Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ

Η επιστήμη της παρανομίας

Tου Πασχου Mανδραβελη

Η Καθημερινή της Κυριακής, 11/11/2012

Η παρανομία θέλει την τέχνη της. Στα χρόνια της ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς έγινε επιστήμη. Η συνταγή είναι απλή. Μια ομάδα -συνήθως κάποια συντεχνία- κρίνει ένα νόμο που ψήφισε η Βουλή «ανεφάρμοστο». Και γι’ αυτό δεν τον... εφαρμόζει. Στις λίγες φορές που επιχειρείται να εφαρμοστεί το σκέλος του νόμου που αφορά τις κυρώσεις εκείνων που παρανομούν, αρχίζει η Αριστερά να σκούζει ότι «ποινικοποιούνται οι αγώνες του λαού», δηλαδή της συγκεκριμένης συντεχνίας. Αν μάλιστα η συντεχνία έχει πρόσβαση στα ΜΜΕ θα εξαπολύσουν και περίτεχνα άρθρα περί αντισυνταγματικότητας του νόμου που τους θίγει ή περί «πολιτικής ανυπακοής» και τήρησης του άρθρου 120 που γράφει «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».

Βεβαίως ο συνταγματικός νομοθέτης προνόησε για την περίπτωση πραξικοπημάτων, αλλά στην Ελλάδα των ξεχειλωμένων εννοιών η ψήφιση των νόμων από την πλειοψηφία θεωρείται «πραξικόπημα» και όλα είναι «βία». Κυρίως όταν χάνουν διάφοροι τη βολή τους.

Αυτό το σενάριο παίχθηκε από την «πνευματική ηγεσία» του τόπου, δηλαδή τους πρυτάνεις των ΑΕΙ. Για να διασώσουν το πελατειακό σύστημα με το οποίο εξελέγησαν, βάφτισαν εαυτούς και μια δράκα φοιτητοπατέρων «ακαδημαϊκή κοινότητα». Σαμποτάρισαν με κάθε τρόπο τη διεξαγωγή των εκλογών στα ΑΕΙ. Ανέχθηκαν (στην καλύτερη περίπτωση) τραμπουκισμούς εναντίον καθηγητών που «τόλμησαν» να πάνε να ψηφίσουν.

Οταν οι εκλογές έγιναν ηλεκτρονικά (δηλαδή χωρίς τον φόβο των ταγμάτων εφόδου) και η συμμετοχή της τάξης του 75-95% απέδειξε τη γύμνια τους, άρχισαν να αμφισβητούν την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Οταν γελοιοποιήθηκαν επαρκώς, ο ιδεολογικός καθοδηγητής της αντίδρασης άρχισε να φοβάται τον «τεχνοφασισμό».

Στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου όμως μια δράκα «φοιτητοπατέρων» (προφανώς οι ίδιοι προφανώς που είχαν γεμίσει το πανεπιστήμιο με απειλητικές αφίσες κατά των διδασκόντων) έσπασε την πόρτα που φυλάσσεται ο ηλεκτρονικός εξοπλισμός του πανεπιστημίου και απειλώντας την αρμόδια υπάλληλο κατέβασε τον διακόπτη. Το αποτέλεσμα ήταν μόνο να μείνει το πανεπιστήμιο χωρίς δίκτυο και τηλέφωνα (αυτά κι αν είναι «τεχνοφασισμός»!). Σύμφωνα, όμως, με τον ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου: «Η ματαίωση των εκλογών για τα Συμβούλια Διοίκησης στο Πανεπιστημίου Αιγαίου δείχνει πως ο νόμος δεν μπορεί να εφαρμοστεί όταν συναντά την καθολική αντίδραση της πανεπιστημιακής κοινότητας». Και πώς μέτρησαν τα γεροντοπαλίκαρα της μεταπολίτευσης την «καθολική αντίδραση της ακαδημαϊκής κοινότητας», αφού εφόσον επιτραπεί στους καθηγητές να ψηφίσουν, οι τελευταίοι ανταποκρίνονται σε ποσοστό 75-95%;

Το βασικότερο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οι ανοησίες που κατά καιρούς εκστομίζουν στελέχη ή όργανά του. Αυτές με δημοκρατικό διάλογο αντιμετωπίζονται. Το βασικό πρόβλημα είναι οι φασιστικές μέθοδοί του με τις οποίες επιβάλλει τη θέληση της μειοψηφίας, επί της πλειοψηφίας. Κι αν κάποιος επισημάνει ότι ο φασισμός δεν ορίζεται από το χρώμα, αλλά από τις μεθόδους βιασμού της λαϊκής βούλησης, χαρακτηρίζεται «φασίστας». Κατόπιν κατηγορείται ότι «συμψηφίζει», ή χειρότερα «αθωώνει τη “Χρυσή Αυγή”», βουλευτές της οποίας ελέγχουν φασιστικά τα στοιχεία των μικροπωλητών, ενώ οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ελέγχουν δημοκρατικότατα τα στοιχεία των αστυνομικών.