ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ

Το Α και το Ω εσύ. Μ΄εσένα υπάρχω. Υπάρχει

ο κόσμος, γιατί υπάρχεις. Όμορφο΄γερό΄γερά δεμένο

μ΄όσα την τέρψη μου μονάχα για να υπηρετούνε,

την ύπαρξή μου επαληθεύοντας, υπάρχουν. Μόνο εσένα ξέρω,

κι ας ξέρω πως , γιατ΄υπάρχεις, υπάρχει κι ο χρόνος,

των όλων κινδύνων σου ο μέγιστος, που , ω μοναδική μου

βεβαιότητα, σε οδηγεί εκεί όπου, κάποια μέρα, θα χαθούμε

μαζί σου, εγώ κι ο κόσμος, μ΄όλο το έχει του, κι ο χρόνος.

Σ΄ακλούθησα πάντα πιστά, μέσα απ΄τον κόσμο ο-

δηγώντας με , τον κόσμο κι όλο το Άδειο του διδάσκοντάς μου.

Πού και πού  δε μ΄οδήγησες! Σε πόσες παγίδες

δε μ΄έριξες, την αντοχή για να μετρήσεις μόνο

της αλήθειας μου,- που ήταν εντούτοις η δική σου!

Μα ήμουν εσύ, κι εσένα πίστεψα, μόνον εσένα

καθημερνή επαλήθευση έχοντας του κόσμου, σ΄έναν

κόσμο σκιώδη, απέραντα μακρινόν, στιγμιαία μόνον

απτό, που μ΄άφηνε απ΄τη μια στιγμή στην άλλην

ανυπεράσπιστο μπροστά στο Εφήμερο. Και μόνον.

Κι αν προσευχηθώ, μες στην ανάγκη μου, θελήσω,

πού θα στραφώ, σε ποια άλλη βεβαιότητα θ΄αναζητήσω

θεραπεία της ανάγκης μου, παρά μόνο σ΄εσέ, που απ΄ώρα

σε ώρα κι από στιγμή σε στιγμή, όλο και πιο αβέβαιο,

από τον χρόνο αγγιγμένο, γίνεσαι και πας και μακραίνεις

και χάνεσαι, - τον κόσμο όλο σέρνοντας μες στο χαμό σου.

Άρης Δικταίος [Κώστας Κωνσταντουλάκης](1919-1983)