Η ΧΩΡΑ ΜΟΥ (4)

Νάνος Βαλαωρίτης

(γενν.: 1921)

Η ΧΩΡΑ ΜΟΥ

 

Η χώρα μου δεν είναι πια

η χώρα των ποιητών

Αλλά η χώρα του μπουλουκιού

η κινηματογραφοθρησκεία

Τ΄αστέρια του τρέχοντος μηνός

μεταμορφώθηκαν εδώ

Κι έγιναν καλλιστεία κι οιμωγές

και άναρθρα παραγκωνίσματα

Της ποίησης το άγαλμα κλεμμένο

λείπει από το βάθρο του

κι απλανή τα μάτια των μουσών

δεν αγαπούν κανένα

Τα συμπεράσματα είναι κεριά

στα παρεκκλήσια

Τα τέρατα του δειλινού

κι υπάλληλοι του ενεχυρο-

δανειστηρίου φαντάστηκαν

ότι υπάρχουν σαν τις σκιές

επάνω στο πανί

Στου μαρτυρίου το υπόβαθρο 

στης αρτηρίας τον στίβο

Στης απειλής και στης συμπεριφοράς

το καταποντισμένο κλίμα.

 

Η χώρα μου δεν είναι πια

η χώρα των ποιητών

Αλλά το γραμματοκιβώτιο επιγραφών

που γράφτηκαν και απαθλιώθηκαν

Άχρηστα κι επίχρυσα

σαν έπιπλο νεοπλατωνικό

Σαν σκελετοί δεινόσαυρου

τρίζουν μες στα βιβλία

Κι όπως το βυθισμένο πλοίο

απ΄την Ασία

Διαλύονται μέσα στα δάχτυλα

των πρώτων βουτηχτών

Η γλώσσα μου δεν είναι πια

η γλώσσα η δοξασμένη

Οι τελευταίοι μάρτυρες

σιωπούν και απομακρύνονται

Αντίγραφα των αιτήσεων

των αρχείων

και των αζητήτων αποσκευών

Οι λέξεις δεν μεσουρανούνε πια

όπως στην αρχαιότητα

Τα ρήματα δεν ενεργούν

-η δράση τους έχει περάσει-

και μένει μόνο η κλίση τους 

το παρελθόν

Η χώρα μου δεν είναι πια

η χώρα των ποιητών

Αλλά το μνήμα

της αμνημοσύνης

και του ωραίου ο βόθρος

Της φτώχειας και της αβουλίας 

ο άγριος τοκετός

Η χώρα μου δεν είναι πια η χώρα κ α ν ε ν ό ς

ΤΕΛΟΣ