ΟΙ ΤΥΠΟΙ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΩΝ ΑΛΛΩΝ ΦΙΛΙΩΝ

ΟΙ ΤΥΠΟΙ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ
ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΩΝ ΑΛΛΩΝ ΦΙΛΙΩΝ

[ΠΗΓΗ: Trygve.Com > Humor > The Philosophy of Kissing]

*Aristotelian kiss (Αριστοτελικό φιλί)
a kiss performed using techniques gained solely from theoretical speculation untainted by any experiential data by one who feels that the latter is irrelevant anyway.
*Hegelian kiss (Εγελιανό φιλί)
dialiptical technique in which the kiss incorporates its own antithikiss, forming a synthekiss.
*Wittgensteinian kiss (Το φιλί του Βιτγκεστάιν)
the important thing about this type of kiss is that it refers only to the symbol (our internal mental representation we associate with the experience of the kiss--which must necessarilly also be differentiated from the act itself for obvious reasons and which need not be by any means the same or even similar for the different people experiencing the act) rather than the act itself and, as such, one must be careful not to make unwarranted generalizations about the act itself or the experience thereof based merely on our manipulation of the symbology therefor.
*Godelian kiss (Το φιλί του Γκέντελ)
a kiss that takes an extraordinarilly long time, yet leaves you unable to decide whether you've been kissed or not.
*Socratic kiss (Σωκρατικό φιλί)
really a Platonic kiss, but it's claimed to be the Socratic technique so it'll sound more authoritative; however, compared to most strictly Platonic kisses, Socratic kisses wander around a lot more and cover more ground.
*Kantian kiss (Καντιανό φιλί)
a kiss that, eschewing inferior "phenomenal" contact, is performed entirely on the superior "noumenal" plane; though you don't actually feel it at all, you are, nonetheless, free to declare it the best kiss you've ever given or received.
*Kafkaesque kiss (Το φιλί του Κάφκα)
a kiss that starts out feeling like it's about to transform you but ends up just bugging you.
*Sartrean kiss (Φιλί αλά Σαρτρ)
a kiss that you worry yourself to death about even though it really doesn't matter anyway.
*Russell-Whiteheadian kiss (Το αλά Ράσελ-Χουάιτχεντ φιλί)
a formal kiss in which each lip and tongue movement is rigorously and completely defined, even though it ends up seeming incomplete somehow.
*Hertzsprung-Russellian kiss (Το αλά Χέρτζπρουνγκ-Ράσελ φιλί)
Oh, Be A Fine Girl/Guy, Kiss Me.
*Pythagorean kiss (Πυθαγόρειο φιλί)
a kiss given by someone who has developed some new and wonderful techniques but refuses to use them on anyone for fear that others would find out about them and copy them.
*Cartesian kiss (Καρτεσιανό φιλί)
a particularly well-planned and coordinated movement: "I think, therefore, I aim." In general, a kiss does not count as Cartesian unless it is applied with enough force to remove all doubt that one has been kissed. (cf. Polar kiss, a more well-rounded movement involving greater nose-to-nose contact, but colder overall.)
*Heisenbergian kiss (Χαϊζεμπεργκιανό φιλί)
a hard-to-define kiss--the more it moves you, the less sure you are of where the kiss was; the more energy it has, the more trouble you have figuring out how long it lasted. Extreme versions of this type of kiss are known as "virtual kisses" because the level of uncertainty is so high that you're not quite sure if you were kissed or not. Virtual kisses have the advantage, however, that you need not have anyone else in the room with you to enjoy them.
*Nietzscheian kiss (Νιτσεϊκό φιλί)
"she/he who does not kiss you, makes your lust stronger."
*Epimenidian kiss (Επιμενίδειο φιλί)
a kiss given by someone who does not kiss.
*Grouchoic kiss (Το φιλί αλά Γκρούσο Μαρξ [κωμικός του Τρίο Στούτζες])
a kiss given by someone who will only kiss those who would not kiss him or her.
*Harpoic kiss (Το φιλί αλά Χάρπο Μαρξ [κωμικός του Τρίο Στούτζες])
shut up and kiss me.
*Zenoian kiss (Το φιλί του φιλοσόφου Ζήνωνα)
your lips approach, closer and closer, but never actually touch.
*Procrustean kiss (το φιλί του Προκρούστη)
suffice it to say that it is a technique that, once you've experienced it, you'll never forget it, especially when applied to areas of the anatomy other than the lips.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΜΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΚΟ

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΜΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΚΟ

Επί παντοκρατορίας της Siemens ήταν ο μακιαβελικός dealer boss
πωλούσε άνετα τα προϊόντα της συνοδεύοντάς τα με μίζας σος .
Ζητώντας απ΄τους Φρίτσηδες να ρίξουν στην κουζίνα του άπλετο φως,
αυτοί μας δουλεύουν η αλήθεια θα λάμψει, όταν βγάλει μαλλιά ο καραφλός.

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Απόσπασμα από την ταινία
"Le Roi Danse"
(Ο χορός του βασιλιά)

O Μπορίς Τεράλ ερμηνεύει τον Λουλί στις τελευταίες του στιγμές.
Ο χορός του θανάτου από τις μακάβριες φιγούρες που τον περιστοιχίζουν και
η νατουραλιστική απόδοση της τελευταίας αιμόπτυσης του μεγάλου
θεατρανθρώπου δένουν ιδανικά με τη μουσική του συνθέτη
"Le Triomphe de l'amour- Prélude de la nuit".

Η ΤΥΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ

Οι «Οξυρρύγχειοι Πάπυροι»
του Κωνσταντίνου Τσάτσου

[ Μια ευφάνταστη όσο και τολμηρή διαχρονική "τυπολογία" του Έλληνα από ένα νεοέλληνα φιλόσοφο, ακαδημαϊκό δάσκαλο και συντηρητικό πολιτικό, που έφτασε έως τα ανώτατα πολιτειακά αξιώματα.
Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέα Εστία,
το 1954. Εμφανίστηκε ως πρωτοβουλία του Τσάτσου να μεταφράσει κάποιους δήθεν παπύρους , που, όπως ισχυρίστηκε, ανευρέθησαν στην αιγυπτιακή Οξύρρυγχο.
Οι πάπυροι αυτοί, κατά τον Τσάτσο, έγιναν γνωστοί από έναν φανταστικό παλιό του φίλο καθηγητή και περιείχαν επιστολές γραμμένες στα λατινικά από κάποιον ρωμαίο ονόματι Μενένιο Άπιο προς το μελλοντικό έπαρχο της Αχαΐας Ατίλιο, είχαν δε συμβουλευτικό χαρακτήρα , προκειμένου ο δεύτερος να γνωρίσει καλύτερα το χαρακτήρα των μελλοντικών υποκόων του.
Τα κείμενο αυτό αναδημοσιεύτηκε το 1970 και περιλήφθηκε στο Β΄Τόμο των Αφορισμών και Διαλογισμών του Κωνσταντίνου Τσάτσου , σελ.253 κ.ε.).Όταν , το 1983, ξέσπασε σάλος εξαιτίας της αμφισβήτησης εκ μέρους της "Καθημερινής" της αυθεντικότητας των «Οξυρρύγχειων Παπύρων», τότε μόνο αναγκάστηκε ο Τσάτσος να παρέμβει και να ομολογήσει ότι οι "Πάπυροι" ήταν δικό του πνευματικό έργο, ένα "διανοητικό παιχνίδι" του οποίου έκρυψε επιμελώς τη συγγραφική ταυτότητα για λόγους προσωπικούς.

«Κερδίσαμε, αγαπημένε Ατίλιε, τον κόσμο με τις λεγεώνες μας, αλλά θα μπορέσωμε να τον κρατήσωμε μονάχα με την πολιτική τάξη που θα του προσφέρωμε. Διώξαμε τον πόλεμο στις παρυφές της γης. Από τον Περσικό κόλπο ως τη Μαυριτανία, από τη γη των Αιθιόπων ως την Καληδονία αδιατάρακτη βασιλεύει η ρωμαϊκή ειρήνη. Δύσκολο φαίνεται να εξηγήσει κανείς, πώς μια πόλη έφτασε να κυβερνά την οικουμένη. Μέσα στους λόγους όμως που θα αναφέρονταν για μια τέτοια εξήγηση, θα έπρεπε να ήταν πρώτος ετούτος: καταλάβαμε καθαρά και έγκαιρα πως υποτάσσοντας τους λαούς, αναλαμβάνομε μιαν ευθύνη για την ευημερία τους.

Τούτη η συνείδηση της ευθύνης διακρίνει τους βαρβάρους κατακτητές από τους κοσμοκράτορες. Μονάχα ο Αλέξανδρος πριν από μας είχε τη συνείδηση τούτης της ευθύνης. Ευτυχώς για τη δόξα της Ρώμης πέθανε νέος, γιατί αλλιώς θα ήτανε οι Έλληνες σήμερα οι άρχοντες του κόσμου. Αλλοίμονο στους λαούς όταν τις προσπάθειές τους τις ενσαρκώνουν μονάχα σε μονωμένα άτομα που περνούν και όχι σε ανθρώπινες κοινότητες, σε θεσμούς, που αντέχουν στη ροή των πραγμάτων και σηκώνουν άνετα τον όγκο των πολύχρονων έργων. Έχομε τη σοφία να μη θέλωμε να είμαστε δυσβάσταχτοι εκμεταλλευτές των λαών που υποτάχτηκαν στην εξουσία μας.

Καταλάβαμε πως μια τέτοια εκμετάλλευση καταντάει ζημιά και ανησυχία δαπανηρή, όταν ξεπερνάει το πρεπούμενο μέτρο. Και μάλιστα όσο πιο πολύ εκτείνεται η εξουσία, όσο πιο πολύ αραιώνουν οι φρουρές και αυξαίνει η δυσαναλογία του αριθμού των αρχόντων και των αρχομένων, τόσο η εκμετάλλευση πρέπει να γίνεται πιο ανεπαίσθητη, ενας ελαφρύς τόκος που οι λαοί μας πληρώνουν για την τάξη και την ειρήνη που τους εξασφαλίζουμε. Αλλά δε φτάνει να τους χαρίζωμε ειρήνη και τάξη, γιατί αυτά είναι αρνητικά στοιχεία, είναι όροι, δεν αποτελούν την ουσία της ευδαιμονίας των ανθρώπων. Πρέπει να προάγωμε την υλική ευημερία των λαών μας. Πρέπει με την υπερέχουσα τεχνική μας να τους κατασκευάζωμε υδραγωγεία και αιωνόβιους δρόμους, λιμάνια, γιοφύρια και άλλα έργα που κάνουν τη ζωή των ανθρώπων πιο άνετη και πιο εύκολη. Θα έπρεπε ακόμη και της φιλοσοφίας και της ποίησης τα δώρα να σκορπούσαμε στις χώρες που κυβερνούμε.

Το μέγα όμως τούτο έργο είμαστε άξιοι να το κάνωμε μόνο στις δυτικές επαρχίες, γιατί εκεί που βρίσκεσαι εσύ, οι Έλληνες το επιτελούν ακόμη σήμερα καλλίτερα από μας. Ας επαναλάβωμε και εμείς τη δυσάρεστην ομολογία του Οράτιου Φλάκκου: Graecia capta, ferum victorem cepit, et artes Intulit agresti Latio (Μεταφρ. Gerontakos :Η κατακτημένη Ελλάδα κατέκτησε τον άγριο νικητή και έφερε τις τέχνες στο αγροτικό Λάτιο) ...
Ο Έλληνας είναι πιο εγωιστής από μας και συνεπώς και από όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομό του είναι «πάντων χρημάτων μέτρον» ( Μετάφρ. Gerontakos: Μέτρο όλων των πραγμάτων) κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο, αυθαίρετο, και ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο ορθώνεται το εγώ των Ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, όσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με τη σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν απ΄ αυτούς. Χάρις σε αυτό η σχέση τους με το σύμπαν, με τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν μπαγιατεύει, αλλά είναι πάντα νέα, δροσερή και το κάθε τι, χάρις σε αυτό το εγώ, αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή τους.

Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα. Το ίδιο «εγώ» που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των Ανθρώπων. Και ήρθανε οι καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλά δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες.

Και εμείς τους συναντήσαμε, καλέ Ατίλιε, σε τέτοιους καιρούς και γι΄ αυτό η κρίση μας γι΄ αυτούς συμβαίνει να είναι τόσο αυστηρή, που κάποτε καταντάει άδικη. Αλλά και πώς να μην είναι; H μοίρα μας έταξε νομοθέτες του κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφρονεί το νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια. Απορείς πώς η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετών έχει τόση λίγη πίστη στο νόμο. Και όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι Έλληνες πείθονται «τοις κείνων ρήμασι». Πείθονται μόνο στα ρήματα τα δικά τους και ή αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο, ανάλογα με τα κέφια της στιγμής ή όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν, τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους ή τη βία ή το δόλο. A! τόσο τη χαίρεται ο Έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους, τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη!

O Έλληνας έχει πιο αδύνατη μνήμη από μας έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο, μόλις δυσκολέψουν κάπως τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις. Θες να σαγηνέψης την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη ελληνική; Πες τους: «Σας υπόσχομαι αλλαγή». Πες τους: «Θα θεσπίσω νέους νόμους». Αυτό αρκεί. με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία του, το αψίκορο πάθος του. Τι φαεινές συλλήψεις θα βρης μέσα σε αυτά τα ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας της στιγμής!

Εμείς δειλά-δειλά και μόνο με το χέρι του πραίτορα τολμήσαμε , διολισθαίνοντας μέσα στους αιώνες, να ξεφύγωμε από τους άκαμπτους κλοιούς της Δωδεκαδέλτου μας, και πάλι διατηρώντας όλους τους τύπους, όλα τα εξωτερικά περιβλήματα. Τούτη η υποκρισία των μορφών, όταν η ουσία αλλάζει, δείχνει πόση είναι η ταπεινοφροσύνη μας μπρος σε κάθε τι που είναι θεσμός και έθος και παράδοση, πόσο το παρελθόν και η συνέχεια του βαραίνουν στην πορεία μας και πόσο δίκαια αντέχομε αιώνες εκεί που οι έλληνες εκάμφθηκαν σε δεκαετηρίδες.

Οι Έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν απάνω από τα πράγματα. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος, θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής των περίπτωσης, ακόμα και όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία ή στο δικαστήριο. O Έλληνας ζητεί από το νόμο δικαιοσύνη για τη δική του προσωπική περίπτωση. Αν τύχη και ο νόμος, δίκαιος στην ολότητά του, και δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις, όπως η δική του, δεν μπορεί αυτό να το παραδεχτή. Και εν τούτοις τετρακόσια χρόνια τώρα το διακήρυξε ο μεγάλος τους Πλάτων, πως τέτοια είναι η μοίρα και η φύση των νόμων. Πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη. Το διακήρυξε και ο Σταγειρίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το επιεικές. Αλλά δεν τ΄ ακούει αυτά ο Έλληνας! Δε δέχεται να θυσιάση τη δική του περίπτωση, το δικό του εγώ σ΄ ένα νόμο σκόπιμο, και δίκαιο στη γενικότητά του.

Έτσι είναι οι πολλοί στις πόλεις που πρόκειται τώρα να διοικήσης, έτσι διαφορετικοί, αν όχι από μας, όμως από τους πατέρες μας, που θεμελίωσαν το μεγαλείο την παλιάς, της αληθινής μας δημοκρατίας. Όσο περνούν οι αιώνες τόσο κι εμείς και οι λαοί που κυβερνούμε γινόμαστε περισσότερο ατομιστές, ως που μια μέρα να μαραθούμε όλοι μαζί μέσα στη μόνωση των μικρών εαυτών μας. Νομίζω πως οι Έλληνες απάνω στους οποίους εσύ τώρα άρχεις είναι πρωτοπόροι σε αυτόν το θανάσιμο κατήφορο. Δε σου έκανε κιόλας εντύπωση, καλέ μου Νάβιε, η αδιαφορία του Έλληνα για το συμπολίτη του; Όχι πως δε θα του δανείσει μια χύτρα να μαγειρέψει, όχι πως αν τύχη μια αρρώστια δε θα τον γιατροπορέψη, όχι πως δεν του αρέσει να ανακατεύεται στις δουλειές του γείτονα, για να του δείξει μάλιστα την αξιοσύνη του και την υπεροχή του. Σε τέτοιες περιπτώσεις βοηθάει ο Έλληνας περισσότερο από κάθε άλλον. Βοηθάει πρόθυμα και τον ξένο, με την ιδέα μάλιστα, που χάρις στους μεγάλους στωϊκούς, πάντα τον κατέχει, μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Του αρέσει να δίνη στον ασθενέστερο, στο αβοήθητο. Είναι και αυτό ένας τρόπος υπεροχής.

Λέγοντας πως ο Έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του, κάτι άλλο θέλω να πω. Αλλά μου πέφτει δύσκολο να στο εξηγήσω. Θα αρχίσω με παραδείγματα, που, αν προσέξης, ανάλογα θα δης και εσύ ο ίδιος πολλά με τα μάτια σου. Ακόμη υπάρχουνε ποιητές πολλοί και τεχνίτες στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Πλησίασέ τους, καθώς είναι χρέος σου, και πες μου αν άκουσες κανέναν απ΄ αυτούς ποτέ να επαινή τον ομότεχνό του. Δε χάνει τον καιρό του σε επαίνους των άλλων ο Έλληνας. Δε χαίρεται τον έπαινο. Χαίρεται όμως τον ψόγο και γι΄ αυτόν βρίσκει πάντα καιρό.

Για την κατανόηση, την αληθινή, αυτήν που βγαίνει από τη συμπάθεια γι΄ αυτό που κατανοείς, δε θέλει τίποτα να θυσιάση. Το κίνητρο της δικαιοσύνης δε τον κινεί για να επαινέση ό,τι αξίζει τον έπαινο. Όχι που δεν θα ήθελε να είναι δίκαιος, αλλά δεν αντιλαμβάνεται καν την αδικία που κάνει στον άλλο. Αλλού κοιτάζει. Θαυμάζει ό,τι είναι ο δικός του κόσμος. Κάθε άλλον τον υποτιμά. Όταν ένας πολίτης άξιος δεν αναγνωρίζεται κατά την αξία του, λέει ο Έλληνας: "αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ ο αξιώτερός του, τι πειράζει αν αυτός δεν αναγνωρίζεται;" O εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον Έλληνα τη δυνατότητα να είναι δίκαιος. Και αυτό εννοούσα λέγοντας πως ο Έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίοντου. το πάθος του εγωισμού τον εμποδίζει να ασχολείται με τον άλλο, να συνεργάζεται μαζί του. Και φυσικά από την έλλειψη τούτη της αλληλεγγύης ματαιώνονται στις ελληνικές κοινωνίες οι κοινές προσπάθειες. H δράση του Έλληνα κατακερματίζεται σε ατομικές ενέργειες, που συχνά αλληλοεξουδετερώνονται και συγκρούονται.
Κάποτε και τους νεκρούς ακόμα, όπου θάλεγε κανείς πως φθόνος δε χωρεί, τους αφήνουν ατίμητους οι Έλληνες, γιατί δε βρίσκουν μέσα τους τη διάθεση να θυσιάσουν κάτι από το νου και την καρδιά τους για ένα τέτοιο έργο δικαιοσύνης. Μόνο ο ηδονισμός του μίσους μπορεί να τους κάνει τυμβωρύχους. Το εγώ -το τρομερό αυτό εγώ- το πάντα γυρισμένο προς τον εαυτό του, για να υψωθή, ταπεινώνει και τους νεκρούς και εκδικείται ακόμη και για την περασμένη του δόξα.

Μόνο όταν δημιουργηθούν συμφέροντα που συμβαίνει να είναι κοινά σε πολλά άτομα μαζί, βλέπεις τη συναδέλφωση και την αλληλεγγύη. Πολύ σπάνια για την προάσπιση κοινών ιδανικών. Κοινά ιδανικά σχεδόν δεν υπάρχουν. Στον κάθε Έλληνα τα ιδανικά είναι ατομικά. Γι΄ αυτό οι πολιτικές των φατρίες είναι φατρίες συμφερόντων. Και το ιδανικό του κάθε ηγέτη είναι ο εαυτός του.

Εδώ και δυο βδομάδες σου έγραφα για το φυγόκεντρον εγωισμό των Ελλήνων. Δε θυμάμαι όμως αν σου έγραψα το χειρότερο. Κινημένος από την ίδια αυτήν εγωπάθεια, τη ρίζα αυτήν κάθε ελληνικού κακού, -ας βοηθήσουν οι θεοί να μη γίνη και των δικών μας δεινών η μολυσμένη πηγή- ο Έλληνας δε συχωρνάει στο συμπολίτη του καμμιά προκοπή. Όποιον τον ξεπεράση, ο Έλληνας τον φθονεί με πάθος. Και αν είναι στο χέρι του να τον γκρεμίση από εκεί που ανέβηκε, θα το κάνη. Μα το πιο σπουδαίο, για να καταλάβης τον Έλληνα, είναι να σπουδάσης τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνει το φθόνο του, τον τρόπο που εφεύρε για να γκρεμίζη καλλίτερα. Είναι ένας τρόπος πιο κομψός από το δικό μας, γέννημα σοφιστικής ευστροφίας και διανοητικής δεξιοτεχνίας. Δεν του αρέσει η χονροκομμένη δολοφονία στους διαδρόμους του Παλατιού, αλλά η λεπτοκαμωμένη συκοφαντία, ένα είδος αναίμακτου ηθικού φόνου, ενός φόνου διακριτικότερου και εντελέστερου, που αφήνει του δολοφονημένου τη σάρκα σχεδόν ανέπαφη, να περιφέρη την ατίμωση και τη γύμνια της στους δρόμους και στις πλατείες.

Διότι και τη συκοφαντία, αγαπητέ μου, την έχουν αναγάγει σε τέχνη οι θαυμάσιοι, οι φιλότεχνοι Έλληνες, οι πρώτοι δημιουργοί του καλού και του κακού λόγου. Το να επινοήσης ένα ψέμα για κάποιον και να το διαλαλήσης, αυτό είναι κοινότυπο και άτεχνο. Σε πιάνει ο άλλος από το αυτί και σε αποδείχνει εύκολα συκοφάντη και σε εξευτελίζει. H τέχνη είναι να συκοφαντής, χωρίς να ενσωματώνεις πουθενά ολόκληρη τη συκοφαντία, μόνο να την αφήνεις να τη συνάγουν οι άλλοι από τα συμφραζόμενα και έτσι ασυνείδητα να υποβάλλεται σε όποιον την ακούει. H τέχνη, είναι να βρίσκης το διφορούμενο λόγο, που άμα σε ρωτήσουν γιατί τον είπες, να μπορής να πης πως τον είπες με την καλή σημασία, και πάλι εκείνος που τον ακούει να αισθάνεται πως πρέπει να τον εννοήση με την κακή του σημασία. Αυτό είναι το αγχέμαχο όπλο με το οποίο πολεμάει ο Έλληνας τον Έλληνα, ο ηγέτης τον ηγέτη, ο φιλόσοφος το φιλόσοφο, ο ποιητής τον ποιητή, αλλά και ο ανάξιος τον άξιο, ο ουσιαστικά αδύνατος τον ουσιαστικά δυνατό. Αν και ξένος, θα δοκιμάσης την αιχμή τούτου του όπλου και εσύ όπως τη δοκίμασα και εγώ. Θα απορήσης σε τι κοινωνική περιωπή βάζουν οι έλληνες τους δεξιοτέχνες της συκοφαντίας, πώς τους φοβούνται οι πολλοί και αγαθοί, πώς τους υπολήπτονται οι χρησιμοθήρες και πώς γλυκομίλητα τους χαιρετούν όταν τους συναντούν στις στοές και στην αγορά.

Το ανυπόταχτο σε κάθε πειθαρχία, η περιφρόνηση των άλλων και ο φθόνος, η αρρωστημένη διόγκωση της ατομικότητας, σπρώχνουν σχεδόν τον κάθε Έλληνα να θεωρή τον εαυτό του πρώτο μέσα στους άλλους. Αδιαφορώντας για όλους και για όλα, παραβλέποντας ό,τι γίνηκε πριν και ό,τι γίνεται γύρω του, αρχίζει κάθε φορά από την αρχή και δεν αμφιβάλλει πως πορεύεται πρώτος στο δρόμο το σωστό. Ταλαιπωρεί από αιώνες την ελληνική ζωή η υπέρμετρη εμπιστοσύνη του Έλληνα στην προσωπική του γνώμη και στις προσωπικές του δυνατότητες.

Παρά να υποβάλη τη σκέψη του στη βάσανο μιας ομαδικής συζήτησης, προτιμάει να ριψοκινδυνεύση με μόνες τις προσωπικές του δυνάμεις. Πρόσεξε τις συσκέψεις των ηγετών των πολιτικών τους μερίδων με τους δήθεν φίλους των και θα δης ότι οι περισσότερες είναι προσχήματα. O ηγέτης λέει τη γνώμη του, βελτιώνει τη διατύπωσή της με τις πολλές επαναλήψεις χωρίς ούτε να περιμένη, ούτε να θέλη καμμίαν αντιγνωμία. Και οι φίλοι του το ξέρουν αυτό καλά και συχνάζουν σε αυτές τις συσκέψεις ή για να μάθουν τα νέα της ημέρας ή για να βρουν ευκαιρία να κολακεύσουν τον ηγέτη.

Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Έλληνας πολιτικός ανακυκλώνεται μόνος του μέσα στις δικές του σκέψεις, γιατί πιστεύει πως αυτές αρκούν για το έργο του ή, το χειρότερο, γιατί η χρησιμοποίηση και των άλλων στην εκτέλεσή του, θα περιώριζε την κυριότητά του απάνω στο έργο. Θα το έκανε, περισότερο τέλειο, αλλά λιγότερο δικό του. Και εκείνο που προέχει για τον Έλληνα δεν είναι το πρώτο, αλλά το δεύτερο. Έτσι σε πρώτη μοίρα έρχεται η τιμή του εγώ και σε δεύτερη η αξία του έργου. Αυτή είναι η αδυναμία του πολιτικού ήθους που θα παρατηρήσης στους Έλληνες δημόσιους άνδρες, που κατά τα άλλα και πιο υψηλόφρονες είναι και πιο αδέκαστοι και σχεδόν όλοι πιο φτωχοί από τους σύγχρονους δικούς μας.

Οι παλιοί όμως ρωμαίοι, αυτοί κατείχαν την αρετή της μετριοφροσύνης που απουσιάζει και απουσίασε πάντα από την ελληνική πολιτική ζωή και γι΄ αυτό τότε κατορθώσανε, αν και σε τόσα καθυστερημένοι, να πάρουν την κοσμοκρατορία από τα χέρια των Ελλήνων. Γιατί, βλέπεις, τούτη η μοιραία για την τύχη των Ελλήνων εγωπάθεια φέρνει και ένα άλλο χειρότερο δεινό: όπου βασιλεύει, τα έργα σχεδιάζονται πάντα μέσα στα στενά όρια της ατομικότητας, σύντομα και βιαστικά, για να συντελεσθούν όλα, πριν το πρόσωπο εκλείψη.

H πολιτική όμως που θεμελιώνει τις μεγάλες πολιτείες δε σηκώνει ούτε βιασύνη ούτε συντομία. Σχεδιάζεται σε έκταση αιώνων. Δεν προσδένεται σε άτομα, αλλά σε ομάδες προσώπων, σε διαδοχικές γενεές. Στην εκτύλιξή της εξαφανίζεται το εφήμερο άτομο και παίρνουν την πρώτη θέση, διαρκέστερες υποστάσεις, λαοί, οικογένειες, πολιτικές μερίδες ή κοινωνικές τάξεις. Τα εδραία πολιτικά έργα μέσα στην ιστορία είναι υπερπροσωπικά. Και δυστυχώς οι Έλληνες μόνο σε προσωπικά έργα επιδίδονται με ζήλο. Γι΄ αυτό ή δε φτάνουν ως την τελείωση ενός άξιου πολιτικού έργου ή όταν φτάσουν, φέρνει μέσα του το έργο τους το ίδιο, το σπέρμα της φθοράς. Και αυτό είναι δίκαιο. Γιατί σκοπός των Ελλήνων είναι η πρόσκαιρη λάμψη του πρόσκαιρου ατόμου, όχι η μόνιμη απρόσωπη ευόδωση του έργου του ίδιου.

Έπρεπε εξαιρετικά ευνοϊκές περιστάσεις να συντρέξουν με τη μεγαλοφυϊα του Αλέξανδρου του Μακεδόνα για να αποκτήσουν για λίγα χρόνια οι έλληνες μια κυρίαρχη πολιτική θέση στην οικουμένη. Αλλά και εκεί το έργο, στηριγμένο σ΄ ένα πρόσωπο, όχι σε μιαν κοινότητα ανθρώπων, ούτε σε μια πολύχρονη παράδοση, μόλις εξαφανίστηκε ο δημιουργός, διαλύθηκε μέσα στα χέρια των ίδιων εκείνων ανθρώπων, που, όταν ο Αλέξανδρος ζούσε, στάθηκαν οι απαραίτητοι συντελεστές του. Αλλά το έργο, βλέπεις, δεν ήταν δικό τους. Δεν τους είχε κάνει ο αυταρχικός ηγέτης κοινωνούς στην τιμή του έργου, αλλά θήτες του γιγάντιου εγωισμού του.

Ποτέ, μα ποτέ δε θέλησα να σου πω, ότι λείπει η πολιτική σκέψη στην Ελλάδα. Απεναντίας πιστεύω πως αφθονεί, περισσότερο μάλιστα από ό,τι φαντάζεται όποιος βλέπει τα πράγματα απ΄ έξω. Μόνο που δεν μας είναι αισθητή η παρουσία της, γιατί οι άνδρες που τη κατέχουν φθείρονται ο ένας από τον άλλο σε μιαν αδιάκοπη, πεισματική και το πιο συχνά μάταιη σύγκρουση. Αν λείπει κάτι των Ελλήνων πολιτικών δεν είναι ούτε η δύναμη της σκέψης, ούτε η αγωνιστική διάθεση. Στο χαρακτήρα, στο ήθος φωλιάζει η αρρώστια. Φωλιάζει στην άρνησή τους να δεχθούν να εξαφανίσουν το άτομό τους για την ευόδωση ενός ομαδικού έργου.

Δεν κρίνουν ποτέ με δικαιοσύνη το συναγωνιστή τους και γι΄ αυτό δεν υποτάσσονται ποτέ στην υπεροχή του. Δεν έχουν την υπομονή, μέσα στον κύκλο των ισότιμων, να περιμένουν με την τάξη του κλήρου ή της ηλικίας της σειρά τους. Έτσι διασπαθίζοντας τη δύναμή του και τις αρετές του σε περιττούς αγώνες κατάντησε ο λαός με την υψηλότερη και την πλουσιώτερη στη θεωρία πολιτική σκέψη, να μείνη τόσο πίσω από μας στις πρακτικές πολιτικές του επιδόσεις.

Τα δεινά, όσα υποφέρανε ως τα σήμερα οι Έλληνες, μα θαρρώ και όσα θα υποφέρουν στο μέλλον μιαν έχουν κύρια και πρώτη πηγή, την φιλοπρωτία, τη νόμιμη θυγατέρα του τρομερού των εγωισμού. Μου γράφεις πως αυτό συμβαίνει και αλλού και προ παντός σ΄ εμάς. H διαφορά, καλέ μου φίλε, έγκειται στο μέτρο και στην ένταση της φιλοπρωτίας. Βέβαια και εμείς σήμερα δεν υστερούμε. Αλλά την εποχή που θεμελιώνονταν το μεγαλείο της Ρώμης δεν είχαν υπερβή οι δικοί μας το πρεπούμενο μέτρο. Υποτάσσονταν στο κοινό νόμο και στους γενικούς σκοπούς της πολιτείας, ενώ οι Έλληνες το ξεπέρασαν πριν προφτάσουν να στεριώσουν τη δύναμή τους στην οικουμένη. Όσο όμως αυστηρότερος και αν θέλω να είμαι, καθώς είναι χρέος μου, για μας τους ρωμαίους, δεν ξέρω αν μεταξύ των ρωμαίων, και σήμερα ακόμα, υπάρχουν τόσοι φανατικοί και αδίστακτοι στο κυνήγημα των τιμών, όσοι υπήρξανε μεταξύ των Ελλήνων στους ενδοξώτερούς των αιώνες.

Μήπως όμως υπερβάλλω, καλέ μου φίλε; Μήπως βλέπω το θαυμαστό γένος των Ελλήνων με τα μάτια της γεροντικής κακίας; Μα είναι χρόνια τώρα που με το λυχνάρι και με του ήλιου το φως διαβάζω Αριστοφάνη, Δημοσθένη, Ευριπίδη, Θεόφραστο, Επίκουρο, Ζήνωνα, Χρύσιππο και όλο και βεβαιώνομαι περισσότερο πως δεν είμαι μόνος στον τρόπο που τους κρίνω. Όχι, φίλε μου, δε βλέπω πως είμαι άδικος όταν λέγω πως πρόθεσή τους συνήθως δεν είναι να ξεπεράσουν σε αξιότητα ή και σε καλή φήμη τον αντίπαλό τους, αλλά να τον κατεβάσουν στα μάτια του κόσμου κάτω από τη δική τους θέση, όποια και αν είναι. Την αρχαίαν «ύβριν» των (Σημ. η λέξη στο πρωτότυπο είναι γραμμένη με ελληνικά στοιχεία) την κατεβάσανε στο χαμηλότερο επίπεδο!
Κάποτε με τούτην την ισοπέδωση προς τα κάτω νομίζουν πως επαναφέρουν το πολίτευμά τους στην ορθή του βάση. Μάταια ξεχώρισε ο μεγάλος Σταγειρίτης τη «δημοκρατία» (Σημ. την παρεκβατική δημοκρατία, δηλ. την οχλοκρατία) από την «πολιτεία» (Σημ. την ορθή δημοκρατία). H θέλησή τους για ισότητα, άμα την αναλύσης, θα δης ότι δεν απορρέει από την αγάπη της δικαιοσύνης, αλλά από το φθόνο της υπέρτερης αξίας. “Μια που εγώ”, λέει ο Έλληνας, “δεν είμαι άξιος να ανεβώ ψηλότερα από σένα, τότε τουλάχιστον και εσύ να μη ανεβής από μενά ψηλότερα. Συμβιβάζομαι με την ισότητα”. Συμβιβάζεται με την ισότητα ο Έλληνας, γιατί τι το άλλο είναι παρά συμβιβασμός να πιστεύης ανομολόγητα πως αξίζεις την πρώτη θέση και να δέχεσαι μιαν ίση με των άλλων. Μέσα του λοιπόν δεν αδικεί τόσο ο Έλληνας, όσο πλανάται. Γεννήθηκε με την ψευδαίσθηση της υπεροχής.

Και ύστερα θα συναντήσης και μεταξύ των Ελλήνων την άλλη την ψευδαίσθηση που τους κάνει να υπερτιμούνε τη μιαν αρετή που έχουν και να υποτιμούνε τις άλλες που τους λείπουν. Είδα δειλούς που φαντάζονταν πως μπορούν να ξεπεράσουν όλους μονάχα με την εξυπνάδα τους και ανδρείους που πίστευαν πως φτάνει για να ξεπεράσουν όλους η ανδρεία τους. Είδα έξυπνους που φαντάζονταν πως δε χρειάζεται για να γίνουν πρώτοι ούτε επιστήμη, ούτε αρετή. Είδα κάτι σοφούς που θέλαν να σταθούν απάνω και από τους έξυπνους και από τους ανδρείους με μόνη την επιστήμη και τη σοφία. Πόσο αλήθεια άμαθοι της ζωής μπορεί να είναι αυτοί οι αφεντάδες της γνώσης! Τι κακό μας έκανε αυτός ο Πλάτωνας! Πόσους δασκάλους πήρε στο λαιμό του που νομίσανε πως είναι «άνδρες βασιλικοί»! (Σημ. με ελληνικά στοιχειά στο πρωτότυπο).

Μα είδα τέλος, αγαπητέ μου Νάβιε, και κάτι ενάρετους, που δεν το χώνευαν να μην είναι πρώτοι στην πολιτεία, αφού είταν πρώτοι στην αρετή. Και βέβαια δε στασίαζαν όπως οι βάναυσοι και οι κακοί, αλλά ή αποσύρονταν σιωπηλοί και απογοητευμένοι στους αγρούς των, αφήνοντας το δήμο στα χέρια των δημαγωγών και των συκοφαντών, ή δηλητηριάζανε την ίδια τους την αρετή και τους ωραίους της λόγους με την πίκρα της αποτυχίας των. ωσάν οι ηγεσίες των πολιτειών να μην ήταν μοιραία υποταγμένες στις ιδιοτροπίες της τύχης και του χρόνου και σε λογής άλλους συνδυασμούς δυνάμεων που συνεχώς τις απομακρύνουν απ΄ την ιδεατή τους μορφή και τις παραδίνουν στα χέρια των ανάξιων ή των μέτριων. Τέτοια είναι τα πάθη και οι αδυναμίες που φθείρουν τους ηγέτες των ελληνικών πόλεων.

Όσο για τους οπαδούς των ηγετών αυτών, έχουν και αυτοί την ιδιοτυπία τους στον μακάριον εκείνον τόπο. Είναι οπαδοί, πραγματικοί οπαδοί, μόνο όσοι χάσαν οριστικά την ελπίδα να γίνουν και αυτοί ηγέτες. Έτσι θα παρατηρήσης πως πιστοί οπαδοί είναι μόνο οι γεροντώτεροι από τον ηγέτη τους. Ελάχιστοι είναι οπαδοί από πίστη ιδεολογική ή από πίστη στον ηγέτη οι πολλοί είναι πειθαναγκασμένοι από τα πράγματα γιατί ατύχησαν, γιατί βαρέθηκαν ή λιποψύχησαν. Γι΄ αυτό είναι και όλοι προσωρινοί, άπιστοι, ενεδρεύοντες οπαδοί, ως που να περάσει η κακή ώρα.

Μα και αυτοί που μένουν και όσο μένουν οπαδοί, προσπαθούν συνεχώς να αναποδογυρίσουν την τάξη της ηγεσίας και να διευθύνουν αυτοί από το παρασκήνιο τον ηγέτη. Γι΄ αυτό και βλέπεις τόσο συχνά να είναι περιζήτητοι οι μέτριοι ηγέτες, που προσφέρονται ευκολώτερα στην παρασκηνιακήν ηγεσία των οπαδών των. Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει σημασία να ξέρης ποιος είναι ο ονομαστικός ηγέτης μιας πολιτικής μερίδας, αλλά ποιοι εκ του αφανούς τον διευθύνουν. Βλέπεις, είναι μερικοί άνθρωποι που δεν είναι προικισμένοι με τα χαρίσματα με τα οποία αποκτάς τα φαινόμενα της ηγεσίας, αλλά μόνο με εκείνα που χρειάζονται για την ουσία της, για την άσκηση της εξουσίας. Είναι αναγκασμένοι λοιπόν οι τέτοιοι να περιορισθούν στο ρόλο του υποβολέα και να αφήνουν τους άλλους, που κατέχουν τα φαινόμενα, να χαριεντίζωνται απάνω στη σκηνή.

Δε σου κρύβω πως με πείραξε ο λόγος σου, πως δείχνομαι τάχα κακός και άδικος με τους Έλληνες. Ας αρχίσω λοιπόν σήμερα το γράμμα μου με έναν έπαινο γι΄ αυτούς, για να ξεπλύνω ετσι κάπως τη μομφή σου. O εγωισμός δεν κάνει τους Έλληνες μόνο κακούς πολίτες στην αγορά, τους κάνει και καλούς στρατιώτες στον πόλεμο. Έχουν αιώνων τρόπαια που μέσα στη μνήμη τους γίνονται σα νόμοι άγραφοι και επιβάλλουν την περιφρόνηση της κακουχίας και του κινδύνου. Μη συγχέης τη διάλυση της στρατιωτικής δύναμης, που έχει αφορμή τις εμφύλιες έριδες, με την ατομική γενναιότητα καθώς και την πολεμική δεξιοτεχνία των Ελλήνων.

Μα και δεν είναι μόνο στον πόλεμο ο Έλληνας γενναίος και άξιος μαχητής, αλλά και στην ειρήνη. Ακριβώς γιατί η γενναιότητά του δεν είναι συλλογική, σαν των περισσότερων λαών, αλλά ατομική, γι΄ αυτό δε φοβάται, και εκεί που βρίσκεται μόνος του, να ριψοκινδυνεύη, στην ξενητιά, στο παράτολμο ταξίδι, στην εξερεύνηση του αγνώστου. Γι΄ αυτό και τόλμησε τέτοια που εμείς δε θα τολμούσαμε ποτέ και θεμέλιωσε για αιώνες αποικίες έξω από τις στήλες του Ηρακλέους και πέρα, μέσα στα χιόνια της Σκυθίας. Και στον καιρό μας ακόμη Έλληνες δεν είναι εκείνοι που τόλμησαν να διασχίσουν άγνωστες θάλασσες για να φτάσουν στη χώρα των Ινδών και στις έμπυρες χώρες πιο κάτω από τη γη των Αιθιόπων;

Αναρωτιέσαι κάποτε γιατί τα τολμάει αυτά τα παράτολμα ο Έλληνας; Επειδή είναι γενναίος ο Έλληνας, είναι και παίκτης. Παίζει την περιουσία του τη ζωή του και κάποτε και την τιμή του. Γεννήθηκε για να σκέπτεται μόνος, για να δρα μόνος, για να μάχεται μόνος και γι΄ αυτό δε φοβάται τη μοναξιά. Εμείς αντίθετα είμαστε από τα χρόνια τα παλιά μια υπέροχα οργανωμένη αγέλη. Σκεπτόμαστε μαζί, δρούμε μαζί, μαχόμαστε μαζί και μοιραζόμαστε μαζί την τιμή, τα λάφυρα και τη δόξα. Οι Έλληνες δε δέχονται, όσο αφήνεται η φύση τους ελεύθερη, να μοιρασθούν τίποτα με κανέναν. Το εθνικό τους τραγούδι, αρχίζει με έναν καυγά, γιατί θελήσανε να κάνουν μοιρασιά ανάμεσα σε άντρες που μοιρασιά δε δέχονται.

Και μια που πήρα το δρόμο των επαίνων, άκουσε και τούτο, που δεν είναι και ο μικρότερος. Οι αυστηρές κρίσεις που τώρα βδομάδες σου γράφω, θαρρείς πως είναι μόνο δικές μου; Τις πιο πολλές τις διδάκτηκα από ένα Έλληνα, από τον Επίκτητο. Νέος τον άκουσα να εξηγή το μέγα δράμα του γένους του. Ήσυχα καθαρά, με την ακριβολογία και τη χάρη που σφράγιζε το λόγο του, μας ετοίμαζε για έναν κόσμο που είχε πια περάσει, για μιαν Ατλαντίδα που είχε κατακαλύψει ο Ωκεανός. Κάποτε κάνοντας την απολογία της πατρίδας του, μας έλεγε: «Δεν είναι τόσο δίκαια τα ανθρώπινα, ώστε μόνο αμαρτήματα να είναι οι αιτίες των τιμωριών. H Τύχη, η τυφλή θεά, η τελευταία στην οποία θα πάψω να πιστεύω, πρόδωσε συχνά τους Έλληνες στο δρόμο τους. Αλλά και αυτοί, πρόσθετε, τη συντρέξανε με το δικό τους τρόπο». Μη νομίσης όμως πως μόνο ένας Επίκτητος κατέχει την αρετή του «γνώθι σαυτόν» (Σημ. Στο πρωτότυπο γραμμένο ελληνικά). Σε κάθε κόγχη απάγκια της αγοράς κάθε πόλης, σε κάθε πλάτανο από κάτω της ευλογημένης ελληνικής γης, θα βρης και έναν Έλληνα, αδυσώπητο κριτή του εαυτού του. Και εύκολα θα σου ξανοιχθή και ας είσαι ξένος. Αρκεί εσύ να μην αρχίσης να κακολογής τίποτα το ελληνικό, γιατί τότε μέσα του ξυπνάει μια άλλη αρετή, η περηφάνια.

Ναι, ναι, σε βλέπω να γελάς, Ατίλιε Νάβιε, αυτούς του ταπεινούς κόλακες που σέρνονται στους προθαλάμους μας, γελάς που τους ονομάζω περήφανους. Και όμως θα αστοχήσης στο έργο σου αν αγνοήσης αυτή την αλήθεια. Πρόσεξε την υπεροψία και τη φιλοτιμία των Ελλήνων. Μην πλανάσαι! Έχουν την ευαισθησία των ξεπεσμένων ευγενών. Είναι γκρεμισμένοι κοσμοκράτορες, ποτέ όμως τόσο χαμηλά πεσμένοι, ώστε να ξεχάσουν τι ήτανε. H πολυσύνθετη ψυχή τους χωράει λογής αντιφάσεις και έρχονται ώρες που για πολλούς είναι δίκαιος ο ειρωνικός λόγος του Ιουβενάλιου Graeculus esuriens, in coelum jusseris, ibit [μετ. «Το λιμασμένο γραικύλο κι΄ αν στον ουρανό τον προστάξης (να πάη), θα πάη.»] Αλλοι όμως είναι τούτοι οι Γραικύλοι και άλλοι οι Έλληνες. Και το πιο περίεργο: οι ίδιοι τούτοι σε άλλες ώρες είναι Γραικύλοι και σε άλλες Έλληνες (Σημ. ο συγγραφέας παίζει εδώ με τις λέξεις graeculus και graeci. Στη μετάφραση φυσικά το λογοπαίγνιο χάνεται).

Δεν πρέπει ποτέ να δώσης στον Έλληνα την εντύπωση ότι του αφαίρεσες την ελευθερία του. Αφησέ τον, όσο μπορείς, να ταράζεται, να θορυβή και να ικανοποιή την πολιτική του μανία, μέσα στη σφαίρα που δεν κινδυνεύουν τα συμφέροντα της αυτοκρατορίας. Εσύ πρέπει να έχης την τέχνη να επεμβαίνης μόνο την τελευταία στιγμή, όταν δεν μπορείς να βάλης τους έλληνες τους ίδιους να αποτρέψουν το δυσάρεστο. Πάντοτε βρίσκονται οι διαφωνούντες μεταξύ των Ελλήνων, που θα είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν είτε θεληματικά, είτε, συνηθέστερα, αθέλητά τους.

Υποβοηθώντας το τυφλό παιχνίδι των φατριών από το παρασκήνιο, χωρίς να προσβάλλης την περηφάνια τους, μπορεί να οδηγήσης τις ελληνικές πόλεις προς το καλό πολύ ευκολώτερα παρά με τις σοφώτερες διαταγές που θα εξέδιδες, αν είσουνα ανθύπατος στην Ισπανία ή στην Ιλλυρία. Valde aveo scire quid agas. Data Nonis Juniis ex Tusculo.

...

Όμως αν θέλης στην Ελλάδα πραγματικά να επιβάλης μιαν απόφασή σου, όσο σωστή και αν είναι, κοίταξε να μη φανή η πρόθεσή σου. Πρέπει να θυσιάσης την τιμή μιας απόφασης για να την επιβάλης μεταξύ των Ελλήνων. Κάλεσε ιδιατέρως έναν έναν τους αρχηγούς των μερίδων. Δώσε στον καθένα την ευκαιρία μιας επίπλαστης πρωτοβουλίας. Φυσικά, αν δυστροπούν, να τους τρομάξης. Αλλά και αυτό υπό εχεμύθειαν, χωρίς να αναγκάσης τη φιλοτιμία τους να πάρη τα όπλα. Δώσε τους κάποια περιθώρια έντιμης υποχώρησης, και όταν ακόμα στην πραγματικότητα διατάσσης. Μην τους πης ότι διατάσσεις, πες τους ότι δεν διατάσσεις, αλλά ότι αν δεν γίνη τούτο και εκείνο, τότε οι ρωμαϊκές λεγεώνες θα αναγκασθούν να μεταθασταθμεύσουν, για λόγους ασφάλειας, σε άλλη επαρχία και τότε μπορεί τίποτε Γέτες ή Κέλτες ή Δακοί να στείλουν τα στίφη τους να δηώσουν τη χώρα και ας αναμετρήσουν οι ίδιοι τις συνέπειες και ας αποφασίσουν.

Όλα αυτά δε σου τα λέω για να σε κάνω να περιφρονής τους Έλληνες. Απεναντίας σου τα λέω για να τους καταλάβης και να τους προσέξης. Ακόμη και σήμερα διατηρούν τα ίχνη μερικών αρετών που μοιάζουν με τη χόβολη μιας μεγάλης πυράς. Μελετητές της ψυχής των ατόμων και του όχλου, θα τους δης να εκτελούν μερικούς θαυμάσιους ελιγμούς, να χαράζουν πολιτικά σχέδια περίλαμπρα, με μιαν ευκινησία στη σκέψη και μια γοργότητα στις αντιδράσεις που εμείς εδώ ποτέ δε φτάσαμε. Μόνο που ύστερα θα μελαγχολήσεις βλέποντας πως είναι πια ασήμαντοι οι σκοποί για τους οποίους ξοδεύονται αυτά τα εξαίσια χαρίσματα».

ΜΩΡΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΟΝ ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΑΠΟΛΕΣΑΙ

«Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός από την κοπέλα που προκαλεί. Τη βία τη ζητά η ίδια. Ποιος είναι αλήθεια ο πιο ζωντανός άνθρωπος; Ο γερο-ηλίθιος που κάθεται στο σπίτι του και δεν έχει κανένα ερωτισμό μέσα του ή εκείνος ο οποίος ρισκάροντας την ζωή του και την ελευθερία του επιτίθεται σε ένα πλάσμα σεξουαλικό;
Και δεν είναι ωραίο πράγμα στο κάτω κάτω, βρε παιδί μου, η επίθεση;
Είναι αναρχικές αυτές οι σκέψεις, το ξέρω, αλλά δεν είναι φυσικές»;

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΟΚΛΗΣ, ΚΑΛΟΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ,
ΠΟΥ ΞΕΜΩΡΑΘΗΚΕ ΣΤΑ 80 ΤΟΥ
ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΛΕΕΙ ΔΗΜΟΣΙΩΣ
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ.

ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΣΕ ΤΟΙΧΟ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΩΝ ΣΥΚΕΩΝ...
ΠΟΙΟΣ ΟΜΙΛΕΙ;
Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΕΝΟΣ ΣΑΝ ΤΗ ΛΕΜΟΝΟΚΟΥΠΑ ΠΕΤΑΜΕΝΟΥ
Ή
Η ΟΡΓΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΕΩΣ ΤΩΡΑ ΡΟΥΣΦΕΤΟΕΥΝΟΗΜΕΝΟΥ;

ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΕΥΘΝΗΤΩΝ

Δεκαπέντε μέρες λειτουργεί το "μαγαζί"
" ΥΠΟ ΝΕΑ ΔΙΕΥΘΝΗΣΗ"
γραμμένη φαρδιά πλατιά και στις δύο πλευρές της ταμπέλας.
Και αυτή η ΝΕΑ ΔΙΕΥΘΝΗΣΗ δεν έχει φιλοτιμηθεί ακόμα
να διορθώσει την κραυγαλέα ανορθογραφία,
που όλο και κάποιος θα της την έχει σφυρίξει.
Ελλάς Ελλήνων Διευθνητών!...

ΕΦΥΓΕ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΤΩΝ "ΠΡΩΙΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"...

Alain Corneau
(1943-30/8/2010)

Και μόνο για τη σκηνοθεσία της αριστουργηματικής
ταινίας του "Όλα τα πρωινά του κόσμου"
(Tous les matins du monde)[1991],
αξίζει να τον θυμόμαστε σαν έναν από τους δημιουργούς
που καλλιέργησαν την Τέχνη και μας φίλεψαν
από τους ευωδιαστούς καρπούς της.
Η φωτογραφία του από την wikimedia.org...
Στη σκηνή που αναρτούμε ο Ντερπαντιέ υποδύεται
το συνθέτη Lully, που διευθύνει το δημοφιλέστατο
" Marche pour la Cérémonie des Turcs", με τους
μουσικούς απέναντί του να σχηματιζουν ένα
αριστουργηματικό ταμπλό βιβάν.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

• Ανακαλύφθηκε το ανάκτορο του Οδυσσέα;

  Μπροστά στην ανακάλυψη του ανάκτορου του Οδυσσέα, μιας από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις των τελευταίων δεκαετιών, εκτιμούν ότι βρίσκονται δύο Έλληνες αρχαιολόγοι από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, που τα τελευταία 16 χρόνια πραγματοποιούν ανασκαφές την περιοχή Αγ. Αθανάσιος στην Ιθάκη.

• Νέα ηλεκτρονική Γλωσσολογία/Glossologia

  Ο Τομέας Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και η συντακτική επιτροπή του περιοδικού Γλωσσολογία/Glossologia εξέδωσε τον 18ο τόμο στη νέα ηλεκτρονική του μορφή, όπως θα κυκλοφορεί στο εξής: http://glossologia.phil.uoa.gr/node/36

• Κάθε γλώσσα έχει τη δική της ιστορία

  "Το χάος είναι...η τάξη τους. Αποτελούν σύνθετο σύστημα βασισμένο στη διαφορετικότητα το οποίο έχει επηρεαστεί από πολλούς παράγοντες -πολιτισμό,ιστορία, γενετική. Αυτό προτείνουν δύο ερευνητές αμφισβητώντας την ύπαρξη καθολικών κοινών κανόνων των γλωσσών και επισημαίνουν ότι διάφορες τάσεις διαμορφώνουν τη δομή του εγκεφάλου, τη βιολογία της ομιλίας και τον βαθμό αποδοτικότητας της επικοινωνίας". Για περισσότερες πληροφορίες, εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (22/8/2010): http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=33&artId=313273&dt=22/08/2010

• Έδρες και προγράμματα νεοελληνικών σπουδών στο εξωτερικό

  Το μέλλον των εδρών και των προγραμμάτων νεοελληνικών σπουδών στο εξωτερικό. Οι θέσεις του καθηγητή Παναγιώτη Ροϊλού, Διευθυντή του προγράμματος Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Άρθρο της Μαργαρίτας Πουρνάρα στην εφημερίδα "Καθημερινή".

ΟΙ ΝΕΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ PARALLAXI ΚΑΙ ΤΟΥ "ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΛΛΙΩΣ"

Οι δράσεις του περιοδικού Parallaxi και του «Θεσσαλονίκη αλλιώς» συνεχίζονται το Σεπτέμβριο, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο και την Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας.

Το περιοδικό Parallaxi συνεργάζεται και αυτή τη φορά με τους σημαντικότερους φορείς της πόλης, επιμελητήρια, πανεπιστήμιο, ομάδες κλπ, και οργανώνει ένα ενδιαφέρον project που έχει σκοπό να δείξει τις εναλλακτικές προτάσεις λειτουργίας του κέντρου της πόλης.

Τετάρτη, 22 Σεπτεμβρίου 2010
(Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο):

Ολοήμερη πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου της πόλης που περικλείεται από τις οδούς Αγγελάκη, Σβώλου, Ερμού, Βενιζέλου, Κορομηλά. Πρόκειται για μια πεζοδρόμηση 4 ωρών που θα ξεκινήσει στις 6 το απόγευμα και θα ολοκληρωθεί στις 10 το βράδυ. Η πεζοδρόμηση των βασικών κεντρικών δρόμων του κέντρου της πόλης περιλαμβάνει μια σειρά από δράσεις που χωρίζονται θεματικά ως εξής:

Προξένου Κορομηλά – Ένας απέραντος παιδότοπος. Ελεύθεροι χώροι για τα παιδιά με δράσεις σε όλο το μήκος του δρόμου. Ξεχασμένα ομαδικά παιχνίδια, εικαστικά εργαστήρια.

Μητροπόλεως - Ο δρόμος των εναλλακτικών μετακινήσεων. Ποδήλατα, πατίνια, ηλεκτροκινούμενα μέσα, segway, ακόμα και άμαξες σε μια μοναδική συνύπαρξη εναλλακτικών μέσων κυκλοφορίας στην πόλη. Έκθεση εικόνων από την ιστορία της μετακίνησης στην πόλη τον τελευταίο αιώνα.

Τσιμισκή - Ο δρόμος της μουσικής. Μουσικές παρελάσεις, συναυλίες και happenings σε συνεργασία με τα καταστήματα του δρόμου.

Σβώλου και Ερμού - Οι δρόμοι της τέχνης. Με εικαστικές υπαίθριες εκθέσεις, θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές προβολές στο δρόμο, τις στοές και τα ιστορικά του κτήρια.

Παράλληλα, προτρέπουμε τον κόσμο να γνωρίσει την πόλη περπατώντας: εναλλακτικές οδικές ξεναγήσεις στο κέντρο της πόλης με ειδικούς ξεναγούς που θα οδηγήσουν τους περιπατητές στα σημαντικότερα μνημεία και τις άγνωστες πτυχές του κέντρου, αλλά και θα διηγηθούν ιστορίες του παρελθόντος και αφηγήσεις του παρόντος της πόλης μας.

Επίσης, σε συνεργασία με τον Εμπορικό Σύλλογο θα υπάρχουν εκπτώσεις στα καταστήματα που θα ανοίξουν εκτάκτως το απόγευμα της Τετάρτης 22 Σεπτεμβρίου και δυνατότητα αποστολής των εμπορευμάτων στο σπίτι την επομένη, δωρεάν επιβίβαση σε όλες τις λεωφορειακές γραμμές της πόλης σε συνεργασία με τον ΣΑΣΘ και τον ΟΑΣΘ από τις 4 το απόγευμα και μέχρι τα μεσάνυχτα, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στον κόσμο να κατέβει στο κέντρο με τη δημόσια συγκοινωνία, πειραματική εφαρμογή της θαλάσσιας συγκοινωνίας με καράβια που θα ξεκινούν από την Περαία και θα τερματίζουν στο Λευκό Πύργο. Δεντροφυτεύσεις σε σημεία που έχουν αφαιρεθεί τα δέντρα των κεντρικών δρόμων της πόλης. Ημερίδα σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο για τις περιβαλλοντικές αλλαγές.

Περισσότερες πληροφορίες θα υπάρξουν σε λίγες μέρες.

Η ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΩΜΑ

ΠΟΝΑΕΙ ΚΕΦΑΛΙ, ΚΟΒΕΙ ΚΕΦΑΛΙ...
ΕΤΣΙ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΜΑΣ
ΤΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΠΑΤΑΛΗΣ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ!Μετά τις περικοπές μισθών και συντάξεων ήρθε η ώρα για περικοπές σε είδος για τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους που ανήκουν στον οργανισμό περίθαλψης ασφαλισμένων δημοσίου (ΟΠΑΔ).

Ο «λογαριασμός» κοινοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα από τα γραφεία του ασφαλιστικού ταμείου στους ελεγκτές γιατρούς και περιλαμβάνει περικοπές ευρείας κλίμακας σε ιατρικές εξετάσεις που χαρακτηρίζονται κρίσιμες για τη διάγνωση και την πρωτοβάθμια περίθαλψη, επιβαρύνοντας με το κόστος τους την τσέπη των ασφαλισμένων.
Με επείγουσα εγκύκλιό του το ταμείο του δημοσίου σταματά να χρηματοδοτεί ιατρικές πράξεις, που αφορούν τέσσερις μεγάλες κατηγορίες: μικροβιολογικές, γαστρεντερολογικές και αλλεργιολογικές εξετάσεις καθώς και σπινθηρογραφήματα (εξετάσεις πυρηνικής ιατρικής).

Τι θα πληρώνουν οι ασφαλισμένοι Σε ό,τι αφορά τις τελευταίες, αυτό μεταφράζεται σε επιπλέον κόστος για τους ασφαλισμένους με τιμή εκκίνησης που ξεκινά από 60 ευρώ (για σπινθηρογράφημα ήπατος) και φτάνει τα 270 ευρώ για τα σπινθηρογραφήματα καρδιάς, εξετάσεις που αφορούν τη διάγνωση και παρακολούθηση σοβαρών, μακροχρόνιων ασθενειών.

Από την πλευρά τους, συμβεβλημένοι γιατροί του δημοσίου λένε ότι, αν σταματήσουν να διενεργούν εξετάσεις με βάση το θάλιο, καθίσταται οικονομικά ασύμφορη για τους ίδιους η συνέχισή της σύμβασής τους με το δημόσιο.

Ο μεγάλος τομέας των απεικονιστικών εξετάσεων στον οποίο βάζει «μαχαίρι» ο ΟΠΑΔ αφορά τις γαστρεντερολογικές ενδοσκοπήσεις οισοφάγου, στομάχου, δωδεκαδάκτυλου και παχέος εντέρου το κατώτατο κόστος των οποίων αρχίζει από 30 και φτάνει τα 58 ευρώ, συν επιπλέον χρέωση 15 ευρώ όταν ληφθεί υλικό για ιστολογική εξέταση.
Οι μικροβιολογικές εξετάσεις που κόβονται ανέρχονται σε δεκάδες και αφορούν εξειδικευμένες διαγνώσεις που περιλαμβάνουν καρκινικούς δείκτες και εντοπισμό ηπατίτιδας C. To κόστος τους αρχίζει από το χαμηλό των 10 ευρώ αλλά φτάνει μέχρι και 190 ευρώ, ενώ οι τιμές για τις εξειδικευμένες αλλεργιολογικές εξετάσεις που θα πληρώνουν στο εξής από την τσέπη τους οι ασφαλισμένοι που θα θέλουν να διαπιστώσουν την αιτία της αλλεργίας τους κυμαίνονται συνήθως γύρω στα 30 - 40 ευρώ.[..................]

Του Κωστή Κεκελιάδη [ Εφημ. "Θεσσαλονίκη", 30/8/2010]

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΟΣΙΑΛΗΣΤΡΙΚΟ ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ!

[Άσμα αδόμενον κατά το γνωστό λαϊκόν του Ηλία Ανδριόπουλου "Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες". Αφιερούται στο κυβερνών κόμμα, ενόψει των τριακοστών έκτων γενεθλίων του, της 3ης του Σεπτεμβρίου]

Πάνε καλλιά τους οι ιατρικές μας εξετάσεις
και οι πάσης φύσεως κοινωνικές μας παροχές ,
τώρα θα γιατρευόμαστε πληρώνοντας σε δόσεις
κι όσοι δεν έχουν, μπροστά τους χάσκουν των τάφων οι οπές!

Ξετσίπωτος θα μας ξανάρθει στους μπαξέδες
Τρεις του Σεπτέμβρη αναίσχυντος ψευτολογάς,
μα τσιμουδιά στους καφενέδες
για το παρελθόν του, μην αναξέσει τας πληγάς.

Του κόσμου το στενό γεφύρι
θα το περάσω τρέμοντας εγώ,
με πέταξε άρρωστο μες στο καμίνι,
τη Διακήρυξή του θυμάμαι και θρηνώ.

Ξετσίπωτος θα μας ξανάρθει στους μπαξέδες
Τρεις του Σεπτέμβρη αναίσχυντος ψευτολογάς,
μα τσιμουδιά στους καφενέδες
για το παρελθόν του, μην αναξέσει τας πληγάς.

Η (ΑΝΤΙΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ) ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Όχλον δεν εννοώ αποκλειστικώς μόνον εκείνους οπού φορούνε σκούφια*,
αλλά όλους εκείνους οπού, ή αποκάτω σε σκούφια ή αποκάτου σε καπέλο**,
σκεπάζουσι λίγο νου και πολλές πρόληψες.

Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901)

*Εννοεί τους ανθρώπους του λαού
** Εννοεί τους ταγούς μιας κοινωνίας

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΖΩΑ...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΤΗΣ

Εισακτέοι με βαθμολογία...
κάτω από την μονάδα στα ΤΕΙ!

Τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων έχουν αναδείξει πολλές “αδύνατες” πλευρές του συστήματος, σύμφωνα με τις διαπιστώσεις των εκπαιδευτικών αλλά και της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, που μελετά αλλαγές, κατ΄ αρχήν διορθωτικές, στο υπάρχον σύστημα και στη συνέχεια πλήρη αλλαγή του εξεταστικού συστήματος εισαγωγής στις σχολές και τα Τμήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά για το 2013 -14 και αφού προηγηθούν αλλαγές στα λύκεια και στα Πανεπιστήμια.

Στα αποτελέσματα παρατηρείται οτι σε 28 τμήματα υπάρχουν εισακτέοι με βαθμολογία κάτω από τη βάση και μάλιστα κάτω... από την μονάδα!

Συγκεκριμένα το Τμήμα Γεωτεχνολογίας και Περιβάλλοντος του ΤΕΙ Δ. Μακεδονίας στην Κοζάνη έχει πτώση 8.360 μόρια και μέσον όρο βαθμολογίας 0,91. Στο Τμήμα Βιομηχανικού Σχεδιασμού ΤΕΙ Δ. Μακεδονίας στην Κοζάνη η πτώση έφτασε τα 8.485 μόρια με μέσο όρο βαθμολογίας 0,9. Στο Τμήμα Ιχθυοκομίας-Αλιείας ΤΕΙ Ηπείρου στην Ηγουμενίτσα πτώση 8342 μορίων και μέσον όρο βαθμολογίας, 1,08. Στο Τμήμα Ζωϊκής Παραγωγής ΤΕΙ Ηπείρου στην Αρτα πτώση 10105 μορίων και μέσον όρο βαθμολογίας 1,4. Στο Τμήμα Βιολογικών και Θερμοκηπευτικών Καλλιεργειών και Ανθοκομίας του ΤΕΙ Καλαμάτας η πτώση ήταν 7400 μόρια και ο μέσος όρος βαθμολογίας 1,68. Στο Τμήμα Χρηματοοικονομικής και Ελεγκτικής του ΤΕΙ Καλαμάτας η πτώση ήταν 8591 μόρια και ο μέσος όρος βαθμολογίας 1,64. Στο Τμήμα Τεχνολογίας Βιολογικής Γεωργίας και Τροφίμων ΤΕΙ Ιονίων Νήσων στο Αργοστόλι είχαμε πτώση 7498 μορίων και μέσον βαθμολογίας 1,97.

Ο κατάλογος αυτών των Τμημάτων είναι μακρύς και δείχνει οτι εισάγονται υποψήφιοι απο 0,91 μέχρι και 9,878 στο Τμήμα Εφαρμοσμένης Πληροφορικής και Πολυμέσων ΤΕΙ Κρήτης στο Ηράκλειο.

Στον αντίποδα βρίσκονται τμήματα που έχουν μεγάλη άνοδο. Ενδεικτικά αναφέρουμε το Τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων του ΤΕΙ Αθήνας στο οποίο παρατηρείται άνοδος 2152 μορίων. Στο Τμήμα Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής του ΤΕΙ Σερρών η άνοδος έφθασε στα 1922 μόρια. Στο Τμήμα Εργοθεραπείας του ΤΕΙ Αθήνας η άνοδος έφθασε στα 975 μόρια. Στο Τμήμα Φυσικοθεραπείας του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης η άνοδος ήταν 856 μόρια, ενω στο Τμήμα Μαιευτικής του ΤΕΙ Αθήνας στα 814. Ετσι η εικόνα των βάσεων ειδικά στο ΤΕΙ κινείται στα δύο άκρα. Απο τις μεγάλες πτώσεις στις μεγάλες ανόδους.
Πάντως το γεγονός οτι μένουν κενές πάνω απο 4000 θέσεις σε ορισμένα Τμήματα των ΤΕΙ παρά τις προσφερόμενες θέσεις που είχαν ωθεί τους εκπαιδευτικούς να ζητούν την επίσπευση των αλλαγών στο χάρτη της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Η Καθημερινή,26/8/2010

ΤΟΥ ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΑ
[Νεοδημοτικό άσμα]

Αχός βαρύς ακούγεται πολλές μονάδες πέφτουν.
Μπουμπούνας γράφει στο γραφτό βλακείες, χαζομάρες.
Μήνα θα γράψει για έντεκα ουδέ για δωδεκάρι.
Πιτηρητές τον έζωσαν μη βγάλει το σκονάκι.
-Κάτσε καλά , ποψήφιε, δεν είν’ εδώ Σχολείο,
εδώ ΄ναι Πανελλήνιες, δεν κάνουν στραβά μάτια.
-Κι αν είναι Πανελλήνιες, κι αν δίνω εξετάσεις,
εγώ της Άννας είμαι διαλεχτός , τ΄αυτί μου δεν ιδρώνει.
Το Μπικ στο χέρι άρπαξε και κάνει μουτζουρίτσες:
-Σκλάβος εγώ στο Σύστημα ποτές δε θε΄ να γίνω,
μονάδα παίρνω στο γραφτό και στο ΤΕΙ με το σπαθί μου μπαίνω!...

ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ

ΠΟΘΕΝ Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΚΤΗΣ ΤΖΕΛΕΠΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Ο Γιαννακός Τσελέπης ή Τσελεπής ή Τζελέπης
υπήρξε ο πρώτος οικιστής του Πειραιά,
μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Έως τότε
η ακτή ήταν εντελώς έρημη, γεγονός που προξενούσε
βαθιά εντύπωση στους διάφορους περιηγητές που επισκέπτονταν την Αθήνα. Ο Τσελέπης , που καταγόταν από το Πήλιο,
άνοιξε πανδοχείο για τους ταξιδιώτες και τους ναύτες
των πλοίων που ναυλοχούσαν στην έρημη ακτή και η οποία
αργότερα έμελλε να πάρει το όνομά του

Οταν πέθανε ο Τσελέπης, ο Αχιλλεύς Παράσχος ("μετά τινων άλλων αθηναίων στιχουργών"), συνέθεσε , κατά παραγγελίαν της οικογενείας του, το εξής επιτύμβιο επίγραμμα:

Εδώ, ω άνθρωπε, σ΄αυτό το μνήμα όπου βλέπεις
Κοιμάται , αναπαύεται ο Γιαννακός Τσελέπης…
Αφήσας την πατρίδα του Θετταλομαγνησίαν,
Πρώτος αυτός ανήγειρεν εις Πειραιά οικίαν.

Αργότερα , μετά το θάνατο της συζύγου του Τσελέπη Φλώρας, προστέθηκε (ανάμεσα στη δεύτερη και τρίτη αράδα του επιτύμβιου επιγράμματος) και το παρακάτω δίστιχο:

Εν μέσω τόπου χλοερού
Κ΄ η σύζυγός του η Φλωρού.

Η (ΚΑΤΑΔΙΩΚΟΜΕΝΗ) ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιάννης Πανούσης διαβάζει το βιβλίο του ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Καραγιάννη για τη μανία καταδίωξης των Ελλήνων

ΤΟ ΒΗΜΑ , Κυριακή 18 Ιουλίου 2010 (Στήλη: Ο επίμονος Αναγνώστης)

Η άδικη ζωή έχει και τα «τυχερά» της. Σκηνή από την ταινία «Λούφα και παραλλαγή» (για τη ζωή στο στρατό την περίοδο της χούντας) σε σκηνοθεσία Ν.Περράκη , παραγωγής 1984.

Ο παιδοψυχίατρος ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Καραγιάννης επιχειρεί και πετυχαίνει στο βιβλίο αυτό να απομυθοποιήσει όλη αυτή την αντίληψη, νοοτροπία, φιλοσοφία, επιχειρηματολογία μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού ότι «είμαστε αδικημένοι».

Μας αδίκησε ο Θεός που έφτιαξε μικρή χώρα περιβαλλόμενη από «εχθρούς». Μας αδίκησαν η Ευρώπη, η Αμερική, η Γερμανία διότι δεν αναγνωρίζουν τα δίκαιά μας. Μας αδίκησαν οι κυβερνήσεις, τα κόμματα, τα συνδικάτα, οι δήμαρχοι καθώς απέρριψαν τα εύλογα αιτήματά μας. Μας αδίκησε ο δάσκαλος στο σχολείο, ο επιλοχίας στον στρατό, ο προϊστάμενος στη δουλειά, ο διαιτητής στον ποδοσφαιρικό αγώνα κ.ο.κ.

Οπως ορθά επισημαίνει ο συγγραφέας με τόσες αδικίες θα έπρεπε να έχουμε πάθει μαζική κατάθλιψη. Αδικη ζωή, άδικη κοινωνία, άδικος κόσμος. Αυτή η αίσθηση πίκρας και διάψευσης αφενός δεν μας επιτρέπει να χαρούμε τις θετικές πλευρές της εθνικής, πολιτικής, κοινωνικής, προσωπικής ζωής μας και αφετέρου καταστρέφει τα δίκτυα επικοινωνίας μεταξύ των «αδικημένων» (αφού ο καθείς θέλει να επιβάλει τη δική του «δικαίωση»). Δικαιώματα και υποχρεώσεις
Εχοντας μόνο δικαιώματα (προς απόλαυσιν) και όχι υποχρεώσεις (προς εκπλήρωσιν) αρνούμαστε να δούμε και να προσεγγίσουμε την κοινωνία ως όλον και αρκούμαστε να το παίξουμε «χαμένοι από χέρι ή κατακαημένοι». Ενας λαός που βολεύεται με το άλλοθι και το πρόσχημα της αδικίας και δεν απογαλακτίζεται και δεν αυτονομείται από τους μύθους του. Πολίτες που δεν αναλαμβάνουν ποτέ και καμία προσωπική ευθύνη (αφού ο «αδικημένος» δεν έφταιξε σε τίποτε). Αισθάνεται κανείς ότι ζούμε συνεχώς, από γεννησιμιού μας, μέσα σε ένα εχθρικό κλίμα, όπου όλοι οι άλλοι θέλουν το κακό μας, όπου δεν έχει κανένα νόημα το να αγωνισθούμε (αφού οι Μεγάλοι μάς έχουν παίξει στα ζάρια), όπου οι θεσμοί (ιδίως η Δικαιοσύνη) μας «την έχουν στημένη» για να μας αδικήσουν.

Ο συγγραφέας περιγράφει με ιδιαίτερο στυλ τα αντεστραμμένα είδωλα της καθημερινότητάς μας, τον κατασκευασμένο θυμό, τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες μας. Ισως- εδώ που φτάσαμε- να μας χρειάζεται μια θεραπευτική εθνική υπαρξιακή πρόταση διεξόδου από την κουλτούρα του αδικημένου μήπως και συνειδητοποιήσουμε πώς δείχνουμε και πώς μας βλέπουν οι άλλοι (και όχι πώς αυτοβαυκαλιζόμαστε ή αυτοαξιολογούμαστε).

Ισως έτσι να απεγκλωβιστούμε από τη μιζέρια της αδικίας (και τη συμπάθεια που προκαλεί) και ανοιχτούμε στα δύσκολα της χάραξης και επίτευξης στόχων. Αρκετά με τις συνωμοσιολογίες και την υποταγή στην «κακή μας μοίρα». Ας μην αδικήσουμε άλλο τον εαυτό μας. Αυτό είναι το μήνυμα του βιβλίου, που θα περίμενε κανείς να έχει γραφτεί από πολιτικό ή κοινωνιολόγο αλλά συντάχτηκε- με βιώματα και εμπειρίες- από τον ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Καραγιάννη.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

"Γεννήθηκα στον ειδυλλιακό (τότε) Πειραιά, ανάμεσα Πασαλιμάνι
και Φρεατίδα. Το παιδικό μου πάθος να σχεδιάζω σε ό,τι λευκό
έβρισκα μπροστά μου, ακόμη και σε χαρτί, με οδήγησε αργότερα
να το κάνω επάγγελμα για να ζήσω. Έζησα. Μια ζωή στην καρέκλα
του γραφείου μ΄ένα μολύβι στο χέρι... Πάντως ήταν επιλογή μου...
Έχω δουλέψει σε όλα τα παλαιότερα περιοδικά και εφημερίδες.
Έχω φτιάξει δεκάδες χιλιάδες γελοιογραφιών, πολιτικών και
κοινωνικών. Και φτιάχνω ακόμη στη Βραδυνή.
Για τις "επιδόσεις" μου αυτές έχω τιμηθεί απ΄τη Βουλή των Ελλήνων
και τελευταία από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το παράσημο
του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα.
Νυν απολύοις τον Χροστόδουλόν σου, Δέσποτα..."

Από το Λεύκωμα " Η Γελοιογραφία στην Ευρώπη των 27",
έκδοση της Βουλής των Ελλήνων, 2009.

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΤΑΛΕΝΤΟ

Βασίλης Βαρβαρέσος: πιανίστας των άκρων

Από την εισαγωγή της μουσικοκριτικής του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ
στην Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Οπως πέρυσι, έτσι κι εφέτος το Φεστιβάλ Αθηνών φιλοξένησε εκδηλώσεις μουσικής δωματίου στην όμορφη νεοκλασική αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός». Μεταξύ άλλων δόθηκαν εκεί δύο ρεσιτάλ πιάνου από την Ντόρα Μπακοπούλου (1/7/2010) και τον Βασίλη Βαρβαρέσο (1/7/2010), εστιασμένα στη φετινή επέτειο 200 χρόνων από τη γέννηση του Σοπέν.

Στην αίθουσα του «Παρνασσού», όπου έδωσε το μοναδικό ρεσιτάλ του στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών (φωτ.: Μπίλιος) Στην αίθουσα του «Παρνασσού», όπου έδωσε το μοναδικό ρεσιτάλ του στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών (φωτ.: Μπίλιος) Παρακολουθήσαμε αυτό του πιανίστα. Ηταν η πρώτη φορά που ακούσαμε τον πολυβραβευμένο Θεσσαλονικιό σολίστα. Πρόκειται για έναν ιδιαίτερα ταλαντούχο μουσικό με πολύ έντονη προσωπικότητα, ευρυμάθεια, φιλέρευνο πνεύμα και εξαιρετική τεχνική, που του επιτρέπει να κινείται δίχως περιορισμούς σε όλο το εύρος του πιανιστικού ρεπερτορίου. Ταυτόχρονα, βέβαια, τα προσόντα αυτά δίνουν στον 27χρονο μουσικό τη δυνατότητα να διαπλάθει τις ερμηνείες του με άνεση και αυτοπεποίθηση, ακριβώς όπως το επιθυμεί. Από το επιτηδευμένης σύνθεσης αυτό ρεσιτάλ αποκομίσαμε ανάμεικτες εντυπώσεις -πολύ καλές, αλλά και εν μέρει δυσάρεστες!- οφειλόμενες σε ένα στοιχείο ανεξέλεγκτης υπερβολής, το οποίο διακατείχε το όλον.[ ...Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο > ]

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΝΕΑ

• ΚΕ΄ Σεμινάριο Ομηρικής Φιλολογίας (29/08-02/09/2010)

  Η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων σε συνεργασία με το Κέντρο Οδυσσειακών Σπουδών και τον Δήμο Ιθάκης διοργανώνουν το ΚΕ΄ Σεμινάριο Ομηρικής Φιλολογίας, με θέμα: "Η επίδραση των ομηρικών επών (μύθοι, θέματα, πρόσωπα) στη λυρική και τη δραματική ποίηση", που θα πραγματοποιηθεί στο Μορφωτικό Κέντρο του Δήμου Ιθάκης, από 29 Αυγούστου έως 2 Σεπτεμβρίου 2010.

• Απεβίωσε ο Bernard M.W. Knox (1914-2010)

  Απεβίωσε ο Bernard M.W. Knox, από τους διασημότερους μελετητές της κλασικής λογοτεχνίας, ιδίως του αρχαίου δράματος. Η διαδρομή του που ξεκίνησε από το Cambridge βρήκε την ευτυχισμένη της στιγμή στην Αμερική, όπου δίδαξε στο Yale University και επί μακρόν διηύθυνε το περίφημο Center for Helllenic Studies, Washington, D.C. Υπήρξε μέγας τεχνίτης στην "υψηλή εκλαϊκευση" των αρχαίων γραμμάτων στην Αμερική και στον αγγλόφωνο κόσμο.

• 'Ερευνα για τη σχέση των μαθητών Γυμνασίου με τα εξωσχολικά λογοτεχνικά βιβλία

  

  Έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για το μάθημα της λογοτεχνίας, αποκαλύπτει τη σχέση των μαθητών Γυμνασίου με τα εξωσχολικά λογοτεχνικά βιβλία.