ΤΙ ΑΛΛΑΞΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ;

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ "ΒΗΜΑ"

ΤΗΝ 1η ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2009

ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΙΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ

ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ* 
ΚΑΙ ΕΡΩΤΟΥΜΕ ΡΗΤΟΡΙΚΑ , ΜΙΑ ΚΑΙ 
ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ,:

"ΤΙ ΑΛΛΑΞΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ;

ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ  ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΛΟΓΩ ΚΡΙΣΗΣ

ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΣΧΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ;"

Χαράλαμπος Μουτσόπουλος

"Η θλίψη να είσαι καθηγητής του" Πανεπιστημίου

ΕΔΩ ΚΑΙ μερικές εβδομάδες έχω μια ιδιαίτερα μελαγχολική διάθεση. Ναι, ξέρω ότι υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα στον κόσμο από τη δική μου συναισθηματική κατάσταση, και αντιλαμβάνομαι ότι οι αναγνώστες του «Βήματος» δεν έχουν κανέναν ιδιαίτερο λόγο να τους ενδιαφέρει η διάθεσή μου. Δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να κοινοποιήσω το πώς αισθάνομαι, αν η πηγή της μελαγχολίας μου δεν ήταν η ιδιότητα του καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για δεύτερη συνεχή εβδομάδα, δεν μπορώ, εξαιτίας της κατάληψης της Ιατρικής Σχολής από φοιτητές, να πάω στο γραφείο μου, δεν μπορώ να κάνω την έρευνά μου στο εργαστήριό μου, δεν μπορώ να διδάξω σε όσους θέλουν να ωφεληθούν από τη διδασκαλία μου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει. Το ίδιο σενάριο παίχτηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αν το δω ελαφρά τη καρδία, δεν θα έπρεπε να με ενοχλεί. Συνεχίζω να πηγαίνω στο ιδιωτικό ιατρείο μου, να διαβάζω, να πηγαίνω στα συνέδριά μου, και να διάγω μια ήρεμη προσωπική ζωή. Η επαγγελματική μου όμως συνείδηση δεν με αφήνει ήσυχο.

Οι καταλήψεις είναι τόσο συνηθισμένες πρακτικές στα ελληνικά πανεπιστήμια που σχεδόν κανένας δεν τους δίνει πλέον σημασία. Οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι διοικούντες τα πανεπιστήμια, η πολιτική ηγεσία, όλοι παρακολουθούν αυτή την ακραία πρακτική των φοιτητών ως «αθώοι παρατηρητές».

Οπως συμβαίνει συνήθως στην πατρίδα μας, κανένας δεν είναι υπεύθυνος για τίποτα. Κανένας δεν λογοδοτεί. Κανένας δεν τιμωρείται!

Γιατί τότε να λογοδοτήσουν ή και να τιμωρηθούν οι βλαστοί μας; Μήπως τιμωρήθηκε ποτέ o καθηγητής που δεν γνωρίζει το αντικείμενό του, δεν διδάσκει, έχει το πανεπιστήμιο σαν πάρεργο ή για χώρο εξυπηρέτησης της οικογένειάς του και των φίλων του; Μήπως τιμωρήθηκε ποτέ ο πολιτικός που ασύστολα οικειοποιείται δημόσια περιουσία και χρήμα; Μήπως τιμωρήθηκαν οι πρυτανικές αρχές που δεν προστάτευσαν την πανεπιστημιακή περιουσία; Γιατί λοιπόν να τιμωρήσουμε τους «ταραξίες»-παιδιά μας;

Ας αναλογιστούμε τι διδάσκει τους νέους μας αυτή η κατά συρροή παρεκτροπή των καταλήψεων. Απερίφραστα τους εμπεδώνει ότι το Πανεπιστήμιο είναι ουσιαστικά άχρηστο για την παιδεία τους. Δεν πειράζει να χάνουν ατελείωτες ώρες διδασκαλίας. Το πτυχίο μπορούν να το πάρουν παίζοντας τους θυρωρούς-χωροφύλακες των κατειλημμένων κτιρίων. Το δεύτερο που η πρακτική αυτή διδάσκει είναι ότι οι «δυνατοί» μπορούν να παρακωλύουν με το «έτσι θέλω» το έργο των «αδυνάτων». Από πού το έμαθαν αυτό όμως; Προφανώς από εμάς τους μεγάλους που τους νόμους τούς έχουμε μόνο για να γεμίζουν χαρτιά. Μήπως εμείς δεν διορίζουμε στα πανεπιστήμια λίγο-πολύ όποιον θέλουμε ή δεν εκλέγουμε τα «παιδιά μας» σε θέσεις που δεν τους ανήκουν; Μήπως η ψοφοδεής πολιτεία δεν αρνείται να εφαρμόσει τον νόμο που ορίζει ότι το εξάμηνο χάνεται αν χαθούν πάνω από δύο εβδομάδες διδασκαλίας; Στην ανομία, οι νέοι απαντούν με τη δική τους ανομία. Ιδού ο φαύλος κύκλος.

Ειδικότερα για τους φοιτητές της Ιατρικής, για αυτούς που θα έπρεπε να διδαχθούν την υπευθυνότητα, την αφοσίωση στον πάσχοντα και την άοκνη προσφορά στον άνθρωπο, τι τους επιτρέπει η Σχολή να εμπεδώσουν; Ανευθυνότητα, ωχαδελφισμό και οκνηρία. Τους στρέφει προς τον δρόμο του εύκολου πτυχίου, του πτυχίου του συνδικαλισμού και της συναλλαγής. Τους διδάσκει ότι δεν είναι σημαντικό να υπηρετούμε άμεσα και αποτελεσματικά τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Με τις καταλήψεις, οι φοιτητές αποκόπτονται από τους ασθενείς, κοντά στους οποίους μαθαίνουν να ασκούν το λειτούργημά τους. Οχι μόνον αυτό. Στην Ιατρική Σχολή Αθηνών οι θυρωροί-φοιτητές αποφασίζουν ποια εξειδικευμένη διαγνωστική εξέταση θα γίνει στα υπό κατάληψη εργαστήρια και ποια όχι! Ναι, σωστά διάβασες, φορολογούμενε αναγνώστη και αυριανέ ασθενή... Αυτή είναι η πραγματικότητα!

Με ποια γνώση οι φοιτητές-συνδικαλιστές (οι οποίοι, σας βεβαιώνω, δεν είναι και οι καλύτεροι στις σπουδές!) αποφασίζουν το επείγον της εξέτασης; Κανένας δεν τους εμποδίζει να δρουν ανήθικα και έκνομα. Πώς οι φοιτητές της Ιατρικής Σχολής, ύστερα από απώλεια τόσων διδακτικών ωρών και εργαστηριακών ασκήσεων, θα δώσουν εξετάσεις; Οι επικεφαλής της Σχολής και του Πανεπιστημίου δεν ενοχλούνται να υπογράφουν πτυχία χωρίς αντίκρισμα; Πτυχία αγραμματοσύνης που αυξάνουν το ιατρικό προλεταριάτο; Εσύ, απλέ φορολογούμενε, γιατί δεν διαμαρτύρεσαι; Τι ποιότητας γιατρός θα σε προσέξει αύριο, όταν οι ιατρικές σπουδές διακόπτονται κάθε λίγο, όταν οι σημερινοί φοιτητές δεν αφοσιώνονται ολοκληρωτικά στις σπουδές τους αλλά, εξαιτίας φασιστικών μειοψηφιών, υποχρεώνονται να μένουν μακριά από τα έδρανά τους, τα εργαστήριά τους, τους ασθενείς τους;

Ελπίζω τώρα να καταλάβατε γιατί νιώθω μελαγχολικά. Οποιος έχει αίσθηση επαγγελματισμού και αντίληψη αποστολής δεν μπορεί παρά να θλίβεται για την κατάντια των πανεπιστημίων μας. Δεν μπορεί παρά να διεκτραγωδεί την αθλιότητα των συνθηκών υπό τις οποίες εκπαιδεύονται οι νέοι μας. Το πιο θλιβερό όμως είναι ότι οι ίδιοι οι νέοι, η σιωπηρή πλειονότητά τους, δεν εξεγείρεται. Υφίσταται μοιρολατρικά την υποβάθμιση των σπουδών της, με την ίδια παθητικότητα που η χώρα υφίσταται τη θεαματική κατρακύλα της. Σκέτη θλίψη, τίποτα άλλο...

*Ο κ. Χαράλαμπος Μουτσόπουλος είναι καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόσφατα τιμήθηκε από το Ίδρυμα Μποδοσάκη για το εξαιρετικό του έργο.

Jacek Malczewski: "Μelancholia"