Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΝΣΤΑΣΗ

Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΑΝΙΑΣ

Του Μιχάλη Μητσού_________________
"Τα Νέα", 12/8/2010

Ραφαήλ: τα διάσηµα Χερουβείµ του να σκέφτονται άραγε ή απλώς να βαριούνται;
Τώρα που κηρύχθηκε και επισήµως το τέλος της πανδηµίας της γρίπης Α, είναι καιρός να ασχοληθούµε µε µια άλλη πανδηµία, ακόµη πιο επικίνδυνη, ύπουλη και διαλυτική: την ανία.

Τα παιδιά µας σαπίζουν αυτές τις µέρες στο σπίτι, µετακινούµενα µε δυσκολία ανάµεσα στην τηλεόραση και τον υπολογιστή και αναφωνώντας κατά τακτικά χρονικά διαστήµατα την οικουµενική και αιωνίως επίκαιρη λέξη «βαριέµαι». Η πρώτη µας αντίδραση είναι να τα κατηγορούµε για έλλειψη ενδιαφερόντων, να τα σπρώχνουµε µαταίως να διαβάσουν ένα βιβλίο ή να πάνε µια βόλτα, η αλήθεια είναι όµως ότι βαριόµαστε κι εµείς. Βαριόµαστε στο σπίτι, επειδή η τεχνολογία δεν έχει καταφέρει ακόµη να µας απαλλάξει από άσκοπες δουλειές όπως το σιδέρωµα ή η απόψυξη. Βαριόµαστε στη δουλειά, επειδή αναγκαζόµαστε να κάνουµε πράγµατα που δεν µας αρέσουν ή δεν µας γεµίζουν. Σύµφωνα µε τα αποτελέσµατα µιας έρευνας που δόθηκε αυτήν την εβδοµάδα στη δηµοσιότητα στη Βρετανία, η ικανοποίηση από την εργασία µειώθηκε στη χώρα αυτή από την περσινή άνοιξη κατά 24%.
Η ανία είναι µεγαλύτερη στις δυτικές χώρες. Οπως επισηµαίνει στη χθεσινή Ιντιπέντεντ ο βρετανός δηµοσιογράφος, µουσικός και µπλόγκερ Ρόντρι Μάρσντεν (ο οποίος, παρά τα πολλαπλά ενδιαφέροντά του, οµολογεί πως κι αυτός βαριέται!), σε πολλούς ανατολικούς πολιτισµούς η αίσθηση του κενού την οποία εµείς αισθανόµαστε υποχρεωµένοι να εξουδετερώσουµε µε βίντεο γκέιµς και φτηνά κοκτέιλ αντιµετωπίζεται ως µια όµορφη, ήρεµη απελευθέρωση. Είναι αρκετό να κάνει κανείς µια σύγκριση ανάµεσα σε µια εσωτερική πτήση στη Μέση Ανατολή, όπου οι επιβάτες κοιτάζουν µπροστά εν µέσω µιας µακάριας σιωπής, και µια πτήση σε µια ευρωπαϊκή χώρα, όπου οι επιβάτες σηκώνονται συνεχώς χωρίς λόγο, παραπονιούνται για την ποιότητα του φαγητού ή σιγοτραγουδούν στον σκοπό που παίζει το iΡod.
Είναι όµως πράγµατι η ανία απειλητική; Ο Γκαίτε έλεγε ότι χωρίς αυτήν, δύσκολα θα κάναµε τον κόπο να πάρουµε στα χέρια µας ένα µολύβι, ένα πινέλο ή ένα µουσικό όργανο. Η αλήθεια όµως, σηµειώνει ο Μάρσντεν, είναι ότι ένας µέσος νεαρός σε µια µέση ευρωπαϊκή πόλη ένα µέσο βράδυ Παρασκευής πολύ δύσκολα εκτιµά την αξία της ανίας που του επέβαλε η σύγχρονη ζωή. Η ανία αποτελεί την κυριότερη αιτία της βίας στα προάστια των µεγαλουπόλεων. Κι αυτό, επειδή η βία είναι συναρπαστική. Και η συγκίνηση που προσφέρει δύσκολα µπορεί να αντικατασταθεί από τη συγκίνηση που προκαλεί µια παρτίδα πινγκ πονγκ.

Μια λύση για την αντιµετώπιση της ανίας θα ήταν να την απαγορεύσουµε. Δεδοµένου όµως ότι απουσιάζουν τα θρησκευτικά πάθη, οι ταξικοί πόλεµοι ή η πλήρης οικονοµική κατάρρευση, µια ακόµη καλύτερη λύση θα ήταν να την αποδεχθούµε. Ποιος ξέρει, ίσως µια µέρα να την αγαπήσουµε.

Η ΕΝΣΤΑΣΗ ΜΑΣ

Το άρθρο δείχνει μόνο τη μία πλευρά του νομίσματος,
διότι αναφέρεται σε κοινωνίες που δεν αντιμετωπίζουν
τα προβλήματα που περνάει σήμερα η χώρα μας.
Μια κοινωνία κατεστραμμένη οικονομικά είναι εν δυνάμει
ένα απέραντο ναρκοπέδιο μίσους , με πιο επικίνδυνους
φορείς του τους νέους, που βλέπουν ότι η ευημερία
που τους είχαν εξασφαλίσει οι γονείς τους ήταν επίπλαστη.
Δεν περισσεύουν πια για την ελληνική νεολαία ώρες ανίας.
Τώρα πλέον ήρθαν οι ώρες της αγωνίας για το αβέβαιο μέλλον της
και αυτή η αγωνία είναι που παράγει άφθονη οργή. Η οργή,
με τη σειρά της, εκτονώνεται σε πράξεις βίας, γεγονός
που το βιώνουμε με ιδιαίτερα οδυνηρό τρόπο στον τόπο μας
τα τελευταία χρόνια.
Τα ανομικά φαινόμενα τυφλής βίας
κατά πάντων απο τους λεγόμενους "αντεξουσιαστικούς
κύκλους" δε σχετίζονται με τα αισθήματα ανίας που νιώθουν
εξασφαλισμένοι βιοτικά νέοι , αλλά με την δραματικά αυξανόμενη
κοινωνική ανισότητα εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που
διέρχεται η χώρα μας.