Το Συμπόσιο
Πέφτοντας από δισταγμό σε δισταγμό,
μη ξέροντας αν πρέπει να δεχθώ,
πήρα, επιτέλους, την απόφαση να πάω.
Όμως, με το να μη μπορεί κανείς στην ώρα της
να πάρει μιαν απόφασην οριστική,
φτάνει συνήθως, όπως λεν, κατόπιν εορτής.
Εγώ εντούτοις έφθασα εν πλήρει εορτή.
Αλλά τούτο ποσώς δε μ' ωφελούσε.
Είχαν ήδη κλεισθεί του πύργου οι θύρες.
Των συμποσιαστών οι άρρυθμες φωνές,
ανάκατες με ποτηριών τσουγκρίσματα
και με χυδαία γυναικών ξεφωνητά,
διήγειραν εντός μου την επιθυμία
σ' ένα μικρό να σκαρφαλώσω παραθύρι.
Το τίμημα των δισταγμών μου τώρα
μου αποκαλύπτει ο ταπεινός αυτός φεγγίτης.
Αν είχα φτάσει πιο νωρίς, μπορούσε
κανένας άλλος αργοπορημένος
νάχε στο παραθύρι σκαρφαλώσει.
Κάποιος άλλος μπορούσε νάναι μάρτυς
της κραιπάλης, του οικτρού μας συμποσίου.
Γ. Θ. Βαφόπουλος, "Επιθανάτια και σάτιρες",1966.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου