ΕΛΕΟΣ!
Χώρα με κραυγαλέα πολιτισμική υστέρηση , θλιβερή απόδειξη του ελλείμματος παιδείας αρχόντων και λαού , η Ελλάδα , πέρα από τις πλείστες όσες αρχοντοχωριάτικες «πρωτιές» της , έχει να επιδείξει και το παγκόσμιο ρεκόρ της ύπαρξης εκατόν πενήντα και πλέον θεατρικών σχημάτων (!), εκ των οποίων τα υπερεκατό βρίσκονται μόνο στην Αθήνα. Να σε λένε "κουλτουριάρα" κι ας είσαι αλανιάρα…
Είναι απορίας άξιο πώς επιβιώνουν τα σχήματα αυτά μέσα σ΄ένα
ανθρωπινο περιβάλλον που απ΄τη μια μαστίζεται από την οικονομική
κρίση και από την άλλη τα πολιτιστικά ενδιαφέροντά του, για τη
συντριπτική πλειοψηφία του, εξαντλούνται στην παρακολούθηση
ηλίθιων τηλεοπτικών σίριαλ και στην ανάγνωση αθλητικών εφημερίδων.
Εν πάση περιπτώσει, άλλο είναι το θέμα του σημερινού μας σημειώματος. Έχει να κάνει με την επί δεκαετίες συνήθη πρακτική της καλοκαιρινής αρπαχτής από τα διάφορα θεατρικά μπουλούκια που σαρώνουν την ελληνική επαρχία και δεν αφήνουν ραχούλα και κάμπο που να μη στήσουν το τρισάθλιο σκηνικό τους και
να επιδείξουν επί σκηνής τον ωμό βιασμό κάποιου από τα κλασικά έργα της αρχαίας και της νεότερης δραματουργίας.
Το κόλπο είναι παλιό και δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια
να το αναλύσουμε. Στήνεται δε πάνω στην εξής βάση:
α/ Δύο-τρία «πιασάρικα» ονόματα της θεατρικής ή τηλεοπτικής πιάτσας αποφασίζουν να συγκροτήσουν καλοκαιρινό θίασο , στον οποίο δίνουν ένα βαρύγδουπο τίτλο, π.χ. Θέατρο Έρευνας, Θεατρική Αναζήτηση, Θεατρική Πορεία, Θέατρο του Λαού κλπ.
β/ Επιλέγεται ένα έργο «διαχρονικό», όπερ έστι μεθερμηνευόμενον δε δίνει «δικαιώματα» στο συγγραφέα του, επομένως έχει ηλικία 70 έως 2500 χρόνων.
γ/ Το έργο επιλέγεται με κριτήρια χρονικά (ελληνικό καλοκαιράκι ), θεματικά ( να είναι εύληπτο, ανάλαφρο ή να προσφέρεται για αβανταδόρικες αναφορές στην τρέχουσα κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα) και ιδεοληπτικά ( να δίνει διέξοδο στις ψυχαναγκαστικές ιδέες κάποιων θεατρανθρώπων, εκ του εξωτερικού κυρίως εισαγομένων, οι οποίοι συνήθως «βλέπουν» σε απροσμέτρητο βάθος όσα ανομολόγητα δεν τόλμησαν να αποκαλύψουν ευθέως οι δραματουργοί).
δ/ Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει συνήθως ο ένας εκ των θιασαρχών,
ο οποίος φροντίζει να «εκσυγχρονίσει» το κείμενο, να του κάνει,
όπως λέγεται στα καθ΄ημάς μια κειμενική κατακρεούργηση , «μια σύγχρονη» ανάγνωση. Η μέθοδος αυτή σύγκειται στην άνευ οίκτου κοπή και συρραφή του έργου και στην επί των υπολειμμάτων του επικόλληση λέξεων, φράσεων και παραγράφων ουδεμίαν σχέσιν εχουσών με το πρωτότυπο κείμενο.
Διότι οποίαν σχέσιν έχει π.χ. το κατασκεύασμα που παίζεται
από δύο πρώτα τηλεοπτικά «νούμερα» της ημεδαπής πιάτσας με το τον υπέροχο Σεξπιρικό λόγο της Στρίγγλας που έγινε αρνάκι,
όταν εκστομίζουν λέξεις και φράσεις , όπως μπουρούχες, σούργελα, φτερού, κοντές ψωλές, νταβατζήδες, , όχι, ρε πούστη μου, γαμώ το ξεσταύρι μου, το ΄χω δαγκώσει από το κρύο;
ε/ Όταν τη σκηνοθεσία υπογράφει πρωτοκλασάτο σκηνοθετικό
όνομα, τότε στήνεται καταλλήλως ένας ολόκληρος μηχανισμός κατευθυνόμενης πληροφόρησης με προβοκατόρικες «αποκλειστικές δηλώσεις» , περί της «αληθινής φεμινίστριας Μήδειας», της «ερωτευμένης Ιοκάστης», του «καταπιεσμένου γκέι Άμλετ» και άλλες τέτοιες «βαρυσήμαντες» μπαλακίες.
στ/ Το «κλείσιμο» των παραστάσεων ανά την Ελλάδα είναι
η πιο εύκολη δουλειά του κόσμου, γιατί στην Ψωροκώσταινα κανένας δήμαρχος δε θεωρείται πετυχημένος εάν 1ον δεν διαθέτει ένα ετήσιο «φεστιβάλ» και 2ον εάν δεν το τροφοδοτεί με αστέρες πρώτης γραμμής , όπως ο Μπουγιούρης
η Καρύδη , ο Τερλέγκος, ο Παρλαπίπας που θα ψυχαγωγήσουν τους ψηφοφόρους τους, οι οποίοι ως γνωστόν κάθε καλοκαίρι, από τους εκτός από τους "τεράστιους" Χατζηγιάννη και Βέρτη, σεληνιάζονται και με το "πρωτοποριακό" Θέατρο και απαιτούν αυτόγραφα από τα χέρια των ειδώλων τους.
Δηλώνω δημοσίως την αμαρτία μου : τα τελευταία χρόνια
σπανίως φεστιβαλίζομαι. Προτιμώ να ξαναδιαβάζω τους κλασικούς,
να πηγαίνω στα θερινά σινεμά και να απολαμβάνω τα δώρα της φύσης , που τόσο απλόχερα μας παρέχει ο ταλαίπωρος αλλά ακόμα ευλογημένος τόπος. Νομίζω ότι είναι πιο τίμιο να ζει κανείς χωρίς την ψευδαίσθηση ότι γεύεται εκλεκτά πολιτιστικά εδέσματα, ενώ του σερβίρουν φασφουντάδικη σκυλοτροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου