Μήπως αρχίζω και τρελαίνομαι;

Προηγήθηκε , σε συγκινησιακά ομολογουμένως τόνο,
η Προσευχή: "Πάτερ ημών , ο εν τοις ουρανοίς, κλπ.κλπ."
Ακολούθησαν οι φωνούλες κάποιας παιδικής χορωδίας,
που τραγούδησαν τον Εθνικό μας Ύμνο.
Τέλος, ακούστηκε το σήμα του ραδιοφωνικού σταθμού
και μία γατούλα με ροζ μυτούλα ανάγγειλε:
"ΕΔΩ ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ!
ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΑΣ ΑΚΡΟΑΤΕΣ , ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΜΕΡΑ!"
Τότε συνειδητοποίησα ότι η φωνή δεν προερχόταν από κάποια αγιούσα
της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης , αλλά από το περίφημο Τρίτο,
το καύχημα της κρατικής μας κουλτούρας .
Μ' έπιασε ταχυπαλμία και παρα λίγο να ρίξω, απ' την τρομάρα μου,
το φλυτζάνι του πρωινού καφέ, που περίμενε ανυπόμονα στο τραπέζι ,
για να λύσει οριστικά τον ύπνο που με πολιορκούσε επίμονα.
Κοίταξα το ημερολόγιο και η καρδιά επανήλθε στη θέση της,
όταν βεβαιώθηκα ότι το έτος που διάγουμε
δεν είναι το Χουντικό 1968 , αλλά το Δημοκρατικότατο 2008!
Είχα πάθει όμως μια στιγμιαία συνειδησιακή διολίσθηση χρόνου,
κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό στην ηλικία μου.
Φυσικό ήταν να αναρωτηθώ : "Μήπως αρχίζω και τρελαίνομαι;"
Συγχυσμένος άρχισα τα γαμωσταυρίδια:
"Ου να χαθείτε, κουλτουρομουλάδες , που μου χαλάσατε τη μέρα!"