ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ*;
Του Στέφανου Κασιμάτη
Η Καθημερινή, 29/5/2011
"Παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες την κυβέρνηση να παίζει ένα παιγνίδι «υψηλής στρατηγικής» (τρομάρα μας!), σε δύο επίπεδα: Αφ’ ενός, το παιγνίδι της πίεσης προς τους Ευρωπαίους, μέσω της διασποράς φημών από «Ελληνες αξιωματούχους» υπέρ του ενδεχομένου της αναδιάρθρωσης χρέους, ελπίζοντας ότι έτσι θα υποχρεωθούν να ανεχθούν τη μεταρρυθμιστική αβουλία της κυβέρνησης στην Αθήνα. Αφ’ ετέρου, το παιγνίδι του εκφοβισμού του κόσμου, μέσω του κινδύνου της επιστροφής στη δραχμή (και από εκεί στα σπήλαια...), προσδοκώντας ότι, με τον τρόπο αυτό, ο κόσμος θα μετακινηθεί προς τις θέσεις του ρεαλισμού, αφού ο ίδιος ο Παπανδρέου δεν είναι ούτε ικανός ούτε πρόθυμος να το κάνει. Ομως, το μόνο που πετυχαίνει, μέχρι στιγμής, είναι να επιδεινώνει τη θέση της κυβέρνησης του, αλλά και της χώρας.
Ανάλογου ύψους (ή βάθους – εξαρτάται πώς το μετράει κανείς...) αίσθημα ευθύνης επιδεικνύει και η αξιωματική αντιπολίτευση. Η στάση της είναι ένα μείγμα βολονταρισμού και άγριας κομματικής υπερηφάνειας, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, πίσω από την οποία κρύβει την αδυναμία της να αναγνωρίσει ότι η άρνηση του Μνημονίου ήταν πράξη ανοησίας. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, οι δύο βασικές δυνάμεις του συστήματός μας έχουν καταφέρει να αυτοαναιρεθούν και να αφήσουν την πολιτική εκπροσώπηση της κοινής λογικής στον... Γιώργο Καρατζαφέρη! Χαρακτηριστική επ’ αυτού η δήλωση του προέδρου του ΛΑΟΣ μετά το πέρας της διάσκεψης των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Δεν κατάλαβαν οι άνθρωποι ότι αν ο Ευρυβιάδης δεν τα είχε βρει με τον Θεμιστοκλή το 480 π.Χ. ούτε αυτούς θα έγραφε η Iστορία ούτε την ημερομηνία. Δυστυχώς, η καρέκλα κάποιων είναι πάνω από την Ελλάδα. Οψόμεθα». (Παρεμπιπτόντως, η αναφορά στους πρωταγωνιστές της Σαλαμίνας πρέπει να οφείλεται στο γεγονός ότι προσήλθε στο Προεδρικό συνοδευόμενος υπό του αρχαιοτραφούς «μπουμπούκου»...)
Είναι, νομίζω, πρόδηλο ότι αυτό που εμποδίζει τη συνεννόηση γύρω από τα αυτονόητα είναι η τύφλα της κομματικής ιδιοτέλειας. (Εντούτοις, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό της υπενθύμισης ότι τα κόμματα είναι οι... «πυλώνες της Δημοκρατίας»). Παρ’ όλα αυτά, εμείς βαυκαλιζόμαστε με βαρύγδουπα τσιτάτα, που διαψεύδονται καθημερινώς στην πράξη, όπως π.χ. το εύηχο ότι «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». (Σοβαρά, ε; Και τότε αυτό που ζούμε τώρα πώς λέγεται, για να καταλάβουμε;) Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μήπως η διέξοδος των πρόωρων εκλογών μπορεί να ανοίξει τον δρόμο προς τη συνεννόηση. Σκέπτομαι, δηλαδή, μήπως, μαζί με τη δύναμη που θα χάσουν τα δύο μεγάλα κόμματα, απαλλαγούν και από τις δεσμεύσεις που τα κρατούν τώρα, πεισμωμένα, να βαδίζουν επάνω στο μονοπάτι της καταστροφής. Από την άλλη πλευρά, όμως, η συγκεκριμένη επιλογή δεν είναι χωρίς ρίσκο, καθώς το τζίνι του λαϊκισμού έχει προ πολλού ξεφύγει από το λυχνάρι. Τι θα μπορούσε να σημαίνει για το μέλλον του τόπου η διόγκωση της κοινοβουλευτικής δύναμης των κομμάτων της εξωπραγματικής Αριστεράς;
Βέβαια, υπάρχει μία ακόμη λύση, που μάλλον δεν θα αρέσει στους περισσότερους: να τεθεί η χώρα υπό καθεστώς ευρωπαϊκής επιτροπείας. Γιατί όχι; Οι ξένοι, με τη Nαυμαχία του Ναυαρίνου, εξασφάλισαν την ανεξαρτησία των Ελλήνων, όταν εκείνοι ήσαν πολύ απορροφημένοι στον εμφύλιο σπαραγμό ώστε να ασχοληθούν με τον Ιμπραήμ. Σε ένα νέο Ναυαρίνο ελπίζω, λοιπόν. Αυτή τη φορά, για να μας σώσει από εμάς τους ίδιους..."
Ανάλογου ύψους (ή βάθους – εξαρτάται πώς το μετράει κανείς...) αίσθημα ευθύνης επιδεικνύει και η αξιωματική αντιπολίτευση. Η στάση της είναι ένα μείγμα βολονταρισμού και άγριας κομματικής υπερηφάνειας, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, πίσω από την οποία κρύβει την αδυναμία της να αναγνωρίσει ότι η άρνηση του Μνημονίου ήταν πράξη ανοησίας. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, οι δύο βασικές δυνάμεις του συστήματός μας έχουν καταφέρει να αυτοαναιρεθούν και να αφήσουν την πολιτική εκπροσώπηση της κοινής λογικής στον... Γιώργο Καρατζαφέρη! Χαρακτηριστική επ’ αυτού η δήλωση του προέδρου του ΛΑΟΣ μετά το πέρας της διάσκεψης των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Δεν κατάλαβαν οι άνθρωποι ότι αν ο Ευρυβιάδης δεν τα είχε βρει με τον Θεμιστοκλή το 480 π.Χ. ούτε αυτούς θα έγραφε η Iστορία ούτε την ημερομηνία. Δυστυχώς, η καρέκλα κάποιων είναι πάνω από την Ελλάδα. Οψόμεθα». (Παρεμπιπτόντως, η αναφορά στους πρωταγωνιστές της Σαλαμίνας πρέπει να οφείλεται στο γεγονός ότι προσήλθε στο Προεδρικό συνοδευόμενος υπό του αρχαιοτραφούς «μπουμπούκου»...)
Είναι, νομίζω, πρόδηλο ότι αυτό που εμποδίζει τη συνεννόηση γύρω από τα αυτονόητα είναι η τύφλα της κομματικής ιδιοτέλειας. (Εντούτοις, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό της υπενθύμισης ότι τα κόμματα είναι οι... «πυλώνες της Δημοκρατίας»). Παρ’ όλα αυτά, εμείς βαυκαλιζόμαστε με βαρύγδουπα τσιτάτα, που διαψεύδονται καθημερινώς στην πράξη, όπως π.χ. το εύηχο ότι «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». (Σοβαρά, ε; Και τότε αυτό που ζούμε τώρα πώς λέγεται, για να καταλάβουμε;) Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μήπως η διέξοδος των πρόωρων εκλογών μπορεί να ανοίξει τον δρόμο προς τη συνεννόηση. Σκέπτομαι, δηλαδή, μήπως, μαζί με τη δύναμη που θα χάσουν τα δύο μεγάλα κόμματα, απαλλαγούν και από τις δεσμεύσεις που τα κρατούν τώρα, πεισμωμένα, να βαδίζουν επάνω στο μονοπάτι της καταστροφής. Από την άλλη πλευρά, όμως, η συγκεκριμένη επιλογή δεν είναι χωρίς ρίσκο, καθώς το τζίνι του λαϊκισμού έχει προ πολλού ξεφύγει από το λυχνάρι. Τι θα μπορούσε να σημαίνει για το μέλλον του τόπου η διόγκωση της κοινοβουλευτικής δύναμης των κομμάτων της εξωπραγματικής Αριστεράς;
Βέβαια, υπάρχει μία ακόμη λύση, που μάλλον δεν θα αρέσει στους περισσότερους: να τεθεί η χώρα υπό καθεστώς ευρωπαϊκής επιτροπείας. Γιατί όχι; Οι ξένοι, με τη Nαυμαχία του Ναυαρίνου, εξασφάλισαν την ανεξαρτησία των Ελλήνων, όταν εκείνοι ήσαν πολύ απορροφημένοι στον εμφύλιο σπαραγμό ώστε να ασχοληθούν με τον Ιμπραήμ. Σε ένα νέο Ναυαρίνο ελπίζω, λοιπόν. Αυτή τη φορά, για να μας σώσει από εμάς τους ίδιους..."
*[Απόσπασμα]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου