"Η ποίηση είναι η εμφύτευση της γλώσσας στα δεινά!"
Μία ακατανόητη αποστροφή της Κικής Δημουλά
κατά τη διάρκεια της χθεσινής εκδήλωσης για
τη βράβευσή της με το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας.
Μας βοηθάει να καταλάβουμε το πώς αντιλαμβάνεται
η ποιήτρια το ρόλο της ώς δημιουργικού υποκειμένου.
Θεωρεί ότι τα "δεινά" του κόσμου δεν είναι σε θέση
να "μιλήσουν" από μόνα τους , και γι΄αυτό χρειάζεται
η παρέμβαση του Ποιητή- δημιουργού, που εμφυτεύει
σ΄αυτά τα δικά του γλωσσικά εργαλεία , προκειμένου
να αποκτήσουν τη φωνή που θα μας κάνει να τα προσέξουμε.
Αν όμως ο Ποιητής αλλά και οι υπόλοιποι
δημιουργοί της Τέχνης είχαν ως μόνη αποστολή τους την
ανάδειξη των δεινών του κόσμου, τότε η Τέχνη θα
περιχαρακωνόταν μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της
προβολής μιας μίζερης και φριχτής καθημερινότητας.
Ξέρουμε, ωστόσο, ότι αυτή η καθημερινότητα δεν εμφανίζει
μόνο προβληματικές όψεις, αλλά υπάρχουν
και πάμπολλες καταστάσεις , γεγονότα ή συμβάντα,
που ευφραίνουν , ανατείνουν το πνεύμα και γεμίζουν
με όμορφα αισθήματα και αισιόδοξες σκέψεις τους ανθρώπους.
Αν εκλαμβάναμε ως βασική αποστολή του Ποιητή
το να δίνει φωνή στα προβλήματα του κόσμου,
τότε θα πετούσαμε στη χωματερή της Ιστορίας
όσα έργα της παγκόσμιας γραμματείας θα εξέφραζαν
χαρά αντί για πόνο , θα υμνούσαν την ομορφιά
αντί για την ασχήμια και θα εμφορούνταν από
ανάταση αισθημάτων αντί για μιζέρια και κατάθλιψη.
Πόσο "φτωχή" και ανιαρή θα ήταν τότε η Παγκόσμια Λογοτεχνία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου