Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ,
ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΑΝ ΟΙ ΤΡΟΥΒΑΔΟΥΡΟΙ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

[ Όπου ο ερωτευμένος νέος ζητά απ΄την καλή του
να τον σπλαχνιστεί και να του χαρίσει τον έρωτά της.
Αρκετό καιρό υπέφερε η καρδιά του και ζούσε μόνο
με τη σκέψη της ομορφιάς της. Ο πόνος του ήταν
μεγάλος , γι΄αυτό την εξορκίζει να ακούσει τις
επιταγές της νιότης και να γίνει ερωμένη του]
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ...

Quant la doulce jouvencelle
La tres gracieuse et belle
Celle don’t suy amoureux
Veult que me tiengne joyeux
Ne doy je obeir a elle?

Dame d’onnour et de tous biens garnye,
Veulliés pour dieu de moy avoir pité,
Car de lonc temps ne fu jour ne nuytie
Que ne pensasse a vo finne beauté.


Mon povre cuer n’a que tristresse
Pour le mal qu’il luy fault souffrir
Tant qu’il ne scet que devenir
Puis-que sa dame si le lesse

Dones confort a vostre amy
Ce jour de l’an belle mestresse
Qui loyaulment en sa jounesse
A son pooir vos a servy.
**************
...ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ
ΑΠΟ ΤΟ ΤΟ ΝΤΟΥΕΤΟ (ΛΑΟΥΤΟ-ΦΩΝΗ) ASTERIA
Quant la doulce jouvencelle,
La tres gracieuse et belle,
Celle dont suy amoureux
Veult que me tiengne joyeux,
Ne doy je obeir a elle?

Certes ouy, car c’est celle,
Qui son doulx amy m’apelle;
Estre ne puis plus joyeux.

Plaisir en moy renouvelle,
N’autre amer je ne quier qu’elle,
Servir la vueil en tous lieux,
A mon pouvoir,
De bien en mieulx,
Ma volonte si est telle.