ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΣ

Τόσα φιλιά – μα δίχως χείλη

τόσες αφές – μα δίχως χέρια

τόσοι φρουροί – μα δίχως πύλη

τόσες ειδήσεις – δίχως περιστέρια

Τόσοι αγώνες – δίχως μάχη

τόσες μαγείες – δίχως θάμα

Κρυφά θα φύγει δίχως να 'χει

αφήσει ούτε ένα ίχνος η γενιά μας

— Άλισον, Τζέφρυ, Ουίλλιαμ, Σάντυ…

Τους ήξερες ποτέ; Άγνωστά μας

ονόματα στην αλισάχνη

τώρα που βούλιαξαν πια τα δικά μας

Έρωτας – δίχως ν' αγαπάμε

Ζωή – χωρίς ποτέ να ζούμε

Έλα λοιπόν κι απόψε, ας πάμε

να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε

Τι μπέρδεμα η ζωή μας, τι ιστορία…

—Σάμπως να υπάρχει πια Ιστορία

δική σου ή άλλη… —Τι σκαλίζεις

τα σπλάχνα του ραδιοφώνου;

Ήμασταν θάλασσα κι έχουμε γίνει

σάπια βροχή και τιποτένια.

Ξύσε το λούστρο των νυχιών σου,

το ρίμελ, το make up και μίλησέ μου

— Είμαστε μεσοπόλεμος, σου λέω,

ανίατα μεσοπόλεμος… Ας πάμε

λοιπόν κι απόψε, ας πάμε πάλι κάπου

να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε…

Βύρων Λεοντάρης, "Ψυχοστασία", 1972

(Επανέκδοση, εκδ. Ύψιλον, 2006)