες οριζόντιες περικοπές, η γενική υποτίμηση και λιτότητα που επέβαλαν και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που επιδιώκουν εξισώνονται με τα διαρθρωτικά μέτρα που αποσκοπούν να αντιμετωπίσουν τις ελληνικές παθογένειες: τη διαφθορά και διαπλοκή, τη φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο, τη δημόσια διοίκηση, την εξυγίανση του καταρρέοντος ασφαλιστικού συστήματος. Για τις πρόωρες συντάξεις, για παράδειγμα, προς τι τόσος δισταγμός και τόσο δάκρυ;
Καθώς η αντιμνημονιακή ρητορική αναδομείται και επανεξετάζεται, ο Σύριζα θα πρέπει να σταθεί προσεκτικός και σε άλλα συνθήματα και επίδικα της πολιτικής του και κυρίως σε αυτά του εσωτερικού μετώπου απέναντι στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο: διαφθορά και διαπλοκή του παλιού πολιτικού συστήματος, οικονομική ολιγαρχία και εμπορικά ΜΜΕ, τα μεγάλα σκάνδαλα κυρίως των εξοπλισμών, της Ζήμενς, της Αγροτικής, τα λαθρεμπόρια, οι λίστες.
Αν το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ης Σεπτέμβρη είναι θετικό για το Σύριζα, και ξεκινήσει τη δεύτερη κυβερνητική του θητεία, ελπίζουμε ότι δε θα αποδειχτούν μερικές ακόμη προεκλογικές υπερβολές. Υπερβολές που θα συσκοτιστούν και θα ξεχαστούν κάτω από το βάρος μιας «συνετής» διαχείρισης ή κάποιων ακόμη αναγκαίων συμβιβασμών.
Γιατί τότε όλοι, μέλη – στελέχη – βουλευτές, θα είναι (θα είμαστε) συνυπεύθυνοι χωρίς καμία δικαιολογία.
*
Ο
Βασίλειος Χριστόπουλος γεννήθηκε το 1951 στην Πάτρα. Σπούδασε πολιτικός
μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Αθήνας και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές
στη Χωροταξία και Περιφερειακή Ανάπτυξη στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης.
Από το 1976 ζει και εργάζεται στην Πάτρα. Έχει δημοσιεύσει μελέτες για
την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, δοκίμια για την τέχνη και μικρά
πεζογραφήματα.
| Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ | |
| (2012) | Δεν θα ησυχάσουμε ποτέ, Κέδρος |
| (2008) | Αναζητώντας το Θεό, Κέδρος |
| (2005) | Κι εσύ Έλληνας, ρε;, Κέδρος |
| (2002) | Στο φως της ασετιλίνης, Κέδρος |
| (1998) | Κάτοικος Πατρών, Κέδρος |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου