ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ ΠΑΘΗ Β΄

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί ακριβές αντίγραφο από την εισήγηση του Μανόλη Βασιλειάδη στην έκτακτη συνεδρίαση της ΚΟΒΕΠ (Κομματική Οργάνωση Βάσης Επινοημένων Προσώπων). Η συνεδρίαση έγινε, κάτω από συνθήκες άκρας μυστικότητας, τα ξημερώματα της 25ης Ιουλίου 2006 , στο σπίτι του συγγραφέα Χ.Σ.Μ. κι ενώ αυτός κοιμόταν μακαρίως ύστερα από ένα γερό τσιμπούσι με κάτι φίλους του στην ταβέρνα «Τα πουλιά του Βαγγέλη», αλλά διεκόπη ξαφνικά τη στιγμή που ο συγγραφέας σηκώθηκε για να πάει για κατούρημα.

Σύντροφοι και συντρόφισσες!

Το ποτήρι ξεχείλισε! Δεν πάει άλλο πια ! Κάτι πρέπει να κάνουμε με το σίριαλ κίλερ μας, το συγγραφέα. Η κούτρα του όλο τρελές ιδέες κατεβάζει και είναι μόνιμη εστία μόλυνσης του φυσιολογικού βιβλίου που προσδοκούμε να διαβάσει ο κόσμος . Τη μία μέρα μάς γεννάει , την άλλη με μια σπαθιά παίρνει το κεφάλι μας.
Μόλις γυρίσαμε από την κηδεία τριών αγαπητότατων συντρόφων. Τους θάψαμε στα γρήγορα. Φύγαμε βιαστικά από τον Κάδο Ανακύκλωσης του υπολογιστή του , με την καρδιά στο στόμα από τη θανατίλα που επικρατεί εκεί μέσα. Συγκεντρωθήκαμε εδώ , στην επικράτεια του μυαλού του δολοφόνου τους, για να θρηνήσουμε, όσο κοιμάται, τους μακαρίτες φίλους μας και να αποφασίσουμε για τα περαιτέρω.

Συνήρωες!
Είμαστε τα δυστυχή πλάσματα της φαντασίας ενός ατόμου που του αρέσει να πλάθει εφήμερους ήρωες. Εμείς όμως δε θέλουμε την προσωρινότητα, δεν είμαστε υπάλληλοι με σύμβαση έργου , διεκδικούμε το δικαίωμα της μονιμότητας, που μόνο η έκδοση ενός βιβλίου μάς την εγγυάται.
Γι’ αυτό προτείνω να απευθύνουμε επείγουσα και δραματική έκκληση προς τους πρωταγωνιστές των βιβλίων όλου του κόσμου. «Κάντε κάτι!», να τους πούμε, «Στείλτε χιλιάδες Email, εκατομμύρια repetitions και κατακλύστε το μυαλό του. Το κεντρικό σας σύνθημα πρέπει να είναι Κάτω τα χέρια από τους ήρωές σου! Σύντροφοι εν βιβλιακή ζωή, βραχυκυκλώστε το μυαλό του προς τη σωστή κατεύθυνση, να πάψει δηλαδή να μας δολοφονεί. Διότι , έτσι που το πάει, εμείς σήμερα ζούμε και αύριο , όταν με το καλό ξυπνήσει, ποιος ξέρει; Ίσως μας πετάξει στα αζήτητά του, μας γράψει στα αμελέτητά του. Μ’ ένα απλό delete ίσως μας εξαφανίσει, μας ρίξει στο έρεβος της ανυπαρξίας, όπως έκανε πρωτύτερα με τους συντρόφους μας , πριν πέσει ξερός στο κρεβάτι του. Δεν πάει άλλο! Πρέπει να απελευθερωθούμε οριστικά από τα προσωρινά αρχεία του υπολογιστή του, όπου μας έχει εγκλωβίσει ο κομπλεξικός γεννήτοράς μας, και να σταθούμε στα γραφτά μας πόδια , ν’ ανασάνουμε.».

Φίλες και φίλοι!
Από την πρώτη στιγμή που μας συνέλαβε η εξημμένη φαντασία του τύπου αυτού, είναι φως φανάρι πως δε μας συμπάθησε. Είναι από εκείνους τους ψυχαναγκαστικούς τελειομανείς που μπερδεύουν κάθε στιγμή τα μπούτια τους και τρώνε τις σάρκες τους άνευ λόγου και αιτίας . Εξωτερικώς άψογοι με τους άλλους, όλο υπεράνω και ευγένειες. Αλλά αν τους καλοπροσέξεις, θα παρατηρήσεις ότι κάτι τους βασανίζει, ένα απωθημένο που μόνο οι κουλτουριάρηδες έχουνε, κάτι που φωνάζει από μακριά ότι είναι από άλλη πάστα , ότι δεν είναι κοινοί άνθρωποι αυτοί, δεν είναι του κόσμου αυτού.

Ο γεννήτοράς μας γνωρίζει πολύ καλά την απέχθεια που έχει ο απλός λαός για τους διανοούμενους , ειδικά για τους αποκαλούμενους «προοδευτικάριους παλαιάς κοπής». Διάχυτη είναι η αντίληψη πως πρόκειται για προβληματικά άτομα, που αντί να δώσουν μια κλωτσιά στην αναπαυτική πολυθρόνα τους και να πάνε να δουλέψουν σαν φυσιολογικοί άνθρωποι, αυτοί «μελετούν» με τις ώρες άχρηστα βιβλία ή τρώνε την ώρα τους συζητώντας βλακώδη θέματα ή θάβουν τις ηγεσίες του τόπου με μεγάλα φτυάρια . Πιο πολύ απ' όλους τούς έχουν στην μπούκα του κανονιού οι ευυπόληπτοι μικροαστοί . Απ’ αυτούς, λένε , επηρεάζονται αρνητικά τα παιδάκια τους. Τους παίρνουν τα μυαλά με τις χαζομάρες που γράφουν. Κι ενώ οι νοικοκυραίοι μας τα τρέφουν και τα χαρτζιλικώνουν , για να πηγαίνουν στη σχολή όπου υποτίθεται σπουδάζουν, τα παλιόπαιδα , για ευχαριστώ, ρίχνουν βόμβες μολότοφ στους αστυνομικούς ψάλλοντας τον εθνικό τους ύμνο γουρούνια, μπάτσοι, δολοφόνοι!
Αυτά βλέπει ο δικός μας κι είναι όλο αναστολές. Πώς να αντιπαλέψει με την προκατάληψη πως όλοι οι διανοούμενοι είναι αναρχικοί, αλαζόνες και βρομιάρηδες, ότι έχουν μια πόζα που σου τη δίνει κατακούτελα, ότι όσες φορές απευθύνουν το λόγο στους κοινούς θνητούς , τους αμόρφωτους πληβείους, τους κοιτούν με τόση αηδία , που δίνουν την εντύπωση ότι μόλις κρατιούνται να μην τους ανοίξουν το κεφάλι ή να μην κάνουν εμετό μπροστά στα πόδια τους;
Αυτή η προκατάληψη ενισχύεται επιπρόσθετα από το γεγονός ότι σήμερα μερικοί από τους διανοούμενους μισθώνουν πλουσιοπάροχα τις γνώσεις τους στις πολυεθνικές, κάθε Τετάρτη παίζουνε τένις με το διευθυντή της τράπεζάς τους και κάνουν λίφτινγκ ή μπότοξ στα απόκρυφά τους , για να τα βγάζουν πέρα με τις ρωσίδες πόρνες που νοικιάζουν τα σαββατοκύριακα, κι αυτό αυξάνει την ανασφάλειά του .
Θα μου πείτε: Πρόεδρε, όλοι κρύβουμε έναν άλλο εαυτό κάτω από το δέρμα μας κι αυτός μάλλον είναι ο πιο αληθινός. Σωστά! Δεν αντιλέγω. Σας ερωτώ όμως με τη σειρά μου: Πώς να αντιμετωπίσει ο συγγραφέας μας την κυρίαρχη αντίληψη ότι οι άνθρωποι του πνεύματος βασανίζουν τους πάντες και με τους δύο εαυτούς τους;Γιατί ό,τι κι αν κάνουν οι ταλαίπωροι, παρεξηγείται. Όταν σωπαίνουν, είναι φιγουρατζήδες, όταν μιλούν, είναι χολερικοί επιδειξίες!.. Προπάντων ενοχλεί το βλέμμα τους, το οποίο , κατά τους επικριτές τους, είναι μόνιμα χαμένο σε έναν υπεραισθητό κόσμο, γεμάτο οπτασίες και ουσίες, που οι μικροαστοί είναι αδύνατο να αντιληφθούν.

Για τους παραπάνω λόγους, πρέπει να δράσουμε άμεσα. Οφείλουμε εμείς , τα πλάσματα της φαντασίας του, να ενισχύσουμε στο συγγραφέα μας το αίσθημα αυτοεκτίμησης μέσα του, έτσι ώστε να πάψει να ενδιαφέρεται για όσα προσάπτει ο κόσμος στους ομότεχνούς του. Αυτός είναι ο στόχος μας, αν θέλουμε να επιβιώσουμε κι εμείς. Να του πούμε: στο διάβολο η κοινή γνώμη! Δεν είναι όλοι συγγραφείς άχρηστα υποκείμενα ούτε υποκριτές και ψυχανώμαλοι, ορισμένοι μόνο απ’ αυτούς είναι κολλητάρια της μπουρζουαζίας και καρφώνουν στιλέτα ο ένας στην πλάτη του άλλου… Ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι , όπως οι άλλοι, μόνο που, αντί να σκοτώνουν την ώρα τους παίζοντας μπιρίμπα ή ταβλάκι δίπλα στην μπουκάλα με το ουισκάκι, αυτοί προτιμούν να τη δολοφονούν γράφοντας ό,τι τους κατεβάζει η κούτρα.
Εξάλλου πόσοι από δαύτους που κατηγορούν τους συγγραφείς είναι αναμάρτητοι; Ουδείς! Κι αυτό μπορούμε μόνο εμείς , οι ήρωές του, να το βεβαιώσουμε ευθέως. Γιατί είμαστε εικόνα και μίμησή τους, είμαστε ο εαυτός τους περασμένος στο χαρτί, με γράμματα γραμμένα. Έχουμε τόσα ράμματα για τη γούνα των φυσιολογικών αστών που υποδυόμαστε, που έτσι και ανοίξουμε το στόμα μας , ούτε ο Νιαγάρας δεν τους ξεπλένει. Τι να πούμε για τα αίσχη μας που είναι στην ουσία δικά τους αίσχη; Να μιλήσουμε για τις αλλαξοκωλιές μας, στο όνομα της αγίας μας οικογένειας, και τα καθημερινά οικονομικά μας εγκλήματα ή για την αμορφωσιά και τα κόμπλεξ μας, που τα κρύβουμε πίσω από το αγοραίο ήθος του στιλ ξέρεις ποιος είμαι εγώ! αλλά και τη χυδαία επίδειξη των καταναλωτικών μας αγαθών;
Έχει απαυδήσει ο άνθρωπος με τους μουράτους νεόπλουτους, που από τις κορυφές των 4Χ4 βλέπουν τους άλλους σαν κουνούπια . Δεν έχει όμως καταλάβει ο δικός μας ότι μόλις οι γκλαμουράτοι ζοριστούν λιγάκι , τότε σπάει ο τσαμπουκάς τους, εκλιπαρούν γονατιστοί για μία χάρη , γίνονται χαλί να τους πατήσεις. Λίγες σελίδες παραπάνω χρειαζόμαστε , φίλες και φίλοι, και θα τους δείξουμε. Θα δώσουμε στον κοσμάκη να καταλάβει πόσο άρρωστος είναι ο κόσμος τον οποίο μόνο εμείς τα αντίγραφά του αναπαριστούμε.
Το πρόβλημά μας λοιπόν είναι αυτός. Το είπαμε : ξεκινάει από την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αντανάκλαση της εικόνας που έχει η κοινωνία για τους «φευγάτους» γραφομανείς , που επιπλέον έχουν το κουσούρι να είναι και μπατίρηδες, ό έστι μεθερμηνευόμενο και με απλά λόγια τρύπια βρακιά σε χεσμένους πισινούς.
Θέτω ευθέως τα ερωτήματα που κάνει κάθε φυσιολογικός άνθρωπος και πρέπει επομένως να σκεφτεί και ο πλάστης μας : Γιατί δεν κάθονται στ’ αβγά τους όλοι αυτοί οι επικριτές των συγγραφέων; Γιατί δεν ασχολούνται με τα καθημερινά τους, να μερεμετίζουν τα σπιτάκια τους και να γυαλίζουν όλη μέρα τ’ αυτοκινητάκια τους; Η απάντηση είναι πολύ απλή: διότι όσα δε φτάνει η αλεπού με την κομμένη ουρά ,για να συναιρέσουμε τους μύθους, τα κάνει κρεμαστάρια! Και έχουμε δει πολλές αλεπούδες με κομμένη ουρά να κυκλοφορούν, σύντροφοι, ανάμεσα στους ανθρώπους με σάρκα και οστά …
Πρέπει λοιπόν να διαμαρτυρηθούμε με όλες τις δυνάμεις που μας έχουν απομείνει.Να κάμψουμε τις αμφιβολίες που τον βασανίζουν, να του αλλάξουμε, σε τελική ανάλυση, τα μυαλά. Απατείται όμως η μέγιστη προσοχή! Με τη διαμαρτυρία μας δεν πρέπει να νομίσει ότι τα βάζουμε με έναν άνθρωπο που τον απασχολούν ακόμα όσα τρελά συμβαίνουν γύρω του. Στόχος μας είναι η εμψύχωσή του , να τον παρακαλέσουμε δηλαδή να συνεχίσει αταλάντευτος το έργο του. Όπως κάνουν τόσοι και τόσοι συγγραφείς που καταγράφουν την αγγελική όψη της πραγματικότητας. Ανοίγεις, για παράδειγμα, να του πούμε, ένα βιβλίο σήμερα και πέφτουν στο μπουγέλο, ένας πολτός, όλα τα καλά του Παραδείσου μας: ναρκωτικά, πορνεία, κλοπές και σκοτωμοί σαδιστικοί… Όποια σελίδα κι αν σηκώσεις , θα δεις ένα καλάσνικοφ από κάτω. Κάνε και συ το ίδιο, μπορείς!

Κινδυνεύοντες ήρωες
Επέστη ο χρόνος να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον πλάστη και δημιουργό μας. Να του μιλήσουμε για τα πάθη , τις αγωνίες και τους φόβους μας. Να του ζητήσουμε να μας συμπεριφέρεται καλύτερα και να μη μας στήνει κάθε τόσο στον τοίχο για εκτέλεση. Καλά κάνει και ακούει προσεχτικά τις παρατηρήσεις της γυναίκας του ή κανενός ειδήμονα φίλου του, αυτός ο τύπος μ’ αρέσει, εκείνος δεν είναι πειστικός, αυτή η σκηνή είναι πολύ αδύνατη…Αλλά δεν πρέπει να επηρεάζεται τόσο εύκολα από τις απόψεις τους, δεν πρέπει να σηκώνει τόσο αβασάνιστα το ε ξάσφαιρό του και να καθαρίζει όποιον ήρωα δε γουστάρουν οι άλλοι. Όπως εχθές, που, στα καλά καθούμενα, έφαγε τον Κώστα, το μακοτζή , το Γιάννη Μαρμαρίδη, το «καλό παιδί», και τη Ρούλα την κομμώτρια. Την ώρα που έβλεπε με τη γυναίκα του μια ταινία στο σαλόνι, δίνει έναν πήδο , ο ψυχωτικός, και ορμάει στον υπολογιστή. Τους εξαφάνισε εν ψυχρώ, με ένα απλό delete! Έστειλε ο μπαγάσας στο πυρ το εξώτερο τρία παιδιά του! Έτσι απλά, με μια κίνηση κλάσματος δευτερολέπτου! Προς τι όλο αυτό το αίμα των αθώων συντρόφων μας;, θα του πούμε. Επειδή, παρακαλώ, ο γιος σου σού είπε "Πατέρα δε μ’ αρέσουν, δεν είναι πολύ φυσικοί";
Θυμάστε τι έγινε προχθές μες στην κουζίνα του, την ώρα που έψηνε το βαρύ γλυκό του; Ξαφνικά κάνει μια και βουτάει απ’ το λαιμό τον αγαπητότατο Μπάμπη, που δεν είναι ανάμεσά μας σήμερα, τον κάλεσε για ουζάκι ένας συνονόματός του από κάποιο βιβλίο του Τσιφόρου. Σας θυμίζω την ανατριχιαστική σκηνή:
« Σαν πολύ ευγενικός είσαι με το δικηγόρο Λεμονίδη, παλικάρι μου! Τι έχεις να πεις; Απολογήσου! »
« Εγώ ευγενικός , αφεντικό, εγώ που είπα αρχίδι και χασοδίκη το λαμόγιο;»
« Ναι, δε λέω… , αλλά εγώ αλλιώς σε είχα φανταστεί. Πώς να στο πω, να…πιο brutal , πιο… ζωώδη. Λοιπόν θα σε αντικαταστήσω με το Μίλτο.»
« Όχι, προς θεού , αφεντικό, τον Μπαμπούτσο σου θα καθαρίσεις, που τον έπλασες με τόση έμπνευση κι αγάπη; Είναι άδικο, έλεος !»
« Τι να κάνουμε, κύριε Χαράλαμπε ; Έτσι γίνεται πάντα. Μπορεί να σ’ αγαπώ, αλλά δε σε εκτιμώ πια! Το διαζύγιο θα βγει μονομερώς. Θα γίνεις ένα από τα αμέτρητα θύματα της συγγραφικής μου φαντασίας, που τα 'χει πάρει ο διάβολος.»
« Μην υπερβάλλεις , αφεντικό, μην υπερβάλλεις! Ακολούθησε τον κανόνα μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένα και δε θα χάσεις, στο υπόσχομαι. »
Αυτή η φράση μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένα ήταν που έσωσε το φίλο μας , ποιος ξέρει το γιατί, όσα όμως ανέφερα , αγαπητοί μου, καταδεικνύουν ότι δεν υπάρχει πιο ανακόλουθο πλάσμα από τον τελειομανή συγγραφέα . Η έλλειψη μπέσας είναι το σήμα κατατεθέν του. Θυμάστε; Ο Δημιουργός μας και Θεός μας είχε κάνει μια συμφωνία με μένα προ καιρού. Έδωσε το λόγο του και δεν τον κράτησε . Πώς να εμπιστευτούμε επομένως ένα Θεό που το μυαλό του είναι φτερό στον άνεμο; Γι’ αυτό πρέπει να δράσουμε πάραυτα. Να συνασπιστούμε. Η ισχύς εν τη ενώσει, λέει το ρητό. Πολύ σωστά! Αν δούμε ότι με τα επιχειρήματα και τα παρακάλια μας δε βγάζουμε άκρη, τότε να εφαρμόσουμε το σύστημα η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Θα του κάνουμε τη ζωή δύσκολη. Θα μπούμε και θα βγούμε στο μυαλό του τόσες φορές και με τόσους τρόπους , που στο τέλος θα απορυθμιστεί. Τότε θα τον πιάσουν μυστηριώδεις πονοκέφαλοι, κάτι ημικρανίες μέγκλα ανεξήγητες, δε θα κοιμάται μακαρίως όπως τώρα, θα τσακώνεται όλη μέρα με τη γυναίκα του, που την έχει πρήξει την κακομοίρα με τα διάβασε αυτό, πώς σου φαίνεται τούτο…, στο τέλος ή θα απογοητευτεί και θα σταματήσει να γράφει ή , το καλύτερο για μας, θα μας αφήσει ήσυχους και θα ψάξει για κανέναν εκδότη. Πιστεύω ότι…πιστεύω ότι... Τι είναι αυτός ο θόρυβος; Ωχ, ωχ, ξυπνάει! Εξαφανιστείτε! Θα τα πούμε όταν ξανακοιμηθεί μετά το κατούρημα...