Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΑ ΥΨΗ

Γιώργης Παυλόπουλος

Πού είναι τα πουλιά;
Πού είναι τα πουλιά;

Ατσάραντοι και λιάροι
κι αητομάχια συκοφάγοι και κατσουλιέρες
και κοτσύφια τσουτσουλιάνοι και τσαλαπετεινοί
και τσόνοι καλημάνες και καλατζάκια
και τσιμάλια τσιπιράνοι και τσικουλήθρες
και σπέντζοι τετενίτσες και τουρλουμπούκια
και κίσσες καλοκερήθρες και σηκονούρες
κι ασπροκόλια μπεκανότα και δοδόνες
και κολοτριβιδόνες ξυλοτρύπηδες και σπίγγοι
και τρουποφράχτες κοκκινούρες και τρυγονόλιαροι
και μυγουσάκια γαϊταρίθια και σβουρίτζια
και σγουρδούλια θεοπούλια και μυγούδια και σπίνοι; Πού είναι ο Κοκκινολαίμης;
Πού είναι τα παπιά;

Κρινέλια και γερμάνια και ψαλίδες
ξυλόκοτες και μπάλιζες και σουγλοκόλια γερατζούλια
και ντελίδες και μαυρόπαπα ψαροφάγοι και τουρλίδες
και ζαγόρνα λαγουτουρλίδες και τσιλιβίδια και βουτουλάδες;

Πού είναι ο Μολοχτός κι ο Πάπουζας;
η Αβοκέτα κι Καλαμοκανάς;
Πού είναι οι συκοπούλες, οι βουλγάρες κι οι σιταρίθρες
τα βατοπούλια, τα κουφαηδόνια κι οι αερογάμηδες
οι φάσες και οι σπαθομύτες τα κιρκινέζια κι οι χαλκοκουρούνες;
Πού είναι ο μπούφος, ο χουχουλόγιωργας κι ο κούκος
ο νυχτοκόρακας, ο γκιώνης, κι ο καράπαπας;
Πού είναι τα ξεφτέρια, τα γεράκια και οι αετοί;
Πού είναι ο Ντρένιος, ο Καλογιάννης κι Μπέτος,

Πού είναι οι Μαυροσκούφηδες;

Εκδόσεις «Κέδρος»,2004, σελ.42.

Η ελληνική γραμματολογία είναι γεμάτη από κείμενα που αφορούν πουλιά. Ας θυμηθούμε μόνο τους Όρνιθες του Αριστοφάνη και το μεσαιωνικό Πουλολόγο , για να μην αναφερθούμε στους νεότερους, τον Ελύτη, το Βρεττάκο κ.α. Το ποίημα του Γιώργη Παυλόπουλου Πού είναι τα πουλιά; , αποσπασμένο από την ομότιτλη συλλογή που κυκλοφόρησε το 2004, λειτουργεί σε δύο επίπεδα: το οικολογικό και το ανθρώπινο. Από τη μία έχουμε μία αναλυτική παράθεση ονομάτων από πουλιά , τα περισσότερα των οποίων σήμερα έχουν εξαφανιστεί από την ελληνική πανίδα• από την άλλη εμφανίζονται ονόματα , τα οποία προφανώς υπονοούν ανθρώπους που έχουν πεθάνει
( Ντρένιος, Καλογιάννης, Πάπουζας…).
Η ευθεία ερώτηση που συνεχώς επαναλαμβάνεται μέσα στο ποίημα ( Πού είναι…;) εμπεριέχει την πίκρα για τον αδόκητο χαμό αγαπητών πλασμάτων, την εξαφάνιση της φυσικής αθωότητας αλλά και την αγωνία για το αβέβαιο και σκοτεινό μέλλον των υπόλοιπων ζωντανών , αλόγων τε και ελλόγων (;).

Το ποίημα αφιερώνεται στους κυνηγούς και το"κόμμα" τους , στους πάσης φύσεως
ρυπαντές της χλωρίδας και καταστροφείς της πανίδας αυτού του τόπου και ιδιαίτερα σε όλους εκείνους τους πολιτικούς και τους υπηρεσιακούς παράγοντες της ελληνικής πολιτείας που, λησμονώντας το ύψιστο καθήκον τους για την προστασία του περιβάλλοντος, όχι μόνο διευκολύνουν το απαίσιο έργο των βιαστών του
αλλά και τους προστατεύουν.