Στις παρυφές του Ταγματασφαλιστικού

"'Σύντροφε Λένιν , ό,τι έχασαν οι εργαζόμενοι παρά τους αγώνες τους,
θα τους το προσφέρω εγώ , η απλοχέρα Φάνη Πάλλη-Πετραλιά!..."
***

Στις παρυφές του Ταγματασφαλιστικού

Του Σταμάτη Φασουλή

Πού ήταν κρυμμένη η ρουφιάνα κι ήρθε με τα χίλια; Εκεί που καθόμαστε σαν την καλή χαρά να δούμε την εκπομπή με τις δημοσκοπήσεις, τους καλεσμένους, με τα όλα της τέλος πάντων, κάνει μια έτσι η κυρία, εκτοξεύεται στον αέρα κι όποιον πάρει ο Χάρος. Ούτε να λογαριάσει- σπίτι μας είμαστε, μπορεί να είχαμε αφεθεί αμέριμνοι στη βραδινή ραστώνη - τίποτα. Αρχικά νόμιζα πως παράκουσα, πως ήταν μια παραίσθηση δική μου. Αλλά όχι. Άρχισαν όλοι να την πιάνουν στο στόμα τους, κι εγώ άναυδος να την ακούω να πηγαινοέρχεται μες στο σπίτι. Από δω η «Απεργοσπασία», από κει η «Απεργοσπασία». Η Μαργιέττα αφημένη στο Σουντόκου «Για ποιαν Ασπασία λένε, του Περικλή;». Όχι, Μαριέττα μου, για την Απεργοσπασία λένε. Δεν την ξέρεις ούτε συ τη λέξη; «Όχι δεν έτυχε, πρώτη φορά σήμερα. Τι κάνετε δεσποινίς μου; Ο μπαμπάς καλά; Η δουλειά; Άνεργη και σεις, ε; Α, όχι. Απεργοσπάζεσθε; Δηλαδή πώς το αισθάνεσθε; Τι συμπτώματα είχατε; Συγγνώμη, η ρίζα της λέξης ποια είναι; Το ρήμα. Πέστε μου γρήγορα το ρήμα. Ποιο είναι; Απεργοσπάζω; Απεργοσπώ; Πέστε μου για θα φτάσω στα άκρα. Θ΄ ανοίξω τον Μπαμπινιώτη. Εγώ δεν λέω ότι δεν θα την έχει τη λέξη. Θα την έχει. Αλλά γιατί μου την κρύβανε τόσο καιρό;». Εν τω μεταξύ είχε κοπάσει λίγο η Απεργοσπασία και εφάνη πάλι στην οθόνη η Φάνη Πάλλη-Πετραλιά. Εγώ θαύμασα απεριόριστα τον κύριο Πρετεντέρη. Ειλικρινά τον θαύμασα για το σθένος και τον ηρωισμό του. Την αντιμετώπισε σαν να ήταν Υπουργός. Καλά, θέλει πολύ κουράγιο. Η ιδία δε λαλίστατη, με μια καπασιτέ, με μια αλύρ, λες αυτή γεννήθηκε μες στο Ασφαλιστικό. Αλλιώς δεν εξηγείται. Μου ΄κανε δε τόση εντύπωση ο τρόπος που μίλαγε για τον εαυτό της και την κυβέρνηση. Μες στον αυτοθαυμασμό, την αυταρέσκεια και «Τι ευθύνη που έχουμε σαν Κυβέρνηση Βαγγελίστρα μου»;
Αυτό με τους υπουργούς που μιλάνε για τον εαυτό τους και για την κυβέρνηση με όλα τα κοσμητικά επίθετα. «Εμείς είμαστε ειλικρινείς, είμαστε υπεύθυνοι, είμαστε δυναμικοί και δεν αθετούμε ποτέ τις υποσχέσεις μας...» και και και... Συγγνώμη γιατί όταν η Κυρία Άντζελα Δημητρίου εξομολογείται «Την ώρα που θα κλείσω αυτά τα υπέροχα μάτια μου», αρχίζουμε το σούργελο, κι όταν ένας υπουργός (οποιασδήποτε κυβέρνησης) δηλώνει «Δουλεύω με πολύ μεγάλη ευθύνη, θα γίνει έρευνα σε βάθος και θα τιμωρηθούν οι ένοχοι όσο ψηλά κι αν βρίσκονται» γιατί κάνουμε τότε σαν να έχει λεχθεί κάτι το εντελώς φυσικό; Άβυσσος η ψυχή του αχθοψηφοφόρου.
Απ΄ την άλλη μεριά πάλι, στο ηλιόλουστο ΠΑΣΟΚ, είχαμε άλλες χαρές και άλλα πανηγύρια. Λατρεμένες ιστορίες. Όλοι έξω από το εθνικό συμβούλιο. Κανένας πρώην υπουργός. Μόνο ο Τζουμάκας που ήταν σαν να μην ήτανε. Επίσης πολύ καλό που τους σήκωσε απροειδοποίητα Βενιζέλο και Σκανδαλίδη, και τους κράταγε σφιχτά τα χέρια μη και του φύγουνε. Πώς δεν τους έβαλε να πουν κι ένα τραγούδι και «Δείξε τώρα στους ανθρώπους πώς φιλάει η Γιουβουκλάκη τον Παπανιχαμήλ». Και τι δηλώσεις μετά στο προαύλιο. «Είναι τρελός ο Πρόεδρος» έλεγε ο ένας. «Πες το ψέματα» έκοβε ο άλλος. Και μετά ήρθε και η ώρα με τα ανέκδοτα. «Εμείς έχουμε εκατό Τσίπρες στο ΠΑΣΟΚ» κι ήρθε η απάντηση «Αλλ΄ ούτε έναν Αλαβάνο να δώσει τη θέση του». Όμορφα και γλυκά που κυλάει η Δημοκρατική παράταξη στο βάραθρο. Άχου γέλια. Η Μαριέττα: «Σε καλό να μας έβγει παιδιά μου κι έχω τα ανίψια μου στην απεργία. Όχι, αυτοί δεν απεργοσπάζονται, δεν απεργοσπούνται, πώς διάολο το λένε. Αυτοί είναι παλιάς κοπής. Απεργούνε κανονικά. Πάμε να κοιμηθούμε γιατί έχω και τα σκουπίδια στο ψυγείο να μη μυρίσουνε, και το κρέας στη βρεγμένη την πετσέτα. Επίσης έχω και μια βρεμένη σανίδα, αλλά όλο το αναβάλω.

Τα Νέα,19/3/2008