Η (ΚΑΤΑΔΙΩΚΟΜΕΝΗ) ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιάννης Πανούσης διαβάζει το βιβλίο του ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Καραγιάννη για τη μανία καταδίωξης των Ελλήνων

ΤΟ ΒΗΜΑ , Κυριακή 18 Ιουλίου 2010 (Στήλη: Ο επίμονος Αναγνώστης)

Η άδικη ζωή έχει και τα «τυχερά» της. Σκηνή από την ταινία «Λούφα και παραλλαγή» (για τη ζωή στο στρατό την περίοδο της χούντας) σε σκηνοθεσία Ν.Περράκη , παραγωγής 1984.

Ο παιδοψυχίατρος ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Καραγιάννης επιχειρεί και πετυχαίνει στο βιβλίο αυτό να απομυθοποιήσει όλη αυτή την αντίληψη, νοοτροπία, φιλοσοφία, επιχειρηματολογία μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού ότι «είμαστε αδικημένοι».

Μας αδίκησε ο Θεός που έφτιαξε μικρή χώρα περιβαλλόμενη από «εχθρούς». Μας αδίκησαν η Ευρώπη, η Αμερική, η Γερμανία διότι δεν αναγνωρίζουν τα δίκαιά μας. Μας αδίκησαν οι κυβερνήσεις, τα κόμματα, τα συνδικάτα, οι δήμαρχοι καθώς απέρριψαν τα εύλογα αιτήματά μας. Μας αδίκησε ο δάσκαλος στο σχολείο, ο επιλοχίας στον στρατό, ο προϊστάμενος στη δουλειά, ο διαιτητής στον ποδοσφαιρικό αγώνα κ.ο.κ.

Οπως ορθά επισημαίνει ο συγγραφέας με τόσες αδικίες θα έπρεπε να έχουμε πάθει μαζική κατάθλιψη. Αδικη ζωή, άδικη κοινωνία, άδικος κόσμος. Αυτή η αίσθηση πίκρας και διάψευσης αφενός δεν μας επιτρέπει να χαρούμε τις θετικές πλευρές της εθνικής, πολιτικής, κοινωνικής, προσωπικής ζωής μας και αφετέρου καταστρέφει τα δίκτυα επικοινωνίας μεταξύ των «αδικημένων» (αφού ο καθείς θέλει να επιβάλει τη δική του «δικαίωση»). Δικαιώματα και υποχρεώσεις
Εχοντας μόνο δικαιώματα (προς απόλαυσιν) και όχι υποχρεώσεις (προς εκπλήρωσιν) αρνούμαστε να δούμε και να προσεγγίσουμε την κοινωνία ως όλον και αρκούμαστε να το παίξουμε «χαμένοι από χέρι ή κατακαημένοι». Ενας λαός που βολεύεται με το άλλοθι και το πρόσχημα της αδικίας και δεν απογαλακτίζεται και δεν αυτονομείται από τους μύθους του. Πολίτες που δεν αναλαμβάνουν ποτέ και καμία προσωπική ευθύνη (αφού ο «αδικημένος» δεν έφταιξε σε τίποτε). Αισθάνεται κανείς ότι ζούμε συνεχώς, από γεννησιμιού μας, μέσα σε ένα εχθρικό κλίμα, όπου όλοι οι άλλοι θέλουν το κακό μας, όπου δεν έχει κανένα νόημα το να αγωνισθούμε (αφού οι Μεγάλοι μάς έχουν παίξει στα ζάρια), όπου οι θεσμοί (ιδίως η Δικαιοσύνη) μας «την έχουν στημένη» για να μας αδικήσουν.

Ο συγγραφέας περιγράφει με ιδιαίτερο στυλ τα αντεστραμμένα είδωλα της καθημερινότητάς μας, τον κατασκευασμένο θυμό, τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες μας. Ισως- εδώ που φτάσαμε- να μας χρειάζεται μια θεραπευτική εθνική υπαρξιακή πρόταση διεξόδου από την κουλτούρα του αδικημένου μήπως και συνειδητοποιήσουμε πώς δείχνουμε και πώς μας βλέπουν οι άλλοι (και όχι πώς αυτοβαυκαλιζόμαστε ή αυτοαξιολογούμαστε).

Ισως έτσι να απεγκλωβιστούμε από τη μιζέρια της αδικίας (και τη συμπάθεια που προκαλεί) και ανοιχτούμε στα δύσκολα της χάραξης και επίτευξης στόχων. Αρκετά με τις συνωμοσιολογίες και την υποταγή στην «κακή μας μοίρα». Ας μην αδικήσουμε άλλο τον εαυτό μας. Αυτό είναι το μήνυμα του βιβλίου, που θα περίμενε κανείς να έχει γραφτεί από πολιτικό ή κοινωνιολόγο αλλά συντάχτηκε- με βιώματα και εμπειρίες- από τον ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Καραγιάννη.