Frédéric Mistral
(1830-25 Μαρτίου 1914)
Πέθανε τη μέρα που ο τόπος που λάτρεψε μετά την
αγαπημένη του Προβηγκία, η Ελλάδα, γιόρταζε την
94η επέτειο της επανάστασής της κατά των Τούρκων.
Ο Μιστράλ εξέφρασε με τον πιο ενθουσιώδη τρόπο
την αγάπη των Ευρωπαίων για τον τόπο που γέννησε
τον λαμπρό ελληνικό πολιτισμό.
Η εξιδανίκευση του "αρχαιοελληνικού ιδεώδους"
τον έκανε να παραβλέπει τις αλλοιώσεις που
είχε επιφέρει ο χρόνος κυρίως στους ανθρώπους , εξ ού
και τα γεμάτα ενθουσιασμό ποιήματα που έγραψε γι' αυτόν.
Το ποίημα που παραθέτουμε δεν είναι κανενός δικού μας
παραληρηματικού εθνικιστή ποετάστρου αλλά δικό του.
Είναι προϊόν της άδολης αγάπης του για τη " γη που γέννησε
τους ήρωες , τις τέχνες και τα γράμματα" και εντάσσεται
μέσα στο πνεύμα της ρομαντικής εποχής του.
Μεταφράστηκε εν τω άμα από τον
Κωστή Παλαμά και είχε την αρμόζουσα τύχη για τα κείμενα
που υμνούν τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες αρετές των παλαιών,
για να φουσκώνουν τα μυαλά πολλών νεοτέρων,
που φαντασιώνονται ανύπαρκτες αρετές:
περιλαμβάνεται ανελλιπώς
σε όλα τα αναγνωσματάρια που κυκλοφόρησαν
κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα.
(1830-25 Μαρτίου 1914)
Πέθανε τη μέρα που ο τόπος που λάτρεψε μετά την
αγαπημένη του Προβηγκία, η Ελλάδα, γιόρταζε την
94η επέτειο της επανάστασής της κατά των Τούρκων.
Ο Μιστράλ εξέφρασε με τον πιο ενθουσιώδη τρόπο
την αγάπη των Ευρωπαίων για τον τόπο που γέννησε
τον λαμπρό ελληνικό πολιτισμό.
Η εξιδανίκευση του "αρχαιοελληνικού ιδεώδους"
τον έκανε να παραβλέπει τις αλλοιώσεις που
είχε επιφέρει ο χρόνος κυρίως στους ανθρώπους , εξ ού
και τα γεμάτα ενθουσιασμό ποιήματα που έγραψε γι' αυτόν.
Το ποίημα που παραθέτουμε δεν είναι κανενός δικού μας
παραληρηματικού εθνικιστή ποετάστρου αλλά δικό του.
Είναι προϊόν της άδολης αγάπης του για τη " γη που γέννησε
τους ήρωες , τις τέχνες και τα γράμματα" και εντάσσεται
μέσα στο πνεύμα της ρομαντικής εποχής του.
Μεταφράστηκε εν τω άμα από τον
Κωστή Παλαμά και είχε την αρμόζουσα τύχη για τα κείμενα
που υμνούν τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες αρετές των παλαιών,
για να φουσκώνουν τα μυαλά πολλών νεοτέρων,
που φαντασιώνονται ανύπαρκτες αρετές:
περιλαμβάνεται ανελλιπώς
σε όλα τα αναγνωσματάρια που κυκλοφόρησαν
κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα.
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ
Με την αυγή και η θάλασσα μενεξεδένια
λάμπει, και με το φως τα πάντα ξανανιώνουν.
Να η άνοιξη γυρίζει, να το χελιδόνι
στον Παρθενώνα ξαναχτίζει τη φωλιά του!
Πανίερη Αθηνά, τίναξε το πουλί σου
στ' αμπέλια μας απάνου τα σαρακωμένα.
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Αγάλια αγάλια αποχρυσώνεται το κύμα,
να η άνοιξη γυρίζει, μα στα κορφοβούνια
του Προμηθέα τα σπλάχνα σκίζοντας ένα όρνιο
μεγάλο, ασάλευτο ξανοίγεται μακριάθε'
για να διώξεις το μαύρο γύπα που σε τρώει,
αρμάτωσέ μας, νέε νησιώτη, το καράβι.
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Τ' ανάκρασμα τ' ακούτε της αρχαίας Πυθίας:
"Νίκη στων ημιθέων τ' αγγόνια!" Από την 'Ιδη
ως στης Νικαίας τ' ακρογιάλια ξανανθίζουν
αιώνιες οι ελιές. Με τ' άρματα στα χέρια
εμπρός! Τα ύψη των βουνών ας τ' ανεβούμε,
τους σαλαμίνικους αντίλαλους ξυπνώντας!
Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Κι έλα, ετοιμάστε τα λευκά φορέματά σας,
αρραβωνιαστικές, για να στεφανωθείτε
στο γυρισμό τους ακριβούς σας' μέσ' στο λόγγο
γι' αυτούς που σας γλιτώσανε κόφτε τη δάφνη.
Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη,
ας πιούμε ξέχειλη τη δόξα, παλικάρια.
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
'Ο,τι έγινε μπορεί να ξαναγίνει, αδέρφια!
Στων πυρωμένων τούτων βράχων τη λαμπράδα
με σάρκα θεία μπόρεσ' ο άνθρωπος να ντύσει
το φωτερότερο κι απ' όλα τα όνειρά του.
Κι η χριστιανή ψυχή βουβή εκεί πέρα θα είναι;
Κι εμείς ενός κορμού ξερόκλαδα εκεί πέρα;
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου