Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 Σκηνίτες στην Πύλη του Ηλιου

ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Τα Νεα, 24 Μαΐου 2011

Δεν ξέρω πόσους µπορεί να ενδιαφέρει η καταδίκη του Κ.Κ. Ισπανίας από το ΚΚΕ. Οι παρ’ ηµίν κοµµουνιστές πάντως καταγγέλλουν τους ισπανούς οµοϊδεάτες τους ότι ακολουθούν τη "διαχωριστική γραµµή στα πλαίσια του οπορτουνιστικού µορφώµατος του Κόµµατος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και γι’αυτό στηρίζουν τιςαυθόρµητες διαµαρτυρίες στην Puerta del Sol.".
(«Ριζοσπάστης»,19/5/2011).

Ας αφήσουµε κατά µέρος το λεπταίσθητο άρωµα ρετρό δεκαετίας του ‘30 που αναδύεται από το λεξιλόγιο. Ας αφήσουµε κατά µέρος και τις διαφο ρές που χωρίζουν τα δύο από τα πέντε ευρωπαϊκά γουρουνάκια, την Ισπανία από την Ελλάδα. Η Ισπανία, σε αντίθεση µε µας, έχει προς το παρόν καταφέρει να αποφύγει την αγκαλιά του ΔΝΤ, η Ισπανία υποφέρει από την έκρηξη της τεράστιας οικιστικής φούσκας, ενώ η Ελλάδα παραπαίει από τη σαβούρα του δηµόσιου τοµέα της.

Ας αφήσουµε κατά µέρος και τον λυρικό πυρετό που καταλαµβάνει όσους δουν περισσότερους από δέκα νέους συγκεντρωµένους να διεκδικούν το δίκιο τους, όποιο κι αν είναι αυτό. Η νεολαία δεν είναι κοινωνική τάξη και ως εκ τούτου δεν µπορεί από µόνη της να συνιστά µοχλό κοινωνικών αγώνων ή διεκδικήσεων.

Ας αφήσουµε κατά µέρος και τα µάλλον αµήχανα συνθήµατα που ακούγονται αυτές τις ηµέρες στις πλατείες της Ισπανίας. Δεν ξέρω αν κάποιος απ’ αυτούς που ζητούν «αναµόρφωση του δηµοκρατικού πλαισίου» µπορεί να εξηγήσει, µε δικά του λόγια, τι ακριβώς σηµαίνει αυτό.

Και ας έρθουµε στην ουσία. Και η ουσία είναι ότι οι σκηνίτες στην Πύλη του Ηλιου επιµένουν, σαν να ψάχνουν να βρουν έναν τρόπο για να εκφράσουν συλλογικά τα αισθήµατά τους, την οργή τους, την αγανάκτησή τους, την απογοήτευσή τους. Αναζητούν το λεξιλόγιο της κοινωνικής τους αλληλεγγύης, διότι δεν τους αρκεί αυτό που τους προσφέρει η σκηνή της δηµοκρατίας. Δεν είναι διόλου σίγουρο πως θα το βρουν. Οµως το αναζητούν. Δεν παρέθεσα τυχαία το σύντοµο αυτό χωρίο από τα άπαντα της εγχώριας κοµµουνιστικής φιλολογίας. Είναι ενδεικτικό όχι µόνον του τρόπου µε τον οποίο συµπεριφέρεται το ΚΚΕ, αλλά και συλλήβδην η Αριστερά. Είναι ενδεικτικό διότι ενώ κανείς δεν περιµένει από την Αριστερά να λύσει το οικονοµικό µας πρόβληµα (µη γελάτε παρακαλώ!), θα περιµέναµε, αν µη τι άλλο, να εκφράσει πολιτικά το αίτηµα της κοινωνικής αλληλεγγύης – κρίσιµο, επείγον, ζωτικό στην κοινωνία που καταρρέει εις τα εξ ων συνετέθη.

Αντί γι’ αυτό, συνεχίζει να κάνει αυτό που έκανε στα χρόνια της ευµάρειας. Αντιµετωπίζει την Ελλάδα σαν µια Α.Ε. και ζητά από τους µεγαλοµετόχους της το µερίδιο από τα σπασµένα για λογαριασµό της δικής της πελατείας. Κρίµα, όχι για την Αριστερά – στο κάτω κάτω δικό της πρόβληµα. Κρίµα για µια κοινωνία που περιφέρεται ηµιθανής και δεν βρίσκει κάποιον να την περιθάλψει.