νείφε, χαλαζοβόλει, ποίει σκότος, αίθε, κεραύνου,πάντα τα πορφύροντ' εν χθονί σείε νέφη΄
ήν γαρ με κτείνης, τότε παύσομαι΄ήν δε μ' αφής ζην,
καν διαθής τούτων χείρονα, κωμάσομαι΄
έλκει γαρ μ' ο κρατών και σου θεός, ω ποτε πεισθείς,
Ζευ, διά χαλκείων χρυσός έδυς θαλάμων. ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΗΣ, Παλατινή Ανθολογία, V, 64.
***
Ρίχνε χιόνι και χαλάζι, σκοτείνιαζε, αστραποβόλα και κεραύνωνε,
τ' ανταριασμένα σύννεφα μάζευε πάνω απ' τη γη.
Θα πάψω μόνο όταν με σκοτώσεις. Αν όμως μ' αφήσεις να ζήσω,
ακόμα κι αν στείλεις χειρότερα κακά απ' αυτά, δε θα πάψω να γλεντοκοπώ.
Με σέρνει ο ίδιος θεός που εξουσιάζει και σένα, Δία,
αυτός που σ' ανάγκασε να μπεις χρυσαφένιος σε χάλκινο δωμάτιο*.
[Μετάφραση : Gerontakos]
* Σημείωση: Ο ποιητής αναφέρεται στο γνωστό
μύθο της Δανάης , με την οποία κοιμήθηκε ο Δίας,
αφού διείσδυσε στο δωμάτιό της μεταμορφωμένος σε
χρυσή βροχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου