Ξαναδιαβάζοντας τις προάλλες διάφορα βιβλία για τον υπερρεαλισμό, έπεσα επάνω στο παρακάτω απόσπασμα από τη διάλεξη του Τριστάν Τζαρά , που έδωσε στη Σορβόνη στις 11 Απριλίου του 1947, με θέμα τον Υπερρεαλισμό και τον Μεταπόλεμο *:
« Η Τιμή, η πατρίδα, η Ηθική, η Οικογένεια, η Τέχνη, η Θρησκεία, η Ελευθερία, η Αδελφοσύνη, δεν ξέρω τι άλλο, τόσες έννοιες που ανταποκρίνονται σε ανθρώπινες ανάγκες και που δεν απομένανε απ΄αυτές (σ.τ.Geront.:μετά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο ) παρά μόνο σκελετώδεις συμβατικότητες , γιατί είχανε κενωθεί από το αρχικό τους περιεχόμενο. Τη φράση του Descartes, Δεν θέλω ούτε να ξέρω πως υπήρξανε άνθρωποι πριν από μένα, την προβάλαμε έκτυπη σε μια από τις δημοσιεύσεις μας. Σήμαινε ότι θέλαμε να δούμε τον κόσμο με καινούρια μάτια, ότι θέλαμε να αναθεωρήσουμε στη βάση τους τις έννοιες που μας επιβάλανε οι προηγούμενοί μας, και να δοκιμάσουμε την ορθότητά τους».
Αναρωτιέμαι αν οι νέοι μας είναι διατεθειμένοι , στις δύσκολες μέρες που περνούμε, να υιοθετήσουν μιαν ανάλογη εικονοκλαστική στάση απέναντι στις αποτυχημένες γενιές των γονιών τους, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική, πολιτική και ηθική κατάρρευση. Δυστυχώς, όλες οι ενδείξεις είναι απογοητευτικές.
Αν εξαιρέσουμε τους νέους που αναζητούν την Ατομική Σωτηρία τους διά της φυγής στο εξωτερικό, όσοι κινούνται στα όρια της επικράτειας , στη συντριπτική τους πλειοψηφία, κάθε άλλο δείχνουν διατεθειμένοι να υψώσουν ομαδική φωνή διαμαρτυρίας και να συντονίσουν μαζικά και συντεταγμένα τη δράση τους απέναντι στο φαυλεπίφαυλο πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο, που, αν και πνέει τα λοίσθια, εξακολουθεί να κρατιέται λυσσασμένα από την εξουσία, τολμάει μάλιστα υποκριτικά να μιλάει για «κάθαρση» και «απόδοση ευθυνών» σε όσους παρανόμησαν στο παρελθόν.
Η νέα γενιά των υψηλών προσόντων και των μηδενικών προσδοκιών, η νέα γενιά της ντοκτορούχας οπορτουνίστικης ηθικής εξακολουθεί να βασιλεύει . Διασκεδάζει μάλιστα αμέριμνη πάνω στο κατάστρωμα του κρουαζιερόπλοιου Η Ελλάς , που βρίσκεται μισοβυθισμένο καταμεσής στο Αιγαίο.
Οι καλομαθημένοι Φλούφληδες και τα ξανθοεπιχρισμένα γυφτοτσούκαλα που σέρνουν μαζί τους αφήνουν να «κάνουν παιχνίδι» είτε τα ανεγκέφαλα σταλινόπαιδα είτε οι δολοφονικοί εκπρόσωποι του αναρχικού χάους είτε τα φασιστόμουτρα που καμώνονται τους πατριώτες , όσοι δηλαδή εκμεταλλεύονται το κενό που αφήνει πίσω της η παραιτημένη από υψηλά οράματα και δημοκρατικώς αναίσθητη νεολαία μας.
Είναι δυνατό όμως να σωθεί ο τόπος, όταν το σύνολο σχεδόν των νέων βλαστών μας είναι αποδεκατισμένο από τα δρεπανηφόρα άρματα της απάθειας, της αφασίας και του μικροαστισμού; Όταν τα μόνα τους ενδιαφέροντα είναι η μπάλα , το αναβαθμισμένο κινητό και η τεκίλα με κουμ κουάτ; Όχι, βέβαια! Γι΄αυτό πηγαίνουμε όλοι κατ΄ευθείαν στον γκρεμό. Σαν τα πρόβατα...
* Τριστάν Τζαρά : «Ο Υπερρεαλισμός και ο Μεταπόλεμος ( μετάφραση Στ. Κουμανούδη) Εκδόσεις Ύψιλον, σλ. 23.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου